Post-Evangelische Perikelen

Eva, waar ben je?

Het bloggerswereldje is toch iets raars. Soms is het weken rustig in mijn google reader en soms staat hij in een keer vol met hele interessante posts van verschillende blogs. Zoals vandaag Roos op hun blog met de vraag: "Waar de vrouwen waren op de gemeentestichtersdag?" Veel van wat zij schrijft, krijg ik ook met regelmaat van Lindsey te horen. Ik vind dit fascinerend, omdat ik van mening ben dat veel van de vrouwen betere gemeentestichters en voorgangers zijn dan de mannen. In mijn huwelijk is dit zeker zo! Maar op de voorgrond treden en hun stem laten horen, die gehoord moet worden, vinden ze vaak lastig.

Ah! Nu schrijf ik als man weer over de vrouwen. Ik kan ze beter zelf aan het woord laten.

Rick schrijft ook een leuke post over zijn ervaring met emerging church en hoe hij daar nu in staat. Boeiend!

Nieuw webzine Shift

Marc van de Woude van het Joel Nieuws is met oa Gijs in samenwerking het webzine Shift begonnen.

Shift! is een webzine voor mensen die gegrepen zijn door Jezus en Hem vol overgave willen volgen. Die hunkeren naar een diepgaande vernieuwing van de kerk. Die op een sprankelende, creatieve, relevante (en regelmatig struikelende) manier Jezus' missie in de wereld willen uitleven. Die zich niet met een evangelisch kluitje in het riet laten sturen, maar zelf nadenken en vooruit denken. Die hardop dromen over nieuw leven in de polder, en in vertrouwen de hand aan de ploeg slaan.

Shift! vormt een informatie-, inspiratie- en connectiepunt voor deze dromers en pioniers. De berichten, artikelen, filmpjes, gesprekken en activiteiten op Shift! webzine zijn bedoeld om je te helpen shiften.

Mietjes of moedig leider

In de december editie van het blad Leadership schreef hoofdredacteur Henk Jan Kamsteeg een artikel over moedig leiderschap, genaamd 'mietjes'. De strekking van het artikel was dat hij maar weinig moedig leiderschap in Nederland zag. Halverwege tijdens dit artikel gaf hij drie voorbeelden van moedig leiderschap in zijn ogen, waar ik er een van was.  Dit deed me natuurlijk hartstikke goed en bracht drie dagen lang een dikke glimlach op mijn lippen - tja, niets menselijks is mij vreemd!~

Na een paar dagen ging de glans er van af, werd ik aan het denken gezet en schreef Henk Jan de volgende brief:

Geestelijke ontwikkeling verboden

Daniel de Wolf heeft een goed artikel geschreven over kerkverlating onder jongeren uit de evangelische / pinkster beweging. Hieronder een stukje uit zijn post:

"Anderzijds doet het mij pijn als ik ze zie worstelen en maakt het mij boos dat ze met hun vragen en kritiek geen ruimte ervaren in hun geloofsgemeenschappen, dat ze zich onbegrepen voelen. Ik vind het letterlijk en figuurlijk zonde dat de kerken kennelijk de geweldige boodschap die we hebben eigenhandig de das om weten te doen. Als ze hun eigen mensen al niet meer kunnen binnen houden en hun vragen niet serieus durven te nemen, hoe denken ze dan ooit de buitenwereld te bereiken? Ik hou van de kerk en ik geloof in de kerk, de potentie van de kerk en de Heer van de kerk. Maar de kerk van nu in Nederland zit in een dikke crisis.

