Post-Evangelische Perikelen

Hoe ver ga jij in de woorden van Jezus?

Een paar jaar geleden hing er dagelijks bij ons voor de deur een bende Antilliaanse boefjes rond. Dit waren jongens in de leeftijd van 10 tot 15 jaar die niet meer school gingen (geen school wilde hen hebben), de hele dag rondhingen, lichte criminele activiteiten vertoonden en in het algemeen voor problemen zorgen.

Drie jaar ben ik bezig geweest om een goed contact met hen op te bouwen. Dit lukte niet altijd even goed, zoals die keer dat ze vuurwerk door onze brievenbus gooiden, stopverf in het slot van onze deur hadden gedaan, graffiti op onze muren schreven, de deurbel voor de zoveelste keer hadden gesloopt, op mijn rug spuugden, via een open achterdeur onze auto waren ingeklommen, stiekem ons huis waren binnengekomen terwijl de deur per ongeluk openstond, die keren dat ik ze om één uur ’s nachts moest vragen om weg te gaan omdat ze teveel lawaai maakten voor de deur, de hoeveelheid gereedschap die ze van me leenden om het dan nooit meer terug te geven en als ze de kans kregen alles meepikten wat ze konden.

Toch hebben we nooit opgegeven. Ook niet toen ze met gestolen fietsen kwamen en ons vroegen of we de banden konden plakken. De ene week kwamen ze op een Gazelle herenfiets, twee dagen later was het een racefiets van het merk Giant. Wat doe je dan? Zeg je nee, omdat de fiets gestolen is en trek je je terug? Of ga je het gesprek aan en plak je die band? Meestal kozen we voor het laatste, hopend om een contact met hen op te bouwen.

Deze jongens leefden helemaal los van contact met volwassenen die werkelijk een positieve invloed op hen kon hebben. Wij waren een van de weinige die deze kwetsbare relatie met hen wel aan wilden gaan. Mensen van buiten af vroegen ons wel eens waarom we zo ver gingen met deze gasten. Dit brengt me terug bij de rouwfasen van Kubler-Ross (zie vorige post). Hoe vertaal je de volgende woorden van Jezus naar deze tijd? Wat betekenen ze praktisch voor ons?

"Keer de andere wang toe…"
"Weiger niet je onderkleed als iemand je bovenkleed afpakt…"
"Geef aan een ieder die iets van je vraagt…"
"Eis je bezit niet terug als iemand het je afneemt…"

Betekent dit dat als een junk je autoradio steelt en je ziet het gebeuren je achter hem aan rent en hem alsnog ook je favoriete cd erbij geeft?

Betekent dit dat als een Antilliaans boefje je fiets steelt en je ziet het gebeuren je gauw naar hem toe gaat en om hem ook je beste kettingslot erbij te geven?

Wat! Ben je gek! Dat vraagt Jezus toch niet van ons! Misschien dat je niet naar de politie gaat als je de probleemsituatie van de dader kent. Maar om dingen erbij te gaan geven. Daar leren ze niks van. Je kan ook overdrijven...

Hier vinden we de rouwfasen: 'shock', 'ontkenning', 'protest'  en 'onderhandelen' in een zin terug.

Wat denk jij dat deze woorden van Jezus anno 2008 voor de bijbelgetrouwe Nederlandse christen betekent?

Om terug te komen bij de Antilliaanse boefjes bij ons voor de deur. Een van de problemen van deze jongensgroep was dat ze een ‘vandaag is de dag dat ik leef, wie denkt er aan morgen?’ mentaliteit hadden. Als ze gereedschap leenden, drukten ze het achterover terwijl ze niet besefden dat dit als consequentie had, dat ze een tijdje geen gereedschap van mij mochten lenen. Als ze iets hadden gepikt, besefden ze niet dat ik ze gewoon een tijdje niet meer binnen liet om naar de wc te gaan of wat te drinken.

Het was leuk om te zien hoe deze jongens over de maanden hierin veranderden. Op een gegeven moment vroegen ze netjes om gereedschap, zeiden ze beleefd ‘dank je wel’ en leverden ze het gereedschap nog dezelfde middag weer in. Na verloop van tijd kwam er vanuit deze uitleencontacten zelfs de vraag uit de groep of ze ook een wekelijkse club mochten zijn en samen mochten tafelvoetballen bij ons in de wachtkamer. Terwijl ik van binnen juichte, spraken we af voor volgende week maandag.

Die maandagmiddag ruimde ik van te voren de hele wachtkamer op. Alles wat van waarde is en loszit, verwijder ik. De deuren naar de rest van het huis gaan op slot. Zelfs de meeste ballen verwijder ik uit de voetbaltafel en laat er drie zitten zodat ik duidelijk kan zien als er eentje aan het eind van de middag verdwenen is. Er is cola, sinas en chips voor de gasten. Precies op tijd komen ze binnen. Het is gezellig. We spelen tegen elkaar en ze zijn onder de indruk van mijn jarenlange ervaring met tafelvoetballen. De middag verloopt leuk en aan het eind als ze weg zijn, liggen alle drie ballen nog op de plaats. Nou, dat wil wat zeggen… Hierna zijn ze een tijdje regelmatig geweest, ook al vonden ze het wel moeilijk om op de tijden dat we afspraken aanwezig te zijn. Het contact met hen in de straat met verbeterde sterk.

Nu twee jaar later is de hele groep uit elkaar gevallen. Veel van de jongens zitten op een internaat, een tuchtschool of speciaal onderwijs. Veel van hen zijn er verhuisd naar buiten de wijk. De plek waar ze altijd rondhingen, is nu leeg. Onze straat is weer de vredige straat die het ooit was. Toch mis ik ze af en toe...

Een paar jaar geleden hing er dagelijks bij ons voor de deur een bende Antilliaanse boefjes rond. Dit waren jongens in de leeftijd van 10 tot 15 jaar die niet meer school gingen (geen school wilde hen hebben), de hele dag rondhingen, lichte criminele activiteiten vertoonden en in het algemeen voor problemen zorgen.

Drie jaar ben ik bezig geweest om een goed contact met hen op te bouwen. Dit lukte niet altijd even goed, zoals die keer dat ze vuurwerk door onze brievenbus gooiden, stopverf in het slot van onze deur hadden gedaan, graffiti op onze muren schreven, de deurbel voor de zoveelste keer hadden gesloopt, op mijn rug spuugden, via een open achterdeur onze auto waren ingeklommen, stiekem ons huis waren binnengekomen terwijl de deur per ongeluk openstond, die keren dat ik ze om één uur ’s nachts moest vragen om weg te gaan omdat ze teveel lawaai maakten voor de deur, de hoeveelheid gereedschap die ze van me leenden om het dan nooit meer terug te geven en als ze de kans kregen alles meepikten wat ze konden.

Toch hebben we nooit opgegeven. Ook niet toen ze met gestolen fietsen kwamen en ons vroegen of we de banden konden plakken. De ene week kwamen ze op een Gazelle herenfiets, twee dagen later was het een racefiets van het merk Giant. Wat doe je dan? Zeg je nee, omdat de fiets gestolen is en trek je je terug? Of ga je het gesprek aan en plak je die band? Meestal kozen we voor het laatste, hopend om een contact met hen op te bouwen.

Deze jongens leefden helemaal los van contact met volwassenen die werkelijk een positieve invloed op hen kon hebben. Wij waren een van de weinige die deze kwetsbare relatie met hen wel aan wilden gaan. Mensen van buiten af vroegen ons wel eens waarom we zo ver gingen met deze gasten. Dit brengt me terug bij de rouwfasen van Kubler-Ross (zie vorige post). Hoe vertaal je de volgende woorden van Jezus naar deze tijd? Wat betekenen ze praktisch voor ons?

"Keer de andere wang toe…"
"Weiger niet je onderkleed als iemand je bovenkleed afpakt…"
"Geef aan een ieder die iets van je vraagt…"
"Eis je bezit niet terug als iemand het je afneemt…"

Betekent dit dat als een junk je autoradio steelt en je ziet het gebeuren je achter hem aan rent en hem alsnog ook je favoriete cd erbij geeft?

Betekent dit dat als een Antilliaans boefje je fiets steelt en je ziet het gebeuren je gauw naar hem toe gaat en om hem ook je beste kettingslot erbij te geven?

Wat! Ben je gek! Dat vraagt Jezus toch niet van ons! Misschien dat je niet naar de politie gaat als je de probleemsituatie van de dader kent. Maar om dingen erbij te gaan geven. Daar leren ze niks van. Je kan ook overdrijven...

Hier vinden we de rouwfasen: 'shock', 'ontkenning', 'protest'  en 'onderhandelen' in een zin terug.

Wat denk jij dat deze woorden van Jezus anno 2008 voor de bijbelgetrouwe Nederlandse christen betekent?

Om terug te komen bij de Antilliaanse boefjes bij ons voor de deur. Een van de problemen van deze jongensgroep was dat ze een ‘vandaag is de dag dat ik leef, wie denkt er aan morgen?’ mentaliteit hadden. Als ze gereedschap leenden, drukten ze het achterover terwijl ze niet besefden dat dit als consequentie had, dat ze een tijdje geen gereedschap van mij mochten lenen. Als ze iets hadden gepikt, besefden ze niet dat ik ze gewoon een tijdje niet meer binnen liet om naar de wc te gaan of wat te drinken.

