Post-Evangelische Perikelen

Atheïstische illusionist ziet mensen genezen tijdens theatershow

 

Afgelopen week bekeek ik op aanraden de nieuwste show ‘Miracle’ van Derren Brown op YouTube. Voor degenen die hem niet kennen, Derren Brown is een voormalig christen, nu atheïst en is een van de Engelse top-illussionisten. In zijn uitverkochte theatershow  ‘Miracle’ speelt hij in de tweede helft een christelijke genezingsdienst na, waarin hij de gebedsgenezer is. Confronterend om te zien, maar wat mij werkelijk raakte, is dat vele betalende bezoekers op het podium kwamen om te ‘getuigen’ van hun genezing. 

Jarenlange pijn die plotseling verdwenen was. Lichamelijke bewegingen die ineens wel weer mogelijk waren. Glunderende mensen die blij het podium verlieten, omdat ze ‘genezen’ waren. En ik dacht: “Tjonge, als dit in een dienst of een conferentie was gebeurd, waren wij allemaal prijzend en dankend naar huis gegaan, bemoedigd door Gods kracht en grootheid.” Maar het was niet in een dienst. Het was niet eens echt. Het was in een theatershow, waarin Derren Brown dit ‘trucje’ avond na avond herhaalt.

Het gevaar van de heldencultus binnen de Evangelische en Charismatische wereld

 

 

Keer op keer worden we in Christelijk Nederland opgeschrikt door geestelijk helden die ons teleurstellen, die van hun voetstuk vallen of grove fouten lijken te maken. Een paar dagen lang is iedereen in rep en roer, waarna de rust weer terugkeert. De held verdwijnt uit beeld of overleeft de val en gaat schijnbaar ongestoord verder.

Waar komt dat verlangen naar de held in de kerk toch vandaan? Waarom vinden we hen in alle segmenten van de kerk terug? Niet alleen in de Charismatische en Evangelische hoek, maar ook binnen de PKN, de Reformatorisch - en Katholieke kerken? Waarom gaat het bijna altijd om betaalde, christelijke leiders? Als ik op een conferentie de speciale welkomstent voor sprekers en ‘belangrijke gasten’ binnen loop, zie ik hier ‘de top 20’ van bekende Evangelische en Charismatische leiders zitten. Waar is tante Ans, die elke dag twee uur bidt voor de vervolgde kerk? Waar is Robert, de vrijwilliger, die twee weken vrij heeft genomen om dit feest mogelijk te maken? Wat maakt iemand een ‘belangrijke gast’?

Welke hond laat ik vandaag uit?

 

Ik zit aan de koffie met Hella, een 95-jarige Duitse mevrouw uit onze gemeente. Zoals bijna altijd vertelt zij me over de oorlog, die zij als jonge vrouw in Duitsland heeft meegemaakt. Natuurlijk gaat het over Hitler, aan wie ze als jonge Duitse een hekel aan had. Over de rantsoenen, maar vooral over de bombardementen van de Engelse bommenwerpers.

Ieder mens voor zich

“Ze zeiden altijd: “Vrouw en kinderen eerst”, als we de schuilkelders in moesten vluchten. Maar als het erop aankwam en de bommen vielen, drongen de sterkste mannen voor. De dingen die ik heb gezien. Dat wil je niet geloven. Als het erop aankomt, is het ieder mens voor zich.”

Hoewel ik al haar verhalen al vele keren eerder gehoord heb, blijven haar woorden in mij rondzingen. “Als het erop aankomt, is het ieder mens voor zich…” Zijn wij als mensen dan ten diepste slecht? Als ik mij de snerpende woorden van mijn basisschoolmeester herinner wel: “Ieder mens, geneigd tot alle kwaad. Mea culpa: de schuld ligt bij de mens. De glorie is voor God. Je mag jezelf de glorie niet toe-eigenen.” Dit is er bij mij ingestampt: “God is goed. De mens is slecht.” Maar is dat werkelijk zo?

Duo Penotti potje

Is de mens ten diepste slecht? Of is de mens, omdat hij naar Gods beeld geschapen is, ten diepste goed? Of zijn wij het misschien allebei tegelijkertijd? Goed en slecht door elkaar heen en niet altijd even duidelijk te onderscheiden. Als een Duo Penotti potje waarin teveel geroerd is en de kleuren vermengd zijn geraakt.

Twee kanten die zij aan zij in ons bestaan. Als een witte en een zwarte hond die elkaar bevechten. Als christen is het lastig om hier een goede balans in te vinden. Of we zwelgen in onze schuld vanwege de (ingebeelde) kracht van onze zwarte hond. Of we vieren ons overwinningsfeestje, waarbij we onszelf alleen maar met de witte hond identificeren. Twee honden die met elkaar vechten. Welke wint? Het bekende verhaal zegt: “De hond die je het meest voedt.” Ook in de kerk wordt ons dit geleerd. “Er is een zwarte hond in je. Maar die moet je negeren. Het liefst vergeten. Voed de witte hond met Gods woord en juiste daden en de eindoverwinning is voor jou. Excuses, voor God!”

Gordijntjes in de hemel

 

 

Het is een winterse avond in 1979. Ik ben net acht jaar oud en lig lekker te doezelen in mijn warme bed. Mijn oudste broer ligt in het stapelbed boven mij. In het donker kijk ik naar de stalen veren onder zijn matras. Zoals elke avond projecteer ik in mijn gedachten allerlei beelden op zijn bed boven mij. Soms zie ik hele voetbalwedstrijden of de meest spannende avonturen. Avonturen waarin ik natuurlijk altijd een heldenrol speel. Maar deze avond zie ik iets anders. Deze avond zie ik in mijn fantasie voor het eerst God in de hemel…

Ik zie God die vanuit zijn luie stoel uit het raam naar buiten kijkt. Buiten sneeuwt het. Ontelbare sneeuwvlokken dwarrelen in banen om elkaar heen. Voordat Hij zachtjes de gordijnen dicht doet om de warmte binnen te houden, valt zijn oog op een van de kleinere sneeuwvlokken. Ver weg ten midden van biljoenen anderen, maakt het kleine sneeuwvlokje zijn eigen dansje. Dit sneeuwvlokje noemen wij het Melkwegstelsel. Ieder vlokje dat tijdens de sneeuwstorm langs Gods raam komt zweven, is een compleet sterrenstelsel, dat zelf weer ook ontelbare sterren bevat. Het zijn als het ware sneeuwstormen in een sneeuwvlokje.

Dit is het ware gezicht van God

 

Het is een winterse dag in Glasgow, de stad waar mijn dochter studeert, als ik eindelijk de kans krijg om het wereldberoemde schilderij ‘De Christus van de Heilige Johannes van het Kruis’ te bewonderen, geschilderd door de Spaanse kunstenaar Dalí. Ik heb hiernaar uitgekeken. Zittend op een bankje op de eerste etage van het Kelvingrove Museum staar ik minutenlang naar het metersgrote schilderij. Boven mij hangt een gekruisigde Jezus, zwevend in het luchtledige tussen hemel en aarde. Achter hem een donkere wolk. Jezus, hangend tussen Gods oordeel en de aarde die Hij gaat redden.

Gods donkere oordeel

“Impressive, isn’t it?” Een Schotse stem doet mij opschrikken. Naast mij is een oudere man in een geruit colbertje komen zitten. Met een zwaar Schots accent begint hij tegen mij aan te praten. Hoewel mijn Engels goed is, moet ik mijn best doen om hem te verstaan.

“Wat zie je erin?”, vraagt hij.

Ik vertel hem mijn gedachten over Jezus, die tussen Gods donkere oordeel en de verlichte aarde hangt. Het schiet mij te binnen dat zijn vraag een uitgelezen kans is hem het evangelie te vertellen. Niet wetende of en wat hij gelooft, begin ik voorzichtig over het verzoenend sterven van Jezus.

