De reactie van Max heeft me de afgelopen dagen aan het denken gezet. Was het toch niet zo'n heldere analyse? Het deed me denken aan de berg die we 'complexheid' noemen en aan de eenvoud die er aan de ene kant van de berg is, voordat je begrip van het complexe van de situatie hebt. Dan is er ook nog de eenvoud die er is nadat je de berg van complexheid beklommen hebt en begrip hebt van het complexe.
"Uh?"
Lees meer "Eenvoud aan de voet van de berg 'complexheid' oftewel een reactie op Max" »
Herders kan je niet loskoppelen van de woorden 'heiligheid' en 'intimiteit'. Het leven van christenen is in de praktijk vaak helaas niet anders dan dat van niet-christenen. Dit heeft zijn wortel in (een gebrek aan) intimiteit. Jezus volgen is geen wet van buitenaf of een vierkante kubus; dat is het oude verbond.
"Grote leiders vallen en er is niemand om ze op te vangen. Er is geen verkorte weg. Jij wilt een herder voor de kudde zijn. Ik ga de hele weg met jou – geen sluiproutes.
Waarom vereerd willen worden? Wil je een afgod zijn? Kijk, ze vallen! Alle hoge bomen gaan om door Mijn Wind. Ik kijk niet naar hoe groot je bent. Ik kijk naar je wortels. Ik kijk naar je vrucht. Ik ga jou leren wat het is om een herder te zijn. Een herder / geen koning – dat is heel wat anders. Laat je dromen over de superherder maar los. De ‘superherders’ bestaan niet en liggen nu te rollen. Ik ga jou een goede herder maken.
Leer van Mij! Je mag van Mij stil zijn. Jij mag van Mij niets doen. Ik wil in jouw stilte zijn. Ik wil in jou zijn. Ik zoek gemeenschap. Wil jij gemeenschap met Mij hebben? Mag Ik bij je zijn? Laat ze denken dat het dwaasheid is. Ik wil in, met en bij jou zijn.
Oordeel trouwens niet over deze bomen. Mensen kijken naar de buitenkant. Ik zie het hart aan. Soms moet een leider vallen om zijn hart terug te winnen. Zet ze niet aan de kant. Ik zet niemand aan de kant. Mensen zetten Mij aan de kant. Pas op, dat je niemand in je hart aan de kant zet. Je weet niet wat Ik in het leven van deze mensen aan het doen ben."
Stel je voor dat God herders wil gaan gebruiken om Zijn schapen zelf te leren om eten. Zodra je niet meer deel uitmaakt van een georganiseerde gemeente (maar bijvoorbeeld van een gemeentestichtend team of een informele huisgroep van christen-vrienden), komen goedbedoelende christenen naar je toe om te vragen of je nog wel genoeg geestelijk voedsel ontvangt en waar je dit dan vandaan haalt.
Dit is deel van de prikkeldraadmentaliteit waar schapen uit grote voerbakken hooi eten, omdat al het gras binnen hun prikkeldraad vertrapt of allang opgegeten is. Het is het idee van mensen die elke dag in een gaarkeuken gaan eten, omdat ze zelf niet weten waar ze eten moeten kopen en hoe ze dit moeten klaarmaken.
God wil echter dat zijn mensen, te beginnen met de herders, opnieuw gaan leren om zelf eten te vinden, dit eten zelf klaar te maken en op te eten, en het ook aan anderen aan te bieden.
Als christenen lijken we erg sterk op wilde dieren die in gevangenschap zijn opgegroeid, in de wildernis worden losgelaten en geen flauw idee hebben hoe we zelf eten moeten verzamelen en dus gaan wachten totdat iemand ons voedt. De taak van een herder is om christenen te leren om zelfstandig te leven en te overleven, zonder hierbij onafhankelijk van elkaar te worden.
Dit zou deel moeten zijn van de genetische code van elke gemeente. Een gemeente die geen gaarkeuken is, waar iedereen naartoe komt om dezelfde prak te krijgen, maar een groep vrienden, die thuis hebben gekookt en hun lekkernij meenemen om het vervolgens aan elkaar op te dienen en samen op te eten.
God heeft zijn schapen onbegrensde weiden gegeven om in te grazen. Herders zouden hen kunnen leren om zelf te gaan grazen in plaats van te wachten op het hooi. Wat een verschil zou dat maken…
Er was eens een herder met een kudde schapen. Hij leidde de schapen overal naar toe. Op een dag zei de herder tegen de schapen: “Ik ga weg. Ik laat je niet alleen achter. 
Als je mij zoekt, zal ik er altijd zijn. Je zult me wel niet kunnen zien, maar je zult wel mijn stem kunnen horen.” De herder vertrok. De schapen bleven als kudde bij elkaar. Soms gingen ze even uit elkaar om later onder een boom elkaar weer te ontmoeten.
Zo ging het een tijd goed, totdat een van de schapen prikkeldraad ontdekte en zei: “Stel je voor, dat we een plek uitkiezen en daarom heen prikkeldraad spannen, dan zijn we daar veilig voor de wolven en andere schapen.” Zo gebeurde het. De kudde splitste zich geleidelijk op in kleine groepjes met elk hun eigen gebiedje met prikkeldraad. De wei om te grazen werd kleiner en kleiner. Het groene gras verdween. Woestijn kwam ervoor in de plaats. De stem van de herder werd niet meer gehoord, want niemand wilde luisteren en iedereen was bezig te blaten. Schapen vermagerden en werden ziek.
Lees hieronder verder…
Laatste reacties