Ooit, vele honderden jaren geleden, leefde er een visser op het Schotse eiland Lewis, een eenvoudige man genaamd Eoin. Hij leefde dicht bij de kust, in een klein stenen huisje waar de geur van zee en turf altijd in de lucht hing. Eoin was een gelovig man. Als Keltische christen leefde hij diep verbonden met de natuur, de seizoenen, en het ritme van het leven dat hem omringde.
Op een dag, tegen het einde van september, zat Eoin op een rots bij de zee. Het was de dag van de herfstequinox, de dag waarop dag en nacht even lang zijn, een moment van perfecte balans in het jaar. Terwijl hij de zon in het oosten zag opkomen, precies boven de horizon, ervoer hij het verlangen om stil te staan bij de balans in zijn leven.
Eoin begon, zoals hij altijd deed, met zijn verbinding met de natuur. Hij keek uit over de zee, waar hij zijn hele leven van had geleefd. De golven waren rustig die ochtend, alsof de oceaan zelf ook in balans was. Hij voelde zich deel van deze schepping, van het ritme van de getijden en de wisseling van de seizoenen. En hij vroeg zich af: “Ben ik in balans met de natuur?” Eoin had de laatste tijd zo hard gevist, altijd op zoek naar meer vis om te ruilen op de markt, dat hij nauwelijks nog de tijd nam om te genieten van de schoonheid om hem heen. Hij besefte dat hij een stap moest zetten om zijn band met de schepping te herstellen, hoe klein die stap ook zou zijn. Misschien zou hij morgen eens een dag rust nemen en gewoon luisteren naar het lied van de zee.
Vervolgens dacht Eoin na over zijn verbinding met de ander. Hij had een goede vriend, Aonghas, met wie hij vaak ging vissen. Maar de laatste tijd was er iets veranderd tussen hen. Er was spanning, een misverstand dat ze nooit hadden uitgesproken. Eoin wist niet precies wat er gebeurd was, maar hij voelde de ruis in hun communicatie. Hij vroeg zich af: “Was het niet tijd om die spanning te erkennen en te praten?” Het was ongemakkelijk, maar misschien kon het hen weer in balans brengen. Hij besloot dat hij, zodra hij terugkeerde naar het dorp, een gesprek met Aonghas zou aangaan.
Zijn gedachten keerden naar zijn verbinding met zichzelf. Eoin had een zwaar leven achter de rug. Hij had als jongen zijn ouders verloren en was opgegroeid bij zijn strenge oom. De pijn van dat verlies droeg hij altijd met zich mee, maar hij had er nooit echt naar willen kijken. Terwijl hij daar op de rots zat, voelde hij dat die pijn nog steeds een deel van hem was, als een schaduw die hij probeerde te negeren. Maar de equinox leerde hem dat hij alleen in balans kon komen als hij alle delen van zichzelf accepteerde, ook de pijnlijke. Voor het eerst in jaren voelde Eoin de moed om naar dat deel van zichzelf te luisteren, om het niet langer weg te stoppen.
Ten slotte dacht hij aan zijn verbinding met de Schepper. Eoin had altijd geprobeerd een goed en rechtvaardig man te zijn, trouw aan zijn geloof en aan God. Maar diep van binnen voelde hij soms angst. Was hij wel goed genoeg? Zou God hem niet oordelen om de fouten die hij had gemaakt? Terwijl de zon langzaam verder omhoog klom, vroeg Eoin zich af: “Waarom laat ik angst zo'n grote rol spelen in mijn relatie met de Schepper?” Hij dacht terug aan de woorden van de oude monnik die hem ooit onderwees: "God is liefde, Eoin, geen oordeel." Die woorden brachten hem rust. Hij realiseerde zich dat hij niet langer in angst hoefde te leven, maar kon vertrouwen op de liefde van God, zelfs in zijn onvolkomenheden.
Terwijl de zon hoog aan de hemel stond, stond Eoin langzaam op van de rots. De balans van de natuur, die hij die ochtend had aanschouwd, had hem geholpen ook zijn eigen balans te hervinden. Hij voelde zich klaar om kleine stappen te zetten, in zijn relaties met de natuur, met anderen, met zichzelf, en met de Schepper. Nadenkend over en bewust omgaan met de herfstequinox had hij opnieuw ingezien dat het leven geen rechte weg is, maar een cirkel, een wiel dat steeds weer draait, dat balans brengt en vernieuwing, als je hiervoor open staat.
🙏✨ " Op deze dag van gelijke nacht en dag, breng mij in evenwicht, o Heer,
tussen het oude dat ik moet loslaten en het nieuwe dat ik mag omarmen.”
#KeltischChristendom #Herfstequinox #Balans #WielVanHetJaar #ChristelijkLeven #NatuurEnSchepping