Van de week werd ik geraakt door het openhartige gesprek op CIP tussen Rik en John Lapré.
John was ooit een succesvolle, christelijke spreker die, zonder dat iemand dit wist, tegelijkertijd met zijn homoseksuele gevoelens worstelde. Toen dit feit, zonder dat hij dit wilde, plotseling door een andere christen in de openbaarheid werd gebracht, volgde de ‘logische’ reactie. Gebaseerd op Bijbelse overtuigingen was er ineens nergens meer plek voor John. Baan kwijt, bediening kwijt, huis kwijt, vrienden kwijt en bijna hierdoor God kwijt.
Kijkend naar het interview zag ik een zwaar beschadigd iemand. Niet zozeer beschadigd, omdat hij zijn seksuele geaardheid gelukkig nu volledig erkend heeft en getrouwd is met een andere man. Nee, ik zag een kwetsbare man, die zich door andere christenen beschadigd voelde. Christen die in volle overtuiging het zwaard van Gods Woord op hem hadden laten neerkomen. En waarom? Omdat zij ervoeren dat dit niet alleen hun recht was, maar juist hun plicht.
En ik voelde het dilemma…
En het dilemma bracht een vraag bij mij naar boven:
“Hoe vind je een balans tussen een overtuiging en het risico dat je vanuit deze overtuiging de ander en je relatie met de ander hiermee beschadigt?”
Als christenen zeggen we vaak dat het Woord van God een tweesnijdend zwaard is, omdat dit in Hebreeën 12: 4 staat. Maar hoeveel bloed mag aan ons gebruik van dit zwaard kleven?
Hoeveel relaties tussen diepgelovige ouders en hun kinderen zijn niet zwaar beschadigd of volledig verbroken geraakt, omdat hun kinderen een weg kozen die tegen de Bijbelse overtuiging van deze ouders inging? Hoe groot hun liefde voor de kinderen ook is, hun liefde voor Gods Woord is groter.
En dit klinkt zo mooi dat je er bijna niet aan mag komen.
Is het niet geweldig als mensen uit liefde voor Gods Woord kostbare relaties en dierbare vriendschappen verbreken en hen zelfs uit hun leven bannen, omdat ze zoveel van Gods Woord houden?
Het bloed druipt er vanaf, maar het is in liefde gehanteerd...
Of was het wel pure liefde? Welke rol speelde angst hier wellicht in? Angst voor Gods oordeel misschien? Angst voor het oordeel van de kerk en de mening van andere christenen?
Wat zou het verdrietig zijn als je denkt dat je jouw meest kostbare relatie met je kinderen of met je vrienden verbreekt uit liefde, terwijl je het eigenlijk uit angst voor God en voor andere mensen doet!
Liefde opgeofferd uit angst. Om van te huilen!
Maar wacht, we hebben wel geleefd naar Gods Woord…
Omdat Gods Woord omschreven wordt als een zwaard (maar ook als een spiegel en een lamp), betekent dit dan dat wij anderen automatisch mogen neerslaan met dit zwaard? Of met de spiegel of met de lamp?
Zegt het bloed dat aan jouw gebruik van het zwaard kleeft iets over het zwaard, of misschien wel iets over jou?
Stel dat je een christen bent die vanuit je psychologische opmaak eerder in zwart / wit en goed / fout denkt en het ‘niet honderd procent zeker weten’ eerder als onzeker en gevaarlijk beschouwt, hoe gemakkelijk is het dan om Gods Woord een verlengde van je eigen psychologische opmaak te laten zijn?
Is elke persoon die beschadigd raakt door ons hanteren van Gods Woord als een zwaard automatisch gerechtvaardigd?
Als ik roep: “Gods Woord zegt dit, dus betekent dit dat…”, zegt dit dan misschien ook iets over mij als lezer van Gods Woord?
Kan ik Gods Woord op een neutrale manier lezen of speelt mijn achtergrond en psychologische opmaak altijd een rol in mijn interpretatie van wat ik lees?
Terug naar de oorspronkelijke vraag:
“Hoe vind je een balans tussen een overtuiging en het risico dat je vanuit deze overtuiging de ander en je relatie met de ander hiermee beschadigt?”
Het antwoord op deze vraag is zeker niet simpel.
Twee dingen waar ik mij nu al meer en meer bewust van wil laten zijn:
1 - Een zwaard is een krachtig wapen waarmee je heel snel veel bloed kunt laten vloeien.
2 - Heb ik voldoende inzicht in mijn eigen angsten, mijn eigen onzekerheden, mijn eigen psychologische opmaak als lezer? Kan ik wat ik lees echt neutraal interpreteren? Laat staan hanteren?