Post-Evangelische Perikelen

Hoeveel bloed mag aan ons gebruik van Gods Woord als zwaard kleven?

 

 

Van de week werd ik geraakt door het openhartige gesprek op CIP tussen Rik en John Lapré.

John was ooit een succesvolle, christelijke spreker die, zonder dat iemand dit wist, tegelijkertijd met zijn homoseksuele gevoelens worstelde. Toen dit feit, zonder dat hij dit wilde, plotseling door een andere christen in de openbaarheid werd gebracht, volgde de ‘logische’ reactie. Gebaseerd op Bijbelse overtuigingen was er ineens nergens meer plek voor John. Baan kwijt, bediening kwijt, huis kwijt, vrienden kwijt en bijna hierdoor God kwijt.

Kijkend naar het interview zag ik een zwaar beschadigd iemand. Niet zozeer beschadigd, omdat hij zijn seksuele geaardheid gelukkig nu volledig erkend heeft en getrouwd is met een andere man. Nee, ik zag een kwetsbare man, die zich door andere christenen beschadigd voelde. Christen die in volle overtuiging het zwaard van Gods Woord op hem hadden laten neerkomen. En waarom? Omdat zij ervoeren dat dit niet alleen hun recht was, maar juist hun plicht.

En ik voelde het dilemma…

En het dilemma bracht een vraag bij mij naar boven:

“Hoe vind je een balans tussen een overtuiging en het risico dat je vanuit deze overtuiging de ander en je relatie met de ander hiermee beschadigt?”

Ingezonden brieven voor Jezus

 

Ik heb vannacht angstaanjagend gedroomd. In mijn droom is Jezus net klaar met de avondmaal viering en staat hij op het punt om met zijn elf discipelen naar de tuin van Gethsemane te gaan. Op dat moment grijpt Maria Magdelena hem bij de mantel. “Rabbi, ik moet u nu spreken. Het gaat niet goed binnen onze geloofsgemeenschap. U moet eindelijk de ingezonden brieven doorlezen.” “Niet nu, Maria. Ik heb vanavond hele andere dingen aan mijn hoofd.” Maria luistert echter niet en trekt hem aan zijn mantel een klein kantoortje binnen. In het kantoortje staat een bureau dat door tientallen brieven bedekt is. Jezus gaat zuchtend in een van de stoelen zitten. “Moet dit echt nu, Maria?” “Ja meester, dit kan niet meer wachten. Het loopt de spuigaten uit.” Ze opent de eerste brief.

Over vossen en de eerste drive-in-kerkdienst

 

Mijn ouders wonen sinds lange tijd op de rand van de duinen en de zee. In hun straatje is er een buurman die het leuk vind om elke avond zo rond een uur of elf de vossen te voeren. Ze krijgen dan brokjes en misschien wel stukjes vlees. Als ik ’s avonds bij mijn ouders wegrijd, zie ik wel zo’n vier vossen op de straat en op de stoep zitten. Rustig wachtend op hun maaltje. Op een goede avond zijn het er wel zeven.

De eerste keer dat je dit ziet, denk je: “Wat gaaf! Wat een mooi gezicht, al die wilde beesten voor je deur.” Maar als je deze vossen keer op keer tegenkomt, realiseer je je dat dit wel een beetje onnatuurlijk is. Deze prachtige beesten zouden ’s avonds niet moeten zitten wachten op een prakje, maar zelf op moeten zoek gaan naar een vette muis of een te langzaam konijn. Maar ja, vossen zijn net als mensen luie wezens, toch?

Mijn tent overstroomt…

 

Vorige week vertelde ik over mijn avontuur in Schotland. Over de aanval van de midges en het bijna stikken in mijn eigen adem in mijn tent. Eigenlijk gebeurt er altijd wel wat tijdens deze reizen in de Schotse hooglanden.

Ik weet het nog goed. Ik had een lange dag helemaal alleen door de woeste dalen van Schotland gelopen. Geen mens gezien. Je voelt je alleen op de wereld. Geen bereik op je mobiel. Het is wat later op de middag en ik vind de ideale kampeerplek. Het is een groen grasveld aan de rand van een loch, een Schots meer. Het water is spiegelglad. De zon schijnt. Er staat een klein briesje, dus geen midges. Wat een cadeau. Overal om mij zien zijn de bergen. In de verte zie ik sneeuw op de toppen. Er is hier niks van de beschaving te zien. Het water van het meer ligt op vijf meter afstand van mijn tent. Ik lig gelukkig wel ietsje hoger. Ik ga mijn tent opzetten en doe een middagdutje. Als ik wakker word, heb ik een unheimisch gevoel. Er is iets mis. Maar ik weet niet wat...