Wat ik het meest hoor van deze jonge dissidenten zijn denk ik de volgende punten:
- de inhoud van de preek heeft niets te maken met mijn leven
- ik krijg geen antwoorden op mijn vragen
- het gaat allemaal om je goed voelen en ervaring, maar dan met een christelijk sausje
- er wordt klinklare onzin verteld; gemanipuleerd; over mensen heen gewalst; allemaal in de naam van Jezus
-het draait allemaal om een zondagse dienst, maar door de week gebeurt er niets of weinig
-de evangelische/charismatische beweging is al net zo geinstitutionaliseerd als de gevestigde kerken waar zij zich tegen afzette

De kritiek is misschien niet altijd terecht, maar zeker oprecht. En ik denk dan bij mezelf: wat is er toch gebeurd met de revolutionare, holistische leer van Jezus?  En wat is er gebeurd met de genadevolle, open, eerlijke houding van Jezus, waarmee Hij zo'n enorme aantrekkingskracht had op mensen? Als de kerk het lichaam van Christus is, waarom stoten we dan voornamelijk mensen af?  Wat moet er gebeuren om het tij te kerken? Wie bekommert zich om deze kritische jongeren en hun vragen? Wanneer staan de nieuwe leiders op? "

In het boek ''The different Drum" van Scott Peck beschrijft Scott vier stadia van geestelijke groei. Zoals elk model is ook dit model simplistisch, maar wel met interessante inzichten. De vier niveaus die hij beschrijft, zijn:

1. Zelf geobsedeerd
2. Aangepast
3. Individualist
4. Geintegreerd

Stadium 1 is de nomale fase waar kinderen zich in bevinden, hoewel Peck ervan uitgaat dat ongeveer 20% van alle volwassenen zich ook nog in dit stadium bevindt. Wanneer de verandering van stadium 1 naar 2 in een volwassene plaatsvindt, gebeurt dit meestal plotseling en nogal dramatisch. Dit kan zich o.a. uiten in een radicale bekering.

Peck suggereert dat de meeste gelovigen en kerkbezoekers zich in het tweede stadium van hun ontwikkeling bevinden. Stadium 2 noemt Peck de formele fase, omdat deze gelovigen zich verbonden hebben met de vormen (in tegenstelling tot de essentie) van hun religie. Zij zullen dan ook met man en macht elke 'aanval'  of verandering van hun religieuze vormen bestrijden.

Fase 3 mensen noemt Peck de sceptische fase, want in deze fase draait het om twijfel en bevragen. Alles wat ooit helemaal vast stond, lijkt op losse schroeven te staan en standaard antwoorden voldoen niet meer. Op hun ergst zijn mensen in fase 3 op en top cynisch, waardoor er onrust ontstaat bij hun fase 2 vrienden, die deze overduidelijke bekering tot ongeloof niet lijken te begrijpen. Vooral omdat veel fase 3 mensen tot voor kort mensen waren die een leidende voorbeeldrol in de kerk hadden. "Wat is er met hen gebeurd dat ze zo in hun geloof gevallen zijn?"

In de loop van stadium 3 vervaagt het agnostisch-zijn en komen uitingen van geloof weer terug, hoewel ze niet langer het naive bevatten van fase 1 en 2.

Veel van de jonge christenen die Daniel, maar ook ik tegenkomen, zijn jongeren die opgegroeid zijn in deze evangelische en pinkstergemeentes. Het zijn jongeren die graag willen doorgroeien en daarom in fase 3 belanden. Maar binnen deze gemeentes is er geen plaats voor mensen in deze fase van ontwikkeling.

"Vragen stellen mag tot een bepaalde hoogte; zolang de vragen zich in de veilige zone van geloofwaarheden bevinden. Cynisch zijn hoort niet bij het christelijk leven. Geloof is niet zeker weten, dus moeten ze ook niet van deze lastige vragen stellen. Je moet gewoon als een kind geloven en meedoen met de groep..."

Het einddoel van geestelijke ontwikkeling is niet fase 3, maar de geintegreerde fase van stadium 4. In deze fase lijken dingen bij elkaar te komen, niet met de simplistische zekerheid van fase 2, maar in een meer intuitieve zin van heelheid en verbondenheid. Vaag verhaal? Kennen wij mensen die in fase 4 beland zijn?

Is het misschien vaag, omdat velen van ons niet voorbij fase 2 mogen reizen?

