Post-Evangelische Perikelen

Als goede mannen vallen - deel 9

Als goede mannen vallen, lijkt dit vaak te maken hebben met seks, geld of met macht. Schande spreken we van het zedeloze gedrag van onze geestelijke helden. Hoe kunnen zij nu zo laag zakken? Hoe kunnen zij ons nu zo teleurstellen?

Waarom konden ze geen ‘nee’ zeggen zoals wij dat ook allemaal doen? Waarom moesten ze ons zo beschadigen vanwege hun egoïstische gedrag?

Zoals we hebben gezien, gebeurt een stille val niet zomaar. Hier gaat een strijd van jaren aan vooraf. Dit is vaak een geheime strijd, omdat de meeste mannen dit soort zaken niet delen met iemand anders. Ze zijn zich steeds meer bewust geworden van de behoeften in hun leven en hebben al van alles geprobeerd om deze te vervullen. Hierbij zijn ze misschien al meerdere keren over de grenzen van de ander gegaan.

Hoewel het in het begin van hun bediening vooral om Jezus en het dienen van de ander ging, is dit over de jaren onbewust op de achtergrond geraakt. Het leven is zoveel gecompliceerder geworden. Van onbekende dienaren van God zijn ze ‘beroemde’ christelijke leiders geworden. Van jonge enthousiastelingen die konden leven van een minimumloon zijn ze nu mannen van middelbare leeftijd waarbij geld en het goede leven steeds belangrijker is geworden. Van jongens die probeerden heilig te leven, zijn ze nu ‘geestelijke geloofshelden’ geworden. Over de jaren is hun invloed gegroeid en hebben ze meer en meer de boodschap van andere christenen gehoord dat het vooral om hen gaat; om wat zij doen, om wie zij zijn. En ze zijn het gaan geloven. Zij klimmen hun hoge glijbaan op, om dan op een gegeven moment door de zwaartekracht naar beneden getrokken te worden.
 
Wanneer een goede man uiteindelijk voor de eerste keer in stilte in zijn valkuil valt, heeft het alles en tegelijkertijd ook niks met seks, macht en geld te maken. Natuurlijk spelen al deze dingen wel een rol - vooral de seks. Maar het is niet meer dan een middel. Hij is wanhopig geworden. Hij staat onder teveel druk. Net als een verslaafde wiens drugs niet meer voldoen, heeft hij iets sterkers nodig om zijn leegte te vullen. Seks, macht en geld zijn de laatste strohalmen die gebruikt worden om de valkuil in het leven te dichten. Natuurlijk voldoen ze geen van drie. Maar dat is gemakkelijk praten na afloop of van de zijlijn.

Later hoor ik van John dat hij al langer worstelde met al die leuke jonge meiden in de gemeente die hem aanbaden. Dat hij voor zich zelf keer op keer moeite moest doen om van hen te af te blijven, als ze hem zondags een lange hug gaven of als ze soms huilend in zijn armen stonden.  Hoewel zijn seksuele relatie met Annelies goed was, miste hij dat gevoel van iemand die verliefd op je is, die je helemaal geweldig vindt. Hij miste de spanning van een nieuwe verovering. Natuurlijk kan je hier niet aan toe geven. John had jarenlang in stilte geworsteld om hier de balans in te houden. Maar met het overlijden van zijn vader en de opkomende macht van Erik raakte de balans helemaal ontwricht.

Het lijkt zo onverwacht. Het lijkt zo snel - twee affaires na elkaar. John is de grip op zijn leven kwijt. Misschien wil hij ook wel vallen. Misschien is dit voor hem de enige manier om te stoppen...

Een stille val
Een geheime val
Nog een keer
Niemand die het ziet
Het doet me zo goed
Wat maakt het uit
Eigenlijk kan het niet
Maar er kan zoveel niet
Dit wordt mijn laatste keer
Ik wil wel stoppen
Nog een keertje dan
Allerlaatste keer?

De publieke val...

Als goede mannen vallen - deel 8

Het gaat nu hard in het leven van John. Als hij veertig is, heeft hij een landelijke bediening. Hij is schatrijk, rijdt de mooiste auto’s. Hij heeft die grote gemeente waarvan hij gedroomd heeft, maar het is nog steeds niet genoeg. Het is nooit genoeg. Er moet altijd een beetje meer bij totdat het niet meer houdbaar is.