Stikken in je eigen asem

 

Als ik de kans krijg, ga ik elk jaar in Schotland met een rugzak  in mijn eentje door de Schotse Hooglanden trekken. Je laat je afzetten bij een afgelegen stationnetje en trekt dan een paar dagen door de woeste natuur, langs ruige bergen en eenzame dalen vol roedels met herten. Een mooi plekje zoeken om in het wild te kamperen. De eerste nacht is altijd wel even spannend. Helemaal alleen, in kilometers geen ander mens te vinden. Tenzij er een een of andere gek met een hakbijl rondloopt. Daar soort gedachten gaan dan door je hoofd als je in je tentje ligt.

Waar is God in Nederland? - deel 3

Wat mogen nu verwachten rondom de aanwezigheid van God? En wat moeten we er zelf aan doen? Moeten we blij zijn dat God zich afwezig houdt om ons te beschermen tegen Zijn oordeel? Moeten we meer vasten, bidden, onderzoeken, belijden, verzoenen zodat God kan komen? Laat God zich echt tegenhouden door wat geestelijke bolwerken? Is het onze schuld dat we zo weinig van God merken of zijn onze verwachtingen gewoon te groot?

Zijn wij als kinderen die onze sinterklaascadeautjes al in de maand april willen hebben?
Of hebben we zo slecht gehandeld dat Sinterklaas ons dit jaar geen cadeautjes geeft?
Komt de Sint niet, omdat als hij wel zou komen hij ons zou moeten straffen met de roe en ons mee zou moeten nemen naar Spanje?
Moeten we in geloof ‘Hoor, wie klopt daar kinderen’ zingen met de verwachting dat de Sint dan ook daadwerkelijk komt?
Moeten we blij zijn met onzichtbare cadeautjes?
Is het onze taak om de stoomboot, het paard, de pepernoten, de pieten en de schoorstenen te regelen, zodat Sinterklaas dit jaar kan komen?
Moeten we jaloers zijn op andere kinderen die van Sinterklaas allemaal dure cadeaus lijken te krijgen, waar hij wel thuis op bezoek komt; terwijl wij het moeten doen met een grappig gedicht, een vieze surprise en een cadeautje ter waarde van vijf euro?
Is onze schoorsteen misschien verstopt of stinken onze schoenen te erg?
Moeten we van onze rijkdom cadeautjes maken en deze uitdelen aan arme kinderen om in de ogen van deze kinderen Sinterklaas te kunnen zien?

Teveel vragen spoken door mijn hoofd. Mijn lichte hoofdpijn is in een paar minuten veranderd in een echte migraine aanval.

Zal ik vragen of iemand van de groep een aspirientje heeft? Of moet ik iemand vragen of die voor mij wil bidden? Moet ik misschien in geloof zelf deze genezing claimen? Of moet ik me neerleggen bij het oordeel van God in de vorm van deze hoofdpijn?

Voor mij is deze ontmoeting één van de verwarrendste middagen van de afgelopen jaren geweest. En net als ik denk dat het niet erger kan worden, zie ik Jezus...

We waren zo druk bezig dat we helemaal niet door hadden dat Jezus hier ook in het restaurant aan een tafeltje zat. Vanuit mijn ooghoek zie ik hem opstaan. Zou hij naar ons toe komen en ons uitleggen hoe het nu werkelijk zit? Maar, nee! Hij loopt naar de uitgang. Met een McFlurry in zijn hand en een Big Mac menu onder zijn arm loopt hij de McDonald’s uit en verdwijnt zomaar uit mijn zicht.

