Post-Evangelische Perikelen

23. De cirkel is rond

 

Drie dagen na onze laatste ontmoeting overlijdt John ‘s nachts in zijn slaap. Hij is maar 64 jaar geworden. Suzanne en de kinderen waren gelukkig wel bij hem en waakten toen het gebeurde. Het doet me goed om te weten dat John niet alleen was.

Vijf dagen later sta ik bij zijn graf. Het was een volle afscheidsdienst. Niet alleen zijn familie was daar, maar ook veel van de jonge leiders die hij in de laatste jaren van zijn leven gementord heeft. De bezoekers van de diensten voor mensen met een verstandelijke beperking die hij maandelijks samen met Suzanne organiseerde, waren ook in grote getale aanwezig. Sommigen huilend, anderen lachend. Maar allemaal vrolijk gekleed met heel veel bloemen. Een aantal van hen zong nog een zelfgeschreven liedje voor John op de melodie van ‘Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje al aan’. Iedereen moest glimlachen. Het was zeker geen gewone begrafenis. 

Bij het graf staan manden vol bloemen. Iedereen strooit wat bloemen op de kist. Ik heb een witte steen meegenomen die ik tijdens onze reis in Schotland op het strand gevonden heb. Het steentje lag op de plek waar John ‘s morgens zat nadat hij Jezus ontmoet had. Het voelt goed om deze steen op de kist te leggen en hier te laten.

22. Afscheid van een goede vriend

 

Het is 2035. John en ik zien elkaar ongeveer drie keer per jaar. We trekken dan een dag samen op en praten over van alles.

Ik heb hem twee maanden geleden nog gezien. Het verbaast me dan ook als John me onverwachts opbelt met de vraag of ik deze week nog een dag langs kan komen. Voor John maak ik graag mijn agenda vrij, dus zit ik een paar dagen later bij hem in de woonkamer. Het valt me op dat John er mager en grauw uitziet. Suzanne schenkt ons koffie in en laat ons dan alleen. Het voelt allemaal een beetje vreemd. Ergens in mij gaan er allerlei alarmbellen af. “John, hoe is het met je?”

John legt zijn hand op mijn arm. “Het gaat niet zo goed met mij. Ze hebben onlangs darmkanker bij mij ontdekt.” Ik schrik. Hoe erg is het? “Het is erger dan ze dachten. Het is uitgezaaid door mijn hele lichaam. Ze kunnen niks meer voor me doen. Ik heb nog een paar maanden.” John glimlacht terwijl hij dit zegt, maar ik zie het verdriet in zijn ogen.

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik grijp hem bij zijn arm en ben stil. Ik moet denken aan die keer toen we samen in Schotland zaten en hij net die levensveranderende ontmoeting met Jezus had gehad. Toen hebben we ook een hele tijd samen stil gezeten. Zo zitten we als oude vrienden in zijn woonkamer.