Ken je dat? Je wilt teveel. Ik wil teveel.
Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om voor mijn echte werk jong en oud mee te nemen in die mooie verhalen uit de Bijbel. Gisteravond nog in de Hervormde kerk van Wijngaarden. Om nieuwe creatieve ideeën voor onze site Creatief Kinderwerk te bedenken, zodat kinderwerkers, leerkrachten en ouders op hun manier kinderen hierin mee kunnen nemen. Volgende maand hoop ik een nieuwe lesmethode Bijbel Adventure te lanceren voor scholen en kerken, omdat ik geloof in degelijk, praktisch, maar vooral ook leuk Bijbelonderwijs. Dit is mijn passie.
Tegelijkertijd ben ik mij zo bewust van die hele grote, openstaande achterdeur van de kerk in ons land.
Van evangelisch tot reformatorisch,
wij lijken wel een vergiet.
We lekken mensen.
Het zijn er duizenden,
misschien wel tienduizenden.
Wie zal ze tellen?
Wie neemt de moeite om te tellen?
Hopelijk komen veel van deze voormalige kerkbezoekers goed terecht. Maar ik weet dat dit niet voor iedereen geldt.
Een beetje leger laat zijn gewonden niet op het slagveld achter.
De kerk voelt soms als een rijdende trein.
Altijd maar vooruit, op naar de volgende zondag.
Weinig oog voor degenen die van de trein vallen, springen of geduwd worden.
Velen schudden het stof van zich af.
Maar wie ontfermt zich om degenen die naast het spoor blijven liggen?
Verdwaasd, verwond, beschadigd…
Mensen met vragen, angsten, geloofstwijfel, knellende geloofsbrillen, die zich misschien aan het vlijmscherpe van het Bijbelse gelijk gesneden hebben. En nu dan? Hoe verder? Kan je wel verder?
Deze mensen raken mij. Wat kan ik doen?
Verhalen…
Ik geloof in de kracht van verhalen. Even geen dogma’s die in de extreme situaties onderwerping of buitensluiting eisen. Geen preken van ‘Kijk, zo zit het…’ Maar verhalen met haakjes, waarin je even mee kunt reizen, waar je even je eigen verhaal aan op kunt hangen. Vandaar ook mijn verhalen deze afgelopen maand.
Kwetsbaarheid…
Ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid. Even niet handelen vanuit de overtuiging van je eigen overtuiging met als doel om de ander te overtuigen. Maar vanuit kwetsbaarheid, omdat dit misschien wel de enige deur is, waarop je op een veilige manier dichtbij mag komen.
Kwetsbaarheid voelt kwetsbaar. Wat mij betreft, was mijn kwetsbaarheid in mijn verhalen deze maand een bewuste keuze om hierin te oefenen. Zeker niet altijd gemakkelijk en soms voelde het wel heel kwetsbaar.
Spelen…
Ik geloof in de kracht van spelen. Mensen die mij kennen, weten dat ik van spelen houd.
Ik speel met poppen.
Ik speel met mijn publiek.
Ik speel met woorden en verhalen.
Ik speel met vormen.
Spelen met vormen…
Vormen zijn wat mij betreft niet heilig.
Maar ze moeten wel veilig zijn,
misschien wel heel veilig…
Niet zozeer voor de predikanten en voorgangers die zich hierdoor bedreigd voelen en al snel de kaart van ‘onbijbels’ trekken.
Nee, niet voor hen. Zij redden zich wel…
Het moet juist veilig zijn voor hen,
voor wie deze vormen bedoeld zijn.
Die duizenden, die nooit meer op die rijdende trein zullen springen.
Hoeveel Bijbelse, Joodse feesten je ook op die trein wilt vieren.
Voor hen moeten de vormen veilig zijn.
In de traditionele kerk drinken wij koffie uit die kleine, witte bekertjes.
In de evangelische clubs drink je koffie uit een 'paper cup'.
Thuis drinken we koffie uit die grote mugs.
Als het moet, zou je koffie uit een emmer, een bierglas, een gieter kunnen drinken.
Of kunnen slurpen van een bord.
Het gaat niet om de vorm. Het gaat om de koffie.
Het gaat om wat er in die vorm gebeurt.
Even geen overtuigende waarheid, maar een ontmoeting.
Een ontmoeting van hart tot hart met de ander,
maar hopelijk nog belangrijker:
Een ontmoeting van die Goede Herder met zijn geliefde kind.
Omdat die Herder er niet alleen maar voor zijn schaapjes op de trein wilt zijn. Maar evenzeer voor die schapen, die van de trein zijn gesprongen of gevallen. Niet om hen weer die trein in te slepen of te lokken. Maar om te zorgen dat het goed met hen gaat. Dat is het hart van de herder.
Ik geloof dat wij vele, totaal vernieuwde vormen nodig zullen hebben om iets goeds te kunnen betekenen voor die mensen die hier behoefte aan hebben. Om vormen te creëren, met als voornamelijk doel om opzij te stappen en die ontmoeting met de Herder en zijn mensen te kunnen faciliteren.
Vormen die niet heilig zijn.
Vormen die misschien bevreemdend zijn voor mensen in de kerk.
Vormen die zeker vragen op zullen roepen.
Vormen die vooral heel veilig zullen voelen voor de ander.
Misschien zelfs de vorm van een Keltische cirkel in de natuur met een groot vuur, gericht op de vier windstreken en een mooi doordacht ritueel gelinkt aan een Bijbelverhaal…
Afgelopen week heb ik hier een proefballon over opgelaten met mijn vijf verhalen over de herfstequinox. Kijkend of en hoe dit zal landen.
Gisteren in de zee, zwemmend met mijn ‘ongelovige’ vrienden, bleken zij ook mee te lezen.
“Matthijs, mogen wij feedback geven? Je wilt teveel. Veel van je christelijke lezers trekken dit niet. Je kunt niet iedereen redden!”
Ze hebben gelijk:
Ik wil teveel.
Veel van mijn christelijke lezers trekken dit niet en schieten in een kramp.
Ik kan niet iedereen redden.
…maar ik zou het wel heel graag willen!
Tegelijkertijd is daar de Zee,
De Zee die nog steeds roept:
“Kom en speel in Mij.”
Het is weer tijd om even de luwte op te zoeken.
Dus bedankt voor al jullie reacties: het enthousiasme, de kritische vragen, het ‘boegeroep’, het meedenken, de noodrem, de medereizigers, de ‘on-Bijbelse kaart’, de ‘Dank je wel’, de ‘Dit kan nooit Gods wil zijn’, de ‘Wanneer beginnen wij?’
Het is een hele symfonie geweest…
Nu is het weer even tijd voor mijn andere passie:
Kinderen meenemen in die prachtige verhalen.
Spelen met poppen, verhalen en mijn publiek.
Kinderwerkers, leerkrachten en ouders helpen in hun passie:
Degelijk, praktisch en leuke onderwijs.
Natuurlijk gegoten in creatieve ‘vormen’.
Want wij blijven spelen…
Ook met vormen.
Tot over een tijdje…