Vallend kwartje

Gisteravond met een van mijn beste vrienden de stad in geweest. Harold is een van de meest creatieve denkers die ik ken. Hij heeft de gave om buiten de bestaande hokjes te denken en daardoor een hele nieuwe blik op bekende dingen te geven. Elke keer als hij een nieuw idee op me loslaat, denk ik altijd: "Waar kom je nou weer mee?" Maar als ik dan de moeite neem om er uitgebreid over na te denken, het tot me door te laten dringen en het soms nog een paar keer te horen, valt het kwartje. En dat kwartje maakt me altijd rijker.

Zo ook gisteravond; we zaten op de rand van de Hofvijver met onze benen bungelend boven het water uitkijkend op het torentje van Balkende te filosoferen. Tenminste ik luisterde en Harold sprak; over 'tweedehands aanbidding', 'het Paslov effect van de aanbiddingsband', 'verwondering' en 'de vier niveaus van het horen van Gods stem'.

Ik ga hier eens goed over nadenken en zal als het kwartje gevallen is, er zeker hier op terug komen.

Te koop: het koninkrijk van God

"Mevrouw A. Theunissen uit Nieuwegein heeft onlangs haar huis en auto verkocht om dit geld te storten in de verkiezingskas van het CDA. Op de vraag waarom zij dit had gedaan, antwoordde zij dat zij er alles voor over heeft dat Balkende ook de komende vier jaar premier van dit land kan zijn."

Mattheus 13: 44-52
"Het Koninkrijk der hemelen is gelijk aan een schat, verborgen in een akker, die een mens ontdekte en verborg, en in zijn blijdschap erover gaat hij heen en verkoopt al wat hij heeft en koopt die akker." (Matth. 13:44)

De komende weken gaan we als wijkgemeente In de Praktijk worstelen met het thema 'het koninkrijk van God'. Wat en waar is dat koninkrijk? Is het koninkrijk in ons of zijn wij in het koninkrijk van God? Werkt het koninkrijk door ons heen of werken wij in het koninkrijk?

Op welke manier lijkt het verhaal van mevrouw Theunissen op de gelijkenis van de schat in de akker? Zij verkocht alles wat zij had zodat het 'koninkrijk' van Balkende nog eens vier jaar gevestigd mag worden. Bij wijze van spreke koopt zij het 'koninkrijk' van Balkende door haar offer. Wat betekent de gelijkenis van de schat in de akker voor ons?

Kunnen wij het koninkrijk van God kopen? En wat kost dat dan?

Wie helpt me hieruit?

Sighs and wonderings

Gisteravond heb ik voor de derde keer het programma 'Op zoek naar een wonder' van de EO gekeken. Zeven mensen reizen de hele wereld af om in genezingsdiensten op zoek te gaan naar het wonder van hun genezing. Tot nu toe is niemand genezen! Elke week kijk ik vol verbazing naar hun geloof / naiviteit. Elke week zie je hen zich weer opladen om vol geloof naar een genezingsdienst te gaan om daarna teleurgesteld naar huis te gaan. Elke keer als ik dit programma zie, ben ik vol kritische gedachten - die ik hier voor me zal houden. Aan de andere kant is het ook gemakkelijk om de houding van een farizeer aan te nemen. In ieder geval... Het zette me aan het denken over tekenen en wonderen. Waar zijn ze en waarom zien we ze niet?

Op de blog van Jason Clark (Emergent.uk) vond ik deze post die ik in het engels hieronder heb overgenomen. Ik vind hem wijs...

"I have a question, when did you last experience something miraculous? I ask not as a sceptic but someone who believes in an active Divine God, and who has experienced what I think are miracles in my own life. A good friend asked me that question the other day and I could not remember seeing or hearing about anything miraculous in the last couple of years. So how about you?

It’s not even like I have given up asking God for his intervention in my life and in the life of my friends. I have prayed and prayed and prayed and still see marriages falling apart, people sliding deeper into depression, childless couples still unable to conceive and all the hurt, pain, confusion and questioning that comes with it.

