Post-Evangelische Perikelen

Hoe ver wil je gaan?

Een intrigerende kerstgedachte van Setkin Sies:

"Jezus kwam als baby naar de aarde en hield zich toen 30 jaar stil. Pas op zijn 30^ste, passend binnen de joodse cultuur, begon Hij met Zijn bediening.

Waarom niet als 30 jarige naar deze wereld gekomen, lijkt mij net zo’n groot wonder als een maagdelijke geboorte.

En zeker in een medialoos land als Israel in die tijd is het verschil te verwaarlozen, misschien zou het zelfs wel voordelen hebben…Jezus zou dan niet meer de zoon en broer zijn van…  Een mogelijke denkrichting voor een antwoord is m.i. dat Jezus de eerste 30 jaar de cultuur, het menszijn Zich eigen heeft gemaakt voordat Hij openbaar werd. Hij was een jood uit het jaar 0.

Voor een God gaat Jezus wel heel ver in Zijn aanpassing aan de mensen, hoe ver ga ik en wil ik gaan?"

Hele goede kerstdagen toegewenst,

Matthijs

Incarnation: Caesarean Sections

The bitter old man stands at the gates of the earth
Waiting Watching
Guarding the only entrance and exit to this citadel planet.
The babies file in and the dead file out
And he watches them
Grimly keeping count.

He watches He waits
He shivers to shake
The tired cold from his limbs
For he must stay awake
For the one they say will attempt a salvation.

He keeps one eye on the horizon
On the distant reaches of the future
Where-from surely his nemesis will ride with armies
And demand entry:
The battle of the gates of the earth
So heighten awareness and tighten security and all the while…

He does not notice the infant God
Slipping in among the embryonic ranks
Of those awaiting entry.
Become powerless
To slip the trap of the powerful.


A Trojan baby
Now inside the citadel planet.
Waiting, hiding, growing
Evolving an inner salvation
(The original subversion)

uit "The Complex Christ"
Kester Brewin

God van de homo- en vrijgezellencafe's

Met kerst kregen wij de cd 'waarom kerst?' van de EO. Het laatste nummer op deze cd is 'God of the Moon and Stars' gezongen door Kees Kraayenoord. Dit nummer is een prachtige weergave van incarnatie. God van de maan en sterren, God van de homo - en vrijgezellencafes; hoe ver kan je hierin gaan? Hoever gaat God hierin? Hieronder de vertaalde tekst:

God van de maan en sterren
God van de homo- en vrijgezellencafe’s
God van de breekbare harten die wij zijn, ik kom bij U

God van onze geschiedenis, God van de toekomst die zal komen
Wat gaat U van mij maken, ik kom bij U

God van zachtmoedige en milde
God van de roekeloze en de wilde
God van de onverzoende, ik kom bij U

God van ons leven en dood
God van onze onbeleden zonden
God van onze elke adem, ik kom bij U

God van de armen en de rijken
God van de prinses en de hoer
God van de deur die altijd open staat, ik kom bij U

God van het ongeboren kind
God van de pure en onbevuilde
God van de pooier en pedofiel, ik kom bij U

God van de oorlog en vrede
God van de junk en de priester
God van de grootste en de minste, ik kom bij U

God van de vluchteling
God van de gevangene en de vrije
God van onze twijfels en onzekerheden, ik kom bij U

God van onze blijdschap en verdriet
God van de advocaat en de dief
God van ons geloof en ongeloof, ik kom bij U

God van de wonden die we dragen
God van de diepste dromen die we delen
God van ons onuitgesproken gebed, ik kom bij U

God van een wereld die verloren is
God van het eenzame kruis
God die naar ons toegekomen is, ik kom tot U

Een boksgevecht tussen incarnatie en heiligheid

Rond Kerst speelde op diverse evangelische sites een hele discussie of de film Narnia en de Narnia boeken van C.S. Lewis wel of niet occult zijn. Een groot gedeelte van alle bezwaren voor en tegen vindt je hier. Er is zelfs onlangs een hele studiedag aan gewijd op Evangelische Hogeschool in Amersfoort. Wat moeten we ervan maken?

Volgens mij staan er in deze discussie twee van de zes stromen belicht in Renovare recht tegenover elkaar. Het is een bokspartij met in ene kant van de ring 'heiligheid' en aan de andere kant 'incarnatie'. Heiligheid versus incarnatie; waarom denk ik dat?

