Post-Evangelische Perikelen

Mijn tent overstroomt…

 

Vorige week vertelde ik over mijn avontuur in Schotland. Over de aanval van de midges en het bijna stikken in mijn eigen adem in mijn tent. Eigenlijk gebeurt er altijd wel wat tijdens deze reizen in de Schotse hooglanden.

Ik weet het nog goed. Ik had een lange dag helemaal alleen door de woeste dalen van Schotland gelopen. Geen mens gezien. Je voelt je alleen op de wereld. Geen bereik op je mobiel. Het is wat later op de middag en ik vind de ideale kampeerplek. Het is een groen grasveld aan de rand van een loch, een Schots meer. Het water is spiegelglad. De zon schijnt. Er staat een klein briesje, dus geen midges. Wat een cadeau. Overal om mij zien zijn de bergen. In de verte zie ik sneeuw op de toppen. Er is hier niks van de beschaving te zien. Het water van het meer ligt op vijf meter afstand van mijn tent. Ik lig gelukkig wel ietsje hoger. Ik ga mijn tent opzetten en doe een middagdutje. Als ik wakker word, heb ik een unheimisch gevoel. Er is iets mis. Maar ik weet niet wat...

Stikken in je eigen asem

 

Als ik de kans krijg, ga ik elk jaar in Schotland met een rugzak  in mijn eentje door de Schotse Hooglanden trekken. Je laat je afzetten bij een afgelegen stationnetje en trekt dan een paar dagen door de woeste natuur, langs ruige bergen en eenzame dalen vol roedels met herten. Een mooi plekje zoeken om in het wild te kamperen. De eerste nacht is altijd wel even spannend. Helemaal alleen, in kilometers geen ander mens te vinden. Tenzij er een een of andere gek met een hakbijl rondloopt. Daar soort gedachten gaan dan door je hoofd als je in je tentje ligt.

Back to the nonsense

Vandaag is het een lange dag. Helaas heb ik maar een nachtje op Eigg kunnen blijven. Volgend jaar willen we hier ook wat langer blijven. Vanmiddag vertrekt de boot naar Mallaig om 1 uur. Dan stap ik om 6 uur vanavond in de trein naar Glasgow en zie ik dus maar heel weinig van deze prachtige treinreis. Vannacht kom ik om 1 uur aan in Glasgow waar ik de bus naar het vliegveld zal nemen. Daar zal ik proberen om een paar uurtjes op mijn matje in een slaapzak met een t-shirt over mijn hoofd tussen de winkeltjes op het vliegveld te gaan slapen. Niet dat dit erg goed lukt, want elke vijftien minuten klinkt er een omroep door de luidsprekers. Vorig jaar ontmoette ik een Schotse mevrouw die dat 'back to the nonsense' noemde. Mooi gezegde...

Vanmorgen heb ik nog tijd om snel naar de ruines van het oude klooster hier op het eiland te gaan en nog even genieten van de stilte voordat ik over vijftien uur op het vliegveld lig. Wat een wereld van verschil!

Met de Neus in de wind

Vanmorgen neem ik afscheid van Canna. Tot volgend jaar als ik hier samen met mijn broer Steven weer terugkom. Maar niet getreurd - ik ga vandaag naar het eiland Eigg. Weer heel anders dan Canna en toch oook zo mooi. Eerst natuurlijk een patatje en een broodje spek aan boord en dan mijn tent opzetten aan de haven. Ook hier is geen camping en sta ik wild aan het water. Ik heb helaas maar weinig tijd op Eigg.

Voordat het donker wordt, wil ik de Neus beklimmen. Dit is een vulkanische rots die hoog boven het eiland uitsteekt. Waarom ze het de neus noemen, weet ik niet. Maar je hebt wel een machtig uitzicht daarboven. Het kan hier wel erg winderig zijn - even oppassen dat ik er niet afwaai.

Waar is John?

Het heeft wel iets om hier op Canna te zijn terwijl op de site Goedgelovig.nl John en Matthijs sinds woensdag ook op Canna zitten. John heeft daar net zijn bekeringsmoment gehad en Matthijs is op zoek naar een hoge rots om hem eraf te duwen en vecht het uit met God.