Herstel na een grote val

Binnenkort is het Pasen. Soms vraag ik me af wat er gebeurd zou zijn, als de geschiedenis van Petrus en Judas zich had omgedraaid. Wat zou er zijn gebeurd, als Petrus in zijn wanhoop over de verloochening zelfmoord had gepleegd? Welke verandering hadden we in de kerk van vandaag gemerkt, als Judas op een wonderbaarlijke manier die vreselijke nacht had overleefd? Hoe zou Jezus met hem zijn omgegaan?

Stel je voor...

“Het is een paar dagen na de opstanding van Jezus. De tien overige discipelen zijn nog steeds van slag over het plotselinge overlijden van hun vriend Petrus en de verdwijning van Judas. Na het verraad van hun Meester hebben zij Judas, de verrader niet meer gezien.

Judas is de dag na het sterven van Jezus snel uit Jeruzalem weggevlucht. Hij kon daar niet meer blijven. Zijn schuld was te groot. Hij weet niet waar hij naartoe moet. Maar hij moest weg van dat verraad. Hij blijft maar doorlopen; dag in, dag uit. Judas is zo verscheurd door schuld en veroordeling. Hij heeft zijn Meester verraden voor wat geld. Nooit had hij gewild dat Jezus hierdoor vermoord zou worden. Gedachten en beschuldigen razen als een winterstorm door zijn hoofd. Al een paar keer is hij bij een boom gestopt om er met zijn riem een einde aan te maken. Maar elke keer is er iets wat hem stopt. Judas kan zijn vinger er niet op leggen. Is het angst voor de dood en de verdoemenis, of is het wat anders?

Als hij even met zijn ogen dicht zit uit te rusten in de schaduw van een boom langs de weg, valt er nog een schaduw op hem. Wanneer Judas zijn ogen open doet en opkijkt, staat Jezus daar plotseling voor hem.

Judas weet niet wat hij moet doen. De schok van de schaamte, de pijn van het verraad en de hoop dat Jezus echt leeft, worden hem teveel. Snikkend valt hij met zijn gezicht op de doorboorde voeten. Zijn lichaam schokt van het huilen. Als een tsunami raast de schuld en de schaamte door zijn lijf. Wat heeft hij gedaan? Wat heeft hij de Meester aangedaan?

Dansende schapen

 

Als je een paar jaar geleden een dagje over de Achteromse heide had gewandeld, was er een grote kans dat je meneer Mulder met zijn kudde schapen was tegen gekomen. In weer en wind liep hij daar als herder van een kudde met wel negentig schapen. Schapen die hij bij name kende en van wie hij heel veel hield.

Maar op een dag gebeurde er iets frappants. Meneer Mulder riep al zijn schapen bij elkaar en zei tegen hen: “Ik ga acht weken weg. Ik moet op bezoek bij mijn broer in Australië. Daar gaat het niet zo goed mee. Ik laat je niet alleen achter. Hier is mijn mobiel. Als je mij belt, neem ik altijd op. Je zult me wel niet kunnen zien, maar je zult wel mijn stem kunnen horen.” Hij vertrok en liet zijn schapen onthutst met zijn mobiele telefoon achter. “Wat moeten we doen, nu de herder er niet meer is?” blaatten ze tegen elkaar. “Laten we proberen zo mogelijk dicht bij elkaar te blijven en ’s nachts als één kudde onder een boom te slapen.” Die middag gingen ze in kleine groepjes uit elkaar om lekker ergens te gaan grazen. Maar zodra het begon te schemeren, kwamen ze bij elkaar om samen onder de boom de nacht door te brengen.

4 dingen die je kunt leren van twijfelende christenen

 

 

In de evangelische wereld waarin ik ben opgegroeid, bestonden er een groot aantal taboes. De meeste van deze taboes hadden met seks te maken. Je mocht geen seks voor het huwelijk, geen overspel plegen en zeker geen homoseksuele relaties aangaan. Hier viel nog mee te leven, maar er was één taboe dat ver boven uit alles schoot. Een taboe dat niks met seks te maken had en dat je zeker niet mocht doen. Wat zou dat kunnen zijn?

Het was het taboe van het twijfelen. Als evangelische broeders en zusters wisten wij altijd alles zeker en ‘oh wee’, als je toch ergens vraagtekens bij had. Twijfelde je of God de aarde echt in zeven dagen gemaakt heeft, dan was je de pineut. Dacht je dat de vloed van Noach iets plaatselijk was in plaats van iets wereldwijd, dan viel je buiten de boot. Twijfelde je of God echt bestond? Of dat de Bijbel echt het onfeilbare, gezaghebbende, van kaft tot kaft geïnspireerde woord van God was, dan was je een afvallige. Of nog erger… vrijzinnig.

Wat een genot om dan te ontdekken dat je ook van twijfelende christenen kunt leren. Als voorbeeld wil ik Thomas, de discipel van Jezus nemen, die terecht of onterecht als een twijfelaar wordt neergezet. In een artikel op Relevant Magazine las ik laatst vier dingen die we van Thomas kunnen leren:

1. Thomas plaatst moed boven het meedoen met de rest.
Als de religieuze mensen plannen maken om Jezus te doden, proberen de andere discipelen Jezus ervan te weerhouden om naar Jeruzalem te gaan. Want daar gaat het zeker mis. Thomas niet! Thomas zegt: “Laten we met Hem mee gaan, zodat we ook met Hem kunnen sterven.” Kijk, dat is nog eens moed. Dank je Thomas voor je voorbeeld.

Op zoek naar de heilige graal van christelijk leiderschap

 

Met een mengeling van begrip en verwondering las ik van de week in het ND en op CIP dat het bestuur van VPE het voornemen heeft om binnen hun leiderschapsstructuur over te stappen naar een apostolisch leiderschap en het leidinggeven vanuit de vijf bedieningen.

Voor de niet-kenners onder ons; het leidinggeven vanuit de vijf bedieningen, zoals Paulus die in Efeze 4:11 beschrijft, is zo’n beetje de heilige graal van het christelijk leiderschap. Het is hét ideaalbeeld hoe Bijbels leiderschap zal moeten zijn. Daarom begrijp ik dan ook dat een organisatie zoals het VPE vanuit hun verlangen om bijbelgetrouw te zijn dit Bijbelse leiderschap nastreeft.

Tegelijkertijd is het streven naar deze vorm van leiderschap een waar mijnenveld. Je hoeft maar naar de recente kerkgeschiedenis, in zowel het buitenland als in Nederland, te kijken om te zien dat  menige denominatie, gemeente en leider in dit streven naar de ultieme vorm van Bijbels leiderschap ontploft zijn. Met als triest gevolg een grote groep van verwondde mensen.

Het blijft altijd lastig om te beslissen hoe ver je kunt gaan in het Bijbelse ideaal zonder mensen te verwonden. En wat doe je als tijdens de zoektocht er toch enige mate van verwonding optreedt?

“Ja maar, zal God ons niet beschermen als wij oprecht streven om Zijn werk te doen?”

[Omvergeblazen]

Zo trots! Onze dochter Katie (19 jaar) heeft haar eerste boek gepubliceerd: [Omvergeblazen]. Gisteren kwam het hier binnen en van vandaag is het te koop in de winkels.

"Wat als je heilige huisjes instorten? Alles wat je geloofde, staat opeens op losse schroeven. Alles wat zo dichtgetimmerd was, valt opeens uit elkaar. Hoe ga je daarmee om? Moet je dan God maar helemaal loslaten?

Katie Vlaardingerbroek is 19 en studeert filosofie en godsdienstwetenschap. Ze groeide op in een missionair evangelisch gezin, dat zeer actief was in de wijk. Ze maakte een heel proces mee van diepe twijfel en ontdekte gaandeweg dat het heilige huisje dat instortte, vooral haar beeld van God was en niet God zelf.