Zo werkt dat met een roepende valkuil. Om aan de roep van de valkuil in je leven te kunnen voldoen, moet er elke keer weer een schepje boven op. Omdat dit schepje niet voldoende is, wordt de roep alleen maar harder. Het enige wat John nu nog kan redden, is als hij zou stoppen. Stoppen met al die dingen die hem succes geven en zich uit alles terug zou trekken, om aan zichzelf te gaan werken. John kan dit echter niet doen. Hij is verslaafd aan het succes dat hem uiteindelijk ook zal kapotmaken. John is niet meer stoppen...

Het is alsof er een grote glijbaan naast de valkuil is geplaatst. Als John op de glijbaan zou gaan zitten, zou hij zo de valkuil in glijden. Met alles wat groter, mooier en succesvoller moet in het leven van John wordt de glijbaan ook steeds groter. De verantwoordelijkheden die John draagt, worden bijna ondraagbaar. En nog steeds is John niet gelukkig.

Elke week predikt hij een boodschap van redding, bevrijding, genezing en wonderen, terwijl hij zelf deze dingen in zijn eigen leven mist. John begint te worstelen met de kloof tussen zijn preken en zijn eigen leven. Hij voelt zich soms een echte hypocriet. John wordt moe van de show, van alle verwachtingen die hij zichzelf en anderen op hem leggen. John heeft het helemaal gehad, maar het feest moet door. Elke dag weer moet het feest door, en door, en door...

Te hoog op een voetstuk

Van de week een interessante post gelezen van Maarten over 'Vallende leiders'. Hieronder een klein stukje uit zijn post:

"Ik denk dat we de neiging hebben om aansprekende leiders zó hoog op een voetstuk te plaatsen, dat ze er op een gegeven moment zelf niet meer bij kunnen. Dat ze er wel af móeten vallen, en hoe hoger ze stonden, hoe groter de val.

Ons verlangen naar rein en heilig zijn zit zó diep, dat we op zoek gaan naar rolmodellen. Ik wil net zo zijn als… ja als Jezus natuurlijk maar ook als bepaalde ‘Jezus-figuren’. Vervolgens zien we van deze mensen alleen nog maar de mooie dingen, en weigeren we ook ruimte te geven aan het feit dat ze ook maar mensen zijn, met hun zwakke plekken.

Maar wat nu als we dit rolmodel zélf zijn? We voelen ons gestreeld door de aandacht, en voelen ook een roeping om een baken van hoop te zijn voor anderen. We helpen ze naar ons beste kunnen, naar eer en geweten. Maar het voetstuk wordt hoger en hoger. En we weten als geen ander dat ook wíj onze zwakke kanten hebben, maar ja, dat mág niet. We mógen er niet aan toegeven. We doen ons best om een steeds perfecter voorbeeld te zijn. Totdat de afstand tussen ons ideale zelf en wie-we-zijn-als-niemand-kijkt zo groot is geworden, dat we de afgrond in worden gezogen.

“Als ze echt zouden weten wat ik denk en voel, hoe zondig ik me soms voel… dan zouden ze me laten vallen.” Herken je die gedachte? Ik wel. Maar ik heb geleerd dat de beste manier om hiermee om te gaan is: alles in het licht brengen. Dus: belijden aan God en aan een paar betrouwbare mede-christenen. En in het licht hóuden. Eerlijk blijven over je zwakheden. Zodat God zíjn kracht kan laten zien in mijn zwakheid. Maar wat nu als ik dus zo’n grote leider ben? Ik kan wel duizend redenen bedenken om het dan maar voor me te houden. Met als uiteindelijk gevolg dat ik zal vallen. Onherroepelijk."

Als goede mannen vallen - deel 7

Waarom vallen goede mannen?

Ze vallen omdat ze hun valkuil niet in durven klimmen om daarna de put tot de rand toe te vullen. Maar zwaartekracht doet uiteindelijk toch zijn werk en de leider valt.

In mijn eigen leven wil ik deze val, met alles wat ik in me heb, voorkomen. Niet alleen voor mezelf, mijn gezin en mijn vrienden, maar ook omdat een leider zich altijd op de glasplaat in de kopieermachine bevindt. Met alles wat ik doe, kopieer ik onbewust mezelf in anderen. Niet alleen mijn sterke punten, maar ook mijn valkuilen worden hierin gekopieerd.