Waar is God in Nederland? - deel 2

Iemand van het Oude Wijken Pastoraat in Dordrecht neemt het woord. Hij geeft aan dat hij het idee heeft dat hij geestelijk op een heel ander niveau lijkt te zitten dan de vorige sprekers. Hij vraagt zich af of wij God niet op de verkeerde plek zoeken. Is het niet zo dat God te vinden is onder de armen, de asielzoekers, de drugsverslaafden, de hangjongeren, de gevangenen, de gebrokenen? Zijn stelling is “In onze zorg, betrokkenheid en liefde voor de mensen aan de onderkant van de maatschappij vinden we God in de ander. We vinden God in de alcoholverslaafde, in de kroeg, tussen de Marokkaanse jongeren. Niet om daar God te brengen in onze woorden, maar de God te ontdekken die daar allang aanwezig is.”

Een man die betrokken is bij de gebedsbeweging Op de Bres krijgt het woord. Hij bedankt de vorige spreker voor zijn waardevolle bijdrage, maar wil graag ook aandacht vragen voor de geestelijke strijd. Welke geestelijke machten en overheden moeten we in gebed overwinnen, zodat God Zijn kracht vrij kan zetten? Zijn we ons bewust van de bolwerken in steden en landen?

Iemand uit de profetische beweging valt hem bij. Volgens deze meneer zijn er vanuit de Vrijmetselarij allerlei occulte verbonden gemaakt, waardoor er in Nederland zo’n duister klimaat heerst. Deze bolwerken moeten ontdekt, beleden en verbroken worden. Ook de rol van verzoening is volgens hem hierin uiterst belangrijk. Welke zonden uit het verleden geven recht aan bolwerken om hier nog steeds te mogen zijn? Als wij als christenen namens ons voorgeslacht deze zonden belijden en ons verzoenen met God en de ander, vervalt het recht van deze geestelijke bolwerken en kan er geestelijk ruimte komen in ons land.

Het valt me op dat meerdere personen in de groep driftig meeknikken.

Een jonge vrouw, die ik ken vanuit de Emerging beweging vraagt het woord. Zij geeft toe zich niet zo verdiept te hebben in al de zaken die de vorige spreker heeft besproken. Zij vraagt zich af of wij als gemeente niet teveel bezig zijn met activiteiten in een gebouw. Zouden wij God niet opnieuw kunnen leren zien en ervaren in de natuur; in Zijn schepping? Kijken we niet op de verkeerde plek? Gebruiken we niet teveel tweedehands aanbidding? Liederen die door anderen vanuit een moment van verwondering geschreven zijn en die we jaren later nog steeds gebruiken? Zouden we ons niet opnieuw moeten leren verwonderen over hoe de Schepper zich openbaart, zich laat kennen en zich laat ontmoeten in de schepping?

Vanuit de evangelische en charismatische aanwezigen lijkt er een beetje met onbegrip op haar gereageerd te worden. Tweedehand aanbidding - waar heeft ze het wel niet over?

Een predikant vanuit de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt neemt nu het woord. Hij vertelt hoe hij vol interesse heeft geluisterd naar onze gesprekken en verwonderd is over de diversiteit in de groep. Ook hij heeft een stelling. “God verbindt zich aan Zijn woord. In het voorlezen en de verkondiging van Zijn woord is God aanwezig. Hij spreekt tot ons, bemoedigt en corrigeert ons. Hij bouwt ons op. Je kunt Gods aanwezigheid niet loskoppelen van Zijn woord, noch Zijn woord loskoppelen van Zijn aanwezigheid.”

Een afgevaardigde van Het Zoeklicht stelt een vraag bij onze verwachting. Verwachten we nog wel de wederkomst van Jezus? Is dat niet waar het om gaat? Dat we ons klaar maken voor de opname van de gemeente en Zijn heerlijke wederkomst, waarna we voor eeuwig van aangezicht tot aangezicht met Hem kunnen leven? Hij geeft aan dat hij het jammer vindt dat hij dit hele aspect van Jezus wederkomst en de rol van Israel nog helemaal gemist heeft in onze gesprekken.

Iemand van stichting Opwekking krijgt het woord.

Ik voel een lichte hoofdpijn in me opkomen. Teveel tegenstrijdige gedachten jagen door mijn hoofd.

Waar is God in Nederland? - deel 1

Plaats
Een McDonald’s restaurant aan de snelweg in het midden van het land ergens in de eerste week van december 2008

Doel
Een landelijke ontmoeting van afgevaardigden van christelijke stichtingen, organisaties en denominaties om met elkaar stil te staan bij de vraag “Waar is God in Nederland?”