[Omvergeblazen] kijkt naar wat het met je doet als je je beklemd begint te voelen binnen de vaste ideeën over het christelijk geloof. Het stelt de vraag of we die ideeën los kunnen laten zonder God zelf los te laten. Gaandeweg merkte Katie dat hoe teleurstellend ons beeld van geloven misschien ook is, het bij lange na niet alles blijkt te zijn wat het geloof ons te bieden heeft.

[Omvergeblazen] is een boek voor de (stiekeme) twijfelaar, labelvrije gelovige, zoekende christen en teleurgestelde ex-christen. Het is een pleidooi voor onzekerheid, twijfel, kritisch bewustzijn, vertrouwen, groter, breder en dieper denken en dwalen.

Flitsend, humoristisch én diepzinnig vertelt Katie over haar zoektocht. Voor jongeren is die zeer herkenbaar, maar evenzeer voor ouderen. Ze spaart niets en niemand in haar boek, zeker zichzelf niet. Uiteindelijk is haar boek een gloedvol, eigentijds en creatief pleidooi voor geloof."

Hier te koop voor 13,50 zonder bezorgkosten.

Wankelmoed en de vader psyche van de evangelische beweging (2)

 

 

Terugblik
In een eerder artikel over de evangelische beweging beschreef ik haar als een beweging die helaas nog vastzit aan een tiener psyche. Vanwege onze oorsprong als tegenbeweging op het vrijzinnige gedachtegoed hebben wij er onbewust voor gekozen om vormen van geloofsonzekerheid uit ons bestaan te bannen. Dit heeft ons ver gebracht, maar uiteindelijk zijn wij in onze ontwikkeling blijven steken. Iemand die dit mooi beschrijft, is de apostel Johannes. Hij beschrijft in zijn eerste brief drie verschillende geloofsfasen: kind, jongeren, vader. (1 Johannes 2: 13,14) Ik denk dat de evangelische beweging helaas in de jongerenfase is blijven steken. Vanwege onze onderkende angst lukt het ons als beweging nog onvoldoende om naar de vaderfase door te ontwikkelen.

Johannes beschrijft de jongerenfase met drie krachtige eigenschappen: Jongeren zijn sterk, ze dragen Gods woord in zich en hebben de boze overwonnen. Drie eigenschappen die zeker op de evangelische beweging van toepassing zijn. Een beweging die qua leeftijd volwassen hoort te zijn, maar ondertussen al jaren muurvast zit. Hoe kan zij de overstap naar de fase van het vader of moeder-zijn gaan maken?

Jacob en nog geen aartsvader
Iemand die de evangelische beweging hierbij zou kunnen helpen, is de Bijbelse figuur Jakob. Jakob is mijn inziens het toonbeeld van de jongerenfase, zelfs als man van middelbare leeftijd en vader van dertien kinderen! Allereerst was hij sterk. Jakob was degene die de steen van de put kon halen, terwijl normaliter hier een aantal mannen voor nodig waren. Op een onbegrijpelijke manier bleef Jacob het woord van God; de belofte in zich meedragen, waar hij ook naar toe ging. Als laatste streed Jacob voortdurend tegen alles wat in zijn ogen niet juist was; tegen zijn broer, zijn vader, zijn oom, zijn zonen. Jacob streed wat af. Uiteindelijk komt Jacob bij de rivier aan. Dit is zijn overgang van de jongerenfase naar de vaderfase, hoewel hij dit misschien nog niet weet. Eerst brengt hij zijn vrouwen en kinderen naar de overkant, dan zijn bezit. Jacob zelf gaat echter nog niet. Er moet eerst iets gebeuren, voordat Jacob zelf de overtocht kan wagen. Hij moet nog één keer strijden.

Het trauma en de tiener psyche van de evangelische beweging (1)

 

De evangelische beweging in Nederland is nu ongeveer veertig jaar oud. In de jaren zeventig ontstond zij als tegenbeweging in reactie op de opkomende vrijzinnigheid in de traditionele kerken. Als beweging van middelbare leeftijd zou je verwachten dat de evangelische beweging zich meestal als een volwassene zou gedragen. Niets is minder het geval. Zonder dat zij dit wellicht door heeft, lijkt de evangelische beweging te lijden aan een jongerensyndroom en misschien zelfs vast te zitten in een tiener psyche. Als je echt goed kijkt, valt het op hoe tienerachtig de evangelische beweging in haar uitingen en denkwijze nog is.

In mijn werk als christelijke spreker en verhalenverteller kom ik in zo’n honderd kerken en gemeentes per jaar. Ik zie ze allemaal. Van de meest traditionele dorpskerken tot de grote, succesvolle, evangelische gemeentes. Binnen deze laatste groep komt de tiener psyche heel duidelijk naar voren. Ze hebben een soort van ‘EO-jongerendag’achtige uitstraling. Dan moet je bijvoorbeeld denken aan een groot podium, een gelikte lichtshow, een flitsende band, een succesvolle uitstraling en een charismatisch podium leiderschap. Maar dat is slechts buitenkant. Er is vaak ook een gezamenlijke binnenkant, met als overeenkomsten zoals een krachtig zwart/wit denken, een overtuigd zijn van het eigen (theologische) gelijk, een gebrek aan echte vragen, een gevoelig zijn voor groepsdruk en het voortdurend aanpassen van het individu aan verwachting van de groep. Precies hoe tieners zich in een middelbare school ook gedragen!

Oh, Evangelisch Jericho

 

 

Het was ongeveer vijfenveertighonderdjaar geleden. Het volk van Israël is eindelijk bevrijd uit de handen van Egypte. Na twee jaar door de woestijn te hebben getrokken, komen ze aan bij de Jordaan. De scheidingslijn tussen wat voor hen bekend is en het grote onbekende. Voorbij de Jordaan ligt Kanaän, het beloofde land. Mozes kiest twaalf verspieders die Kanaän gaan verkennen. In het beroemde zondagschoolliedje klinkt het aldus:

“Twaalf verspieders gingen naar Kanaän
tien waren slecht, twee waren goed,
wat gingen zij daar zien in Kanaän
tien waren slecht, twee waren goed.

Tien zagen reuzen van die forse
anderen zagen druiventrossen,
twee die zagen God in Kanaän
tien waren slecht, twee waren goed.”

De twaalf verspieders komen terug. Tien komen met een boodschap van ‘wee’. Het is een gevaarlijk land. Een land vol onzekerheid. Jozua en Kaleb komen terug met een boodschap van hoop. “Het is inderdaad een land vol onzekerheid, maar God gaat met ons mee. Het wordt een avontuur. Ja, we zullen zekerheden moeten achterlaten, maar wat een schatten liggen er op ons te wachten.“

Het volk kan deze onzekerheid echter niet aan. Als gevestigde orde kunnen ze niets anders dan hun territorium verdedigen.¹ Deze vernieuwingsbeweging moet de kop ingedrukt worden. Substantiële weerstand dient geboden te worden. De stenen worden al verzameld. We maken ze dood! Gods oordeel volgt. Veertig jaar lang zullen ze zwerven door de woestijn. Deze generatie zal het nieuwe land niet ervaren. Niemand van het huidig leiderschap zal de tocht over de Jordaan gaan maken. Dit is het eindpunt voor deze generatie.

-----------------------------------------------------------------------

The fulness of time

 

Hieronder een prachtig gedicht van James Stephens dat Gods onvoorwaardelijke liefde heel mooi weergeeft. Het is geen theologie, het is een gedicht. Een ingrijpend vergezicht van een universum, waarin het uiteindelijk Gods liefde is die alles overwint. Zelfs Zijn laatste tegenstander.

-----------------------------------------------------------------------------------

ON a rusty iron throne
Past the furthest star of space
I saw Satan sit alone,
Old and haggard was his face;
For his work was done and he
Rested in eternity.