Hoe dan ook moet die valkuil (of misschien wel valkuilen) dicht. Maar dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hieronder een gedeelte vanuit een nieuw verhaal dat ik aan het schrijven ben:

De koning kijkt mij aan. “Wil jij iets voor mij doen?” “Alles, Heer. Wat u maar vraagt.” “Ga terug naar je eigen landgoed. In je kasteel zit een put.” Ik knik. De koning vervolgt: “Haal het deksel van de put en klim naar beneden.” “Maar...”, ik kijk bedenkelijk. In mijn kasteel zit inderdaad een put. Ik weet niet of de koning dit weet, maar in die put zit een vreselijk monster. Jarenlang zat de put opgesloten. Maar onlangs heb ik in een ingeving de put voorzichtig open laten maken en meteen steeg er een vreselijk gebrul uit de put op. Wat was dat? Ik kan me nog goed herinneren hoe ik bevend van angst mezelf dwong om in die put te kijken. Eerst moesten mijn ogen aan het donker wennen. Alles was zo pikzwart. Maar toen ik langer keek, zag ik daar een vreselijk monster. Ik wist niet hoe snel ik mijn hoofd terug moest trekken. Snel schoof ik het loodzware deksel terug op de put en gelijk verstomde het gebrul. Wat was ik van slag geweest. Er woont een monster in mijn kasteel. Hoe kan dat nou?

Ik zie dat de koning mij vragend aankijkt. Durf ik de koning over dit monster te vertellen? Diep van binnen schaam ik mij ervoor. Ergens voel ik dat het mijn schuld is dat dit monster daar zit. Ergens weet ik dat dit monster daar niet had moeten zitten of klets ik nou onzin? Zou de koning mij verachten vanwege dit monster? Ineens voel ik de hand van de koning op mijn schouder. “Vertrouw mij. Haal het deksel van de put af en klim naar beneden. Ga!”

Terwijl de koning op zijn paard stapt en wegrijdt, blijf ik vertwijfeld achter. “De koning moet vast en zeker iets van dat monster weten. Wat moet ik met dat monster aan? Ik kan hem niet in de put laten zitten. Ik moet iets met de opdracht van de koning doen. De volgende keer dat hij mij ziet, zal hij mij naar de put vragen. Maar dan moet ik de put inklimmen. Wat als het monster sterker is dan mij? Wat als het mij overmeestert? Wat als het mij verslindt?” Ik merk dat ik bang ben. Banger dan ik in tijden geweest ben. Bang voor dit monster in mijn put. Bang dat ik het niet de baas zal kunnen zijn, maar dat het mij zal overmeesteren. Wat zal er wel niet gebeuren als ik hiermee oog in oog komt te staan?

De woorden “vertrouw op mij” komen weer terug in mijn gedachten en ik voelt mij rustiger worden. “De koning is niet gek. Hij weet vast van dat monster en ik heb tenslotte mijn zwaard. Ik zal dat monster aan mijn zwaard rijgen. Ik maak het dood, eens en voor altijd!” Ik voel me met de minuut moediger worden, maar als ik ‘s avonds bij mijn kasteel aankom, merk ik dat ik er toch niet klaar voor ben. Morgenochtend klim ik die put in.

Morgen ga ik er wat aan doen! Voor vandaag kom ik er nog wel mee weg. Het vullen van de valkuil heeft geen haast. Het monster van de onvervulde behoefte zit daar goed. Morgen is een nieuwe dag. Zo houden we ons zelf voor de gek. We zijn als de café-eigenaar met zijn bordje ‘Morgen is de koffie gratis’, terwijl onze val misschien steeds dichterbij komt.

Als goede mannen vallen - deel 6

Op eerste gezicht lijkt John iemand die alles onder controle heeft en precies weet waar hij naartoe gaat. Hij leidt het succesvolle leven. Hij is financieel goed af, wordt letterlijk aanbeden en op de handen gedragen door honderden gemeenteleden.

In werkelijkheid is John heel onzeker over wie hij is, over zijn eigenwaarde en over Gods goedkeuring in zijn leven. John is niet gelukkig. Hij lijkt heel gelukkig. Hij spreekt over het geluk dat God aan zijn kinderen wilt geven, maar zelf gelukkig zijn is iets heel anders. Hij merkt dat hij het vreselijk vindt als mensen negatief over hem praten of schrijven. Voor elke negatieve brief die hij ontvangt, maken honderd complimenten het nog niet goed.

John merkt dat hij veel aan zijn vader moet denken. Er gaat geen maand voorbij of zijn vader schrijft, belt of mailt. Maar John laat zijn vader’s post allemaal ongeopend weggooien. Zijn secretaresse laat de telefoontjes nooit door en toen zijn vader ooit eens naar hem toe durfde te komen, had hij hem bijna weg geduwd. Als hij er met Annelies over praat, moedigt zij hem aan om in het geloof te blijven staan en niet toe te geven aan de aanvallen van de vijand.