Wie
Er zijn ongeveer twintig mensen aanwezig, inclusief ondertekende. We spreken met elkaar af om in interne verslagen geen namen te noemen en ook geen officieuze notulen van deze ontmoeting te maken, aangezien notulen van deze aard in evangelisch Nederland niet vertrouwelijk kunnen blijven. Dat hebben we maar weer gezien in eerdere landelijke ontmoetingen dit jaar.

Verslag
Een medewerker van Heil des Volks uit Amsterdam heet ons welkom. Hij houdt een korte opening, waarin hij de stelling plaatst dat God zich in ons land op de achtergrond lijkt te houden, omdat God ons wilt beschermen tegen Zijn oordeel. “Als Hij Ananias en Saffira al liet dood vallen vanwege een leugen, wat zou er dan met ons gebeuren? Hoe staat het met leugens in ons leven en in onze gemeentes? Is Gods norm veranderd? Of houdt Hij zich juist wat afzijdig, omdat er anders te veel doden zouden vallen?”

Een medewerkster van Jong en Vrij, die erg enthousiast is over het onderwijs van pastor Prince uit Singapore neemt het woord. Ze geeft aan dat ze het hele aspect van genade mist in het verhaal van de eerste spreker. Vol enthousiasme vertelt ze over de tijd van genade waarin we leven. Ze is totaal niet eens met het idee dat God ons wilt straffen. “Er is geen blokkade tussen ons en God. We mogen altijd zo maar bij Hem komen en hier genezing en voorspoed ontvangen.” Ze daagt ieder van ons uit om in de rijkdom van Gods genade te gaan leven.

Een afgevaardigde van Trin vertelt over de Firenights in Nieuwegein; speciale bijeenkomsten die ze het afgelopen jaar gehouden hebben. Duizenden mensen zijn hier naar toe gekomen. De zalving van God was duidelijk aanwezig. Hij vertelt hoe hij het heerlijk vond om te zien hoe mensen vol passie en verlangen zich uitstrekten naar God en dat God met Zijn geweldige aanwezigheid kwam. Ze hebben vele getuigenissen van hoe mensen tot bevrijding, herstel en genezing zijn gekomen. Voor hem was er geen vraag waar God is in Nederland, maar meer of wij bereid zijn Hem te ontmoeten.

Een voorganger van de Baptisten Unie krijgt nu het woord. Hij zet zijn vraagtekens bij onze zucht naar verlangens en ervaringen. Is het wel goed om elke keer weer zoveel te willen ervaren? Gaat het bij geloven wel om het ervaren, of is dit maar een heel klein deel hiervan? Moeten we voelen dat God aanwezig is om dit te weten? Zijn stelling is dat “God aanwezig is in Zijn lichaam en dat als wij als gemeente bij elkaar komen, God er altijd is. Niet omdat wij dit nu voelen, maar omdat Hij dit in Zijn woord beloofd heeft”.

Een Katholieke priester die tot nu toe aandachtig heeft zitten luisteren, vertelt over hoe zij in de Katholieke kerk God elke week weer ervaren in de Eucharistie viering. Hij vertelt over hun vast geloof dat de hostie tijdens de Eucharistie viering letterlijk veranderd in het Lichaam van Christus en hoe hier het stille wonder plaatsvindt van Gods aanwezigheid en hoe God lijfelijk aanwezig bij hen is. Hij geeft te kennen dat hij niets begrijpt van onze ervaringen van gemis van Gods aanwezigheid in de kerk.

Een Pinksterbroeder springt hier op in. Hij vindt het geweldig dat de Katholieke kerk wekelijks bemoedigd wordt door deze gedachte. Maar het is wel een onzichtbaar wonder. Waar zijn de wonderen en tekenen die God ons beloofd heeft? Hij vertelt hoe hij onlangs in België naar een samenkomst van Benny Hinn is geweest en daar met zijn ogen wonderen heeft gezien en God zo sterk ervaren heeft. Zouden we Benny Hinn niet gezamenlijk kunnen uitnodigen om naar ons land te komen en ook hier samen Gods aanwezigheid en kracht te ervaren tijdens deze diensten?