I am part of church stream that sees signs and wonders as a normal part of Christians advancing the Kingdom of God – the words and the works of Jesus being done at the same time. I have seen a lot of sighs and wonderings of late (including a few examples of it is that God or just coincidence) but few signs and wonders. I have felt the disillusionment of why bother praying, what is prayer going to accomplish other than another unfulfilled expectation. I have heard apologetics for prayer, like it’s not a case of all or nothing it’s a case of more/less healing, that it’s our job to pray and God’s to respond – and although I agree with them after awhile they sound like an excuse.

I am never likely to be a poster boy for prayer but then again I don’t what to be post-prayer either. So why do I still pray then even if it is with sighs and wonderings, for me it is two things:

kolesqueeste.nl

Gert Jan Kole heeft een blog die ik met regelmaat volg. Dit lijkt wederzijds te zijn, want hij heeft een goede doordachte reactie gegeven op mijn lezing op Flevo. Ik had op zijn blog willen reageren, maar om een of andere reden lukte dit niet, dus dan maar zo. Lees het stuk van Gert Jan eerst eens door.

"Aanbidding, missie en gemeenschap zijn wat mij betreft geen speerpunten waarop een kerk zich moet specialiseren, maar gelijkwaardige aspecten van kerkzijn. Ik ben ervan overtuigd dat een kerk aan al die aspecten aandacht moet geven en moet waken voor een goede balans daartussen om gezond te blijven, in plaats van zich specifiek te richten op één aspect."

Ik ben het helemaal met Gert Jan eens. Voor mij zijn het ook geen speerpunten, maar evenredige aandachtspunten zodat een gemeente als het ware een driehoek wordt met gelijke vlakken. Deze vlakken gelijk houden is erg moeilijk, omdat we als gemeentes blijkbaar richting een van deze drie aspecten toe gezogen geworden waarin we dan extra aandacht en energie stoppen. Hierdoor krijg je gemeentes met platte driehoeken...

Ik denk trouwens niet dat de kerk van de toekomst vloeibaar zal zijn, maar ik zie wel een groter gedeelte van de kerk in de toekomst steeds vloeibaarder worden. Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar genoeg gebalanceerde gemeentes op het gebied van missie, aanbidding en gemeenschap, zodat christenen alle deze drie aspecten op een goede manier binnen een gemeenschap kunnen vinden. De praktijk is echter helaas vaak anders. Mensen zijn op zoek naar meer, voelen zich minder loyaal aan een bepaalde groep en lijken hun tijd en aandacht over diverse gemeentes en projecten te gaan verdelen. Daarnaast zie ik kleinere gemeentes of projecten die zich specialiseren in een van de drie aspecten en die hierdoor meer en meer christenen (voor tijdelijk) zullen aantrekken. Tenzij de bestaande kerken de juiste balans kunnen vinden en houden, gaat er een steeds grotere groep christenen ontstaan die zich voor korte of lange tijd verbinden aan diverse gemeenschappen en zelf verantwoordelijk moeten leren zijn voor de juiste balans van gemeenschap, aanbidding en missie in hun leven. 

Helemaal vloeibaar zal de kerk nooit zijn. Er zullen altijd bakens zoals kerken, projecten en inititiatieven zijn die als een soort palen in de grond staan, waaraan grotere groepen christenen voor kortere of langere tijd hun draden van netwerk, relaties, verbondenheid en betrokkenheid zullen spannen en waardoor je als het ware een heel groot spinnenweb krijgt.

De Westerse bijbel

Gisteren schreef ik dat Flevo voorbij het liberale karakter van de jaren 80 is. Dit zeggende, zag ik gisteren op Flevo een stand waar ze de westerse bijbel verkopen. Een verkorte editie van de bijbel waar een aantal 'welvaarts' christenen letterlijk allerlei teksten uit hebben geknipt.

Ik weet dat ik postevangelisch ben en mijn vragen heb over de bijbel, maar dit gaat toch wel heel ver... Ze hebben ook een eigen site; de westerse bijbel.nl  Dit is wat ze zeggen: “Pas als iemand echt de schaar bij het woord voegt, en wegknipt wat we eigenlijk al lang proberen te vergeten, zie je wat religie in de 21e eeuw werkelijk kan betekenen. ”

Het verbaasde me eigenlijk dan ook niks dat een alternatieve kunstenaar als de heer de Blouw die Che Guevara liet afbeelden als Jezus ook bij zo iets betrokken was.