Als het ‘s nachts stil is en John door de tuin loopt, bedenkt hij zich dat al deze rijkdom, al dit succes, alle zegen hem niet de vervulling geeft die hij nodig heeft. Op dit soort momenten hoort hij de roep van de valkuil in zijn leven.

Deze fase van het bewust worden van de valkuil is cruciaal in het leven. Wat doe je als je ontdekt dat iemand anders een valkuil in je leven heeft gegraven? Wanneer je de voortdurende roep van de onvervulde behoefte begint te horen? Wanneer je je realiseert, dat alles wat je tot nu toe geprobeerd hebt deze kuil niet vult? Wat doe je dan? Wat doe jij?

Je staat als leider op een kruispunt. Je kunt twee kanten op.

Of je gaat tijd nemen om te ontdekken hoe deze valkuil ontstaan is, om hem daarna op je knieën en over verloop van tijd te gaan vullen. Dit is een langdurig langzaam pijnlijk proces. Hier heb je vaak professionele hulp voor nodig. Dit gaat je tranen kosten. Dit kost je alles wat je hebt, om te mogen gaan worden wie je bent. Helaas is dit vaak een weg die te laat belopen wordt, als de val al is geweest en alles gebroken is.

Of je gaat proberen om nog harder te werken, om nog meer succes te halen. ‘Er moeten gewoon een paar tandjes bij. Wanneer die droom behaald is of die visie vervult, dan zal ik echt gelukkig zijn’. De leider wordt onbewust een gelukszoeker. Hij kent zijn noden en weet dat die vervuld moeten worden. Er begint vervorming op te treden in zijn denken, in zijn werk, in zijn bediening. Het wordt gemakkelijker om over de grenzen van andere mensen te gaan. Zijn behoeftes worden steeds duidelijker voor hem en zijn behoeftes gaan steeds meer voor die van anderen.

Tenzij de leider van koers gaat veranderen en alsnog op zoek gaat om de valkuil te vullen met de juiste dingen, koerst hij nu rechtstreeks op zijn val af. Het duurt alleen nog een paar jaren voordat de val daadwerkelijk gaat plaatsvinden.

Elke dag kan de leider kiezen om de andere koers te gaan varen. In de situatie van John gebeurt dit echter niet. Hoewel John meer succes gaat hebben dan ooit te voren, gaat hij helaas op zijn val af.

Als goede mannen vallen - deel 5

John wordt gedreven door een sterk verlangen om erkend te worden. Hierdoor komt hij heel zeker van zichzelf over. In deze fase van zijn leven is alles nog mogelijk. De hele wereld ligt aan zijn voeten. Iedereen noemt hem ‘pastor’. Daardoor is hij anders dan de anderen; verheven boven de anderen. Mensen noemen hem zelf ‘de profeet’, een gezalfde van God. Annelies moedigt hem hier sterk in aan. Hij is toch degene die God heeft uitgekozen om grootste dingen in Amstelland te gaan doen. John is zich echter nog niet bewust van de valkuil in zijn leven.

Ik kom in mijn werk zo nu dan jonge jongens van rond de twintig tegen. Jongens die ervan overtuigd zijn dat God een speciale roeping op hun leven heeft. Zij zijn degenen die het verschil in de kerk gaan maken. God gaat hen een landelijke bediening geven; vol kracht en wonderen. Hier zijn ze zeker van. Ze hebben zakken vol persoonlijke profetieën die dit beeld bevestigt. En ze hebben ook nog eens veel talenten en gaven. Het klinkt allemaal heel goed, maar wanneer je al met hen praat, merk je de gaten en valkuilen in hun leven. En je houdt je hart vast! Hoe gaat dit aflopen?

Als goede mannen vallen - deel 4

Bijna vijfhonderd jaar geleden publiceerde Luther zijn 95 stellingen. Vandaag (met de hulp van wat vrienden) wil ik een negental voorlopige stellingen over valkuilen en vallen plaatsen...

Stelling 1: gebrokenheid
Doordat wij als mensen beïnvloedt worden door onze zondige natuur en onze gebrokenheid en doordat wij in relatie met elkaar leven, ontstaan er in ieders persoonlijke geschiedenis kwetsbare gebieden. Deze kwetsbare gebieden noem ik valkuilen.