Natuurlijk is dit nooit gebeurd en is John maar een verzonnen personage. Maar het blijft ook wel vreemd. Net alsof ik hem elk moment tegen het lijf kan lopen. Zo van: "Joehoe! John, waar ben je?"

Zo zie je maar wat vijf dagen zonder echt contact met mensen met je kan doen!

Dunne sluier tussen hemel en aarde

Vorig jaar vond ik hier op het strand een platte kraal gemaakt van de tand van een zeehond of misschien wel een walrus. In het midden van de kraal zat een keurig rond gat met aan beide kanten een groene uitslag. Het is een kraal die misschien wel duizenden jaren oud en is als deel van een ketting om iemands nek heeft gehangen. Waarschijnlijk zaten er aan beide kanten van de kraal koperen kralen, wat de groene uitslag zou verklaren. Sinds die dag hangt die kraal om mijn nek.

Vandaag moest ik hier weer aan denken toen ik bij het keltische kruis op het eiland stond. Jammer genoeg is er nog maar weinig over van dit kruis, van de Keltische traditie, van het klooster dat hier honderden jaren geleden stond. En toch kun je, of beter gezegd, kan ik hier iets merken van het Keltisch christendom. Ik heb het wel vaker gezegd en geschreven. Een eiland als Canna lijkt wel een doorwaarbare plaats waar de sluier tussen de hemel en de aarde heel dun lijkt. Het doet me goed.

Verliefd

Canna is een eiland om verliefd op te worden. Kijk maar...

Thuis in Canna

Vanavond ben ik aangekomen bij een van mijn favoriete plekken in Schotland. Over de jaren heb ik er een aantal verzameld. Deze baai in Canna staat toch wel in mijn top drie. Het is een droom om hier te staan met je tentje en te genieten van zo'n uitzicht. Het voelt echt als thuiskomen.

Morgen ga ik op expeditie. Kijken of ik de zeearenden weer kan vinden, jutten tussen de rotsen en een heel oud klooster zoeken waar alleen nog maar wat fundamenten van over zijn.

Op naar een broodje spek

Het is bizar om in de natuur te lopen waar je geen mens ziet, waar je voor de meest van de tijd geen mobiel bereik hebt en dan opeens in de 'beschaving' van een pub aan te komen. Zelfs al is het de meest afgelegen pub van GB. Je kunt hier alleen met de boot komen of als je twee of drie dagen wandelt. Hoe ze overleven is me een raadsel.

Zo'n beklimming is altijd weer zwaarder dan je denkt. Twee jaar geleden waren Wolbert en ik ook in zo'n vallei aan het wandelen toen we in twee dagen twee levensgrote sissende adders zagen. Als je dan gebeten wordt, ben je wel de pineut.

Vanmorgen ga ik met de boot van Inverie, wat eigenlijk niet meer is dan een pub, een paar huisjes en een pier naar het vissersdorp Mallaig. Het is een overtocht van een uur. Als alles goed gaat, ben ik om twaalf uur in Mallaig, zodat ik om 12.40 met de ferry naar het eiland Canna kan vertrekken.  Het is zo'n tweeenhalf uur varen naar Canna. De overtocht is prachtig met een adembenemed uitzicht op de bergen van Skye, de bergen van Rum, de neus van Eigg en... ze hebben heerlijke broodjes spek aan boord.

Je moet wat over hebben voor een pint

Om bij de pub te komen, moet ik vandaag klimmen. Met volle bepakking over een heuvel van zeven honderd meter hoog. Dit lijkt niet veel, maar ik begin op zeeniveau en ik heb twintig kilo op mijn rug. dat wordt zweten. Vanavond kampeer ik in de buurt van de pub en ga ik zeker een grote pint echt Engels bier halen. Na drie dagen lopen en zwembadwater drinken, heb ik dit wel verdiend. Het water uit de riviertjes hier kan je wel drinken, maar ze raden je aan om echt chloordruppels in te doen. Dit is goed voor de gezondheid, maar minder prettig voor de smaak.

