Post-Evangelische Perikelen

Waar is God in Nederland? - deel 3

Wat mogen nu verwachten rondom de aanwezigheid van God? En wat moeten we er zelf aan doen? Moeten we blij zijn dat God zich afwezig houdt om ons te beschermen tegen Zijn oordeel? Moeten we meer vasten, bidden, onderzoeken, belijden, verzoenen zodat God kan komen? Laat God zich echt tegenhouden door wat geestelijke bolwerken? Is het onze schuld dat we zo weinig van God merken of zijn onze verwachtingen gewoon te groot?

Zijn wij als kinderen die onze sinterklaascadeautjes al in de maand april willen hebben?
Of hebben we zo slecht gehandeld dat Sinterklaas ons dit jaar geen cadeautjes geeft?
Komt de Sint niet, omdat als hij wel zou komen hij ons zou moeten straffen met de roe en ons mee zou moeten nemen naar Spanje?
Moeten we in geloof ‘Hoor, wie klopt daar kinderen’ zingen met de verwachting dat de Sint dan ook daadwerkelijk komt?
Moeten we blij zijn met onzichtbare cadeautjes?
Is het onze taak om de stoomboot, het paard, de pepernoten, de pieten en de schoorstenen te regelen, zodat Sinterklaas dit jaar kan komen?
Moeten we jaloers zijn op andere kinderen die van Sinterklaas allemaal dure cadeaus lijken te krijgen, waar hij wel thuis op bezoek komt; terwijl wij het moeten doen met een grappig gedicht, een vieze surprise en een cadeautje ter waarde van vijf euro?
Is onze schoorsteen misschien verstopt of stinken onze schoenen te erg?
Moeten we van onze rijkdom cadeautjes maken en deze uitdelen aan arme kinderen om in de ogen van deze kinderen Sinterklaas te kunnen zien?

Teveel vragen spoken door mijn hoofd. Mijn lichte hoofdpijn is in een paar minuten veranderd in een echte migraine aanval.

Zal ik vragen of iemand van de groep een aspirientje heeft? Of moet ik iemand vragen of die voor mij wil bidden? Moet ik misschien in geloof zelf deze genezing claimen? Of moet ik me neerleggen bij het oordeel van God in de vorm van deze hoofdpijn?

Voor mij is deze ontmoeting één van de verwarrendste middagen van de afgelopen jaren geweest. En net als ik denk dat het niet erger kan worden, zie ik Jezus...

We waren zo druk bezig dat we helemaal niet door hadden dat Jezus hier ook in het restaurant aan een tafeltje zat. Vanuit mijn ooghoek zie ik hem opstaan. Zou hij naar ons toe komen en ons uitleggen hoe het nu werkelijk zit? Maar, nee! Hij loopt naar de uitgang. Met een McFlurry in zijn hand en een Big Mac menu onder zijn arm loopt hij de McDonald’s uit en verdwijnt zomaar uit mijn zicht.

Waar is God in Nederland? - deel 2

Iemand van het Oude Wijken Pastoraat in Dordrecht neemt het woord. Hij geeft aan dat hij het idee heeft dat hij geestelijk op een heel ander niveau lijkt te zitten dan de vorige sprekers. Hij vraagt zich af of wij God niet op de verkeerde plek zoeken. Is het niet zo dat God te vinden is onder de armen, de asielzoekers, de drugsverslaafden, de hangjongeren, de gevangenen, de gebrokenen? Zijn stelling is “In onze zorg, betrokkenheid en liefde voor de mensen aan de onderkant van de maatschappij vinden we God in de ander. We vinden God in de alcoholverslaafde, in de kroeg, tussen de Marokkaanse jongeren. Niet om daar God te brengen in onze woorden, maar de God te ontdekken die daar allang aanwezig is.”