“Ieder mens draagt een bepaalde mate van gebrokenheid en blindheid met zich mee die voorkomt uit het gescheiden zijn van God, het gezin waar je uit komt, traumatische gebeurtenissen, en wat niet al."   - Marc

Als goede mannen vallen - deel 3

Het afgelopen jaar zijn we verschillende keren in het nieuws opgeschrikt door iemand die grote valkuilen in een bos groef. Hij of zij plaatste lange scherpe pinnen in de valkuil met als doel om het slachtoffer zoveel mogelijk te verwonden. Hierna werd de valkuil afgedekt met de hoop dat iemand er in zou stappen. Gelukkig zijn tot nu toe echte verwondingen uitgebleven, maar ‘wat een zieke geest’, zou je zeggen. Wie doet nu zoiets?

De realiteit is dat er in al onze levens door anderen valkuilen zijn gegraven. Niet door 'externe bad-guys' die ons expres willen verwonden, maar vaak onbewust door mensen die het heel goed menen, maar die vanwege hun eigen gebrokenheid niet anders kunnen handelen.

Een valkuil kan al heel vroeg beginnen; bijvoorbeeld al in de baarmoeder, als een kindje emotioneel door zijn moeder wordt verstoten. Je kunt denken aan een baby dat zich in de eerste maanden van zijn of haar leven niet kan hechten aan de moeder. Een zoontje, dat opgroeit met een afwezige of een afwijzende vader. Kinderen die misbruikt worden door kennissen of familieleden. Onveiligheid en onzekerheid in huis. Kinderen die nooit weten wanneer ze veilig zijn. Worden ze vandaag weer geslagen? Is moeder weer dronken? Misschien is er ziekte of overlijden in de naaste omgeving. Misschien worden ze emotioneel verwaarloosd. Kinderen die op school gepest worden, die er systematisch niet bijhoren, waar voortdurend hele negatieve dingen over worden uitgesproken.

Kinderen die aan de buitenkant er volledig normaal uitzien, maar die van binnen een of meerdere valkuilen in hun levens hebben. Zelf ben ik van mening dat niemand zonder valkuil is. Wat is de jouwe?

Als goede mannen vallen - deel 2

Een publieke val van een christelijke leider komt altijd onverwachts. Het is alsof je in de natuur aan het wandelen bent en je plotseling oog in oog komt te staan met een enorme waterval. Je wist niet dat deze waterval er was, maar nu je hem ziet, kan je er ook niet meer onderuit. Hoe kan het nou dat je deze waterval al niet honderden meters eerder hebt gehoord?

De waterval van de publieke val van de christelijke leiders is geen oogverblindend spektakel. Het is een bruine rivier vol modderwater. Christenen uit de gehele omgeving komen hier naar kijken. Ze wijzen. Ze zijn verbaasd. Ze keuren af. Ze zijn zo teleurgesteld. Als het grootste spektakel weer voorbij is, gaan ze terug naar huis; naar hun veilig comfortabel leventje, de leider achterlatend in zijn eigen drek en gebrokenheid.

Als je iets van watervallen en zwaartekracht weet, dan besef je dat een waterval nooit zo maar uit het niets ontstaat. Er gaat een heel proces aan vooraf; van sneeuw hoog op de bergen dat smelt, kleine stroompjes die samenvoegen door de aantrekkingskracht van de zwaartekracht om dan uiteindelijk in een grote rivier een vrije val van tientallen meters te maken.

Op dezelfde wijze gaat het volgens mij ook met de publieke val van een leider. Voor veel christenen is dit het eindstation, terwijl het water natuurlijk gewoon minder spectaculair verder stroomt. Een wijze mentor vertelde mij eens dat als je een grote stap van geloof moet doen, dit na afloop vele kleine stapjes blijken te zijn. Zo is het ook met een schijnbare grote val. Als je goed kijkt, blijken het ook vele kleine stapjes te zijn.

Om tot een publieke val te komen, gaan er volgens mij een aantal fases aan vooraf:

Fase 1: de valkuil wordt door anderen gegraven
Fase 2: de naïeve of onschuldige fase waarin de valkuil onzichtbaar is
Fase 3: de bewustwordingsfase waarin het duidelijk wordt dat er een valkuil is
Fase 4: voorzichtig manoeuvreren rondom de valkuil
Fase 5: een glijbaan bouwen die uitkomt in de valkuil
Fase 6: groene zeep op de glijbaan plaatsen
Fase 7: de eerste stille val
Fase 8: keer op keer in het geheim vallen
Fase 9: de publieke val
Fase 10: het einde of een nieuw begin

Als publiek zien we alleen de show van fase 9 zonder oog te hebben voor de strijd, het geworstel en alle fasen die hieraan vooraf gaan. Geen enkele christelijke leider start zijn bediening met het verlangen om ooit eens als een grote bruine modderval te eindigen. Ergens over de jaren treedt er echter een onzichtbare vervorming op, waardoor de kans op een val steeds groter wordt. Maar hoe verloopt dat proces precies?