Misschien ga ik zelfs voor een echte warme maaltijd vanavond in de pub. Tot nu toe heb ik elke avond rijstnoedels gegeten. Lekker, maar een echte maaltijd gaat er ook wel in. Eerst die heuvel / berg maar eens op.

Monster van Loch Nevis?

Vanavond sta ik weer aan een meer. Dit keer is het Loch Nevis. Niet te verwarren met Loch Ness. Deze keer geen monsters. Zorgt er wel voor dat je rustig kunt slapen, ook al sta je helemaal alleen in de natuur met geen mens om je heen.

Moeilijk kiezen tussen regen of midges

De eerste nacht helemaal alleen in de natuur slapen met geen mensen om je heen is altijd even wennen. Ik heb dan van die irrationele gedachten van mannen met hakbijlen, maar ja... die hebben ook een heel eind moeten lopen om hier te komen. Dus gewoon verstand op nul en rustig gaan slapen. Na de eerste nacht is dit gelijk over en slaap ik de rest van de tijd zonder zorg of vrees.

Vanmorgen weer vroeg op pad. De zon komt hier vroeg op en al vanaf vijf uur is het licht in de tent. Het nadeel van een vroege start is dat al rond het middaguur op je volgende stop bent. Hier is natuurlijk geen pub, waar je wat kunt drinken. Er is helemaal niets behalve wildernis, heide, bergen, lucht, water en misschien wel regen. Regen kan een hoop verpesten op een trektocht door Schotland, maar ik laat me ner niet door uit het veld slaan. Gelukkig zijn er nog geen midges, de meest gehate insekten in heel Schotland. Midges zijn hele kleine muggen die met miljoenen op een paar vierkante meter hei leven, die je van een kilometer kunnen ruiken en om je het enige warmbloedige wezen in een straal van een aantal kilometer ben met zijn allen op je afkomen om je helemaal lek te prikken. Er zijn in de afgelopen jaren ochtenden geweest dat de buitenkant van mijn tent letterlijk zwart zag van de midges. Ik heb dan wel een kap die ik op kan doen en handschoenen die ik aanheb bij het opbouwen en afbreken van mijn tent, maar zelfs daar kruipen ze in en steken je waar ze maar kunnen. Maar gelukkig... ze zijn er nog niet. Het is nog net te vroeg in het seizoen. Dus als het vanmiddag niet regent, kan ik buiten mijn tentje koen, genieten van het uitzicht, lekker lezen en wat aantekeningen voor het komende jaar maken.

De brug als begin

Vanmorgen begint het avontuur. Ik heb goed ontbeten, genoeg gas voor tien dagen koken en de trein zet me straks af in Glenfinnan. Eerst rijden we over de beroemdste brug van Schotland om er straks onder door te lopen. Deze brug is het begin punt van mijn reis. Twee jaar geleden was ik hier samen met Wolbert, een vriend en teamgenoot van me. We hadden toen hetzelfde plan om naar Inverie te gaan lopen. Helaas lukte dit toen niet vanwege het slechte weer. Maar vandaag ga ik het toch proberen. Met twintig kilo bagage op mijn rug ga ik op mijn gemak in drie dagen een afstand van 45 kilometer lopen. Er is niet echt een pad. Soms wordt het erg modderig en nat en er moet ook echt geklommen worden, maar ik heb er zin in.

Er zijn geen echte huizen, wegen of beschaving voor de komende drie dagen. Geen campings, hopelijk wel bereik op mijn mobiel, maar ik heb alles bij me. Een klein tentje, genoeg eten voor een week, wat leesvoer en een grote poncho... Het weer belooft niet veel goeds. Ach, je weet het nooit. Misschien wordt het wel prachtig en verbrand ik mijn neus zoals de afgelopen jaren. Ik moet vandaag zo'n 17 kilometer door een aantal valleien om dan bij Loch Arkaig uit te komen. Hier staat een bothy - een alleenstaand huisje waarin je kunt overnachten. Ik ga hier wild kamperen en genieten van het uitzicht.