Het was leuk om te zien hoe deze jongens over de maanden hierin veranderden. Op een gegeven moment vroegen ze netjes om gereedschap, zeiden ze beleefd ‘dank je wel’ en leverden ze het gereedschap nog dezelfde middag weer in. Na verloop van tijd kwam er vanuit deze uitleencontacten zelfs de vraag uit de groep of ze ook een wekelijkse club mochten zijn en samen mochten tafelvoetballen bij ons in de wachtkamer. Terwijl ik van binnen juichte, spraken we af voor volgende week maandag.

Die maandagmiddag ruimde ik van te voren de hele wachtkamer op. Alles wat van waarde is en loszit, verwijder ik. De deuren naar de rest van het huis gaan op slot. Zelfs de meeste ballen verwijder ik uit de voetbaltafel en laat er drie zitten zodat ik duidelijk kan zien als er eentje aan het eind van de middag verdwenen is. Er is cola, sinas en chips voor de gasten. Precies op tijd komen ze binnen. Het is gezellig. We spelen tegen elkaar en ze zijn onder de indruk van mijn jarenlange ervaring met tafelvoetballen. De middag verloopt leuk en aan het eind als ze weg zijn, liggen alle drie ballen nog op de plaats. Nou, dat wil wat zeggen… Hierna zijn ze een tijdje regelmatig geweest, ook al vonden ze het wel moeilijk om op de tijden dat we afspraken aanwezig te zijn. Het contact met hen in de straat met verbeterde sterk.

Nu twee jaar later is de hele groep uit elkaar gevallen. Veel van de jongens zitten op een internaat, een tuchtschool of speciaal onderwijs. Veel van hen zijn er verhuisd naar buiten de wijk. De plek waar ze altijd rondhingen, is nu leeg. Onze straat is weer de vredige straat die het ooit was. Toch mis ik ze af en toe...

Bijbelgetrouwe christenen massaal in therapie bij Kubler-Ross

Een paar jaar geleden ben ik anderhalf jaar buddy geweest bij een zieke mevrouw met ME. Ik had me aangemeld als buddy bij st. Buddy Netwerk; een stichting die vrijwilligers traint en begeleidt in het buddy zijn voor mensen met HIV, AIDS, kanker, reuma, MS, ME, spierziekten en een lijst van andere ernstige ziekten. Ontstaan bij homomannen in de jaren tachtig in San Fransisco, die als enigen voor hun doodzieke vrienden met AIDS wilden zorgen, is het uitgegroeid naar een beweging die vrijwilligers uit alle lagen van de bevolking koppelt aan ernstig zieke mensen.

Mijn droom was om als buddy gekoppeld te worden aan een homo man met AIDS. Juist omdat ik zo anders ben opgegroeid, zulke andere denkbeelden had meegekregen, wilde ik die wereld verkennen. Mensen echt leren kennen en juist daar positief dienend aanwezig zijn. Jammer genoeg gebeurde dit niet. Nu terugkijkend ben ik vanwege goede redenen door de organisatie niet bij een homo client met AIDS geplaatst, maar bij een mevrouw met ME. Een situatie waar ik ook veel van heb geleerd.

Tijdens mijn training als buddy, iets wat ze grondig doen, kregen we les over fasen van rouw volgens Kubler-Ross. Dit is een Amerikaanse deskundige in de stervensbegeleiding van mensen en het rouwproces wat hiermee verbonden is. In het rouwproces wat bij dit sterven of verlies hoort, ontdekte zij een aantal fasen. Deze fasen zijn alom bekend. Het zijn: shock / ontkenning, protest /woede, onderhandelen, depressie, aanvaarding. Elke keer als mensen iets verliezen wat echt kostbaar voor hen is, kunnen we in min of meerdere mate in deze fasen terechtkomen.

"Wat heeft dit nou met post-evangelisch te maken?", zal je denken.

Komt ie…

Als je de versie van de bergrede zoals Lukas die in hoofdstuk 6 van zijn boek beschreven heeft, dan zie je Jezus op een hele praktische manier uitleggen wat je naaste liefhebben als jezelf is. Het is een manier van leven waarbij je voor je gevoel voortdurend kostbare dingen verliest:

"Wee de rijken, je hebt je deel al gehad…"
"Wee jullie die nu verzadigd zijn, want je zult hongeren…"
"Heb je vijanden lief, wees goed voor wie je haten…"
"Zegen wie jullie vervloeken…"
"Bid voor wie jullie slecht behandelen…"
"Keer de andere wang toe…"
"Weiger niet je onderkleed als iemand je bovenkleed afpakt…"
"Geef aan een ieder die iets van je vraagt…"
"Eis je bezit niet terug als iemand het je afneemt…"
"Behandel anderen zoals je wilt dat ze jullie behandelen…"
"Heb je vijanden lief, doe goed, leen geld aan anderen zonder iets terug te verwachten…"
"Wees barmhartig zoals jullie Vader barmhartig is…"
"Oordeel niet, dan zal er niet over je geoordeeld worden…"
"Veroordeel niet, dan zal je niet veroordeeld worden…"
"Vergeef, dan zal je vergeven worden…"
"Geef, dan zal je gegeven worden…"

Jezus neemt hier de vage makkelijke woorden van ‘heb de naaste lief als jezelf’ en maakt ze pijnlijk praktisch. Zoals een westerse voet sokken en een schoen nodig heeft om zijn doel aan het eind van een lange wandeltocht te bereiken, zo plaatst Jezus een schoen om de voet van ‘heb je naaste lief.’ Het is een schoen die knelt, die zeer doet. Een schoen die ons alles van ons ego kost, waardoor we ons ego leren verliezen, moet verliezen en als het goed is ons in een proces van rouw brengt. Rouwen om hetgeen we dreigen te verliezen.

Zo komen we bij de rouwfasen volgens Kubler-Ross. We kunnen hier als christenen als in proces verschillende op reageren:

Shock: "Wat zegt Jezus hier nou?"

Ontkenning: "Dat kan toch niet zo bedoeld zijn. Volgens mij bedoelde Jezus dit niet zo letterlijk; het geldt in ieder geval niet voor mij."

Boosheid en protest:

Oh nee, als evangelische christenen mag je niet boos zijn op Jezus of protesteren. Wat een stom idee van mij. Hoe kom ik daar nou op! Nou ja, laten we die boosheid en dat protest als we het voelen niet uiten, gewoon onderdrukken… Dan gaat ie vanzelf wel weg… toch?

Onderhandelen: "Heer, als ik hier nou op mijn manier mee omga, dan is het toch ook wel goed. Als ik mijn kleine deel doe, dan bent u toch ook tevreden?"

Depressie: "Het lukt me nooit. Ik kan hier niet aan voldoen. Ik wil er ook niet meer over nadenken. Ik voel me hier gewoon machteloos in. Ik trek me terug van dit, trek me terug van Jezus. Het zal allemaal wel..."

Aanvaarden: "Ik zal jullie vertellen op wie degene lijkt die bij mij komt, naar mijn woorden luistert en ernaar handelt…"

In een proces van rouw gaat een mens door de meeste van deze fasen om hopelijk uiteindelijk bij de fase van aanvaarding te belanden. Elke fase op zich is nodig voor de verwerking van het verlies. Elke fase op zich is goed, zolang het deel is van het proces. Maar wat gebeurt er met iemand die blijft hangen in de fase van shock, van ontkenning, van boosheid, van onderhandelen, van depressie? Wat doet dit met deze mensen?

Wat doet dit met al die christenen, inclusief mijzelf die voortdurend blijven hangen in een van deze fasen als reactie op de woorden van Jezus?

Tijd voor therapie bij mevrouw Kubler-Ross?

Een paar jaar geleden ben ik anderhalf jaar buddy geweest bij een zieke mevrouw met ME. Ik had me aangemeld als buddy bij st. Buddy Netwerk; een stichting die vrijwilligers traint en begeleidt in het buddy zijn voor mensen met HIV, AIDS, kanker, reuma, MS, ME, spierziekten en een lijst van andere ernstige ziekten. Ontstaan bij homomannen in de jaren tachtig in San Fransisco, die als enigen voor hun doodzieke vrienden met AIDS wilden zorgen, is het uitgegroeid naar een beweging die vrijwilligers uit alle lagen van de bevolking koppelt aan ernstig zieke mensen.

Mijn droom was om als buddy gekoppeld te worden aan een homo man met AIDS. Juist omdat ik zo anders ben opgegroeid, zulke andere denkbeelden had meegekregen, wilde ik die wereld verkennen. Mensen echt leren kennen en juist daar positief dienend aanwezig zijn. Jammer genoeg gebeurde dit niet. Nu terugkijkend ben ik vanwege goede redenen door de organisatie niet bij een homo client met AIDS geplaatst, maar bij een mevrouw met ME. Een situatie waar ik ook veel van heb geleerd.

Tijdens mijn training als buddy, iets wat ze grondig doen, kregen we les over fasen van rouw volgens Kubler-Ross. Dit is een Amerikaanse deskundige in de stervensbegeleiding van mensen en het rouwproces wat hiermee verbonden is. In het rouwproces wat bij dit sterven of verlies hoort, ontdekte zij een aantal fasen. Deze fasen zijn alom bekend. Het zijn: shock / ontkenning, protest /woede, onderhandelen, depressie, aanvaarding. Elke keer als mensen iets verliezen wat echt kostbaar voor hen is, kunnen we in min of meerdere mate in deze fasen terechtkomen.

"Wat heeft dit nou met post-evangelisch te maken?", zal je denken.

