Nu de relatie met zijn ouders is hersteld, probeert John zijn leven weer op de rails te krijgen.
John is alles kwijtgeraakt en wat hij nog niet kwijt was, heeft hij na onze kampeertrip in Schotland teruggegeven. Het was ook geen klein bedrag, bijna anderhalf miljoen euro. De afgelopen weken is hij bij veel van zijn ‘slachtoffers’ op bezoek geweest om hen vergeving te vragen en hen zo goed als het nog kan financieel te vergoeden. Nu heeft hij echt niks meer. Om zijn woning in Amsterdam te kunnen aanhouden en in zijn onderhoud te voorzien, heeft hij dringend een baan nodig.
Het liefst zou John werken in een christelijke functie. Dit is wat hij gewend is. Maar een nieuwe baan in de evangelische hoek van ons land kan hij volgens mij wel schudden. Iemand die zo gevallen is als John, is afgeschreven. Zelfs al heeft hij een werkelijk herstel meegemaakt. In de charismatische hoek ligt het gelukkig net wat anders. Ik weet niet waarom, maar mensen zijn hier eerder geneigd om iemand een tweede kans te geven. John kan directeur worden van een kleine charismatische uitgeverij in Barneveld. Het is niet echt wat hij wil, maar het is het beste wat hij kan krijgen. John geeft zijn woning in Amsterdam op en verhuist naar de Veluwe.
“Hoe kun je nu een relatie aangaan met je psychologe? vraag ik hem.”
In Schotland heeft hij mij verteld dat hij gesprekken wilde aangaan met een christelijke psycholoog om nog een aantal dingen uit zijn verleden door te spreken en te verwerken. Hij houdt zijn woord en neemt contact op met een christelijke psychologe in Ede. Een paar maanden later belt hij mij op dat hij goed nieuws heeft. Hij heeft een nieuwe vriendin. Iemand die helemaal bij hem past. Ze is ook christen en samen gaat dit het helemaal worden. Ik ben enthousiast voor hem totdat hij mij vertelt dat zijn nieuwe vriendin zijn christelijke psychologe is. “Hoe kun je nu een relatie aangaan met je psychologe?” vraag ik hem. John vertelt mij dat ze pas nadat de sessies met haar geëindigd waren een relatie hebben gekregen, dat ze er goed over hebben nagedacht, maar dat ze het allebei willen proberen. Hij is zo gelukkig!
Drie weken later staat John ineens bij ons voor de deur. Ik ben niet thuis, maar Jessie laat hem binnen en geeft hem koffie. Het gaat niet goed met John. Zijn relatie met de psychologe is uit en de baan als directeur van een uitgeverij past helemaal niet bij hem. Hij gaat op zoek naar een nieuwe baan. John vindt een andere baan als salesmanager van een groot bedrijf in Apeldoorn. Gewoon een seculiere baan, maar het past bij hem. Hij verhuist opnieuw en vindt een leuk appartement in Apeldoorn.
Als ik een half jaar later bij hem op bezoek ga om zijn nieuwe plek te bekijken, verwelkomt hij me met open armen. Ik ben blij om te zien dat wij eindelijk echte vrienden zijn geworden. Vol interesse vraagt hij me van alles over hoe het met mij gaat en met Jessie en de kinderen. Als ik vraag hoe het met hem gaat, vertelt hij vol blijdschap dat hij sinds kort weer contact heeft met zijn kinderen. Het contact is nog pril en aftastend, maar het is er wel. Ze zijn laatst zelfs met zijn drieën bij hem komen eten.
“We hebben de meest diepe, ontroerende, grappige diensten die ik ooit heb meegemaakt. Zo mooi!”
John gaat ook sinds een paar maanden weer naar een kerk. Niet naar een charismatische of evangelische gemeente, omdat dit waarschijnlijk nog te gevoelig ligt, maar naar de PKN gemeente in zijn buurt. Enthousiast vertelt hij dat hij via de kerk iets leuks op het spoor is gekomen. Ik vraag me af of het weer om een vrouw gaat, maar als ik John dit vraag, begint hij hard te lachen. Hij neemt me mee naar zijn computer en laat me allemaal foto’s zien van een kerkviering van mensen met een verstandelijke beperking. “Dit is wat ik nu elke maand doe. Ik werk mee aan het organiseren van diensten voor verstandelijk gehandicapte mensen. Prachtig mooi is dat! Vroeger probeerde ik hen altijd wat op afstand te houden. Vooral omdat ik me geen raad wist hoe ik me rond hen moest opstellen, maar ik heb mijn angst overwonnen en ik ben echt van ze gaan houden. We hebben de meest diepe, ontroerende, grappige diensten die ik ooit heb meegemaakt. Zo mooi!”
Als ik hem vraag of hij mag preken, begint hij weer te lachen. “Nee, ik preek nog niet. Ik verwelkom ze, praat me ze, breng ze soms naar het toilet, schenk koffie; dat soort dingen.” Ik kijk hem vragend aan. “En nee, het is geen boetedoening. Ik doe dit niet om iets goed te maken of omdat ik deze mensen zo zielig zou vinden. Ik doe het gewoon omdat ik er enorm van geniet. Trouwens zou jij niet een keertje met je buikspreekpop een verhaal voor hen willen vertellen? Dat vinden ze geweldig, man.”