Moet dat wel op zondagmorgen

Als gezin gingen we deze zomer drie weken op vakantie. Tijdens zo’n rustperiode, als je er even helemaal uit bent en veel tijd hebt om vanaf een afstandje naar het werk te kijken, kom je vaak tot nieuwe inzichten.

Een van mijn vragen van de afgelopen tijd draaide om het krijgen van nieuwe mensen naar de zondagmorgen. Hoewel de vaste groep mensen, die wekelijks op zondagmorgen komt tussen de veertig en vijftig Spoorwijkers schommelt, zijn we in contact met zoveel meer mensen in de wijk. Maar hoe ‘bereiken’ we hen? Drie keer per jaar organiseren wij vanuit de gemeente een groot feest. Op sommige van deze feesten komen wel meer dan honderd mensen. Heel vaak zijn dit degenen die op elk feest komen, maar zondags niet naar de brunch komen.  Wat integrerend is aan de feesten, is dat de christelijke inhoud bijna net zo sterk aanwezig is, als op de zondagmorgen. Dus op eerste gezicht lijkt het er op dat het niet de christelijke boodschap is die mensen wekelijks weghoudt. Waarschijnlijk ligt het meer in het woordje ‘wekelijks’. Op een speciale uitnodiging voor een eenmalig feest komen ze graag. Maar wekelijks komen, doen ze niet.

‘Is dat nu wel zo belangrijk?’, was een van de vragen waar ik tijdens de vakantie mee worstelde. Na lang tobben, kwam ik tot de conclusie dat al deze mensen in Spoorwijk, of ze nu maar een paar keer per jaar komen of elke week, op reis zijn. Allemaal reizen ze dichterbij of verder weg van God. Ik realiseerde mij dat de vraag ‘hoe kunnen we hen wekelijks op zondagmorgen laten komen?’ de verkeerde vraag is. Een betere vraag zou zijn: ‘wat kan ons aandeel zijn in hun reis naar God?”

Dit klinkt op het eerste gezicht wat vaag, maar is, als ik er beter over nadenk, realistischer en doeltreffender dan de eerste vraag. Het gaat niet om waar mensen hun zondagmorgen doorbrengen, maar of ze geestelijk groeien en wat ons aandeel in die geestelijke groei mag en kan zijn. Dit geeft een nieuw perspectief waardoor je ook tot nieuwe  initiatieven kan komen. Eén van deze initiatieven is dat we het komende jaar meer kleinschalige feesten organiseren waarvoor we mensen specifiek gaan uitnodigen.

We hopen op deze en andere wijze een aandeel te zijn in de

zoektocht en reis van mensen naar de hemelse Vader, die hen zoekt en op hen wacht.

Bang zijn is niet erg

Het is woensdagmiddag en de kinderen staan al voor de deur te dringen. Ze moeten nog even wachten, want de club begint pas om twee uur. Vandaag doen we een programma met hen over ‘bang zijn’. We hebben een aantal spellen over het thema ‘bang zijn’ met hen gepland en Debby heeft van te voren een lijst met tien punten opgeschreven waar kinderen bang voor kunnen zijn. Ook het woordje ‘God’ staat ergens tussen die tien punten. De kinderen moeten op papier een top drie van de tien punten maken waar zij het meest bang voor zijn. Tot onze grote verbazing geven alle aanwezige moslimkinderen God als eerste op.

‘Waarom zijn jullie bang voor God?’, vragen wij hen. ‘God weet alles wat je doet en kan je later in het vuur sturen.’, antwoorden ze een voor een met dit soort woorden. Ik merk in mezelf dat ik hier gelijk een antwoord op wil geven en dit beeld van God wil verbeteren. Ik wil dat deze kinderen, maar ook de andere kinderen ontdekken dat de God waarin wij geloven, een God van liefde is, die mensen wil vergeven en zijn zoon naar de wereld stuurde.

