Post-Evangelische Perikelen

Drie vragen die elke evangelische leider moet beantwoorden, voordat hij met pensioen kan. (3)

 

Ooit werkte ik een blauwe maandag als docent missiologie aan het seminarium van de Baptisten Unie. Ik gaf hier les aan studenten die voornamelijk uit de Millennium generatie¹ kwamen; jonge mannen vol passie voor de Heer en Zijn kerk. In mijn lessen liet ik hen dromen over hun missionaire plannen voor de gemeentes waar ze uiteindelijk zouden gaan werken. Met een dikke, vette knipoog waarschuwde ik hen dan voor de ‘Godfather’. De Godfather zit al zijn hele leven in de gemeente. Hij is de spreekbuis namens de invloedrijkste families in de kerk. Ooit zat hij zelf in de raad. Nu heeft zijn schoonzoon deze plek ingenomen. Via zijn schoonzoon en vanwege alle informele invloed, waar hij nog steeds over beschikt, is de Godfather de werkelijke (onzichtbare) leider van de gemeente. Zo lang je als jonge predikant in het stramien van de Godfather meegaat, is het soepel werken. Maar o wee, als je de andere kant op gaat! Als je de Godfather tegen je krijgt, dan kun je het schudden met je missionaire plannen…

Zes redenen waarom de evangelische beweging een flat werd. (2)

 

 

Mijn artikel over de vraag wie het werk van de huidige babyboomgeneratie binnen de evangelische gemeentes en organisaties gaan overnemen, heeft vanzelfsprekend veel reacties losgemaakt. Van reacties zoals “Eigenlijk kun je die ouwe meuk beter plat gooien…”, tot  “Ik denk dat in toenemende mate evangelisch bevlogen, maar reformatorische personen de leiding gaan overnemen. Daar zit meer karakter, meer doorzettingsvermogen, meer verantwoordelijkheidsbesef… ” (Auw!) kwamen allemaal langs. De vraag die het meest naar boven kwam, was: “Wat moeten we met die jaren zeventig flats aan?”

In een drieluik, waarvan dit het tweede artikel is, wil ik proberen om deze vraag te beantwoorden.  Dit doe ik vanuit mijn postevangelische identiteit. Hiermee doel ik op de Nederlandse variant van het evangelische christendom dat zich in de jaren zeventig als een tegenbeweging profileerde.¹  Ik noem mij expres niet ex-evangelisch. Daarin ligt voor mijn gevoel toch een groot verschil. ‘Ex-‘ heeft in zich dat je ervan uit gaat dat je hiermee volledig gebroken hebt en dat dit geen invloed meer op je heeft. ‘Postevangelisch’ houdt voor mij in dat ik de evangelische erfenis altijd bij mij blijf dragen en dat deze mij (onbewust) beïnvloedt in al het nieuwe wat ik onderneem. Wat dat betreft, lijk ik op wat veel verslaafden over zichzelf zeggen: “Ik blijf altijd een alcoholist, maar ik heb al vijf jaar geen druppel gedronken.” Ik blijf altijd evangelisch, maar ik ben al veertien jaar sober…

Wie gaat het werk van de evangelische leiders overnemen? (1)

 

Begin december las ik een kort artikel in het magazine Ideaz over de vraag: “Wie gaat het werk van de huidige babyboomgeneratie binnen de evangelische gemeentes en organisaties overnemen, als ze de komende jaren met pensioen gaan?” De schrijver van dit artikel maakte het punt dat ‘juist de generatie X (35 – 50 jaar) massaal is weggevallen en te veel met zichzelf bezig is om het stokje over te nemen.’

Deze laatste opmerking zette mij aan het denken. Het is waar dat veel evangelische leiders de komende jaren hopelijk met pensioen gaan en dat mijn generatie er niet op zit te wachten om hun taken over te nemen. Laat staan hun erfenis te ontvangen. Maar heeft dat echt te maken met het feit dat wij teveel met onszelf bezig zijn of spelen hier hele andere zaken een belangrijke rol? Hieronder wat gedachten…