“Het is overduidelijk dat ze flink verliefd zijn. Suzanne is vijftien jaar jonger dan John, maar lijkt hem goed aan te kunnen.”
Zo sta ik twee maanden later in een volgepakte kerkzaal met mijn buikspreekpop voor deze mensen een verhaal uit de bijbel te vertellen. Er wordt tijdens mijn verhaal gelachen, gegild en geroepen. Vooral als mijn pop er lekker tegendraads ingaat. Aan het eind van de dienst, als alle bezoekers weer weggebracht zijn, stelt John me voor aan Suzanne, een van de teamleden. We gaan na afloop nog wat met elkaar drinken in een restaurant. Het is overduidelijk dat beiden flink verliefd zijn. John heeft Suzanne tijdens de maandelijkse vieringen leren kennen. Ze komt zelf uit een andere PKN gemeente in Apeldoorn, maar gaat sinds een paar weken met John mee naar zijn kerk. Ik vind het een leuke meid. Ze is zo’n vijftien jaar jonger dan John, maar lijkt hem goed aan te kunnen.
Zeven maanden later – het is inmiddels 2023 – trouwen ze. Het nieuws over hun aankomende bruiloft is al snel op internet uitgelekt. Meerdere sites, forums en blogs spreken er schande van dat John al weer zo snel durft te hertrouwen. Snel? Het is maar hoe je het bekijkt. John is meer dan twee jaar geleden gescheiden. De vraag is natuurlijk: mag een gescheiden man, in het bijzonder een overspelige gevallen voorganger, opnieuw trouwen? Het antwoord op de meeste sites die ik bezoek is duidelijk: ‘nee’!
Ach, Jessie en ik hebben de afgelopen maanden een paar keer met John en Suzanne opgetrokken. We denken dat ze goed bij elkaar passen. Suzanne is een heel ander type dan Annelies. En John is nu een ander mens. Ik weet dat je dit zo gemakkelijk kan zeggen. Het klinkt zo evangelisch: ‘Jezus vergeeft, verandert mensen, en dan komt het helemaal goed’. Zo eenvoudig, zo goedkoop! Ik heb John de afgelopen twee jaar goed leren kennen en ik heb gezien dat bekering en herstel helemaal niet goedkoop zijn. Behalve zijn 1,2 miljoen euro heeft het hem echt alles gekost. En nog gunnen de mensen hem het licht in de ogen niet. Natuurlijk weten ze niet precies wat zich allemaal in zijn leven heeft afgespeeld. Ze zien alleen maar de gescheiden voorspoedvoorganger die viel en nu zijn jonge vriendinnetje trouwt…
“Omdat ik meewerk aan het huwelijk van John, zijn er gemeenten die mij niet meer als spreker willen hebben.”
Gelukkig is het toch een feestelijke dag. John heeft gevraagd of ik getuige wil zijn van zijn huwelijk. Ook dit is van tevoren uitgekomen en uitgebreid op het internet gebracht. Het heeft me de afgelopen weken al een paar spreekbeurten in het land gekost. ‘Waar je mee omgaat, word je mee besmet’, is de achterliggende gedachte. Mensen kunnen niet begrijpen dat ik mijn goedkeuring aan dit huwelijk geef en hier ook nog getuige van wil zijn. Hoe kan ik dat nou doen? Omdat ze John als een grote boef zien, ben ik nu ineens ook een boef en niet meer waardig voor hun gemeente. Het verbaast me dat er nog echt gemeentes zijn die mij daardoor niet meer als spreker willen hebben. Hoewel ik er niet echt wakker van lig, doet het wel iets met me. Natuurlijk blijven er nog genoeg spreekbeurten en workshops over, maar daar gaat het niet om. In één keer hoor ik er bij een bepaalde groep christenen in Nederland ook niet meer bij. Het raakt me eigenlijk meer dan ik van te voren had kunnen bedenken.
Natuurlijk zijn dit dingen die je op de dag zelf van je af moet zetten. John is in ieder geval dolgelukkig. Hij belde me van de week nog dat het nu zeker was dat zijn kinderen ook gingen komen en dat ze er de hele dag als daggasten bij zouden zijn. Ik hoor het hem nog steeds zeggen: “Naast het trouwen, vind ik dat het fijnste wat er is, dat ook zij erbij zijn.”
Tijdens de trouwdienst zijn niet alleen zijn kinderen erbij, maar ook alle bezoekers van de maandelijkse vieringen waar John en Suzanne bij betrokken zijn. Dit maakt het tot een ietwat chaotische feestelijke dienst vol plezier, gezang en gelach. Ik denk dat ik in tijden niet meer zoveel plezier heb meegemaakt in een trouwdienst. Vanzelfsprekend is er tijdens de dag ook tijd voor reflectie. Zowel John als Suzanne kijken tijdens het diner voor daggasten kort terug op hun leven en hoe zij tot vandaag gekomen zijn. Het verrast me niet dat John zichzelf hierin niet spaart, maar eerlijk vertelt wat er in zijn leven allemaal gebeurd is en uiteindelijk terugkomt bij de genade van God.
‘s Nachts in de auto op weg naar huis verwonderen Jessie en ik ons erover hoe God uiteindelijk toch nog herstel kan brengen in een hopeloze rotzooi. Werkelijk wonderbaarlijk!
- wordt donderdag vervolgd -