Komt ie…

Als je de versie van de bergrede zoals Lukas die in hoofdstuk 6 van zijn boek beschreven heeft, dan zie je Jezus op een hele praktische manier uitleggen wat je naaste liefhebben als jezelf is. Het is een manier van leven waarbij je voor je gevoel voortdurend kostbare dingen verliest:

"Wee de rijken, je hebt je deel al gehad…"
"Wee jullie die nu verzadigd zijn, want je zult hongeren…"
"Heb je vijanden lief, wees goed voor wie je haten…"
"Zegen wie jullie vervloeken…"
"Bid voor wie jullie slecht behandelen…"
"Keer de andere wang toe…"
"Weiger niet je onderkleed als iemand je bovenkleed afpakt…"
"Geef aan een ieder die iets van je vraagt…"
"Eis je bezit niet terug als iemand het je afneemt…"
"Behandel anderen zoals je wilt dat ze jullie behandelen…"
"Heb je vijanden lief, doe goed, leen geld aan anderen zonder iets terug te verwachten…"
"Wees barmhartig zoals jullie Vader barmhartig is…"
"Oordeel niet, dan zal er niet over je geoordeeld worden…"
"Veroordeel niet, dan zal je niet veroordeeld worden…"
"Vergeef, dan zal je vergeven worden…"
"Geef, dan zal je gegeven worden…"

Jezus neemt hier de vage makkelijke woorden van ‘heb de naaste lief als jezelf’ en maakt ze pijnlijk praktisch. Zoals een westerse voet sokken en een schoen nodig heeft om zijn doel aan het eind van een lange wandeltocht te bereiken, zo plaatst Jezus een schoen om de voet van ‘heb je naaste lief.’ Het is een schoen die knelt, die zeer doet. Een schoen die ons alles van ons ego kost, waardoor we ons ego leren verliezen, moet verliezen en als het goed is ons in een proces van rouw brengt. Rouwen om hetgeen we dreigen te verliezen.

Zo komen we bij de rouwfasen volgens Kubler-Ross. We kunnen hier als christenen als in proces verschillende op reageren:

Shock: "Wat zegt Jezus hier nou?"

Ontkenning: "Dat kan toch niet zo bedoeld zijn. Volgens mij bedoelde Jezus dit niet zo letterlijk; het geldt in ieder geval niet voor mij."

Boosheid en protest:

Oh nee, als evangelische christenen mag je niet boos zijn op Jezus of protesteren. Wat een stom idee van mij. Hoe kom ik daar nou op! Nou ja, laten we die boosheid en dat protest als we het voelen niet uiten, gewoon onderdrukken… Dan gaat ie vanzelf wel weg… toch?

Onderhandelen: "Heer, als ik hier nou op mijn manier mee omga, dan is het toch ook wel goed. Als ik mijn kleine deel doe, dan bent u toch ook tevreden?"

Depressie: "Het lukt me nooit. Ik kan hier niet aan voldoen. Ik wil er ook niet meer over nadenken. Ik voel me hier gewoon machteloos in. Ik trek me terug van dit, trek me terug van Jezus. Het zal allemaal wel..."

Aanvaarden: "Ik zal jullie vertellen op wie degene lijkt die bij mij komt, naar mijn woorden luistert en ernaar handelt…"

In een proces van rouw gaat een mens door de meeste van deze fasen om hopelijk uiteindelijk bij de fase van aanvaarding te belanden. Elke fase op zich is nodig voor de verwerking van het verlies. Elke fase op zich is goed, zolang het deel is van het proces. Maar wat gebeurt er met iemand die blijft hangen in de fase van shock, van ontkenning, van boosheid, van onderhandelen, van depressie? Wat doet dit met deze mensen?

Wat doet dit met al die christenen, inclusief mijzelf die voortdurend blijven hangen in een van deze fasen als reactie op de woorden van Jezus?

Tijd voor therapie bij mevrouw Kubler-Ross?

De koningin komt naar Spoorwijk

Het is nu zeker. Binnenkort komt de koningin langs voor een koffiebezoekje. Het hele huis is in oproer. Wat gaan we haar aanbieden? De koffie is geen probleem. We schenken natuurlijk alleen maar Max Havelaar biologische koffie. Hoop wel dat ze die lust...

Het probleem is het kopje. Bij hele grote feesten in de wijk gebruiken we van die plastic bekertjes waar je er 100 voor anderhalve euro van koopt. Maar kunnen we dat wel maken? De koningin koffie aanbieden in een plastic bekertje? Wat de koffie betreft, maakt het niet uit, maar dat plastic bekertje...

We kunnen haar natuurlijk ook koffie aanbieden in die witte kopjes en schotels, die de meeste kerken gebruiken. Maar zal dat wel speciaal genoeg zijn? Is dat niet te standaard?

Toen we verhuisden, dronken we cola uit de gieter (bij gebrek aan betere glazen). We kunnen moeilijk de koningin een gieter koffie aanbieden. Wat zal ze haar mond kunnen branden aan de tuit van de gieter! Ik zie het al voor me... Grote krantenkoppen: "Koningin brandt haar mond bij het drinken van hete koffie uit gieter - mag een week lang niet praten." Nee, die gieter is ook geen goed idee. Hoewel de koffie misschien best zal smaken...

Thuis hebben we van die grote mokken. Niet allemaal hetzelfde. De ene mok is wat kleiner dan de ander. Sommigen zijn een beetje kapot met scheuren erin of van die stukje die er af zijn. We kunnen haar natuurlijk gewoon onze beste beker aanbieden. Maar misschien is dat toch te familiair.

Op naar onze buurvrouw dus, die van die mooie porceleinen kopjes heeft. Als ik hem nu maar niet laat vallen... Misschien heeft ze er ook van die mooie kristallen schaaltjes bij voor de suikerklontjes en de koekjes.

Nu maar hopen dat ze van Max Havelaar houdt...

"Al deze dingen zei Jezus in gelijkenissen tot de menigte; hij sprak uitsluitend in gelijkenissen tot hen."     Mattheus 13: 34

Duitse wetenschappers hebben afgelopen jaar een nieuw ‘hemels’  molecuul ontdekt. Dit molecuul bestaat uit twee of meerdere ‘V’ atomen. Bij een verbinding met het ‘C’ atoom ontstaat het V2C molecuul. De Duitsters hebben dit molecuul een eigentijdse naam gegeven en noemen het ‘kerk’.

Op de boze reactie vanuit christenen dat we de kerk al duizenden jaren kennen, reageerden ze ontkennend:

"We hebben de kerk altijd gezien als gebouw of als een groep mensen die zondags bij elkaar komen, maar nooit als hemels molecuul; een hemelse substantie. Kerk is namelijk niet iets wat wij als mensen uit onszelf kunnen produceren. Het is een hemelse substantie waarbij Christus zich verbindt aan een groep mensen.

Net zoals je bij een verbinding van twee atomen waterstof met een atoom zuurstof kan spreken over H20; het molecuul water. Op dezelfde wijze verbinden twee atomen van volgelingen (V) zich met het atoom Christus (C) waardoor een nieuwe molecuul ontstaat: V2C"

Wanneer we praten over het thema ‘kerk’ roept dit verschillende beelden in ons op; van grote kathedralen naar zondagse kerkdiensten. Maar stel dat we op zoek gaan naar de allerkleinste en zuiverste vorm van kerk zijn, waar komen we dan uit? Wat is de meest elementaire vorm van kerk zijn? Waarschijnlijk komen we dan uit bij Mattheus 18:20 ‘waar twee of drie mensen in mijn naam bij elkaar zijn, daar ben ik zelf bij hen.’

Hier zien we het beeld van de moleculaire kerk:

Een christen (V) komt in de naam van Jezus bijeen met een andere christen  (V). Jezus (C) komt hier ook bij en plotseling ontstaat er op een mysterieuze wijze een nieuwe substantie; kerk. Het is als bij scheikunde waar twee waterstof moleculen (H) een zuurstof molecuul ontmoeten (O) en ineens water ontstaat (H2O)

Als twee christenen elkaar zo maar ontmoeten, blijven het twee mensen die elkaar ontmoeten. Als ze elkaar ontmoeten in de naam van Jezus ontstaat er een hemelse substantie die kerk heet omdat er een samensmelting ontstaat van mensen met Jezus. Dit is iets uniek, mysterieus, op geen enkele wijze te kopieren. Een watermolecuul op zichzelf heeft nog weinig impact. Miljoenen watermoleculen vormen samen druppels, die rivieren vormen, die samen oceanen vormen. Zo is het ook met de kerk. Dit proces van het samensmelten van christenen met Jezus vindt wereldwijd plaats en vormt bij elkaar een oceaan van ‘kerk zijn’.

Als elkaar ontmoeten in de naam van Jezus werkelijk de basisvorm van ‘kerk zijn’ is, roept het natuurlijk de vraag op; wat houdt het in om elkaar te ontmoeten in de naam van Jezus? Waarom vind Jezus dit van zulk belang dat hij belooft daar zelf bij aanwezig te zijn?

Net zoals miljoenen watermoleculen een druppel vormen, hebben we nu een uiterst vloeibare vorm van kerk zijn; netwerken van mensen die bij elkaar komen en waar Jezus bij is. Een plasje water is maar een plasje water; ongrijpbaar en onbruikbaar. Dus giet je water in een glas of pan waarna het uiterst bruikbaar wordt om te drinken, te wassen, mee te koken, planten water te geven.

Op dezelfde wijze hebben christenen al vanaf het allereerste begin gezocht naar een glas om het water in te gieten. Dit glas is het programma, de activiteiten, het gebouw, de diensten waar dit ‘kerk zijn’ vorm moet krijgen. Over de eeuwen heen zijn deze glazen erg verschillend geworden, maar voor het water maakt dat niet uit, want het water neemt de vorm aan van welk glas dan ook.