And to him from out the sun
Came his father and his friend
Saying, now the work is done
Enmity is at an end:
And he guided Satan to
Paradises that he knew.

Gabriel without a frown,
Uriel without a spear,
Raphael came singing down
Welcoming their ancient peer,
And they seated him beside
One who had been crucified.

 

Zes manieren om als christenen eenheid te bereiken

 

Er zijn zes manieren om als christen naar eenheid te zoeken. Het zijn ook zes stappen die je in je persoonlijke ontwikkeling kunt doorlopen: negeren van de ander, tolereren, accepteren, waarderen, van de ander leren en als laatste van de ander genieten.

Jaren geleden was ik bij een bijeenkomst van christelijke leiders die samen gingen nadenken over de toekomst van de kerk in ons land. De hele middag stond er een prachtig, houten kruis met daarop een geverfde afbeelding van een gekruisigde Jezus. Tot onze schok nam een kunstenaar aan het eind van de bijeenkomst een kettingzaag en zaagde dit kruisbeeld in tientallen grote en kleine stukjes uiteen. Iedere deelnemer kreeg een stuk van de gekruisigde Jezus mee.

Bij elkaar hadden we alle stukjes om het kunstwerk weer compleet te maken, hoewel het nooit meer heel zou zijn. Je zou altijd de zaaglijnen, de littekens van de kettingzaag, de open en ruwe randen van splinters blijven zien.

Wat is de kettingzaag waarmee wij als lichaam van Christus in Nederland onszelf in kleine stukjes hebben gezaagd? Wat is kostbaarder dan eenheid?

Koolwitje: "Elk van de drie (geloofs)fasen is goed."

 

Op verzoek van de Evangelische Alliantie heb ik voor hun jaarverslag een vervolg geschreven op mijn blog over Koolwitje en de rupsen. Het gaat in dit stuk opnieuw over een van de drie geloofsfasen (er zijn er vast meer, maar deze drie fasen passen goed bij de levenscyclus van een vlinder) waar een gelovige zich in kan bevinden:

------------------------------------------------------------------------------------------

Koolwitje vliegt boven haar oude moestuin. Vanuit de hoogte ziet zij de plek waar zij ooit als minuscuul rupsje uit haar eitje kroop. Wat was haar leven als rups anders.  Alles draaide toen nog om de rupsengroep: het gezamenlijk eten van de koolbladeren, het ‘ja en amen’ zeggen tegen elke groepsovertuiging. Niet wetende dat je wereld en je Godsbeeld nog maar heel beperkt is.  

Terugkijkend op haar leven verbaast het haar hoe veilig, hoe gestructureerd en vooral hoe netjes afgebakend haar geloofswereld toen nog was. Niet te vergelijken met haar geloofsbeleving van nu. Wat waren ze als rupsen vooral ook bang geweest. Bang voor elk gevaar en hierdoor eigenlijk in alles op zoek naar veiligheid en zekerheid. Als vlinder begrijpt ze dat deze zoektocht naar zekerheid iets is wat bij rupsen hoort. Als rups is het logisch en goed om te denken dat jouw wereld de enige wereld is, dat jouw waarheid de enige waarheid is en jouw beeld van God het enige, echte, juiste beeld is. Als een rups alleen maar zwart/wit kan denken, dan moet je geen kleuren gaan introduceren.  Dan is deze fase gewoon goed. Zelfs al betekent dit dat je wereld uit niets anders bestaat dan jezelf volproppen met koolbladeren, altijd omgeven door de stank van kool.

Hoe loze beloftes de missionaire intenties van een kerk ondermijnen...

 

Ik was door een gemeente in Brabant gevraagd om een avond te komen spreken over missionair gemeente zijn. Het kleine zaaltje zat redelijk vol. Ik had al mijn spullen klaargezet en liep nog even door het kerkgebouw om een eerste indruk van de gemeente te krijgen. Op een tafel voor me lag een foldertje van de kerk, waarin zij zich voorstelde aan nieuwe bezoekers. Ik was erg benieuwd naar wat ze over zichzelf zouden zeggen. Onder het kopje ‘Onze identiteit’ schreven ze: “Wij zijn een huis voor ieder hart in deze stad.” Toen ik dit las, wist ik dat ik de avond op een hele andere manier zou gaan beginnen.

Er bestaan geen kaarten voor je geloofsreis...

 

Het beeld van een rups, een cocon en een vlinder is slechts een vage schets van een kaart.
Het is geen echte kaart.
Jammer genoeg, of misschien beter gezegd, gelukkig genoeg…
bestaan er geen kaarten op de reis van geloof.
Geen enkele geloofsreis is namelijk hetzelfde.
Elke reis van geloof is uniek.
Jouw reis is uniek.

Ben ik de enige die geen rups meer kan zijn?

 

Begin dit voorjaar begon ik met een moestuintje in onze achtertuin. Deel van deze moestuin waren twee bloemkoolplanten, die halverwege mei opeens helemaal vol met rupsen bleken te zitten. Een koolwitje had haar eitjes onder een blad gelegd en mijn bloemkool had geen kans van slagen meer. Dat wil zeggen, tenzij ik niet in zou grijpen. In een van mijn kasten stond nog een plastic aquarium. Voorzichtig heb ik alle rupsen hier naartoe verhuisd. In de supermarkt heb ik zakken vol koolbladeren verzameld om thuis te gaan kijken wat er gebeurt. Er was één weekend dat ik weg moest. Op vrijdag heb ik extra veel koolbladeren in het aquarium gedaan, maar die waren op zondagavond helaas op. Een aantal jonge rupsen hebben deze kortstondige hongersnood helaas niet overleefd. Al snel klom een van de rupsen naar een donker hoekje, waar hij/zij zich verpopte. Een paar weken later vloog dit koolwitje het aquarium uit het grote avontuur tegemoet.

Is geloven een eenmalige keuze of een voortdurende reis?

 

 

Is geloven iets statisch of dynamisch?
Is het een keuze die je ooit gemaakt hebt?
Een geloofsbelijdenis waar je vroeger je handtekening onder hebt gezet?

Of is geloven een reis?

Een reis van het prille begin naar volwassenheid,
Een reis waarin je ontdekt wie jij werkelijk bent in God.
Een reis die beangstigend is.
Een reis waarin je wellicht(tijdelijk) de weg kwijt raakt.
Een reis waar elk gevoel van richting soms ontbreekt.
Een reis die vaak wel begonnen, maar niet afgemaakt is.
Een reis die wellicht onbewust langzaam tot stilstand is gekomen.

Ergens op deze reis zul je tegen de eerste van een reeks van geloofscrisissen oplopen.

Een geloofscrisis heeft vaak alles te maken met je wond.
Een wond waarop je wellicht geen zicht meer hebt.
Een wond die God wilt gebruiken om jou te laten groeien.
Een wond die door omstandigheden wordt opengelegd.
Of nog erger…
Een wond die door andere christenen opnieuw wordt blootgelegd.
Een wond die zich vaak vertaald in een geloofscrisis.

Hoe je omgaat met deze geloofscrisis bepaalt of je verder kunt reizen.
Vaak leidt een crisis in je geloof tot bittere teleurstelling, tot stilstand.
Soms zelfs tot vernietiging van je geloof.
Niet naar transformatie…

Het hoeft niet zo te zijn.
Een crisis in ons geloof biedt ruimte om het verleden los te laten.
Ruimte om God op nieuwe wegen te vinden.
Dit kan transformerend zijn.

Een cocon lokt…

Wat mag jouw wond jou leren?

 

 

"Over het algemeen zijn het niet onze preken die er toe leiden dat mensen zich bekeren. Op zijn best maakt een preek je ervan bewust dat je gewond bent. En het is de wond, die je altijd, altijd, altijd iets te leren heeft. Nou, van alle religies in de wereld zou je denken dat het Christendom dit het beste begrepen heeft.  Wij zijn toch de mensen die Degene met de Wond aanbidden. Als Katholieken hebben we van kinds af aan de crucifix gezien, die zegt: “Dit is de weg van de redding, de weg van de wond.”