Marc v/d Woude schrijft hierover het volgende:

"Het is duidelijk dat er sprake is van demonische elementen in Narnia. Maar zeg ik dan: zo zit de wereld in elkaar. Dan moet je geen enkele film meer gaan kijken. In The Passion speelden twee porno-actrices mee en Mel Gibson is lid van een obscuur katholiek genootschap.

De 'tradities' zijn een term van Foster (Streams of Life/Renovaré) en niet bedoeld om mensen in te boxen, maar juist de verscheidenheid in het Lichaam te leren waarderen. Terug naar Narnia: er zitten demonische elementen in. De 'heiligingsmensen' kiezen er dan meestal voor om zich te distantiëren om zo 'zuiver' te blijven. De 'incarnatiemensen' zijn geneigd zich dan juist te engageren met de cultuur en Christus zichtbaar te maken.

Voorbeeldje: een tijdje geleden was ik bij een gemeente in Wales die samenkwam in de loge van de Vrijmetselarij. De 'heiligingsmensen' zouden zeggen: "Maar zie je dat dan niet, dit is een occulte plek. Ga ergens anders kerken." Deze gemeente zei: "We zien dat wel, maar het is voor ons juist een reden om op deze plek Christus zichtbaar te maken en zijn heil te verkondigen." En let wel: je kunt niet effectief in de cultuur staan zonder onderscheid van geest. De vraag waar het om gaat is: wat doe je met dat onderscheid. Iemand zegt: "Niet naar Narnia gaan." Ik zeg: "Waarom niet?"

Overigens geloof ik wel dat het belangrijk is om mensen te helpen groeien in geestelijk onderscheid. Maar ook om daar vervolgens op een geestelijk volwassen manier mee om te gaan, waarbij je zowel oog hebt voor het feit dat God tegen sommige mensen kan zeggen: "Het is beter dat je niet naar deze film gaan," en tegen anderen: "Zie, beoordeel en onderscheid."

Verder zou ik nog willen opmerken dat christenen in mijn optiek veel te snel denken dat een film duidelijk christelijk of evangeliserend moet zijn om waarde te kunnen hebben. Dat vind ik kortzichtig. Een film is net als een schilderij of architectuur-ontwerp een creatieve uiting, oftewel kunst. Je kunt het mooi of niet mooi vinden, je kunt bepaalde elementen waarderen en andere niet. Over Narnia zou je kunnen zeggen (zonder je ogen te sluiten voor de andere opmerkingen): dit een bijzonder mooi vormgegeven film, en daarin zie ik iets van de Schepper die elk mens creativiteit heeft gegeven."

Een incarnationeel blauw oog

Een paar jaar geleden raakte ik betrokken bij een kinderdisco die in de buurt werd georganiseerd. Mij was gevraagd een beetje de politieagent te spelen. Op een gegeven moment ontstond er buiten een ruzie. Ik kende de twee jongens en haalde ze uit elkaar. Op het moment dat ik een van de jongens losliet, haalde hij uit. Vol in m’n gezicht. Alle omstanders begonnen te joelen. Er was geen volwassene te bekennen. Toen ik me omdraaide om weg te lopen, werd ik door dezelfde jongen in m’n rug geschopt. Gelukkig werd hij daarna door anderen weggetrokken. Ik liep toen naar hem toe om te vragen of we het niet konden goedmaken. Hij greep deze kans aan door keihard tegen m’n knie te schoppen. Ik ben toen maar naar huis gegaan.

Het nieuws van dit voorval verspreidde zich als een lopend vuurtje door de wijk. "De meester is in elkaar geslagen." De volgende dag zag ik de jongen met twee vrienden staan. Ze riepen dat ze me zouden afmaken. Ik zei hem dat ik het eigenlijk heel erg zielig voor hem vond. Iedereen in de wijk kan wel karate, maar het eerste wat je moet leren, is jezelf te beheersen. Een van hen zei toen dat ik de jongen helemaal in elkaar had kunnen slaan als ik had gewild. Maar ik weet dat wanneer ik dat gedaan had, ik was besprongen door de hele groep. Ik ben trouwens ook geen vechter. Ik vertelde hem dat ik een man van vergeving ben omdat ik dit van Jezus heb geleerd. Ik heb hen vervolgens over het Evangelie verteld. Ook dit ging de wijk door. Er kwamen volwassenen naar me toe die vroegen wat er gebeurd was en waarom ik niet had teruggeslagen. Ik kreeg dus geweldige kansen om over Jezus te vertellen.