Toch moeten we blijven oppassen, want voordat we het weten, halen we het water en het glas door elkaar en wordt het allemaal één pot nat. Over de eeuwen heen hebben we als kerk van onze aandacht aan de verschillende glazen gegeven, waardoor de vraag of er voldoende vers water in onze glazen zit naar de achtergrond is geraakt en vaak helemaal vergeten is. Misschien is het zelfs zo dat het glas in veel gevallen de aandacht van het water heeft overgenomen.

Welke bijbelse voorwaarden zijn er voor de structuur van een kerk of zijn we hier werkelijk helemaal vrij in zolang er de gemeenschap met elkaar en met Christus is? We praten vaak zo makkelijk over de kerk, maar als we goed nadenken over het verschijnsel ‘kerk’ komen we tot de conclusie dat de kerk is in zichzelf een mysterie is. Het echte verschijnsel ‘kerk zijn’ kunnen wij als mensen niet creëren...

Werkelijk kerk zijn ontstaat pas bij een samensmelting van Christus met zijn volgelingen. Het is pas als Christus zelf in het midden komt van twee of meerdere van zijn volgelingen die in Zijn Naam bijeen zijn, dat kerk ontstaat. Het is vergelijkbaar met het ontstaan van een watermolecuul. Een watermolecuul (H ²O) ontstaat pas bij een samensmelting van een waterstofmolecuul en twee zuurstofmoleculen. Zo is het ook met de kerk. De pure vorm van kerk zijn; het fuseren van Christus met zijn volgelingen is een mysterieus gebeuren dat keer op keer ontstaat. Dit samensmelten is ook geen constante; het ontstaat, neemt af, verdwijnt, neemt weer toe. Het is net als water voortdurend in beweging.

De vraag die christenen vanaf het eerste uur heeft bezig gehouden, is de vraag op welke manier je de omstandigheden kan creëren zodat deze mysterieuze fusie keer op keer kan ontstaan. Je komt dan de vragen tegen zoals: hoe, wanneer, waar, hoe laat, met wie, op welke manier, hoelang. De antwoorden op deze vragen scheppen de voorwaarden en de structuur zodat de fusie kan plaatsvinden.

Terugkomend op het beeld van deze fusie als water zou je de voorwaarden en de structuren het glas kunnen noemen. Deze lijn doortrekkend is het duidelijk dat als de gemiddelde christen over de kerk spreekt, zowel het glas als het water wordt bedoeld. De gemiddelde kerkganger ziet het beeld van het water en het glas als één geheel. Er wordt geen onderscheid meer gemaakt tussen het glas en het water. Dit onderscheid is grotendeels verloren gegaan. Het verlies van dit onderscheid tussen het water en het glas draagt een aantal problemen in zich.

Denk maar aan de neiging om voortdurend met het glas bezig te zijn, het gevaar om waterloos te worden, het veroordelen van de ander omdat die persoon uit een ander glas drinkt.

Het verlies van dit onderscheid neemt ook een probleem met zich mee zodra we aan gemeentestichten gaan denken. Binnen gemeentestichting wordt er een nieuw glas gemaakt. Tenzij het gemeentestichtende team hier uitgebreid over nagedacht, gesproken en gelezen heeft, ligt er een sterke neiging om een kopie van een bestaande kerk, van een huidig glas te creëren. In sommige gevallen, zoals bij het stichten van een dochtergemeente kan een kopie of een kloon de juiste optie zijn. In veel gevallen is kopieren of klonen niet de beste optie en zal er gedacht moeten worden over nieuwe vormen van gemeente zijn die mensen een mogelijkheid geven om te drinken van het ‘levende water’. Als er bij het gemeentestichtend team geen onderscheid is tussen het water en het glas wordt dit bijna onmogelijk.

Planten drinken water uit een gieter, honden likken het van een bord of een schaal, mensen drinken het uit hun favoriete beker, koffiekopje, een gekleurd glas, een doorzichtig glas, een bierglas, een theeglas, een jeneverglaasje, een frisdrankglas, een cocktailglas, een wijnglas of uit de fles. Deze diverse vormen van drinkgewoontes zorgen ervoor dat het gemeentestichtend team uitgedaagd wordt om naar haar doelgroep te kijken en in overleg met deze doelgroep (of kijkend vanuit de ogen van de doelgroep) invulling te geven aan het nieuwe glas. Ze doet dit door antwoorden te zoeken op de vragen: waar, hoe laat, wanneer, hoelang, wat, hoe, wie, hoe vaak.

Door dit proces zullen er in Nederland tal van volledig nieuwe vormen van gemeente zijn kunnen ontstaan, die niet als concurrentie naast elkaar, maar juist waarderend van elkaar kunnen samenleven. Gemeentes waar keer op keer een overstroming van levend water plaats vindt. Gemeentes die bestaan uit allerlei diverse vormen, kleuren, maten van glazen, borden, schalen, bekers, gieters. Gemeentes waaruit vele dorstige mensen mogen gaan drinken van het levend water.

 

Het is nu zeker. Binnenkort komt de koningin langs voor een koffiebezoekje. Het hele huis is in oproer. Wat gaan we haar aanbieden? De koffie is geen probleem. We schenken natuurlijk alleen maar Max Havelaar biologische koffie. Hoop wel dat ze die lust...

Het probleem is het kopje. Bij hele grote feesten in de wijk gebruiken we van die plastic bekertjes waar je er 100 voor anderhalve euro van koopt. Maar kunnen we dat wel maken? De koningin koffie aanbieden in een plastic bekertje? Wat de koffie betreft, maakt het niet uit, maar dat plastic bekertje...

We kunnen haar natuurlijk ook koffie aanbieden in die witte kopjes en schotels, die de meeste kerken gebruiken. Maar zal dat wel speciaal genoeg zijn? Is dat niet te standaard?

Toen we verhuisden, dronken we cola uit de gieter (bij gebrek aan betere glazen). We kunnen moeilijk de koningin een gieter koffie aanbieden. Wat zal ze haar mond kunnen branden aan de tuit van de gieter! Ik zie het al voor me... Grote krantenkoppen: "Koningin brandt haar mond bij het drinken van hete koffie uit gieter - mag een week lang niet praten." Nee, die gieter is ook geen goed idee. Hoewel de koffie misschien best zal smaken...

Thuis hebben we van die grote mokken. Niet allemaal hetzelfde. De ene mok is wat kleiner dan de ander. Sommigen zijn een beetje kapot met scheuren erin of van die stukje die er af zijn. We kunnen haar natuurlijk gewoon onze beste beker aanbieden. Maar misschien is dat toch te familiair.

Op naar onze buurvrouw dus, die van die mooie porceleinen kopjes heeft. Als ik hem nu maar niet laat vallen... Misschien heeft ze er ook van die mooie kristallen schaaltjes bij voor de suikerklontjes en de koekjes.

Nu maar hopen dat ze van Max Havelaar houdt...

"Al deze dingen zei Jezus in gelijkenissen tot de menigte; hij sprak uitsluitend in gelijkenissen tot hen."     Mattheus 13: 34

Duitse wetenschappers hebben afgelopen jaar een nieuw ‘hemels’  molecuul ontdekt. Dit molecuul bestaat uit twee of meerdere ‘V’ atomen. Bij een verbinding met het ‘C’ atoom ontstaat het V2C molecuul. De Duitsters hebben dit molecuul een eigentijdse naam gegeven en noemen het ‘kerk’.

Op de boze reactie vanuit christenen dat we de kerk al duizenden jaren kennen, reageerden ze ontkennend:

"We hebben de kerk altijd gezien als gebouw of als een groep mensen die zondags bij elkaar komen, maar nooit als hemels molecuul; een hemelse substantie. Kerk is namelijk niet iets wat wij als mensen uit onszelf kunnen produceren. Het is een hemelse substantie waarbij Christus zich verbindt aan een groep mensen.

Net zoals je bij een verbinding van twee atomen waterstof met een atoom zuurstof kan spreken over H20; het molecuul water. Op dezelfde wijze verbinden twee atomen van volgelingen (V) zich met het atoom Christus (C) waardoor een nieuwe molecuul ontstaat: V2C"

Wanneer we praten over het thema ‘kerk’ roept dit verschillende beelden in ons op; van grote kathedralen naar zondagse kerkdiensten. Maar stel dat we op zoek gaan naar de allerkleinste en zuiverste vorm van kerk zijn, waar komen we dan uit? Wat is de meest elementaire vorm van kerk zijn? Waarschijnlijk komen we dan uit bij Mattheus 18:20 ‘waar twee of drie mensen in mijn naam bij elkaar zijn, daar ben ik zelf bij hen.’

Hier zien we het beeld van de moleculaire kerk:

Een christen (V) komt in de naam van Jezus bijeen met een andere christen  (V). Jezus (C) komt hier ook bij en plotseling ontstaat er op een mysterieuze wijze een nieuwe substantie; kerk. Het is als bij scheikunde waar twee waterstof moleculen (H) een zuurstof molecuul ontmoeten (O) en ineens water ontstaat (H2O)

Als twee christenen elkaar zo maar ontmoeten, blijven het twee mensen die elkaar ontmoeten. Als ze elkaar ontmoeten in de naam van Jezus ontstaat er een hemelse substantie die kerk heet omdat er een samensmelting ontstaat van mensen met Jezus. Dit is iets uniek, mysterieus, op geen enkele wijze te kopieren. Een watermolecuul op zichzelf heeft nog weinig impact. Miljoenen watermoleculen vormen samen druppels, die rivieren vormen, die samen oceanen vormen. Zo is het ook met de kerk. Dit proces van het samensmelten van christenen met Jezus vindt wereldwijd plaats en vormt bij elkaar een oceaan van ‘kerk zijn’.