Onderweg naar de wildernis

Vandaag vlieg ik via Luton naar Glasgow om vanavond met de trein naar Fort William, de onofficiele hoofdplaats van de Schotse hooglanden te reizen. Reizen met de trein is redelijk prijzig in de Uk, tenzij je de kaarten een paar maanden van te voren op internet boekt. Zo reis ik vanavond voor een prikkie langs de mooiste treinreis van Europa. Prachtig! Ik verheug me er nu al op...

Ik zou eigenlijk vanavond door reizen naar Glenfinnan, een klein dorpje in het midden van de Schotse hoogland om daar 'illegaal' in de wachtruimte van het kleine stationnetje te overnachten. Morgen start ik van Glenfinnan een driedaagse wandeling naar Inverie, de meest afgelegen pub van UK. Een beetje overmoedig dacht ik dat zo'n nacht in de wachtruimte wel een goed idee zou zijn. Doe het toch maar niet. In plaats daarvan stop ik in Fort William voor een B&B. Dus een goed Engels ontbijt morgenochtend in plaats van droge muesli mix. Dit geeft me gelijk tijd om morgenochtend twee kleine gasflesjes te kopen. Dit is altijd zo'n gedoe. Je mag ze niet meenemen op het vliegtuig, dus kan je niet gelijk de wildernis in, maar moet je eerst ergens wat gas op de kop zien te tikken.

Erfenis van de Muintir; Keltische kloosters

Op de Schotse eilanden Eigg en Canna, die ik vorige week met mijn broer Steven bezocht heb, zijn ooit Keltische kloosters door Ierse zendelingen gesticht. Honderden jaren is hier voortdurend gebeden en God gezocht onder soms zware omstandigheden. Het klooster in Eigg is in de zevende eeuw door de Ierse christen Donan gesticht. Hij en zijn 52 volgelingen werden op een gegeven moment vermoord door waarschijnlijk piraten of een heidense Schotse koningin. Bij de ruines van dit oude klooster staat nog een heel oud Keltisch kruis uit de 14de eeuw dat ooit op Iona gemaakt is en die helemaal bedekt is met een afbeelding van de boom des levens. Het klooster op Canna is misschien door Columba gesticht die een eigen klooster op Iona had. Ook hier staat een heel oud Keltisch kruis uit de 8ste of 9de eeuw.

Wat ons trof op zowel Eigg als Canna was ‘de vrede’ die je daar ervoer. De Kelten stichten niet alleen kerken, zoals wij die vandaag kennen, ze ontwikkelden bevrijdende gemeenschappen als kleine koloniën van de hemel, ook wel Muintir genoemd: kloosters als combinatie van een commune, retraitehuis, zendingshuis, hotel, ziekenhuis, school, universiteit, kunstcentrum en krachtcentrale voor de lokale gemeenschap - een bron niet alleen van geestelijke energie, maar ook van gastvrijheid, van educatieve en culturele verlichting. (Kloosters van het derde millennium - Dag en nacht roepen zij tot God) 
In de Muintir werd veel gebeden. Op een onverklaarbare wijze ontstonden op deze plekken ‘doorwaadbare plaatsen’. Plaatsen waar God tastbaar is, waar zijn vrede heerst en waar gebed eenvoudiger is. Op deze twee Schotse eilanden ervoeren wij dit ook heel sterk. Zelfs na honderden jaren lijk je de erfenis van de Muintir nog steeds te kunnen ervaren. Dit is natuurlijk heel subjectief en vaag. Maar ik geloof zeker dat God niet alleen mensen, maar ook plaatsen kan vervullen. Pete Greig schrijft in zijn boek ‘Dag en nacht roepen zij tot God’ dat als een plaats onderdak biedt aan uren van ononderbroken gebed, dat die plaats soms zo vol van Gods aanwezigheid is en blijft dat zelfs niet-christenen zich bewust worden van zijn nabijheid.

Mijn verlangen is om een Muintir in Den Haag te creëren. Ik ervaar dat dit deel van mijn roeping voor de komende jaren is. Om in Den Haag een 24/7 gebedshuis te creëren, waar christenen van alle kerken, maar ook niet-christenen kunnen komen om God te zoeken en hier met elkaar een doorwaadbare plaats te maken. We zijn nu nog bezig met weekenden van gebed, maar dromen ervan en werken eraan om dit te doen gaan uitgroeien naar een blijvend gebedshuis in het centrum van Den Haag.