Alles in het leven draait om wat je met jouw wond doet. Erken je de wond? Onderdruk je de wond? Geef je anderen de schuld? Vervloek je wat je overkomen is? Of laat je de wond jou leren?

Hoe je met je wond omgaat, bepaalt in grote mate of er wel of niet een geestelijke reis en een geestelijke transformatie in je leven zal zijn."

Een vrije vertaling van een toespraak van de franciscaan Richard Rohr.

Koolwitje en haar god ‘De één die ook vijf is’

 

Een aantal weken geleden startte Jan Wessels, directeur van de Evangelische Alliantie onbewust een discussie door te stellen dat de generatie X (35 – 50 jaar) binnen de evangelische beweging massaal is weggevallen en dat deze generatie te veel met zichzelf bezig is om het leiderschapsstokje over te nemen. Zijn opmerkingen leidden er onder andere toe dat ik hier drie artikelen over heb geschreven.

Vandaag voorlopig het vierde en laatste artikel over dit thema. Het is een allegorie over de evangelische beweging en het vertrek van sommige generatie X mensen. Beschouw het maar als een andere manier van kijken naar de evangelische beweging...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De groene rupsen keken vanuit hun veilige wereld naar buiten. Wat waren ze hier veilig. Veilig voor de sluipwesp die niet binnen kon komen om haar eitjes als parasieten in hen te planten. Veilig voor de vogels die hen als een lekker hapjes tussendoor zagen. Maar ze waren niet alleen veilig. Hier werd er ook nog eens goed voor hen gezorgd.

Tja, ze hadden lang overlegd wie hen nou elke dag van die lekkere, sappige koolblaadjes kwam brengen. Het plafond van hun wereld ging dan omhoog en de vijf rupsen, die geen rupsen waren, kwamen dan binnen. Eerst waren ze bang geweest, totdat een van de rupsen geroepen had: “Misschien is dit wel onze vader of moeder.” Deze opmerking had tot een heel debat geleid. “Nee, het is de schepper-rups zelf”, had een ander geopperd. Uiteindelijk hadden ze besloten dat deze vijf rupsen god was. En niet zomaar vijf goden. Nee, dit was één god genaamd: ‘De één die ook vijf is’. Een mysterie zo diep, dat het niet te doorgronden was.

Ingezonden brieven voor Jezus

 

Ik heb vannacht angstaanjagend gedroomd. In mijn droom is Jezus net klaar met de avondmaal viering en staat hij op het punt om met zijn elf discipelen naar de tuin van Gethsemane te gaan. Op dat moment grijpt Maria Magdelena hem bij de mantel. “Rabbi, ik moet u nu spreken. Het gaat niet goed binnen onze geloofsgemeenschap. U moet eindelijk de ingezonden brieven doorlezen.” “Niet nu, Maria. Ik heb vanavond hele andere dingen aan mijn hoofd.” Maria luistert echter niet en trekt hem aan zijn mantel een klein kantoortje binnen. In het kantoortje staat een bureau dat door tientallen brieven bedekt is. Jezus gaat zuchtend in een van de stoelen zitten. “Moet dit echt nu, Maria?” “Ja meester, dit kan niet meer wachten. Het loopt de spuigaten uit.” Ze opent de eerste brief.

Drie vragen die elke evangelische leider moet beantwoorden, voordat hij met pensioen kan. (3)

 

Ooit werkte ik een blauwe maandag als docent missiologie aan het seminarium van de Baptisten Unie. Ik gaf hier les aan studenten die voornamelijk uit de Millennium generatie¹ kwamen; jonge mannen vol passie voor de Heer en Zijn kerk. In mijn lessen liet ik hen dromen over hun missionaire plannen voor de gemeentes waar ze uiteindelijk zouden gaan werken. Met een dikke, vette knipoog waarschuwde ik hen dan voor de ‘Godfather’. De Godfather zit al zijn hele leven in de gemeente. Hij is de spreekbuis namens de invloedrijkste families in de kerk. Ooit zat hij zelf in de raad. Nu heeft zijn schoonzoon deze plek ingenomen. Via zijn schoonzoon en vanwege alle informele invloed, waar hij nog steeds over beschikt, is de Godfather de werkelijke (onzichtbare) leider van de gemeente. Zo lang je als jonge predikant in het stramien van de Godfather meegaat, is het soepel werken. Maar o wee, als je de andere kant op gaat! Als je de Godfather tegen je krijgt, dan kun je het schudden met je missionaire plannen…

Zes redenen waarom de evangelische beweging een flat werd. (2)

 

 

Mijn artikel over de vraag wie het werk van de huidige babyboomgeneratie binnen de evangelische gemeentes en organisaties gaan overnemen, heeft vanzelfsprekend veel reacties losgemaakt. Van reacties zoals “Eigenlijk kun je die ouwe meuk beter plat gooien…”, tot  “Ik denk dat in toenemende mate evangelisch bevlogen, maar reformatorische personen de leiding gaan overnemen. Daar zit meer karakter, meer doorzettingsvermogen, meer verantwoordelijkheidsbesef… ” (Auw!) kwamen allemaal langs. De vraag die het meest naar boven kwam, was: “Wat moeten we met die jaren zeventig flats aan?”

In een drieluik, waarvan dit het tweede artikel is, wil ik proberen om deze vraag te beantwoorden.  Dit doe ik vanuit mijn postevangelische identiteit. Hiermee doel ik op de Nederlandse variant van het evangelische christendom dat zich in de jaren zeventig als een tegenbeweging profileerde.¹  Ik noem mij expres niet ex-evangelisch. Daarin ligt voor mijn gevoel toch een groot verschil. ‘Ex-‘ heeft in zich dat je ervan uit gaat dat je hiermee volledig gebroken hebt en dat dit geen invloed meer op je heeft. ‘Postevangelisch’ houdt voor mij in dat ik de evangelische erfenis altijd bij mij blijf dragen en dat deze mij (onbewust) beïnvloedt in al het nieuwe wat ik onderneem. Wat dat betreft, lijk ik op wat veel verslaafden over zichzelf zeggen: “Ik blijf altijd een alcoholist, maar ik heb al vijf jaar geen druppel gedronken.” Ik blijf altijd evangelisch, maar ik ben al veertien jaar sober…

Wie gaat het werk van de evangelische leiders overnemen? (1)

 

Begin december las ik een kort artikel in het magazine Ideaz over de vraag: “Wie gaat het werk van de huidige babyboomgeneratie binnen de evangelische gemeentes en organisaties overnemen, als ze de komende jaren met pensioen gaan?” De schrijver van dit artikel maakte het punt dat ‘juist de generatie X (35 – 50 jaar) massaal is weggevallen en te veel met zichzelf bezig is om het stokje over te nemen.’

Deze laatste opmerking zette mij aan het denken. Het is waar dat veel evangelische leiders de komende jaren hopelijk met pensioen gaan en dat mijn generatie er niet op zit te wachten om hun taken over te nemen. Laat staan hun erfenis te ontvangen. Maar heeft dat echt te maken met het feit dat wij teveel met onszelf bezig zijn of spelen hier hele andere zaken een belangrijke rol? Hieronder wat gedachten…

Over vossen en de eerste drive-in-kerkdienst

 

Mijn ouders wonen sinds lange tijd op de rand van de duinen en de zee. In hun straatje is er een buurman die het leuk vind om elke avond zo rond een uur of elf de vossen te voeren. Ze krijgen dan brokjes en misschien wel stukjes vlees. Als ik ’s avonds bij mijn ouders wegrijd, zie ik wel zo’n vier vossen op de straat en op de stoep zitten. Rustig wachtend op hun maaltje. Op een goede avond zijn het er wel zeven.