Een Bijbelleraar van stichting Het Morgenrood schudt zijn hoofd, al luisterend naar de pinksterbroeder. Als hij het woord krijgt, probeert hij de aanwezigen in een aantal minuten uit te leggen dat er verschillende bedelingen in de Bijbel zijn. Hij vertelt ons dat we nu in de tijd van de genade bedeling leven, waarin geen wonderen en tekenen meer plaatsvinden. Pas in de bedeling van het Koninkrijk als God Israel gaat herstellen, zullen de wonderen en tekenen weer terugkeren. Hij eindigt met de woorden: “Als je een verkeerd theologisch kader gebruikt en niet de tijden in de Bijbel begrijpt, zal je voortdurend leven met teleurstellingen en dingen verwachten die er nu niet zijn.”

Een leider uit de Charismatische wereld vindt dit maar een armoedig beeld van het geestelijk leven. Moeten we onze theologie bouwen rondom de armoede van ons geestelijk leven? Op hem komt het over alsof de vorige spreker zegt: “We ervaren zo weinig wonderen en tekenen, dus daarom zullen we wel in de tijd van geen wonderen leven.” Moeten we ons juist niet uitstrekken naar de beloften in Gods woord en ons afvragen wat de belemmering is dat wij zo weinig van Gods aanwezigheid en kracht ervaren in de kerk? Bidden we wel genoeg?

De Bijbelleraar van Het Morgenrood schudt weer zijn hoofd. Hij heeft nooit beweerd, dat omdat we zo weinig wonderen ervaren, we niet meer in een tijd van wonderen leven. Volgens hem is dat het paard achter de wagen spannen. Kijken we naar onze ervaringen en bouwen hier onze theologie omheen of is het net andersom? Het gaat er volgens hem niet om wat we ervaren, maar om een juist Bijbelsinzicht.

Een afgevaardigde van Fire Nederland vraagt of hij terug mag komen op de vraag ‘bidden we wel genoeg?’ Vol vuur vertelt hij over de landelijke dag van gebed en verzoening die gaat komen op 09-09-09 op het Malieveld in Den Haag. Als wij ons als kerk verootmoedigen, onze zonden afleggen en God gaan zoeken in vasten en voorbede, zal Hij dan niet met kracht en majesteit komen? Maar we zijn niet gewend om te vasten en echt voorbede te doen. Als wij dit serieus op ons zouden nemen, wat zou God dan niet kunnen doen? Stel dat we als kerk met zijn allen veertig dagen gaan vasten, wat voor kracht zou er dan niet vrijkomen. Zou het niet geweldig zijn als mensen uren in de rij zouden staan om zondags onze kerken binnen te komen en al in de rij overdonderd worden door Gods geweldige aanwezigheid?

De groep valt stil, maar niet voor lang.

(wordt morgen vervolgd)

Even over John

De laatste tijd heb ik een aantal vragen gekregen over mijn serie met John. In deze post hoop ik een aantal van deze vragen te beantwoorden.

Ik kan de eerste afleveringen van John niet op de blog vinden.
Ik heb wat vandaag aanpassingen in het archief van de blog aangebracht waardoor nu alle afleveringen te zien zijn. Je kunt ze vinden onder deze link.

Is dit verhaal allemaal echt gebeurd, is het deels gebeurd of heb je het gewoon verzonnen?
Het verhaal van John is een verzonnen verhaal. Het zijn dus geen gebeurtenissen uit mijn leven. Ik ben nooit voor negenduizend euro genept en heb ook geen vriend die op John lijkt. Het is allemaal fictie.

Zijn de andere verhalen op je blog ook fictie en hoe weet ik nu wat echt gebeurd is?
De serie 'Op zoek naar de gezalfde' is een verzonnen verhaal. De andere verhalen en posts op mijn blog zijn wel echt gebeurd. Ik snap dat dit niet altijd even duidelijk is. Op Goedgelovig staat momenteel een ander verhaal van mij, dat net lijkt alsof het echt gebeurd, maar wat ook fictie is. Ik zal proberen wat duidelijker hierin te zijn.

