Vorige week vertelde ik over mijn avontuur in Schotland. Over de aanval van de midges en het bijna stikken in mijn eigen adem in mijn tent. Eigenlijk gebeurt er altijd wel wat tijdens deze reizen in de Schotse hooglanden.
Ik weet het nog goed. Ik had een lange dag helemaal alleen door de woeste dalen van Schotland gelopen. Geen mens gezien. Je voelt je alleen op de wereld. Geen bereik op je mobiel. Het is wat later op de middag en ik vind de ideale kampeerplek. Het is een groen grasveld aan de rand van een loch, een Schots meer. Het water is spiegelglad. De zon schijnt. Er staat een klein briesje, dus geen midges. Wat een cadeau. Overal om mij zien zijn de bergen. In de verte zie ik sneeuw op de toppen. Er is hier niks van de beschaving te zien. Het water van het meer ligt op vijf meter afstand van mijn tent. Ik lig gelukkig wel ietsje hoger. Ik ga mijn tent opzetten en doe een middagdutje. Als ik wakker word, heb ik een unheimisch gevoel. Er is iets mis. Maar ik weet niet wat...
Laatste reacties