De eerste keer dat je dit ziet, denk je: “Wat gaaf! Wat een mooi gezicht, al die wilde beesten voor je deur.” Maar als je deze vossen keer op keer tegenkomt, realiseer je je dat dit wel een beetje onnatuurlijk is. Deze prachtige beesten zouden ’s avonds niet moeten zitten wachten op een prakje, maar zelf op moeten zoek gaan naar een vette muis of een te langzaam konijn. Maar ja, vossen zijn net als mensen luie wezens, toch?

Mijn tent overstroomt…

 

Vorige week vertelde ik over mijn avontuur in Schotland. Over de aanval van de midges en het bijna stikken in mijn eigen adem in mijn tent. Eigenlijk gebeurt er altijd wel wat tijdens deze reizen in de Schotse hooglanden.

Ik weet het nog goed. Ik had een lange dag helemaal alleen door de woeste dalen van Schotland gelopen. Geen mens gezien. Je voelt je alleen op de wereld. Geen bereik op je mobiel. Het is wat later op de middag en ik vind de ideale kampeerplek. Het is een groen grasveld aan de rand van een loch, een Schots meer. Het water is spiegelglad. De zon schijnt. Er staat een klein briesje, dus geen midges. Wat een cadeau. Overal om mij zien zijn de bergen. In de verte zie ik sneeuw op de toppen. Er is hier niks van de beschaving te zien. Het water van het meer ligt op vijf meter afstand van mijn tent. Ik lig gelukkig wel ietsje hoger. Ik ga mijn tent opzetten en doe een middagdutje. Als ik wakker word, heb ik een unheimisch gevoel. Er is iets mis. Maar ik weet niet wat...

Stikken in je eigen asem

 

Als ik de kans krijg, ga ik elk jaar in Schotland met een rugzak  in mijn eentje door de Schotse Hooglanden trekken. Je laat je afzetten bij een afgelegen stationnetje en trekt dan een paar dagen door de woeste natuur, langs ruige bergen en eenzame dalen vol roedels met herten. Een mooi plekje zoeken om in het wild te kamperen. De eerste nacht is altijd wel even spannend. Helemaal alleen, in kilometers geen ander mens te vinden. Tenzij er een een of andere gek met een hakbijl rondloopt. Daar soort gedachten gaan dan door je hoofd als je in je tentje ligt.

De drie fasen van het christelijk geloof

 

De natuur laat ons verschillende vormen van transformatie zien. Zo is daar het ei, waar een kuiken uitkomt die uiteindelijk doorgroeit naar een volwassen kip. Dan is daar de rups, die na een periode in een cocon uitgroeit naar een vlinder. 

Maar ook in reisverhalen zie je dit beeld terugkomen. Je hebt 'het dal van de eenvoud' aan de voet van 'de berg van complexiteit' om uiteindelijk na een lange reis over de berg heen in 'het dal van vernieuwde eenvoud' te komen.

In al deze voorbeelden heb je een veilige beginfase en een turbulente middenfase voordat je uit kunt groeien naar de beloofde eindfase, waar je werkelijke degene bent die je hoort te zijn.

Voorbij het dal van de eenvoud en de mistige berg van complexiteit

  

Ik  heb mijn lesje geleerd. Tenminste ik hoop het. Het heeft geen zin om op internet allemaal discussies aan te gaan  met andere christenen. Je komt er gewoon niet uit. Het is alsof je een andere taal spreekt. Laatst nog op CIP een hele discussie over transgenders. Iemand had gereageerd: “Bij transgenders zit een steekje los en als zij ook nog beweren gelovig te zijn, dan ben ik weg.” Mijn insteek was om te zeggen: “Dat kan je niet maken!” Dus redelijk fel het gesprek aangegaan, maar je komt er niet uit. Theologisch dicht getimmerd en bijbels onderbouwd, kunnen christenen tot elke conclusie komen en dit tot de digitale dood toe verdedigen.

Zonder licht geen schaduw

 

Jaren geleden, toen onze kinderen nog kleuters waren, en we nog maar net in de Haagse Spoorwijk woonden, gebeurde er iets waar ik me nu voor schaam. We waren een half jaar eerder begonnen met missionair werk in deze achterstandswijk. Maanden waren wij al bezig om contact met buren te leggen, en we vroegen ons ernstig af of ze ooit naar ons toe zouden komen. Het gebeurde terwijl ik de kinderen naar bed bracht en zoals altijd een verhaal voorlas. De bel ging. Ik deed open en was blij dat er eindelijk een buurvrouw voor de deur stond met een hulpvraag. Hier hadden wij al zolang op gewacht. Omdat ik alleen thuis was, zei ik tegen de kinderen: ‘Lieverds, papa gaat vanavond niet voorlezen. Er staat iemand voor de deur die ik moet ik even helpen.’

Een ongeduldig mens

 

Ik ben een ongeduldig mens. Ik weet dat dit geen goede eigenschap van me is, maar het is nu eenmaal niet anders. Al twee weken zit ik elke dag uren achter elkaar in de keuken te kijken of onze kikkervisjes al pootjes groeien. Wat gaat transformatie toch langzaam…

Ik weet nog, dat ik ze als een grote klodder eieren in het aquarium stopte. Binnen een paar dagen veranderde ze van kleine eitjes in echte visjes. Wat ging de verandering toen snel. Nu lijkt het maar niet op te willen schieten. Uit pure frustratie gooi ik er nog maar een lading vissenvoer in, die even blijft drijven en dan langzaam naar de bodem dwarrelt. Er ligt nu al veel te veel vissenboer in deze bak, maar ze kunnen niet klagen dat ze te weinig eten hebben gehad. Waar blijft die transformatie toch?

“Christenen voor Palestijnen” op de Opwekking conferentie?

 

Jezus zegt tegen de mensen in zijn omgeving: “Jullie kijken wel, maar jullie zien niet. Jullie zijn al ziende blind.” Ik herken dit maar al te vaak terug in mijn eigen leven. Ik merk regelmatig dat ik wel kijk, maar dat ik het eigenlijk niet meer zie. Echt iets kunnen zien, vraagt om een proces. Een proces van wel zes stappen. Als oefening dwing ik mij regelmatig om met de ogen van een buitenstaander of met de ogen van een nieuwsgierig kind naar de wereld om mij heen te kijken en door deze zes stappen te gaan. Laat me je een voorbeeld geven.

Een kerk waar mensen zelf grazen in plaats van afhankelijk te zijn van bix

 

Het is een mooie lentedag als ik met zeventien geiten en zes schapen door een duingebied vlakbij ’s Gravenzande slenter. Sinds kort werk ik als vrijwillige herder bij een begrazingsproject in de duinen van het Westland. Prachtig om met de beesten door een gebied te lopen waar niemand anders mag komen. Het valt me mee hoe gemakkelijk het me afgaat. Zolang ik de grote stok in mijn handen houd, volgt de kudde me vanzelf. Uitkijkend over de kudde dwalen mijn gedachten vanzelf af naar psalm 23. In mijn rugzak zit een kilo bix om straks als de geiten uitgegraasd zijn, ze een beetje bij te voeden. Ineens raakt het me dat de goede herder in de Bijbel nooit met bix rondloopt. Hij leidt de kudde naar grazige weiden en rustigere wateren. Daar kunnen ze zelf grazen en drinken.

Mijn favoriete kinderlied...

 

Als kind had ik een favoriet liedje op de zondagschool / kindernevendienst. Dit is de verkorte versie: ‘Een wijs man bouwde zijn huis op de rots, en de regen stroomde neer en de vloed kwam op en het huis op de rots stond vast. Een dwaas man bouwde zijn huis op het zand, en de regen stroomde neer en de vloed kwam op en het huis stortte in met een plof. Dus bouw je levenshuis op Jezus de rots en de zegen daalt dan neer en het gebed stijgt op dus bouw je levenshuis op hem.