Als elkaar ontmoeten in de naam van Jezus werkelijk de basisvorm van ‘kerk zijn’ is, roept het natuurlijk de vraag op; wat houdt het in om elkaar te ontmoeten in de naam van Jezus? Waarom vind Jezus dit van zulk belang dat hij belooft daar zelf bij aanwezig te zijn?

Net zoals miljoenen watermoleculen een druppel vormen, hebben we nu een uiterst vloeibare vorm van kerk zijn; netwerken van mensen die bij elkaar komen en waar Jezus bij is. Een plasje water is maar een plasje water; ongrijpbaar en onbruikbaar. Dus giet je water in een glas of pan waarna het uiterst bruikbaar wordt om te drinken, te wassen, mee te koken, planten water te geven.

Op dezelfde wijze hebben christenen al vanaf het allereerste begin gezocht naar een glas om het water in te gieten. Dit glas is het programma, de activiteiten, het gebouw, de diensten waar dit ‘kerk zijn’ vorm moet krijgen. Over de eeuwen heen zijn deze glazen erg verschillend geworden, maar voor het water maakt dat niet uit, want het water neemt de vorm aan van welk glas dan ook.

Toch moeten we blijven oppassen, want voordat we het weten, halen we het water en het glas door elkaar en wordt het allemaal één pot nat. Over de eeuwen heen hebben we als kerk van onze aandacht aan de verschillende glazen gegeven, waardoor de vraag of er voldoende vers water in onze glazen zit naar de achtergrond is geraakt en vaak helemaal vergeten is. Misschien is het zelfs zo dat het glas in veel gevallen de aandacht van het water heeft overgenomen.

Welke bijbelse voorwaarden zijn er voor de structuur van een kerk of zijn we hier werkelijk helemaal vrij in zolang er de gemeenschap met elkaar en met Christus is? We praten vaak zo makkelijk over de kerk, maar als we goed nadenken over het verschijnsel ‘kerk’ komen we tot de conclusie dat de kerk is in zichzelf een mysterie is. Het echte verschijnsel ‘kerk zijn’ kunnen wij als mensen niet creëren...

Werkelijk kerk zijn ontstaat pas bij een samensmelting van Christus met zijn volgelingen. Het is pas als Christus zelf in het midden komt van twee of meerdere van zijn volgelingen die in Zijn Naam bijeen zijn, dat kerk ontstaat. Het is vergelijkbaar met het ontstaan van een watermolecuul. Een watermolecuul (H ²O) ontstaat pas bij een samensmelting van een waterstofmolecuul en twee zuurstofmoleculen. Zo is het ook met de kerk. De pure vorm van kerk zijn; het fuseren van Christus met zijn volgelingen is een mysterieus gebeuren dat keer op keer ontstaat. Dit samensmelten is ook geen constante; het ontstaat, neemt af, verdwijnt, neemt weer toe. Het is net als water voortdurend in beweging.

De vraag die christenen vanaf het eerste uur heeft bezig gehouden, is de vraag op welke manier je de omstandigheden kan creëren zodat deze mysterieuze fusie keer op keer kan ontstaan. Je komt dan de vragen tegen zoals: hoe, wanneer, waar, hoe laat, met wie, op welke manier, hoelang. De antwoorden op deze vragen scheppen de voorwaarden en de structuur zodat de fusie kan plaatsvinden.

Terugkomend op het beeld van deze fusie als water zou je de voorwaarden en de structuren het glas kunnen noemen. Deze lijn doortrekkend is het duidelijk dat als de gemiddelde christen over de kerk spreekt, zowel het glas als het water wordt bedoeld. De gemiddelde kerkganger ziet het beeld van het water en het glas als één geheel. Er wordt geen onderscheid meer gemaakt tussen het glas en het water. Dit onderscheid is grotendeels verloren gegaan. Het verlies van dit onderscheid tussen het water en het glas draagt een aantal problemen in zich.

Denk maar aan de neiging om voortdurend met het glas bezig te zijn, het gevaar om waterloos te worden, het veroordelen van de ander omdat die persoon uit een ander glas drinkt.

Het verlies van dit onderscheid neemt ook een probleem met zich mee zodra we aan gemeentestichten gaan denken. Binnen gemeentestichting wordt er een nieuw glas gemaakt. Tenzij het gemeentestichtende team hier uitgebreid over nagedacht, gesproken en gelezen heeft, ligt er een sterke neiging om een kopie van een bestaande kerk, van een huidig glas te creëren. In sommige gevallen, zoals bij het stichten van een dochtergemeente kan een kopie of een kloon de juiste optie zijn. In veel gevallen is kopieren of klonen niet de beste optie en zal er gedacht moeten worden over nieuwe vormen van gemeente zijn die mensen een mogelijkheid geven om te drinken van het ‘levende water’. Als er bij het gemeentestichtend team geen onderscheid is tussen het water en het glas wordt dit bijna onmogelijk.

Planten drinken water uit een gieter, honden likken het van een bord of een schaal, mensen drinken het uit hun favoriete beker, koffiekopje, een gekleurd glas, een doorzichtig glas, een bierglas, een theeglas, een jeneverglaasje, een frisdrankglas, een cocktailglas, een wijnglas of uit de fles. Deze diverse vormen van drinkgewoontes zorgen ervoor dat het gemeentestichtend team uitgedaagd wordt om naar haar doelgroep te kijken en in overleg met deze doelgroep (of kijkend vanuit de ogen van de doelgroep) invulling te geven aan het nieuwe glas. Ze doet dit door antwoorden te zoeken op de vragen: waar, hoe laat, wanneer, hoelang, wat, hoe, wie, hoe vaak.

Door dit proces zullen er in Nederland tal van volledig nieuwe vormen van gemeente zijn kunnen ontstaan, die niet als concurrentie naast elkaar, maar juist waarderend van elkaar kunnen samenleven. Gemeentes waar keer op keer een overstroming van levend water plaats vindt. Gemeentes die bestaan uit allerlei diverse vormen, kleuren, maten van glazen, borden, schalen, bekers, gieters. Gemeentes waaruit vele dorstige mensen mogen gaan drinken van het levend water.

 

Duitse wetenschappers hebben afgelopen jaar een nieuw ‘hemels’  molecuul ontdekt. Dit molecuul bestaat uit twee of meerdere ‘V’ atomen. Bij een verbinding met het ‘C’ atoom ontstaat het V2C molecuul. De Duitsters hebben dit molecuul een eigentijdse naam gegeven en noemen het ‘kerk’.

Op de boze reactie vanuit christenen dat we de kerk al duizenden jaren kennen, reageerden ze ontkennend:

"We hebben de kerk altijd gezien als gebouw of als een groep mensen die zondags bij elkaar komen, maar nooit als hemels molecuul; een hemelse substantie. Kerk is namelijk niet iets wat wij als mensen uit onszelf kunnen produceren. Het is een hemelse substantie waarbij Christus zich verbindt aan een groep mensen.

Net zoals je bij een verbinding van twee atomen waterstof met een atoom zuurstof kan spreken over H20; het molecuul water. Op dezelfde wijze verbinden twee atomen van volgelingen (V) zich met het atoom Christus (C) waardoor een nieuwe molecuul ontstaat: V2C"

Wanneer we praten over het thema ‘kerk’ roept dit verschillende beelden in ons op; van grote kathedralen naar zondagse kerkdiensten. Maar stel dat we op zoek gaan naar de allerkleinste en zuiverste vorm van kerk zijn, waar komen we dan uit? Wat is de meest elementaire vorm van kerk zijn? Waarschijnlijk komen we dan uit bij Mattheus 18:20 ‘waar twee of drie mensen in mijn naam bij elkaar zijn, daar ben ik zelf bij hen.’

Hier zien we het beeld van de moleculaire kerk:

Een christen (V) komt in de naam van Jezus bijeen met een andere christen  (V). Jezus (C) komt hier ook bij en plotseling ontstaat er op een mysterieuze wijze een nieuwe substantie; kerk. Het is als bij scheikunde waar twee waterstof moleculen (H) een zuurstof molecuul ontmoeten (O) en ineens water ontstaat (H2O)

Als twee christenen elkaar zo maar ontmoeten, blijven het twee mensen die elkaar ontmoeten. Als ze elkaar ontmoeten in de naam van Jezus ontstaat er een hemelse substantie die kerk heet omdat er een samensmelting ontstaat van mensen met Jezus. Dit is iets uniek, mysterieus, op geen enkele wijze te kopieren. Een watermolecuul op zichzelf heeft nog weinig impact. Miljoenen watermoleculen vormen samen druppels, die rivieren vormen, die samen oceanen vormen. Zo is het ook met de kerk. Dit proces van het samensmelten van christenen met Jezus vindt wereldwijd plaats en vormt bij elkaar een oceaan van ‘kerk zijn’.

Als elkaar ontmoeten in de naam van Jezus werkelijk de basisvorm van ‘kerk zijn’ is, roept het natuurlijk de vraag op; wat houdt het in om elkaar te ontmoeten in de naam van Jezus? Waarom vind Jezus dit van zulk belang dat hij belooft daar zelf bij aanwezig te zijn?

Net zoals miljoenen watermoleculen een druppel vormen, hebben we nu een uiterst vloeibare vorm van kerk zijn; netwerken van mensen die bij elkaar komen en waar Jezus bij is. Een plasje water is maar een plasje water; ongrijpbaar en onbruikbaar. Dus giet je water in een glas of pan waarna het uiterst bruikbaar wordt om te drinken, te wassen, mee te koken, planten water te geven.