Een van mijn redenen om het verhaal ‘een ontmoeting met de gezalfde’ te schrijven, was om voor mezelf eens na te gaan hoe deze fasen verlopen. Zonder het uit te proberen in mijn eigen leven, betekende dit dat er een personage ontwikkeld moest worden waarbij ik dit allemaal kon laten gebeuren. Zo komen we bij onze vriend John, die zich als vrijwilliger aanmeldde.  Dit betekent natuurlijk dat ergens in het verhaal van John over een aantal weken een grote publieke val plaats gaat vinden. Het draait echter in mijn verhaal niet om de val, hoewel we ons als christenen  daar soms enorm op kunnen fixeren. De grote vraag is: hoe ga je om met een valkuil in je leven die door iemand anders gegraven is?

Als goede mannen vallen - deel 1

Keer op keer worden we in onze christelijke wereld opgeschrikt door goede mannen die vallen. Leiders, die een landelijke bediening hebben en dan plotseling van het toneel verdwijnen alsof ze er nooit geweest zijn. Vaak valt dit plotselinge verdwijnen samen met een val vanwege onchristelijk gedrag. Er zijn namen in overvloed van goede leiders in Nederland en het buitenland die vanwege een val niet meer in ons gezichtsveld opereren. Mensen die met heel hun ziel gewerkt hebben aan het werk voor God, en nu vergeten zijn. Ze worden doodgezwegen; hun erfenis onder het tapijt geveegd, hun naam niet meer genoemd.

Stel dat er een engel op bezoek was gekomen bij deze mannen toen ze achttien en nog vol passie en vuur voor Jezus waren. Stel dat deze engel hen had meegenomen naar hun toekomst. Hoe zouden ze gereageerd hebben?

“Kijk, hier ben je vierentwintig. Je bent net getrouwd. Je hebt je Bijbelschool afgerond en je start je eerste baan als voorganger in een kleine gemeente.”

“Nu ben je vijfendertig. Je bent vader van drie kinderen. Je leidt nu een grote gemeente van een paar honderd mensen en je hebt een landelijke bediening. ”

“Je bent vijftig. Je bent twintig kilo zwaarder dan toen je achttien was, maar je bent wel een begenadigd spreker. Mensen komen uit het hele land om naar jou te luisteren. Je bent een man met invloed. Je zit in de besturen van vele christelijke organisaties.”

“Je bent drieënvijftig. Je hebt geen bediening meer. Wegens een affaire met een medewerkster ben je uit al je functies gezet en zit je thuis in de ziektewet.”

Wat zou de reactie van deze mannen op deze laatste mededeling zijn geweest? Acceptatie of ontkenning? Misschien wel: “Satan, ga weg van mij.” Zij hadden toen ze nog jong waren nooit kunnen denken dat dit hun ooit eens zou overkomen. Maar wat een onmogelijkheid had geleken toen ze nog jong waren, bleek nu een logische volgende stap te zijn.

Toen ik me dat realiseerde, moest ik hier even over nadenken. Wat betekent dit?

Dit betekent dat het ook mij kan overkomen. Maar niet alleen mij; het kan iedereen - mijn vrienden in de gemeentestichterswereld, in de emerging hoek, in de missionaire projecten overkomen. Het kan de jonge leiders overkomen met wie ik optrek.

Beste lezer, het kan ook jou overkomen.

Wat zullen de namen zijn van de leiders die over de komende dertig jaar gaan vallen? Zal mijn naam daar tussen zijn? Zit jouw naam daar tussen?

Kan je iets doen om te voorkomen dat je als leider over de komende decennia gaat vallen? Je gezin zwaar verwond, mensen teleurgesteld, je erfenis kwijt, een gemeente in duigen, een reputatie naar de maan. Afgewezen en verzwegen, nagestaard in het kleine christelijke wereldje.

Om een antwoord op deze persoonlijke vraag te vinden, heb ik ‘een ontmoeting met de gezalfde’ geschreven.