De wijze man bouwde zijn huis op een rots. Toen op een dag een vreselijke storm losbarstte, was er niets aan de hand. Zijn huis bleef recht overeind staan. De wijze man zat veilig in zijn comfortabele stoel te genieten van de regen die op zijn dak kletterde en de wind die om zijn huis raasde.

Blog over mijn compassion reis naar Ecuador

 

Een wijs man vroeg zijn leerlingen ooit wat de beste manier was om te weten dat de duisternis van de nacht had plaatsgemaakt voor het licht van de dag en dat de dag echt gekomen was. “Als je in de verte kijkt en het onderscheid kunt maken tussen een vogelverschrikker en een man.”, stelde de ene voor. Maar de wijze man schudde zijn hoofd. “De dag is zeker gekomen als je op de klok van de toren kunt zien hoe laat het is.” Zei een ander. De wijze man vertelde hem dat hij ernaast zat. “Wat is dan het antwoord? Hoe kan je weten dat de nacht is overgegaan in de dag?” vroegen ze hem. “Als je in de ogen van een willekeurige man en vrouw kijkt en herkent dat zij je broer en je zus zijn, dan is de dag gekomen. Tot die tijd, ook al schijnt de zon fel aan de hemel, is het nog steeds nacht.

Allergisch voor bepaalde regels in de kerk

 

Ik heb laatst een allergietest ondergaan en nu blijk ik voor verschillende dingen allergisch te zijn. Een combinatie van boterhammen, huisstofmijt en appelmoes voor de lunch is vanaf nu funest voor mijn gezondheid. Vervelend, maar wel mee te leven.

Er zijn andere allergieën waar ik veel meer moeite mee heb. De laatste jaren heb ik bijvoorbeeld ook een heftige allergie ontwikkeld voor bepaalde regels in de kerk. Ik zal ze hier vandaag niet allemaal benoemen. Ik wil er wel eentje uitlichten, namelijk het verplicht betalen van je tienden. Voor mensen die dit principe niet kennen, leg ik het kort uit: In sommige kerken ben je als lid verplicht of word je onder Bijbelse druk sterk aangemoedigd om een tiende van je netto of bruto inkomen af te dragen aan de gemeente.

Hemel en hel

 

Op een dag kwam een man, die vroom geleefd had, bij de hemelpoort. Hij werd binnen gelaten en zag, wat hij zich had voorgesteld: een grote feestelijke eetzaal, waar mensen aan lange, prachtig gedekte tafels zaten met verrukkelijk klaargemaakte spijzen. Heerlijke geuren kwamen hem tegemoet. De mensen aten met gouden lepels van gouden borden. Tot zijn verbazing zag de man echter dat iedereen er slecht, ja zelfs hongerig uitzag. En toen ontdekte hij de oorzaak: iedere gast had een gouden lepel met zo’n lange steel, dat het hem niet lukte deze naar de mond te brengen. Hoe men het ook probeerde, het lukte niet. Hij werd er verdrietig van.

Maar zijn begeleider wenkte hem: “Daar is nóg een zaal”. En daar, in de volgende zaal, was het een waar feest: ook prachtig gedekte tafels met geurige spijzen; ook gouden borden en hele lange lepels. Maar hier wist men hoe ermee om te gaan: iedereen gaf zijn overbuurman te eten met de lange lepel, en zo kreeg elke gast wat hij nodig had. 

Lekkende christenen

Het is midden in de nacht. Het is de eerste grote onweersbui van het jaar. In onze slaapkamer worden wij niet wakker van de harde onweerknallen, maar van getik op de vloer. Het lekt. En niet zo’n beetje ook! Met emmers proberen we het te stoppen, maar op meerdere plekken stroomt het water naar beneden. Uiteindelijk vangen wij die nacht meer dan 50 liter op in emmers en grote bakken. Natuurlijk ben ik de volgende dag gelijk op het dak geklommen. De afvoerpijp bij onze Bulgaarse buren boven ons was losgeschoten en spoot al het water zo onder wat loszittend lood. De lekkage was zo verholpen. Ons doorgezakte plafond nog niet!

Soms heb ik het idee dat wij als christenen vaak ook de neiging hebben om te lekken. Geestelijk gezien dan. Aan de ene kant is daar de fluistering van Gods stem die zegt: “Jij bent mijn geliefde zoon, mijn geliefde dochter. Jij bent de beminde. Ik heb je helemaal nieuw gemaakt. Jij bent een koninklijk kind.” Als je heel goed luistert, hoor je soms zelf het unieke en het eigene dat de Vader in jou ziet. Je hoort wellicht iets van je bestemming. Je ware zelf komt in het licht. Je realiseert je: “Ik ben echt een nieuwe schepping. God heeft iets unieks met mij voor en ik kan het bijna aanraken.”

De laatste taboe in kerkelijk Nederland

Ik moet je iets bekennen. Ik durf het bijna niet te zeggen. Het voelt als de laatste taboe in kerkelijk Nederland. Maar soms moet je gewoon schoon schip maken. Soms moet je uit de kast durven komen, hoe eng het ook is. Dus eindelijk durf ik het toe te geven:

Ik houd niet zo van zingen…

Te vroeg gepiekt
Ik weet wat mijn probleem is. Ik piek te vroeg. Na vier liederen heb ik emotioneel alles aan de Here God verteld, wat ik die ochtend kwijt wilde. Ik heb Hem uitgebreid laten weten hoe belangrijk Hij voor me is en dan is het voor mij wel klaar!

Een schrijven in het zand

 

Het spotlicht staat op Jezus , als hij in de tempel gaat zitten om les te geven.. Plotsklaps wordt de rust in de tempel verstoort. Een bende boze en verontwaardigde schriftgeleerden en farizeeërs komen het tempelplein op gestormd; een grote wolk van stof achter zich latend. Ze sleuren een vrouw mee, op overspel betrapt. Ze stellen haar op in het midden. Het middelpunt wordt door hen verschoven. Niet langer Jezus, maar de vrouw staat nu in het middelpunt. Het spotlicht verplaatst zich.

Ze zeggen tot hem: “U geeft onderricht, welnu, deze vrouw is op heterdaad betrapt op overspel; in de Wet heeft Mozes ons geboden zulke vrouw te stenigen; ú dan, wat zegt u?”

Zulke vrouwen, zulke…

‘We lijken als kerk soms wel een verzorgingstehuis.’

 

Het is een vroege zaterdagochtend als ik samen met de leiding van een Brabantse kerk in een kleine vergaderruimte zit. De ouderlingen hebben me uitgenodigd om met hen na te denken over de identiteit van hun gemeente. Spelenderwijs probeer ik hen een beeld te laten formuleren van hun huidige situatie. Ze hebben mijn volledige aandacht als een van hen een rake opmerking plaatst: ‘Soms heb ik het idee dat we op een verzorgingshuis lijken.’

Dit beeld krijgt veel bijval, dus nodig ik ze uit om meer te vertellen. ‘We zien veel vergrijzing. Mensen lijken niet meer te groeien. Maar om eerlijk te zijn, is die verwachting er ook niet. Onze zondagse diensten zijn een beetje te vergelijken met de dagelijkse warme maaltijd. Het is het middelpunt van het gemeenschapsleven in een verzorgingshuis, waar het vooral om de gezelligheid en de kwaliteit van de warme prak gaat, maar waarbij we niet verwachten dat de maaltijd ook echt omgezet wordt in arbeid of in groei.’

Missionair gemeente zijn? Zucht!

Het is op de terugweg van een kindervoorstelling, als ik al rijdend  over de zin en onzin van missionair gemeente peins. Wat een hot topic is het  de afgelopen jaren opeens geworden en wat zijn wij er allemaal druk mee! Ik zie gemeentes zich bijna verliezen in allerlei initiatieven en drukdoenerij, terwijl een missionaire gemeente  eigenlijk niet iets is wat je doet of onderneemt. Het is volgens mij meer een uiting van wie je bent.