Op dezelfde wijze hebben christenen al vanaf het allereerste begin gezocht naar een glas om het water in te gieten. Dit glas is het programma, de activiteiten, het gebouw, de diensten waar dit ‘kerk zijn’ vorm moet krijgen. Over de eeuwen heen zijn deze glazen erg verschillend geworden, maar voor het water maakt dat niet uit, want het water neemt de vorm aan van welk glas dan ook.

Toch moeten we blijven oppassen, want voordat we het weten, halen we het water en het glas door elkaar en wordt het allemaal één pot nat. Over de eeuwen heen hebben we als kerk van onze aandacht aan de verschillende glazen gegeven, waardoor de vraag of er voldoende vers water in onze glazen zit naar de achtergrond is geraakt en vaak helemaal vergeten is. Misschien is het zelfs zo dat het glas in veel gevallen de aandacht van het water heeft overgenomen.

Welke bijbelse voorwaarden zijn er voor de structuur van een kerk of zijn we hier werkelijk helemaal vrij in zolang er de gemeenschap met elkaar en met Christus is? We praten vaak zo makkelijk over de kerk, maar als we goed nadenken over het verschijnsel ‘kerk’ komen we tot de conclusie dat de kerk is in zichzelf een mysterie is. Het echte verschijnsel ‘kerk zijn’ kunnen wij als mensen niet creëren...

Werkelijk kerk zijn ontstaat pas bij een samensmelting van Christus met zijn volgelingen. Het is pas als Christus zelf in het midden komt van twee of meerdere van zijn volgelingen die in Zijn Naam bijeen zijn, dat kerk ontstaat. Het is vergelijkbaar met het ontstaan van een watermolecuul. Een watermolecuul (H ²O) ontstaat pas bij een samensmelting van een waterstofmolecuul en twee zuurstofmoleculen. Zo is het ook met de kerk. De pure vorm van kerk zijn; het fuseren van Christus met zijn volgelingen is een mysterieus gebeuren dat keer op keer ontstaat. Dit samensmelten is ook geen constante; het ontstaat, neemt af, verdwijnt, neemt weer toe. Het is net als water voortdurend in beweging.

De vraag die christenen vanaf het eerste uur heeft bezig gehouden, is de vraag op welke manier je de omstandigheden kan creëren zodat deze mysterieuze fusie keer op keer kan ontstaan. Je komt dan de vragen tegen zoals: hoe, wanneer, waar, hoe laat, met wie, op welke manier, hoelang. De antwoorden op deze vragen scheppen de voorwaarden en de structuur zodat de fusie kan plaatsvinden.

Terugkomend op het beeld van deze fusie als water zou je de voorwaarden en de structuren het glas kunnen noemen. Deze lijn doortrekkend is het duidelijk dat als de gemiddelde christen over de kerk spreekt, zowel het glas als het water wordt bedoeld. De gemiddelde kerkganger ziet het beeld van het water en het glas als één geheel. Er wordt geen onderscheid meer gemaakt tussen het glas en het water. Dit onderscheid is grotendeels verloren gegaan. Het verlies van dit onderscheid tussen het water en het glas draagt een aantal problemen in zich.

Duitse wetenschappers hebben afgelopen jaar een nieuw ‘hemels’  molecuul ontdekt. Dit molecuul bestaat uit twee of meerdere ‘V’ atomen. Bij een verbinding met het ‘C’ atoom ontstaat het V2C molecuul. De Duitsters hebben dit molecuul een eigentijdse naam gegeven en noemen het ‘kerk’.

Op de boze reactie vanuit christenen dat we de kerk al duizenden jaren kennen, reageerden ze ontkennend:

"We hebben de kerk altijd gezien als gebouw of als een groep mensen die zondags bij elkaar komen, maar nooit als hemels molecuul; een hemelse substantie. Kerk is namelijk niet iets wat wij als mensen uit onszelf kunnen produceren. Het is een hemelse substantie waarbij Christus zich verbindt aan een groep mensen.

Net zoals je bij een verbinding van twee atomen waterstof met een atoom zuurstof kan spreken over H20; het molecuul water. Op dezelfde wijze verbinden twee atomen van volgelingen (V) zich met het atoom Christus (C) waardoor een nieuwe molecuul ontstaat: V2C"

Wanneer we praten over het thema ‘kerk’ roept dit verschillende beelden in ons op; van grote kathedralen naar zondagse kerkdiensten. Maar stel dat we op zoek gaan naar de allerkleinste en zuiverste vorm van kerk zijn, waar komen we dan uit? Wat is de meest elementaire vorm van kerk zijn? Waarschijnlijk komen we dan uit bij Mattheus 18:20 ‘waar twee of drie mensen in mijn naam bij elkaar zijn, daar ben ik zelf bij hen.’

Hier zien we het beeld van de moleculaire kerk:

Een christen (V) komt in de naam van Jezus bijeen met een andere christen  (V). Jezus (C) komt hier ook bij en plotseling ontstaat er op een mysterieuze wijze een nieuwe substantie; kerk. Het is als bij scheikunde waar twee waterstof moleculen (H) een zuurstof molecuul ontmoeten (O) en ineens water ontstaat (H2O)

Als twee christenen elkaar zo maar ontmoeten, blijven het twee mensen die elkaar ontmoeten. Als ze elkaar ontmoeten in de naam van Jezus ontstaat er een hemelse substantie die kerk heet omdat er een samensmelting ontstaat van mensen met Jezus. Dit is iets uniek, mysterieus, op geen enkele wijze te kopieren. Een watermolecuul op zichzelf heeft nog weinig impact. Miljoenen watermoleculen vormen samen druppels, die rivieren vormen, die samen oceanen vormen. Zo is het ook met de kerk. Dit proces van het samensmelten van christenen met Jezus vindt wereldwijd plaats en vormt bij elkaar een oceaan van ‘kerk zijn’.

Als elkaar ontmoeten in de naam van Jezus werkelijk de basisvorm van ‘kerk zijn’ is, roept het natuurlijk de vraag op; wat houdt het in om elkaar te ontmoeten in de naam van Jezus? Waarom vind Jezus dit van zulk belang dat hij belooft daar zelf bij aanwezig te zijn?

Net zoals miljoenen watermoleculen een druppel vormen, hebben we nu een uiterst vloeibare vorm van kerk zijn; netwerken van mensen die bij elkaar komen en waar Jezus bij is. Een plasje water is maar een plasje water; ongrijpbaar en onbruikbaar. Dus giet je water in een glas of pan waarna het uiterst bruikbaar wordt om te drinken, te wassen, mee te koken, planten water te geven.

Op dezelfde wijze hebben christenen al vanaf het allereerste begin gezocht naar een glas om het water in te gieten. Dit glas is het programma, de activiteiten, het gebouw, de diensten waar dit ‘kerk zijn’ vorm moet krijgen. Over de eeuwen heen zijn deze glazen erg verschillend geworden, maar voor het water maakt dat niet uit, want het water neemt de vorm aan van welk glas dan ook.

Toch moeten we blijven oppassen, want voordat we het weten, halen we het water en het glas door elkaar en wordt het allemaal één pot nat. Over de eeuwen heen hebben we als kerk van onze aandacht aan de verschillende glazen gegeven, waardoor de vraag of er voldoende vers water in onze glazen zit naar de achtergrond is geraakt en vaak helemaal vergeten is. Misschien is het zelfs zo dat het glas in veel gevallen de aandacht van het water heeft overgenomen.

Welke bijbelse voorwaarden zijn er voor de structuur van een kerk of zijn we hier werkelijk helemaal vrij in zolang er de gemeenschap met elkaar en met Christus is? We praten vaak zo makkelijk over de kerk, maar als we goed nadenken over het verschijnsel ‘kerk’ komen we tot de conclusie dat de kerk is in zichzelf een mysterie is. Het echte verschijnsel ‘kerk zijn’ kunnen wij als mensen niet creëren...

Werkelijk kerk zijn ontstaat pas bij een samensmelting van Christus met zijn volgelingen. Het is pas als Christus zelf in het midden komt van twee of meerdere van zijn volgelingen die in Zijn Naam bijeen zijn, dat kerk ontstaat. Het is vergelijkbaar met het ontstaan van een watermolecuul. Een watermolecuul (H ²O) ontstaat pas bij een samensmelting van een waterstofmolecuul en twee zuurstofmoleculen. Zo is het ook met de kerk. De pure vorm van kerk zijn; het fuseren van Christus met zijn volgelingen is een mysterieus gebeuren dat keer op keer ontstaat. Dit samensmelten is ook geen constante; het ontstaat, neemt af, verdwijnt, neemt weer toe. Het is net als water voortdurend in beweging.

De vraag die christenen vanaf het eerste uur heeft bezig gehouden, is de vraag op welke manier je de omstandigheden kan creëren zodat deze mysterieuze fusie keer op keer kan ontstaan. Je komt dan de vragen tegen zoals: hoe, wanneer, waar, hoe laat, met wie, op welke manier, hoelang. De antwoorden op deze vragen scheppen de voorwaarden en de structuur zodat de fusie kan plaatsvinden.

Terugkomend op het beeld van deze fusie als water zou je de voorwaarden en de structuren het glas kunnen noemen. Deze lijn doortrekkend is het duidelijk dat als de gemiddelde christen over de kerk spreekt, zowel het glas als het water wordt bedoeld. De gemiddelde kerkganger ziet het beeld van het water en het glas als één geheel. Er wordt geen onderscheid meer gemaakt tussen het glas en het water. Dit onderscheid is grotendeels verloren gegaan. Het verlies van dit onderscheid tussen het water en het glas draagt een aantal problemen in zich.

