Het is vier uur in de ochtend op eerste Paasdag. Ik zit in de wachtkamer die we omgebouwd hebben tot gebedsruimte. In de wachtkamer zijn 12 gebedshoeken opgebouwd. Met schermen is er een stiltehoek gecreëerd waar een grote kaars brandt als teken van Gods aanwezigheid en vele brandende waxinelichtjes die als gebeden zijn geplaatst. Op een tafel staat de klaagmuur; een kist vol met telefoonboeken. Mensen kunnen hun gebeden op een papiertje schrijven en deze in de pagina’s van de telefoonboeken in de klaagmuur steken. Op de grond zie ik een groot houten kruis liggen waarbij mensen kunnen knielen en tijdens het knielen het kruis mogen versieren. Over de afgelopen twee dagen is het kruis bijna helemaal versierd met kralen, verf, stofjes. Een bonte verzameling van symbolen, kleuren en stoffen. Van de week ga ik vijftig gaten in het kruis boren. In de gaten komt kerstverlichting. Het kruis komt als aandenken aan dit gebedsweekend op de muur van de wachtkamer te hangen.
Het is vier uur in de ochtend en ik zit hier met een gladde steen in mijn handen. Op een tafeltje voor me ligt een grote berg stenen en een open bijbel. Mensen mogen een steen vastpakken, stilstaan bij een last die ze dragen en deze last op de bijbel leggen; als het ware in Gods handen leggen.
Ik sta op en loop door de ruimte. De knutseltafel ligt vol met geschilderde gebeden, figuren van klei en zelfs geverfde eieren. Er hangen ook foto’s van straatnamenbordjes van de wijk Spoorwijk. Op de lijst met alle straten van Spoorwijk zie ik dit dat alle vele straten omsingeld zijn. Hopelijk gaat het lukken om dit weekend voor alle straten te bidden. In een andere hoek hangt een grote wereldkaart met daarnaast een paasboom. De paasboom hangt vol eieren waarop gebeden en namen van landen staan. Het is een kleurrijk gezicht als die wapperende gebeden in de paasboom. Zo zie ik nog een vijftal creatieve hoeken. Er is een zithoek waar je met koptelefoons naar muziek kunt luisteren, de bijbel kan bidden of een prachtig boek van Rien Poortvliet over het leven van Jezus kunt inkijken. Er is een hoek waar we speciaal bidden voor kinderen met veel informatie van Unicef en de bidbeer.
Dit is de tweede keer dat we zo’n gebedsweekend houden. We zijn vrijdagmorgen om 8 uur begonnen en gaan onafgebroken door tot zondagavond. Elk uur komt er iemand anders een uur bidden in de gebedsruimte. Dag en nacht gaat dit door. We krijgen wel veel klachten...
“Een uur is tekort”
Toen we begonnen, had iedereen zo iets van ‘een uur bidden is wel heel lang’. Nu klagen ze dat ze een uur in de gebedsruimte veel te kort vinden. Als ze alle hoeken willen aflopen, hebben ze wel twee of drie uur nodig. Sommige mensen boeken ook drie uur achter elkaar, maar komen dan gelijk met de volgende klacht.
“We kunnen niet zoveel bidden als we willen”
De gebedsruimte loopt storm. Dit weekend doen er veertig mensen mee. Sommige waren zo enthousiast over de eerste keer dat ze nu vrienden hebben uitgenodigd. We hebben een aantal van onze vaste gemeenteleden moeten bellen en hen vriendelijk moeten vragen of ze in plaats van twee uur, maar een uur willen bidden zodat we anderen een plekje in het schema kunnen bieden.
Er komen zelfs niet-christenen die hier een uur of soms wel twee uur in de gebedsruimte doorbrengen. Prachtige schilderen en aangrijpende eerlijke gebeden worden er opgeschreven. Het lijkt wel of we in een heilige plaats zijn. Tijdens dit weekend gaat iedereen automatisch fluisteren. Hoewel we weten dat God niet in een gebouw woont, ervaren we zijn aanwezigheid in de stilte en weten we dat Hij ook hier is.
De eerste keer dat we zo’n weekend organiseerden, was ik even bang dat ik de hele nacht in mijn eentje op moest blijven, maar dat valt reuze mee. Nu zit ik hier van vier tot zeven uur ‘s morgens. Om vijf uur komt ons teamlid Anne-Marie erbij. We doen alle lichten uit en steken tientallen kaarsjes aan. Zo wachten we in stilte en vol hoop op de zonsopgang: de Heer is waarlijk opgestaan!
Later blijkt dat we de gebedsruimte met een dag moeten verlengen omdat er nog teveel mensen op de wachtlijst staan. Als we een aantal dagen later de gebedsruimte opruimen, zegt een van de vrouwen van onze gemeente: “Dit is het beste wat we ooit gedaan hebben.” Ik ervaar precies hetzelfde en we hebben al veel gedaan... Maar wat is er nu missionair krachtiger dan dat niet-christenen God ontmoeten in het maken van schilderij, het wegleggen van een last in de vorm van een steen of het schrijven van een gebed besmeurd met tranen.
Na pinksteren willen we opnieuw de gebedsruimte opzetten om deze keer hopelijk een aantal dagen langer met elkaar voortdurend te kunnen bidden. We dromen van een ruimte waar we 24 uur per dag, zeven dagen per week, alle dagen van het jaren God kunnen ontmoeten. Een ruimte waar misschien wel 30 creatieve gebedshoeken staan, zodat mensen 2 of 3 uur achter elkaar hier met God kunnen doorbrengen. Een ruimte waar ook een ontmoetingsplek aanvast zit, waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en vertellen wat ze hebben ervaren.
Laatste reacties