Heb je het verhaal uit frustratie of uit visie geschreven?
Goede vraag! Ik denk een beetje beide. Ik heb nooit in een gemeente gezeten waar een ‘John’ heerste. Ik heb ook nooit in mijn persoonlijk leven onder een ‘John’ hoeven te werken, dus wat dat betreft is het geen persoonlijke frustratie. Ik weet wel dat er in ons land diverse ‘Johns’ rondlopen. Soms hoor ik verhalen die mij frustreren. Soms zie ik hoe mensen lijden onder het trouwe volgen van deze mannen, hoe ver ze hierin gaan en hoe gebroken ze hier soms uitkomen. Als ik zie hoe dit soms jarenlang door kan gaan, frustreert dit mij. Deze frustratie heeft zeker mede geleid tot dit verhaal.

Wie is John? Is hij nu wel of niet gebaseerd op een bestaand iemand?
John is niet gebaseerd op een echt persoon. Hij is dus  geen pseudoniem voor... of voor... Als John al een pseudoniem zou zijn, dan staat hij voor alles wat je als leider niet wil zijn, maar misschien wel bij je draagt.

De spanning die ik heb neergezet tussen John en Matthijs hebben te maken met de spanning die ik ervaar in het willen leven voor God en het omgaan met je schaduwkant. Ik heb hier begin dit jaar uitvoerig over geschreven in de serie 'Succesverhalen en haar schaduwkant' John komt dus voort uit deze serie en voort uit mezelf.  Ik denk dat ik in dit verhaal soms ongeveer net zoveel op ‘Matthijs’ als op ‘John’ kan lijken. Natuurlijk heb ik John sterk aangedikt, als een schurk neergezet en gaat hij in zijn leven veel verder dan ik ooit zou gaan of hopen te gaan. Maar in wezen lijkt hij misschien meer op mij of op anderen dan we zelf zouden willen.

 

We're here for you!

Veel reacties gekregen op mijn post 'on a personal note' - alles bij elkaar opgeteld, ben ik niet van plan om te veel te veranderen in mijn bloggen of scherpte daarin. Ook wil ik graag een 'jong volwassen leider' blijven - wat dat ook mag zijn!

Dus terug naar de scherpte... Op de site van Alan Hirsch zag ik laatst deze strip over Kenneth Copeland en zijn enorme welvaart. De moeite van het bekijken waard!

Ik vraag me wel af of Kenneth nou zoveel slechter is dan ik. Ik heb twee computers, terwijl ik er maar een nodig heb. Ik heb meer dan een broek en geef mijn tweede, zoals Johannes de Doper zijn toehoorders aanmoedigde, niet weg. Laat staan mijn derde, vierde, vijfde of twaalfde broek. In de ogen van de meerderheid van de wereld is mijn welvaart net zo onnodig en associaal als de welvaart van onze vriend Kenneth. Of zit er wel een verschil? Wie of wie?

Als leiders vallen...

De laatste twee delen uit de stad 'Christendom' gingen over leiderschap en wat wij ervan gemaakt hebben. We gaan van mensen achter een kansel, naar een podium, naar voorganger van een kerk, senior pastor, ceo van een megakerk, geestelijk leider van miljoenen. We plaatsen mensen op een troon, maar verwachten dan wel dat ze 'nederig en heilig' blijven.

We verwachten dat ze altijd geestelijk, professioneel, zuiver en zonder blaam overkomen. Het is nog beter als ze er gelikt, aantrekkelijk, strak in het pak uit zien. Een imago is zo gecreeerd, met een buitenkant die past bij de rol van een 'super'leider. Ondertussen zit er, net als in een Disneyparkkostuum, een mens in die buitenkant. Een mens met zijn gebrokenheid, zijn scheurtjes, zwakheden en eigenaardigheden. Een kwetsbaar mens die strijdt met zondige krachten die hem willen beinvloeden en overheersen. Een mens die strijdt en soms verliest. Maar deze mens mag niemand zien, die blijft verborgen achter de gecreerde buitenkant.

Leren van Mat Herben

De afgelopen dagen is er weer van alles in de politiek gebeurd... Dus vandaag een stukje uit de politiek: een aantal 'oude' quotes van Mat Herben over de kerk - ik heb nog nooit op hem gestemd, maar je kan ook leren van hen waarop je niet zal stemmen:   

"Je kunt de orthodoxie van je geloof vasthouden, maar je moet van de aspiratus op wereldlijke macht afzien."

"Je moet kijken naar datgene wat onder het dogma aan geloofswaarheden leeft."