Denk maar aan de neiging om voortdurend met het glas bezig te zijn, het gevaar om waterloos te worden, het veroordelen van de ander omdat die persoon uit een ander glas drinkt.

Het verlies van dit onderscheid neemt ook een probleem met zich mee zodra we aan gemeentestichten gaan denken. Binnen gemeentestichting wordt er een nieuw glas gemaakt. Tenzij het gemeentestichtende team hier uitgebreid over nagedacht, gesproken en gelezen heeft, ligt er een sterke neiging om een kopie van een bestaande kerk, van een huidig glas te creëren. In sommige gevallen, zoals bij het stichten van een dochtergemeente kan een kopie of een kloon de juiste optie zijn. In veel gevallen is kopieren of klonen niet de beste optie en zal er gedacht moeten worden over nieuwe vormen van gemeente zijn die mensen een mogelijkheid geven om te drinken van het ‘levende water’. Als er bij het gemeentestichtend team geen onderscheid is tussen het water en het glas wordt dit bijna onmogelijk.

Planten drinken water uit een gieter, honden likken het van een bord of een schaal, mensen drinken het uit hun favoriete beker, koffiekopje, een gekleurd glas, een doorzichtig glas, een bierglas, een theeglas, een jeneverglaasje, een frisdrankglas, een cocktailglas, een wijnglas of uit de fles. Deze diverse vormen van drinkgewoontes zorgen ervoor dat het gemeentestichtend team uitgedaagd wordt om naar haar doelgroep te kijken en in overleg met deze doelgroep (of kijkend vanuit de ogen van de doelgroep) invulling te geven aan het nieuwe glas. Ze doet dit door antwoorden te zoeken op de vragen: waar, hoe laat, wanneer, hoelang, wat, hoe, wie, hoe vaak.

Door dit proces zullen er in Nederland tal van volledig nieuwe vormen van gemeente zijn kunnen ontstaan, die niet als concurrentie naast elkaar, maar juist waarderend van elkaar kunnen samenleven. Gemeentes waar keer op keer een overstroming van levend water plaats vindt. Gemeentes die bestaan uit allerlei diverse vormen, kleuren, maten van glazen, borden, schalen, bekers, gieters. Gemeentes waaruit vele dorstige mensen mogen gaan drinken van het levend water.

Er waren eens zes mannen in een woestijn

Na een lang dorstige wandeling door een uitgestrekte woestijn ontdekken zes mannen plotseling een prachtige waterval. Het water komt uit de rotsen ver boven hen. Een paar meter rond de waterval is alles groen. Er groeien zelfs struiken en een enkele boom. Vanuit het kleine meertje aan de voet van de waterval stroomt er een riviertje de woestijn in. Als de mannen de waterval zien, reageren ze op verschillende wijze.

De eerste gaat op zijn knieën bij de waterval zitten en neemt kleine slokjes van het water. Hij komt tot rust bij het water na de lange wandeling en gaat daar stilletjes zitten om niet het alleen het water, maar de hele waterval tot zich te nemen. (contemplatie)

De tweede man valt op de grond en gaat met zijn hoofd boven het water hangen. Nu kan hij zichzelf goed zien in de reflectie van het water. Hij ziet dat hij erg vies is en gebruikt het water om met zijn handen zijn gezicht te wassen. Opnieuw kijkt hij in het water. Hij ontdekt nieuwe plekjes die schoner kunnen en opnieuw wast hij zich in de reflectie van het water. (heiligheid)

De derde springt zonder aarzeling in de rivier. Neemt slokken water tot zich en gaat spelend in de rivier lopen spartelen. Uiteindelijk laat hij zich met de stroom van rivier meezakken naar andere plaatsen (charismatisch)

De vierde man ziet de rivier en kijkt gelijk naar de woestijn achter zich. Wat zijn er nog veel plekken in de woestijn die dit water van de rivier ook nodig hebben. Is het wel rechtvaardig om hier te lang bij de rivier te blijven als er zoveel plekken van droogte zijn? Deze vierde man pakt een emmer, vult die met water uit de rivier en gaat de woestijn om water te gieten op de plekken waar het erg droog is. (sociale gerechtigheid)

De vijfde man gaat op zijn gemak bij de rivier zitten en gaat de rivier bestuderen. Hij wil weten waar de rivier vandaan komt, hoe die stroomt en welke kant die opgaat. Dan gaat hij op reis de woestijn in om anderen over deze rivier te vertellen. (evangelisch)

De zesde man realiseert zich dat tot een paar minuten geleden deze rivier nog onzichtbaar voor hem was. Hij heeft hem nu gevonden, maar voor hoe velen in de woestijn is de rivier nog steeds onzichtbaar? Deze man pakt een schep waarmee hij kanalen gaat graven. Door deze kanalen kan het water van de rivier stromen naar plaatsen waar de rivier tot nu toe onzichtbaar was en zo zichtbaar worden voor iedereen. (incarnatie)

Welke van deze zes mannen spreekt jou het meest aan?

De eerste gaat op zijn knieën bij de waterval zitten en neemt kleine slokjes van het water. Hij komt tot rust bij het water na de lange wandeling en gaat daar stilletjes zitten om niet het alleen het water, maar de hele waterval tot zich te nemen. (contemplatie)

De tweede man valt op de grond en gaat met zijn hoofd boven het water hangen. Nu kan hij zichzelf goed zien in de reflectie van het water. Hij ziet dat hij erg vies is en gebruikt het water om met zijn handen zijn gezicht te wassen. Opnieuw kijkt hij in het water. Hij ontdekt nieuwe plekjes die schoner kunnen en opnieuw wast hij zich in de reflectie van het water. (heiligheid)

De derde springt zonder aarzeling in de rivier. Neemt slokken water tot zich en gaat spelend in de rivier lopen spartelen. Uiteindelijk laat hij zich met de stroom van rivier meezakken naar andere plaatsen (charismatisch)

De vierde man ziet de rivier en kijkt gelijk naar de woestijn achter zich. Wat zijn er nog veel plekken in de woestijn die dit water van de rivier ook nodig hebben. Is het wel rechtvaardig om hier te lang bij de rivier te blijven als er zoveel plekken van droogte zijn? Deze vierde man pakt een emmer, vult die met water uit de rivier en gaat de woestijn om water te gieten op de plekken waar het erg droog is. (sociale gerechtigheid)

De vijfde man gaat op zijn gemak bij de rivier zitten en gaat de rivier bestuderen. Hij wil weten waar de rivier vandaan komt, hoe die stroomt en welke kant die opgaat. Dan gaat hij op reis de woestijn in om anderen over deze rivier te vertellen. (evangelisch)

De zesde man realiseert zich dat tot een paar minuten geleden deze rivier nog onzichtbaar voor hem was. Hij heeft hem nu gevonden, maar voor hoe velen in de woestijn is de rivier nog steeds onzichtbaar? Deze man pakt een schep waarmee hij kanalen gaat graven. Door deze kanalen kan het water van de rivier stromen naar plaatsen waar de rivier tot nu toe onzichtbaar was en zo zichtbaar worden voor iedereen. (incarnatie)

Welke van deze zes mannen spreekt jou het meest aan?

De eerste gaat op zijn knieën bij de waterval zitten en neemt kleine slokjes van het water. Hij komt tot rust bij het water na de lange wandeling en gaat daar stilletjes zitten om niet het alleen het water, maar de hele waterval tot zich te nemen. (contemplatie)

De tweede man valt op de grond en gaat met zijn hoofd boven het water hangen. Nu kan hij zichzelf goed zien in de reflectie van het water. Hij ziet dat hij erg vies is en gebruikt het water om met zijn handen zijn gezicht te wassen. Opnieuw kijkt hij in het water. Hij ontdekt nieuwe plekjes die schoner kunnen en opnieuw wast hij zich in de reflectie van het water. (heiligheid)

De derde springt zonder aarzeling in de rivier. Neemt slokken water tot zich en gaat spelend in de rivier lopen spartelen. Uiteindelijk laat hij zich met de stroom van rivier meezakken naar andere plaatsen (charismatisch)

De vierde man ziet de rivier en kijkt gelijk naar de woestijn achter zich. Wat zijn er nog veel plekken in de woestijn die dit water van de rivier ook nodig hebben. Is het wel rechtvaardig om hier te lang bij de rivier te blijven als er zoveel plekken van droogte zijn? Deze vierde man pakt een emmer, vult die met water uit de rivier en gaat de woestijn om water te gieten op de plekken waar het erg droog is. (sociale gerechtigheid)

De vijfde man gaat op zijn gemak bij de rivier zitten en gaat de rivier bestuderen. Hij wil weten waar de rivier vandaan komt, hoe die stroomt en welke kant die opgaat. Dan gaat hij op reis de woestijn in om anderen over deze rivier te vertellen. (evangelisch)

De zesde man realiseert zich dat tot een paar minuten geleden deze rivier nog onzichtbaar voor hem was. Hij heeft hem nu gevonden, maar voor hoe velen in de woestijn is de rivier nog steeds onzichtbaar? Deze man pakt een schep waarmee hij kanalen gaat graven. Door deze kanalen kan het water van de rivier stromen naar plaatsen waar de rivier tot nu toe onzichtbaar was en zo zichtbaar worden voor iedereen. (incarnatie)

Welke van deze zes mannen spreekt jou het meest aan?