Terug naar de beschaving

Terug naar de beschaving. Vanmiddag gaan we met de boot terug naar Mallaig en dan met de trein naar Fort William. Vanavond staan we daar op een echte camping. Weer lekker douchen voor het eerst in acht dagen trekken. Morgen gaan we Ben Nevis - Schotlands hoogste berg beklimmen. Maandagavond gaan we met de bus terug naar Glasgow. We overnachten in onze slaapzakken op het vliegveld en vliegen dinsdag eerst terug naar London en dan naar Amsterdam. Woensdag begint de drukte weer...

Rum vanuit de lucht

Dit is Rum, gezien door Google Earth:

Pas op voor teken

Rum is vol met herten en daardoor ook teken. Dat wordt goed oppassen en checken aan het eind van de dag. Drie jaar geleden heb ik in Schotland de ziekte van Lyme opgelopen. Dat wil ik geen tweede keer meer.

We gaan vier dagen door Rum trekken. Rum is een rond eiland van zeven bij zeven kilometer. We gaan dwars door het eiland trekken, wild kamperen en ook wat hoge bergen beklimmen. Waarschijnlijk zullen we een aantal dagen niemand zien. Heerlijk!

Pas op voor midges

Vandaag gaan we met de boot naar Rum. Rum staat berucht om zijn midges - het moet de ergste plaats in Schotland zijn voor die piepkleine muggetjes die je helemaal kunnen leegzuigen!  Vorig jaar waren ze bijna mijn dood geworden. Maar dat verhaal vertel ik wel een andere keer. We zijn vroeg dit jaar. Meestal komen de midges pas in mei of juni weer tevoorschijn, dus hopelijk hebben we geluk. Nou, in ieder geval hebben we allebei onze midges hoeden, handschoenen, sokken in onze schoenen en een midgedichte tent...

Zicht op Eigg

De zon gaat onder over Eigg, het eiland waar we zaterdag en zondag waren. Alles is hier stil

10 dagen eten op je rug

Vanmorgen zijn we met de boot naar Canna gereisd. We gaan hier twee nachten wild kamperen. We hebben allebei voor tien dagen eten bij ons. Er is hier niet echt een winkel waar je van alles kunt kopen. Dat betekent volle rugzakken - allebei zo’n 20 kilo op de rug.

Ons water halen we uit riviertjes. Met een druppeltje chloor erin is het na een half uur drinkbaar hoewel het wel naar zwembadwater smaakt.

Op Canna wonen 16 mensen. Het eiland is ongeveer 2 kilometer breed en 10 kilometer lang, ongeveer zo groot als  Vlieland. Iedere inwoner heeft dus zijn eigen vierkante kilometer ruimte. Er zijn vooral veel vogels. We hopen hier veel papagaaiduikers te zien.

An Sgurr

Vandaag gaan we An Sgurr, de hoogste berg van Eigg beklimmen en een kijkje nemen bij een hele oude ruine van een kerk met een Keltisch kruis.

Op Eigg

Vandaag reizen we met de boot naar het eiland Eigg. De tocht duurde ruim vijf uur  omdat de boot eerst alle andere eilanden afging. We staan hier twee nachten op een soort natuurcamping met een biologisch toilet. Het uitzicht van de camping is prachtig. We zitten aan de baai ‘Singing Sands’. Een baai vol met wit zand dat ‘zingt’ als de wind waait. We kijken uit op de bergen van de eilanden Skye en Rum.

Blauwe heuvels

Op dit moment zitten we in de bus van Glasgow naar Fort William. Het belooft een prachtige dag te worden. We rijden langs de oever van Loch Lomond. De heuvels zijn bedekt met ‘blue bells’ oftewel ‘blauwe hyacinten’; mijn favoriete bloemen. Alles is blauw. Net alsof iemand met een grote penceel de plekken tussen de bomen paarsblauw geverfd heeft.