"De kerk heeft te lang wereldlijke aspiraties gehad, waardoor ze zich van haar eigenlijke taak, het helpen van mensen bij het uitdiepen van hun religieuze besef is afgeweken."

"Het probleem van de kerken is dat ze zich hebben teruggetrokken uit de samenleving. Lange tijden waren ze een patriach die de samenleving en overheid bedissend toesprak. Terwijl in de rest van de samenleving de vaderrol meer dienend is geworden, heeft de kerk die moderniseringsomslag niet kunnen maken. Uit angst om voor patriarchaal uitgemaakt te worden, hebben de kerken zich helemaal teruggetrokken of op zaken toegelegd waarmee ze zich niet moeten bemoeien, zoals het vraagstuk van oorlog en vrede. De belangrijkste taak van kerken is het verdiepen van religieus besef. Kerken moeten dienend zijn en mensen helpen om de waarheid te zoeken."

(ND 29/3/3)

Elke kubus heeft maar drie kanten

Elke kubus heeft maar drie kanten die je kunt zien... De andere drie kanten van de kubus zijn aan het oog onttrokken. Iemand die dus voor het eerst een kubus ziet, zou kunnen aannemen dat deze kubus maar drie kanten bezit.

In de komende maanden komt het boek 'Eén bron, zes stromen' van Richard Foster uit (uitg. Ekklesia Ouderkerk a/d IJssel, ISBN 9075569262)

Dit boek is de vertaling van Streams of Living Water; Celebrating the Great Traditions of Christian Faith. In dit boek beschrijft Foster zes stromingen / tradities van het christelijke geloof: contemplatief, heiligheid, charismatisch, sociale gerechtigheid, evangelisch (Woord-gericht) en incarnatie.

Net zoals de kubus op eerste gezicht maar drie kanten heeft, zo hebben we als christenen de neiging ons op een, twee of drie van deze zes stromen te richten. In de EPC gemeentes (Evangelisch, Pinkster, Charismatisch) lijken we ons te richten op de drie kanten van het Woord -gerichtheid, heiligheid en charismatisch. In andere stromingen ligt de nadruk weer op andere kanten van dezelfde kubus. Het is uiteindelijk maar hoe je de kubus op tafel plaatst.

Mijn eigen achtergrond ligt in de EPC gemeentes, vandaar dat daar ik meer over schrijf. Als ik terugkijk, kan ik zien dat ik tot op tien jaar geleden de contemplatie, sociale gerechtigheid en incarnatie aspecten van de kubus nog nooit gezien had. Deze drie aspecten zijn iets waarin we in de evangelische wereld helaas nog niet zo sterk in zijn. In mijn leven is hier gelukkig al wel wat verandering in gekomen.

Ik dacht namelijk altijd dat deze kubus op mijn evangelische tafel zat vastgelijmd. Maar weet je wat bleek? Deze kubus kan je oppakken en draaien... Wat een inzicht! Dit betekent dat we de kubus met regelmaat anders neer kunnen leggen in ons leven zodat alle zes aspecten een gelijkwaardig onderdeel van ons leven worden. Om eerlijk te zijn klinkt het makkelijker dan het is. Ik heb met contemplatie, maar ook met sociale gerechtigheid en incarnatie flink geworsteld. De komende maand wil ik hier in mijn blog wat meer overschrijven.

Hoe ver ga jij in de woorden van Jezus?

Een paar jaar geleden hing er dagelijks bij ons voor de deur een bende Antilliaanse boefjes rond. Dit waren jongens in de leeftijd van 10 tot 15 jaar die niet meer school gingen (geen school wilde hen hebben), de hele dag rondhingen, lichte criminele activiteiten vertoonden en in het algemeen voor problemen zorgen.

Drie jaar ben ik bezig geweest om een goed contact met hen op te bouwen. Dit lukte niet altijd even goed, zoals die keer dat ze vuurwerk door onze brievenbus gooiden, stopverf in het slot van onze deur hadden gedaan, graffiti op onze muren schreven, de deurbel voor de zoveelste keer hadden gesloopt, op mijn rug spuugden, via een open achterdeur onze auto waren ingeklommen, stiekem ons huis waren binnengekomen terwijl de deur per ongeluk openstond, die keren dat ik ze om één uur ’s nachts moest vragen om weg te gaan omdat ze teveel lawaai maakten voor de deur, de hoeveelheid gereedschap die ze van me leenden om het dan nooit meer terug te geven en als ze de kans kregen alles meepikten wat ze konden.

