Post-Evangelische Perikelen

Koolwitje en haar god ‘De één die ook vijf is’

 

Een aantal weken geleden startte Jan Wessels, directeur van de Evangelische Alliantie onbewust een discussie door te stellen dat de generatie X (35 – 50 jaar) binnen de evangelische beweging massaal is weggevallen en dat deze generatie te veel met zichzelf bezig is om het leiderschapsstokje over te nemen. Zijn opmerkingen leidden er onder andere toe dat ik hier drie artikelen over heb geschreven.

Vandaag voorlopig het vierde en laatste artikel over dit thema. Het is een allegorie over de evangelische beweging en het vertrek van sommige generatie X mensen. Beschouw het maar als een andere manier van kijken naar de evangelische beweging...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De groene rupsen keken vanuit hun veilige wereld naar buiten. Wat waren ze hier veilig. Veilig voor de sluipwesp die niet binnen kon komen om haar eitjes als parasieten in hen te planten. Veilig voor de vogels die hen als een lekker hapjes tussendoor zagen. Maar ze waren niet alleen veilig. Hier werd er ook nog eens goed voor hen gezorgd.

Tja, ze hadden lang overlegd wie hen nou elke dag van die lekkere, sappige koolblaadjes kwam brengen. Het plafond van hun wereld ging dan omhoog en de vijf rupsen, die geen rupsen waren, kwamen dan binnen. Eerst waren ze bang geweest, totdat een van de rupsen geroepen had: “Misschien is dit wel onze vader of moeder.” Deze opmerking had tot een heel debat geleid. “Nee, het is de schepper-rups zelf”, had een ander geopperd. Uiteindelijk hadden ze besloten dat deze vijf rupsen god was. En niet zomaar vijf goden. Nee, dit was één god genaamd: ‘De één die ook vijf is’. Een mysterie zo diep, dat het niet te doorgronden was.

Ingezonden brieven voor Jezus

 

Ik heb vannacht angstaanjagend gedroomd. In mijn droom is Jezus net klaar met de avondmaal viering en staat hij op het punt om met zijn elf discipelen naar de tuin van Gethsemane te gaan. Op dat moment grijpt Maria Magdelena hem bij de mantel. “Rabbi, ik moet u nu spreken. Het gaat niet goed binnen onze geloofsgemeenschap. U moet eindelijk de ingezonden brieven doorlezen.” “Niet nu, Maria. Ik heb vanavond hele andere dingen aan mijn hoofd.” Maria luistert echter niet en trekt hem aan zijn mantel een klein kantoortje binnen. In het kantoortje staat een bureau dat door tientallen brieven bedekt is. Jezus gaat zuchtend in een van de stoelen zitten. “Moet dit echt nu, Maria?” “Ja meester, dit kan niet meer wachten. Het loopt de spuigaten uit.” Ze opent de eerste brief.

Over vossen en de eerste drive-in-kerkdienst

 

Mijn ouders wonen sinds lange tijd op de rand van de duinen en de zee. In hun straatje is er een buurman die het leuk vind om elke avond zo rond een uur of elf de vossen te voeren. Ze krijgen dan brokjes en misschien wel stukjes vlees. Als ik ’s avonds bij mijn ouders wegrijd, zie ik wel zo’n vier vossen op de straat en op de stoep zitten. Rustig wachtend op hun maaltje. Op een goede avond zijn het er wel zeven.

De eerste keer dat je dit ziet, denk je: “Wat gaaf! Wat een mooi gezicht, al die wilde beesten voor je deur.” Maar als je deze vossen keer op keer tegenkomt, realiseer je je dat dit wel een beetje onnatuurlijk is. Deze prachtige beesten zouden ’s avonds niet moeten zitten wachten op een prakje, maar zelf op moeten zoek gaan naar een vette muis of een te langzaam konijn. Maar ja, vossen zijn net als mensen luie wezens, toch?

Mijn tent overstroomt…

 

Vorige week vertelde ik over mijn avontuur in Schotland. Over de aanval van de midges en het bijna stikken in mijn eigen adem in mijn tent. Eigenlijk gebeurt er altijd wel wat tijdens deze reizen in de Schotse hooglanden.

Ik weet het nog goed. Ik had een lange dag helemaal alleen door de woeste dalen van Schotland gelopen. Geen mens gezien. Je voelt je alleen op de wereld. Geen bereik op je mobiel. Het is wat later op de middag en ik vind de ideale kampeerplek. Het is een groen grasveld aan de rand van een loch, een Schots meer. Het water is spiegelglad. De zon schijnt. Er staat een klein briesje, dus geen midges. Wat een cadeau. Overal om mij zien zijn de bergen. In de verte zie ik sneeuw op de toppen. Er is hier niks van de beschaving te zien. Het water van het meer ligt op vijf meter afstand van mijn tent. Ik lig gelukkig wel ietsje hoger. Ik ga mijn tent opzetten en doe een middagdutje. Als ik wakker word, heb ik een unheimisch gevoel. Er is iets mis. Maar ik weet niet wat...

Stikken in je eigen asem

 

Als ik de kans krijg, ga ik elk jaar in Schotland met een rugzak  in mijn eentje door de Schotse Hooglanden trekken. Je laat je afzetten bij een afgelegen stationnetje en trekt dan een paar dagen door de woeste natuur, langs ruige bergen en eenzame dalen vol roedels met herten. Een mooi plekje zoeken om in het wild te kamperen. De eerste nacht is altijd wel even spannend. Helemaal alleen, in kilometers geen ander mens te vinden. Tenzij er een een of andere gek met een hakbijl rondloopt. Daar soort gedachten gaan dan door je hoofd als je in je tentje ligt.