Een mooie reactie van Dave op mijn post over mentorschap:
"Ik denk dat het gebrek aan mentoren een heel belangrijk punt is. Het lijkt mij een beetje dat de vorige generatie Christelijke leider-figuren meer de individuele go-getters waren (geen kritiek: dat was ook de algemeen geldende 'modus' van leiderschap in die tijd) en dat mentoring daar dus automatisch bij inschoot. Jongere generaties werden voornamelijk 'aangemoedigd', niet gementored...
Waar behoefte aan is, waar ik behoefte aan heb, is het soort discipelschap/mentoring dat meer in de lijn van 'leven-delen' ligt. Er is minder behoefte aan textbook kennis (information), meer aan 'impartation'; het delen in iemands (geestelijke) leven.
Ik ken het gebrek aan mentorschap. Ik kan me niemand echt voor de geest halen die ik werkelijk mijn mentor zou kunnen noemen. Terwijl ik daar wel behoefte aan heb (gehad)...
Bijkomend feit is dat er bij mensen van mijn leeftijd/generatie een soort kritisch scepticisme heerst: we zijn moe van alle pep-talk en 'aanmoedigingen', maar willen de realiteit van 'geestelijke waarheden' 'ervaren'. We willen met iemand meelopen en zijn/haar (geestelijke) successen en valkuilen 'meemaken'. Niet er slechts over lezen/horen...
Ik hoop dat (aankomende) leiders dit een prioriteit zullen maken. Dit zal echter een geheel andere 'modus' van leiderschap betekenen. Een andere manier van 'leiden'.
Er zal weinig tijd overblijven voor grootse programma-gerichte activeiten. Er zal simpelweg geen tijd zijn voor 'de leider doet alles'. De leider zal meer van zijn/haar leven open moeten stellen voor mensen om hem/haar heen. Meer kwetsbaarheid moeten kunnen tonen, meer vertrouwen moeten hebben in de mensen om hem heen. Een meer holistische kijk op leiderschap.
Dit betekent (hoop ik) dat er in de toekomst meer kleine(!) groepen zullen ontstaan waarin iemand mensen om zich heen verzameld om ze deel uit te laten maken van zijn leven. Dat sluit direct grote, onpersoonlijke en programmatische activiteiten uit...
Dat aankomend leiders dit meer zullen doen ben ik wel van overtuigd, die groeien namelijk al op in een andere tijd, met andere paradigma's van (geestelijk) leiderschap. De vraag is echter wat de huidige leiders doen: blijven ze angstvallig vasthouden aan hun 'voetstuk' van onkwetsbaarheid, autonomiteit en superioriteit? (en blijven ze daardoor jongere generaties van zich vervreemden?) of zullen ze leren zich kwetsbaar op te stellen, leiderschap meer holistisch en relationeel te zien en afstand te doen van grootschalige, management-style leiderschapsstructuren?"
Ik hoop gewoon dat niet teveel jonge mensen tussen de wal en het schip zullen vallen. We hebben namelijk mentoren nodig...
Laatste reacties