Terwijl ik mijn mond open wil doen, lijkt het alsof God me terughoudt. En de woorden van Jezus schieten in mijn gedachten: "Wees niet bang voor degenen die wel je lichaam, maar niet je ziel kunnen doden. Wees liever bang voor God, want Hij kan je met ziel en lichaam laten omkomen in de hel." (Matt. 10:28 Groot Nieuws)

In een flits van een seconde denk ik over deze woorden na en ik ervaar dat deze woorden van Jezus een weerstand in mij op roepen. Zo wil ik niet naar God kijken; als Iemand waar je bang voor moet zijn. Ik had net nog vol trots aan de kinderen verteld dat christenen niet bang voor God hoeven te zijn. Maar Jezus vindt deze vrees voor God wel van groot belang. Hoe staat het met de vrees voor God in mijn leven? God leert mij door deze moslimkinderen een belangrijke les.

Als christen heb ik sterk de neiging om het vaderhart van God en Zijn liefde en genade over te brengen, maar dat is maar een kant van wie Hij is. God is ook een God die we moeten eren, respecteren en vrezen. Ik merk in mezelf dat ik het moeilijk vind om deze balans in evenwicht te houden. Deze moslimkinderen kennen Allah enkel als iemand die je moet vrezen en eren. Wij als christenen kennen de echte God die zich in de bijbel openbaart als een vader en liefdevol. Maar zijn we niet snel geneigd om daarmee ook de heiligheid van God te kleineren, zodat we ook niet heilig hoeven te zijn? Welke invloed heeft het ontbreken van de vrees voor God voor invloed op het leven van een christen? Hoe kan ik als christelijke werken een evenwichtig beeld van God aan de kinderen vertellen.

Dit alles schiet in een flits aan me voorbij en ik besluit om nog even niks te zeggen. Dit is zo’n belangrijk onderwerp. Hier moet ik nog eens verder over nadenken. Ik realiseer mij opnieuw twee dingen:

Wat een belangrijke taak hebben we als christelijke werkers in een wijk als deze en wat is het moeilijk om een juist beeld van God aan deze kinderen, die allemaal andere beelden van een God of goden hebben, te communiceren.

Wij kunnen ook van deze kinderen leren. Het is niet altijd een twee-richting verkeer. Sta ik daar wel vaak genoeg voor open?

Bij elkaar een leerzaam uurtje voor ons allen op een woensdagmiddag in juni…

De rabbi en de vastgebonden kat

Het verhaal van Steven van afgelopen zaterdagavond over het stoepkrijten deed me denken aan het verhaal van de rabbi en de vastgebonden kat...

"Eeuwen geleden was er eens een rabbi. Elke keer als hij ging zitten om onderwijs te geven, begon de kat in het huis te miauwen. Dit gebeurde een aantal keer achter elkaar tot grote frustratie van de rabbi. Uiteindelijk was de rabbi het zo zat, dat hij besloot dat voortaan als hij onderwijs ging geven, de kat vastgebonden moest worden in de keuken. En zo gebeurde het. Elke week als de rabbi les ging geven, werd de kat aan een touwtje in de keuken vastgebonden.

Na een aantal jaar ging eerst de rabbi dood en toen de kat. Er kwam een nieuwe rabbi en een nieuwe kat. Deze kat miauwde niet elke keer als de rabbi ging lesgeven, maar de mensen wilden liever geen risico nemen. Dus werd ook deze kat elke week met een touwtje vastgebonden in de keuken. Uiteindelijk ging ook deze kat dood en kwam er een nieuwe kat. De discipelen van de rabbi waren tegen deze tijd zo gewend aan het vastbinden van de kat in de keuken dat ook deze kat elke week automatisch werd vastgebonden voordat het onderwijs begon.

Zo ging dat eeuwen door...