Toch hebben we nooit opgegeven. Ook niet toen ze met gestolen fietsen kwamen en ons vroegen of we de banden konden plakken. De ene week kwamen ze op een Gazelle herenfiets, twee dagen later was het een racefiets van het merk Giant. Wat doe je dan? Zeg je nee, omdat de fiets gestolen is en trek je je terug? Of ga je het gesprek aan en plak je die band? Meestal kozen we voor het laatste, hopend om een contact met hen op te bouwen.

Deze jongens leefden helemaal los van contact met volwassenen die werkelijk een positieve invloed op hen kon hebben. Wij waren een van de weinige die deze kwetsbare relatie met hen wel aan wilden gaan. Mensen van buiten af vroegen ons wel eens waarom we zo ver gingen met deze gasten. Dit brengt me terug bij de rouwfasen van Kubler-Ross (zie vorige post). Hoe vertaal je de volgende woorden van Jezus naar deze tijd? Wat betekenen ze praktisch voor ons?

"Keer de andere wang toe…"
"Weiger niet je onderkleed als iemand je bovenkleed afpakt…"
"Geef aan een ieder die iets van je vraagt…"
"Eis je bezit niet terug als iemand het je afneemt…"

Betekent dit dat als een junk je autoradio steelt en je ziet het gebeuren je achter hem aan rent en hem alsnog ook je favoriete cd erbij geeft?

Betekent dit dat als een Antilliaans boefje je fiets steelt en je ziet het gebeuren je gauw naar hem toe gaat en om hem ook je beste kettingslot erbij te geven?

Wat! Ben je gek! Dat vraagt Jezus toch niet van ons! Misschien dat je niet naar de politie gaat als je de probleemsituatie van de dader kent. Maar om dingen erbij te gaan geven. Daar leren ze niks van. Je kan ook overdrijven...

Hier vinden we de rouwfasen: 'shock', 'ontkenning', 'protest'  en 'onderhandelen' in een zin terug.

Wat denk jij dat deze woorden van Jezus anno 2006 voor de bijbelgetrouwe Nederlandse christen betekent?

Bijbelgetrouwe christenen massaal in therapie bij Kubler-Ross

Een paar jaar geleden ben ik anderhalf jaar buddy geweest bij een zieke mevrouw met ME. Ik had me aangemeld als buddy bij st. Buddy Netwerk; een stichting die vrijwilligers traint en begeleidt in het buddy zijn voor mensen met HIV, AIDS, kanker, reuma, MS, ME, spierziekten en een lijst van andere ernstige ziekten. Ontstaan bij homomannen in de jaren tachtig in San Fransisco, die als enigen voor hun doodzieke vrienden met AIDS wilden zorgen, is het uitgegroeid naar een beweging die vrijwilligers uit alle lagen van de bevolking koppelt aan ernstig zieke mensen.

Mijn droom was om als buddy gekoppeld te worden aan een homo man met AIDS. Juist omdat ik zo anders ben opgegroeid, zulke andere denkbeelden had meegekregen, wilde ik die wereld verkennen. Mensen echt leren kennen en juist daar positief dienend aanwezig zijn. Jammer genoeg gebeurde dit niet. Nu terugkijkend ben ik vanwege goede redenen door de organisatie niet bij een homo client met AIDS geplaatst, maar bij een mevrouw met ME. Een situatie waar ik ook veel van heb geleerd.

Tijdens mijn training als buddy, iets wat ze grondig doen, kregen we les over fasen van rouw volgens Kubler-Ross. Dit is een Amerikaanse deskundige in de stervensbegeleiding van mensen en het rouwproces wat hiermee verbonden is. In het rouwproces wat bij dit sterven of verlies hoort, ontdekte zij een aantal fasen. Deze fasen zijn alom bekend. Het zijn: shock / ontkenning, protest /woede, onderhandelen, depressie, aanvaarding. Elke keer als mensen iets verliezen wat echt kostbaar voor hen is, kunnen we in min of meerdere mate in deze fasen terechtkomen.

"Wat heeft dit nou met post-evangelisch te maken?", zal je denken.

Komt ie…