Een maand later was er weer disco. Ik had het verhaal van de vechtpartij verteld aan een grote portier. Hij vroeg vervolgens wie die jongen was. Ik wees hem aan. De portier zei dat ik nu maar eens moest opletten en liep vervolgens op de jongen af. Hij gaf hem een enorme dreun op zijn oog. ‘Kijk, zo los je dat op in deze wijk’, zei hij. Zelf blijf ik geloven dat de kracht ligt in het belichamen van het Evangelie.

Het hele artikel kan je hier lezen.

God is found in the shit

Deze woorden werden aan het begin van een alternatieve aanbiddingsdienst in Engeland op de muur geprojecteerd. Het is gemakkelijk om aanstoot aan deze woorden te nemen.

Hoe kan God nu te vinden zijn in de drek van de menselijke emoties, gebrokenheid, pijn en ellende? Het is soms veel gemakkelijker om God hoog in de hemel te zien, in al zijn heiligheid en schoonheid, dan om God in de ‘shit’ te vinden. Waar is God dan? Is Hij een onzichtbare aanwezigheid?  Een soort tandenfee die je nooit te zien kreeg, maar die wel de tand onder je kussen kon omruilen voor geld. Wat heeft een onzichtbare aanwezigheid nog te maken met incarnatie?

Incarnatie is de onzichtbare God die zichtbaar wordt. Hoe wordt God zichtbaar in al deze ellende? Is dat niet op geen andere wijze dan door Zijn mensen die daar aanwezig zijn en bereid zijn om zelf ook tot hun nek in de menselijke stront van gebrokenheid, verwondheid, zonde, verdriet en wanhoop te gaan staan? Maar willen we dat wel? Wil ik dat wel?

Toen we in september 2000 hier in de achterstandswijk Spoorwijk kwamen wonen om hier als volgelingen van Jezus aanwezig en betrokken te zijn, was ‘incarnatie’ iets waarin wij wilden groeien en leren. Dat is nu het zes jaar later nog steeds. Incarnatie is niet altijd even makkelijk. Het betekent heel dicht bij mensen om je heen komen – aanwezig leren zijn en door onze aanwezigheid God zichtbaar te laten worden. Het betekent ‘er zijn’ in goede tijden en slechte tijd, in blijdschap en verdriet. Samen staan te juichen op de heuvels van succes en vreugde, samen door het donkere dal van verdriet, samen ploeteren door het moeras van wanhoop en tot je nek staan in de drek van gebrokenheid en de kracht van zonde. 

Soms zijn er weken waar het rustig is. Soms zijn er weken waar je voortdurend van crisis naar crisis gaat. Zoveel verhalen te vertellen, die niet verteld kunnen worden vanwege privacy redenen…

Een laatste gedachte:

"Als God niet in de 'shit' van het menselijk leven te vinden is, dan zitten wij er pas echt tot onze nek in..."

Incarnatie; iets waar ik nog steeds in wil groeien.

Wat moeten we met incarnatie?

Incarnatie; in het beeld van de zes mannen in de woestijn gebruik ik een van de mannen om kanalen te graven zodat het onzichtbare water van de rivier door deze kanalen kan stromen en zo zichtbaar kan worden voor hen die dit water nog niet zien.

Incarnatie; voor sommige evangelische christenen een vreselijk woord omdat het teveel op reincarnatie lijkt.

Incarnatie; God wordt een baby, geboren in de stront van dieren, afhankelijk van de borsten van een tienermeisje; huilend, schreeuwend, poepend. God wordt mens in al zijn zwakheden en beperkingen. God lijkt kwetsbaar. God is kwetsbaar

Incarnatie; een onzichtbare God wordt zichtbaar. Een onzichtbare aanwezigheid wordt zichtbaar, onzichtbare zorg en liefde wordt zichtbaar. Wat onzichtbaar is, wordt zichtbaar maar tegen welke prijs? Een gillende baby in een kribbe, een gillende heiland aan het kruis. Een leven vol armoede, onbegrip, teleurstelling, eenzaamheid, misbruikt worden, verworpen worden. Alles verliezen om alles te winnen…

Wat weten wij als 21^ste eeuw christenen nu nog van incarnatie?

Hoe komt incarnatie tot uiting in ons geloof en in onze kerken?

Wat moeten we met incarnatie?

Kunnen we er wel iets mee?

Welke onzichtbare facetten van God mogen wij zichtbaar maken?