Vandaag de dag wordt er nog steeds een kat vastgebonden in de keuken voordat een rabbi onderwijs gaat geven. Maar dat niet alleen. Er zijn ondertussen boekenkasten vol theologische boeken geschreven over de spirituele theologische betekenissen van het vastbinden van de kat in de keuken"

De 'Post-Christendom' generatie

Stijgende verbazing... Zo kan ik het best mijn reactie op het gesprek met mijn zoon Daniel (7 jaar) beschrijven. We reden vanmorgen de toeristische route door Den Haag en kwamen langs het Vredespaleis en Paleis Noordeinde. In de auto hadden we het over het verschil tussen kastelen en paleizen. In het centrum van de stad kwamen we langs de Grote Kerk.

Daniel: "En dat is een kerk. Wat is een kerk eigenlijk?"

Wat denk je zelf?

"Ik weet niet. Een plek om te bidden?"

Wat doen wij op zondag op de brunch?

"Oh, zingen en verhalen over God vertellen. Maar waarom in een kerk? Dat kan je toch ook thuis doen? Waarom is daar zo groot gebouw voor nodig?"

Vroeger waren heel veel mensen in Den Haag christelijk en die gingen allemaal op zondag naar de kerk. Omdat het er zoveel waren, hadden ze grote gebouwen nodig. Daar gingen ze zingen en l;uisteren naar de dominee.

"Wat is een dominee? Een tovenaar zoals in Age of Empires? (zijn favoriete computerspel)

Nou breekt mijn klomp!

Later...

"Dat was wel een goede, he! Een tovenaar als in Age of Empires!"

Ja, Daan! Dat was een goede.

Verbaast het me dat Daniel met zijn 7 jaar niet weet wat een kerk en een dominee is? Of laat het zien dat je ook een post-Christendom volgeling van Jezus kan zijn? Is dit een komende generatie?

Met de deur in huis…

In september starten wij met een nieuw missionair gemeentestichtend project in het centrum van Den Haag. Zes jaar geleden zijn wij met een klein team in een Haagse achterstandswijk met de missionaire wijkgemeente 'In de Praktijk" gestart. Over de afgelopen jaren is de gemeente gaan groeien en hebben we veel mogen leren. Vanaf september gaan we naast ons werk bij In de Praktijk vanuit een bestaand kerkgebouw in het centrum van Den Haag een nieuwe gemeente stichten. Daarnaast gaan we ook meewerken in een nieuw missionair project onder verslaafden, ex-gedetineerden en zwervers hier in de stad.

Wij zijn op zoek naar een aantal missionaire mensen die vanaf september naar Den Haag willen komen om hier getraind te worden, te leren werken in een missionaire gemeente en om betrokken te zijn bij gemeentestichtende activiteiten.

Wij willen een aantal mensen de mogelijkheid geven om getraind te worden in missionair werk onder diverse doelgroepen, aan de wieg te staan van hele nieuwe eigentijdse vormen van kerk zijn en 'on the job' training te krijgen. Wij staan open voor mensen die fulltime, parttime of als vrijwilliger naast hun nieuwe baan/studie hier in Den Haag aan de slag willen gaan.

Wij bieden je:

Een breed scala aan missionaire activiteiten en mogelijkheden om mee aan de slag te gaan.

Mogelijkheden om te groeien in kinderwerk, jongerenwerk, spreken voor een groep mensen, leiderschap en wellicht veel meer...

Mogelijkheden om te werken met doelgroepen zoals: (on)kerkelijke mensen in een achterstandswijk, Nederlandse / Antilliaanse tieners en jongeren, kinderen met een multiculturele achtergrond en eventueel verslaafden, ex-gedetineerden en daklozen

Intensieve coaching en begeleiding

Training en cursussen in leiderschap, in discipelschap en in inzicht in gemeentestichten
Hulp bij het zoeken naar betaalbare woonruimte in Den Haag

Twee belangrijke kanttekeningen:

We kunnen helaas geen financiële vergoeding bieden. We moedigen mensen aan om, of een parttime baan te gaan zoeken of een achterban op te bouwen die hen kan sponsoren.

We kunnen straks maar een beperkt aantal plaatsen aanbieden. Mocht je interesse hebben, dan zouden we je graag willen uitnodigen voor een gesprek om samen te kunnen kijken of dit de juiste plaats voor je is.