De bustocht naar Fort William is prachtig. Hij gaat dwars door de Schotse Hooglanden; langs hooggelegen moerassen en door de Glen Coe, een vallei tussen hoge woeste bergen. Als alles goed gaat, komen we om half twaalf vannacht met de trein in het vissersdorpje Mallaig aan. We gaan of slapen in de wachtkamer op het station, of we zetten onze tentjes op een gras veldje aan de rand van het dorp. In ieder geval wordt het een kort nachtje. We moeten om half zes afbreken en op tijd bij de boot zijn. Om zeven uur vertrekt hij naar de eilanden.

Scotland, here we come...

Vandaag ga ik weer op mijn jaarlijkse trektocht en bedevaartsreis naar de Schotse hooglanden. Dit jaar ga ik samen met mijn broer Steven. Steven is ook gemeentestichter en betrokken bij Momentz. Wel vanuit een hele andere benadering dan wat wij hier in Spoorwijk doen. Steven is een man voor wie ‘verwondering’ een hele belangrijke rol in zijn leven speelt. Hij is een echt natuurmens en ziet en hoort alles. Dit betekent dat ik dit jaar meer in Schotland ga zien dan ooit tevoren. Hij is ook een goede vriend en ik heb er zin in om samen met hem twaalf dagen te trekken.

We vliegen  vandaag naar London, waar we bij mijn schoonouders overnachten. Morgen vliegen we naar Glasgow. Vandaar met de bus de Schotse Hooglanden in naar Fort William.

Vandaar met de trein naar Mallaig, een piepklein vissersdorpje aan de westkust. Zaterdag gaan we met de boot van Mallaig naar de ‘small isles’. Dit zijn vier eilanden aan de westkust van Schotland: Muck, Eigg, Canna en Rum. Je kunt ze vergelijken met Iona.

Dit jaar is het de vierde keer dat ik met mijn tentje op mijn rug door Schotland ga trekken. Voor mij zijn het altijd tijden van tot rust komen en een diepe ontmoeting met God. Mijn ervaring is dat ik in Schotland een dun membraan tussen het aardse en het hemelse ervaar. Net alsof God gemakkelijker aanraakb aar is. Dit kan natuurlijk ook gewoon met de stilte en het gebrek aan afleiding te maken hebben. In ieder geval doet het me altijd goed.

Vijf dagen lopen naar de pub

Zondag ga ik weer op mijn jaarlijkse trektocht / bedevaartstocht in Schotland. Dit is mijn vierde keer. Deze keer ga ik niet alleen, maar gaat mijn teamgenoot en vriend Wolbert met mij mee. We vliegen 's middags naar Glasgow, nemen dan de bus de Schotse Hooglanden om bij Corran Ferry uit te stappen. Hier begint vanavond om negen uur het eerste gedeelte van onze trektocht met een wandeling door de wildernis van vijf dagen. We volgen geen officieel pad, maar lopen via dalen en bergkammen richting Inverie en The Old Forge, de meest afgelegen pub in heel Groot Brittannie. Vijf dagen wandelen voor een biertje en een warme maaltijd. Vier nachten wild kamperen tussen de herten, de midges, de teken en prachtige uitzichten.

Prachtig uitzicht

Vandaag kampeer ik op het strand van Sanna Bay, een van de prachtigste plekken in de Schotse Hooglanden.   Hieronder een aantal indrukken van mijn uitzicht...

Op bedevaart in Schotland

Vanmiddag vlieg ik naar Glasgow voor mijn jaarlijke bedevaartstocht in de Schotse Hooglanden. Acht dagen in mijn eentje door de bergen trekken, soms op een kleine camping kamperen, maar ook gewoon in het wild in een vallei of onderaan een berg.

Een bedevaartstocht; niet om God ergens aan het eind van mijn reis te ontmoeten, maar om samen met God te wandelen en te zijn. Heerlijk in de stilte...

Dit jaar gaat de tocht van Corran Ferry, net onder Fort William via Kilchoan, langs Sanna Bay naar Ardnamurchan;het meest westelijke puntje van het vasteland van Groot Brittanie.

Dit is de derde keer dat ik in mijn eentje richting de Schotse Hooglanden ga. Vorig jaar liep ik naast een hele goede tijd en een beetje regen, een tekenbeet en de ziekte van Lyme op. Dit jaar beter opletten...