Altijd een kwestie van identiteit
In ons missionair verlangen concentreren we onze aandacht te vaak op wat wij nu weer eens gaan ondernemen.  Welke Alpha-cursus of laagdrempelige dienst gaan we nu opstarten? Zucht! Missie wordt een plan, een strategie, misschien wel een sleur. Het lijkt zoveel gemakkelijker op deze manier. En we hoeven God ook minder te vertrouwen.  Wat we vergeten, is dat missionair zijn altijd een kwestie van identiteit is. Onze betekenis als gemeente vloeit namelijk altijd voort uit wie wij zijn in Christus. Als onze missionaire betekenis niet intens verbonden is met wie wij zijn in Hem, dan is alles wat wij doen krachteloos en zeker niet overtuigend.

Een lastig dilemma

 

Ik zit met een dilemma. Het is een prachtige, zonnige middag en tot mijn verwondering stroomt het buurthuis in een van de 'mindere' wijken van Amsterdam helemaal vol met kinderen en volwassenen van allerlei culturen en nationaliteiten. Wat ga ik doen?

Ik ben door een kerk uit de wijk gevraagd om hier vanmiddag een kindervoorstelling met een Christelijke boodschap te verzorgen. Samen met mijn buikspreekpop Henkie ben ik dus richting Amsterdam afgereisd. Maar bij mijn aankomst bleek er al snel een klein probleempje.

Niet helemaal duidelijk
In hun communicatie naar de wijk heeft de betreffende kerk niet duidelijk gecommuniceerd  dat het om een voorstelling met een heldere, Bijbelse inhoud gaat! Terwijl ik opkijk van mijn voorbereidingen, zie ik vol enthousiasme twee buitenschoolse opvang groepen binnenkomen. Ik zie meerdere Moslimkinderen met hun moeders in de zaal. Hoe los ik dit op?

www.scharrelkunst.nl

Katie, onze dochter van zestien heeft een heel leuk nieuw project. Voor een jaar gaat zij elke dag een soort kunstwerk(je) maken en dit dan buiten op een random plek neerzetten, zodat andere mensen het kunnen vinden en meenemen. Zij noemt dit 'scharrelkunst'. Op haar blog: www.http://scharrelkunst.nl/ kan je zien wat ze allemaal maakt! Heb je zelf nog een leuk idee, dan hoort zij het graag!

 

 

Workshop 'Methodisch nieuwe programma's ontwikkelen' bij YfC

Vanmiddag ga ik naar Houten om voor de staf van Youth for Christ een workshop te geven over 'hoe ontwikkel je op methodische wijze een nieuw programma'. Als creatieveling heb ik de afgelopen twintig jaar meerdere programma's en ideeen ontwikkeld. Ze waren niet allemaal even succesvol...

Toch nog moeilijk om nu precies uit te leggen hoe een creatief proces verloopt. Het ontwikkelen van deze workshop kostte me bijna evenveel zweet en tranen als een echte nieuwe methodiek. Hieronder kan je de documenten en schema downloaden wat ik voor vanmiddag heb ontwikkeld.

Download Creatieve methodiek
Download Het wiel uitvinden
Download Het wiel uitvinden 2

Henkie op het hoofdpodium van Opwekking

Op mijn site www.kinderoptreden.nl vind je twee nieuwe videoclips van het optreden op het hoofdpodium van de Opwekking conferentie. Henkie en ik waren gevraagd als ‘voorprogramma’ van de preek op zondagmorgen. Het thema was leven door de Geest en Henkie heeft er op zijn eigen wijze vorm aan gegeven. Met drie nieuwe Opwekkingsliederen (geschreven door Henkie in de geest van Johannes de Heer) werd een groot succes! Kijk hier maar:

Ik liet ook een nieuwe truc zijn waarin het lijkt alsof de bijbel in brand staat. Zie hier de clip.

 

Creëer je eigen virtuele kerkdienst (2)

Mijn favoriete keuze is de aanbidding. Wil ik een echte band, iemand met een gitaar, een groepje violisten, alleen een orgel of een heel orkest in de kerk? Alles is mogelijk! Wil ik elke keer een romantische kerstdienst? Een ingetogen viering of een echte Afrikaanse kerkdienst vol Afrikanen, maar dan wel binnen twintig minuten klaar? Ik kies natuurlijk ook zelf de liederen die ik wil zingen of wil horen. Wat liederen betreft, is elk lied dat ooit in een zangbundel heeft gezeten beschikbaar. Als ik dit wil, kan ik ook de computer een keuze in de liederen laten maken. Maar zelf kiezen is toch prettiger. 

Nu de aanbiddingsleider nog; welke aanbiddingsleider zal ik kiezen? Er zijn duizenden personages beschikbaar; ieder met zijn eigen of haar eigen wijze van handelen. Je kan hier echt de grappigste combinaties in maken. Ik denk dat ik bijna klaar ben. Oh wacht, ik ben nog vergeten aan te geven of ik wil dat er tijdens de dienst in ‘tongen’ wordt gezongen en of er een profetie gegeven gaat worden. Ik laat meestal de computer een mooie profetie uitkiezen of ik kies zelf een thema uit waarover het moet gaan. Nu is het klaar. 

Ik zie er elke keer weer naar uit om mijn vrienden in de kerk te ontmoeten. Ik noem het vrienden, maar in jullie ogen zijn het door de computer gefabriceerde personages. Personages die ik iedere keer, in elke kerkdienst die ik creëer, tegenkom. Als ik het zo vertel, kan ik me voorstellen dat dit in jullie ogen heel vreemd en onrealistisch overkomt. Maar je zou het allemaal eens moeten zien. Mijn vrienden zijn niet van echt te onderscheiden. Ze zijn volwaardige personages met hun eigen levens, verhalen en ervaringen. Het is allemaal volledig interactief, waarbij zij op mij reageren en alles onthouden wat ik hen vertel. Deze vrienden luisteren echt, ook al zijn het geen echte mensen. En hoe raar dit misschien ook voor jullie klinkt, iedere keer weer ontstaat er een gezamenlijke ervaring die niet te vergelijken is met de wijze waarop het vroeger allemaal in de kerk op zondag gebeurde. 

Als je dit zo hoort, kan ik me voorstellen dat het misschien erg individualistisch overkomt vergeleken met jullie vorm van kerk-zijn van zo’n vijftig jaar geleden. Misschien vraag je je of je op deze wijze wel je eigen kerkdienst mag invullen? Tja, wat kan ik hierop zeggen? Vergeet niet dat je met je tijd en de technologie mee moet gaan. En daarnaast is het eigenlijk is heel prettig om niet afhankelijk te hoeven zijn van andere mensen die dit op hun wijze voor je doen. Wat is het verschil tussen een voorganger of een predikant die begin 2000 alles voorbereidde voor zijn gemeenteleden op de wijze die hij gewend was en prettig vond en de manier waarop we in onze tijd hier invulling aan geven? Iedereen mag nu die rol van predikant voor zichzelf vervullen. 

Vanzelfsprekend kan ik in mijn VR kamer ook een ‘echte’ kerkdienst meemaken die door anderen gecreëerd is, waar ik wel ‘echte’ andere mensen uit alle landen van de wereld kan tegenkomen. Maar waarom zou ik daarvoor kiezen? Denk je dat deze de vorm van gemeenschap dieper is, dan wat ik ervaar met mijn ‘vrienden’ in mijn eigen gecreëerde kerkdienst? Het is juist zo bevrijdend om elke keer met plezier een kerkdienst mee te maken en hier met volle teugen van te genieten zonder dat ik me hoef aan te passen aan de eisen en wensen van ‘echte’ anderen. Ik hoop dan ook met heel mijn hart dat deze technologie ook voor jullie snel beschikbaar zal komen.

Met vriendelijke groet uit de toekomst,