Tunnel naar de koning

Er was eens een koning, die woonde in een groot paleis. Zijn onderdanen leken een beetje op ons Nederlanders en vonden het eigenlijk niet leuk dat ze een koning hadden. Ze wilden het liefst zelf koning zijn! Op een dag namen een aantal van hen een schep en maakten een heuveltje aarde tussen hen en het paleis van de koning. Dit graven sloeg zo aan, dat over de jaren er een enorme berg aarde tussen de mensen en het paleis van de koning in kwam te staan. Generaties gingen voorbij. Het gebergte groeide nog steeds door. Na een aantal eeuwen was het al uitgegroeid tot het hoogste gebergte in de wereld met daarop eeuwige sneeuw. De mensen waren inmiddels vergeten dat er voorbij de berg een paleis en een koning was. Ze woonden nu zelf in paleisjes en waren constant aan het vechten over wie er nu de uiteindelijke baas in het land was.

De koning was verdrietig. Elke dag keek hij vanuit zijn balkon naar het gebergte met de hoop dat iemand van zijn onderdanen zal komen. Hij had namelijk generaties lang gespaard om een groot feest te geven. De koelkasten en diepvrieskisten puilden uit, maar niemand kwam.

De zoon van de koning zag dat zijn vader zo verdrietig was, en wilde zijn vader troosten. Hij kwam met een voorstel. Misschien is er een weg over de bergen om te kijken hoe het met de onderdanen gaat. Maar na onderzoek bleek een weg over de bergen niet mogelijk. Misschien kunnen we een tunnel boren om te zien of ze willen komen, maar de berg was zo versteend en zo breed dat geen boormachine er door heen kon. Een tunnel dan, opperde de prins. Dezelfde dag ging hij aan het werk.

Naast het paleis groef hij een tunnel, eerst naar beneden en dan onder de berg door. Het graven van de tunnel kostte jaren. De prins was nu afgemat en kapot. Bijna was hij er. Na nog een paar jaar graven kon hij weer omhoog met zijn tunnel. Daglicht voor het eerst in jaren. Zijn ogen zaten dicht met stof, zijn hele lichaam deed zeer. Hij was kapot. Iemand vond hem, maar nadat hij ‘tunnel naar de koning’ had kunnen mompelen, stierf hij. Ze begroeven hem naast de uitgang of beter gezegd de ingang van de tunnel en plaatste er een kruis bij waarop stond: Een vreemdeling uit een vreemde plaats – zijn laatste woorden waren ‘tunnel naar de koning’.

"Tunnel naar de koning" – niemand wist wat hij of zij ervan moesten denken. Uiteindelijk was er een avonturier die het erop waagde. Hij daalde in de tunnel af en kroop op zijn knieën helemaal de tunnel door. Toen hij er eenmaal doorheen was, keek hij zijn ogen uit. Daar was de koning, die met open armen op hem afrende, hem kuste, hem welkom heette, schone kleren gaf en hem uitnodigde voor de grootste feestmaaltijd die hij ooit gezien had. Dat was het kruipen wel waard geweest.

Na een paar dagen wilde de avonturier weer terug om de mensen van zijn grootste ontdekking te vertellen – weer de tunnel door. De mensen wisten niet wat ze zagen toen ze de man weer de tunnel uit zagen komen. Ze wilden alles weten. Hij vertelde hen over de tunnel, hoe het had geleken op sterven om daar door heen te kruipen, hoe moeilijk de reis was geweest, maar ook van de ontvangst van de koning. Dit verhaal bracht groot tumult. Sommigen geloofden hem niet, anderen wilden mee op reis. Weer anderen gaven de avonturier een brief voor de koning mee. Hierin vroegen ze de koning of hij een tunnel door de berg zou kunnen boren zodat zij hierdoor heen zouden kunnen lopen. Of nog beter; een helikopter zou kunnen sturen, zodat zij naar de koning zouden kunnen vliegen, want kruipen door de tunnel wilden ze niet. Ze waren immers ook koningen. Ze wilden de koning wel als gelijken ontmoeten, maar niet op deze manier.

De koning reageerde verontwaardigd op deze brief. Hij zei: ‘Er is geen andere weg dan de tunnel. Mijn zoon heeft deze tunnel gegraven en is gestorven om deze tunnel gereed te maken. Elke andere weg zou het sterven van mijn zoon zinloos maken. Iedereen is welkom om hun koning te ontmoeten, maar dan wel op onze manier, door onze weg, door de tunnel.’

De tunnel schrok veel mensen af. Er was wel een belofte dat de Prins zelf hen door de tunnel heen zou helpen, maar het gat was zo klein, zo donker, zo eng. Ze moesten zoveel achterlaten.

Een aantal avonturiers die al op bezoek bij de koning waren geweest, wilden deze mensen graag helpen. Ze plaatsten een bus voor de berg bij de ingang van de tunnel. De bus kon natuurlijk niet naar de koning rijden; er zaten trouwens helemaal geen wielen aan de bus. De bus stond op blokken.

Elke zondagochtend kwamen er mensen naar de bus om lekker met elkaar te eten, te zingen over de koning en Zijn Zoon, en te luisteren naar de verhalen over de liefde van de koning, het offer van zijn zoon, het paleis en het feest wat hen te wachten staat, de tunnel waar je doorheen moet en de hulp van de koning aan hen die door de tunnel kruipen.

Mensen kwamen elke week trouw naar de bus, maar… de bus bracht hen niet naar de koning. Ze zongen trouw over 'dat ze op weg naar huis waren' en of 'hun paspoort getekend was, o mens!', maar de tunnel zelf gingen ze nooit in. Ze kwamen nooit verder dan de bus, nooit verder dan bus… Nooit bij de koning in zijn armen, op zijn grootste feestmaaltijd…

Er was eens een koning, die woonde in een groot paleis. Zijn onderdanen leken een beetje op ons Nederlanders en vonden het eigenlijk niet leuk dat ze een koning hadden. Ze wilden het liefst zelf koning zijn! Op een dag namen een aantal van hen een schep en maakten een heuveltje aarde tussen hen en het paleis van de koning. Dit graven sloeg zo aan, dat over de jaren er een enorme berg aarde tussen de mensen en het paleis van de koning in kwam te staan. Generaties gingen voorbij. Het gebergte groeide nog steeds door. Na een aantal eeuwen was het al uitgegroeid tot het hoogste gebergte in de wereld met daarop eeuwige sneeuw. De mensen waren inmiddels vergeten dat er voorbij de berg een paleis en een koning was. Ze woonden nu zelf in paleisjes en waren constant aan het vechten over wie er nu de uiteindelijke baas in het land was.

De koning was verdrietig. Elke dag keek hij vanuit zijn balkon naar het gebergte met de hoop dat iemand van zijn onderdanen zal komen. Hij had namelijk generaties lang gespaard om een groot feest te geven. De koelkasten en diepvrieskisten puilden uit, maar niemand kwam.

Help, een travestiet

Elke zondag neem ik een post uit het archief van mijn blog en plaats deze opnieuw op de voorgrond. Vandaag is het 'Help, een travestiet' van vrijdag 14 oktober 2005:

Er komt op een zondagmorgen een travestiet een evangelisch getinte gemeente binnen…

“Is dat een mop of zo?”

Nee, het is geen mop. Het is een vraag waar wij als team van de missionaire wijkgemeente waar ik deel van ben over nagedacht hebben.

Er komt op een zondagmorgen een travestiet onze gemeente binnen. Zij/hij stelt zich voor en noemt zichzelf Susanne terwijl je weet vanuit de contacten in de wijk dat hij Mark heet. Hoe ga je daar mee om? Noem je hem Mark of mag ze in de gemeente Susanne heten? Wat is onze houding tegen deze persoon? Hoe wordt deze persoon ontvangen; als man of als vrouw?

De vier wegen van omgaan met imperfectie

Elke zondag neem ik een post uit het archief van mijn blog en plaats deze opnieuw op de voorgrond. Vandaag is het 'Vier wegen van omgaan met imperfectie' van dinsdag 11 oktober 2005:

Hoe gaan we om met homofiele of rijke mensen die in de kerk komen? Ik heb er het afgelopen weekeinde lang over nagedacht. Ik denk dat het eerste en laatste wat hier over te zeggen valt, het woordje liefde is. Ik wil dat voorop, in het midden en als afsluiting plaatsen. Mijn hele houding, gedachten, daden en woorden wil ik doordrenkt zien met…

…liefde, liefde, liefde, liefde, liefde, liefde, liefde….

Liever rijk dan homofiel

Ik ga beginnen met een nieuwe serie. Elke zondag neem ik een post uit het archief van mijn blog en plaats deze opnieuw op de voorgrond. Vandaag is het 'Liever rijk dan homofiel' van vrijdag 6 oktober 2005:

Op een dag komen er drie nieuwe mannen een gemeente binnen. Alle drie zijn ze zoekenden en hebben ze een open houding naar God. Ze lezen persoonlijk al geruime tijd in de bijbel en hebben nu de grote sprong naar een gemeente gewaagd. Ze worden met open armen ontvangen.

Oh ja, even tussendoor: Erik is vrijgezel, advocaat en bezit een klein vermogen. Arnold en John zijn homoseksueel en wonen al vier jaar samen….

Alles is koek en ei. Iedereen is vreselijk vriendelijk en gastvrij, totdat ontdekt wordt dat Erik een klein vermogen bezit en Arnold en John homoseksueel zijn. Wat gebeurt er dan in een evangelische gemeente?

……………………even pauze, even nadenken………….