Een man die betrokken is bij de gebedsbeweging Op de Bres krijgt het woord. Hij bedankt de vorige spreker voor zijn waardevolle bijdrage, maar wil graag ook aandacht vragen voor de geestelijke strijd. Welke geestelijke machten en overheden moeten we in gebed overwinnen, zodat God Zijn kracht vrij kan zetten? Zijn we ons bewust van de bolwerken in steden en landen?

Iemand uit de profetische beweging valt hem bij. Volgens deze meneer zijn er vanuit de Vrijmetselarij allerlei occulte verbonden gemaakt, waardoor er in Nederland zo’n duister klimaat heerst. Deze bolwerken moeten ontdekt, beleden en verbroken worden. Ook de rol van verzoening is volgens hem hierin uiterst belangrijk. Welke zonden uit het verleden geven recht aan bolwerken om hier nog steeds te mogen zijn? Als wij als christenen namens ons voorgeslacht deze zonden belijden en ons verzoenen met God en de ander, vervalt het recht van deze geestelijke bolwerken en kan er geestelijk ruimte komen in ons land.

Het valt me op dat meerdere personen in de groep driftig meeknikken.

Een jonge vrouw, die ik ken vanuit de Emerging beweging vraagt het woord. Zij geeft toe zich niet zo verdiept te hebben in al de zaken die de vorige spreker heeft besproken. Zij vraagt zich af of wij als gemeente niet teveel bezig zijn met activiteiten in een gebouw. Zouden wij God niet opnieuw kunnen leren zien en ervaren in de natuur; in Zijn schepping? Kijken we niet op de verkeerde plek? Gebruiken we niet teveel tweedehands aanbidding? Liederen die door anderen vanuit een moment van verwondering geschreven zijn en die we jaren later nog steeds gebruiken? Zouden we ons niet opnieuw moeten leren verwonderen over hoe de Schepper zich openbaart, zich laat kennen en zich laat ontmoeten in de schepping?

Vanuit de evangelische en charismatische aanwezigen lijkt er een beetje met onbegrip op haar gereageerd te worden. Tweedehand aanbidding - waar heeft ze het wel niet over?

Een predikant vanuit de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt neemt nu het woord. Hij vertelt hoe hij vol interesse heeft geluisterd naar onze gesprekken en verwonderd is over de diversiteit in de groep. Ook hij heeft een stelling. “God verbindt zich aan Zijn woord. In het voorlezen en de verkondiging van Zijn woord is God aanwezig. Hij spreekt tot ons, bemoedigt en corrigeert ons. Hij bouwt ons op. Je kunt Gods aanwezigheid niet loskoppelen van Zijn woord, noch Zijn woord loskoppelen van Zijn aanwezigheid.”

Een afgevaardigde van Het Zoeklicht stelt een vraag bij onze verwachting. Verwachten we nog wel de wederkomst van Jezus? Is dat niet waar het om gaat? Dat we ons klaar maken voor de opname van de gemeente en Zijn heerlijke wederkomst, waarna we voor eeuwig van aangezicht tot aangezicht met Hem kunnen leven? Hij geeft aan dat hij het jammer vindt dat hij dit hele aspect van Jezus wederkomst en de rol van Israel nog helemaal gemist heeft in onze gesprekken.

Iemand van stichting Opwekking krijgt het woord.

Ik voel een lichte hoofdpijn in me opkomen. Teveel tegenstrijdige gedachten jagen door mijn hoofd.

Waar is God in Nederland? - deel 1

Plaats
Een McDonald’s restaurant aan de snelweg in het midden van het land ergens in de eerste week van december 2008

Doel
Een landelijke ontmoeting van afgevaardigden van christelijke stichtingen, organisaties en denominaties om met elkaar stil te staan bij de vraag “Waar is God in Nederland?”

Wie
Er zijn ongeveer twintig mensen aanwezig, inclusief ondertekende. We spreken met elkaar af om in interne verslagen geen namen te noemen en ook geen officieuze notulen van deze ontmoeting te maken, aangezien notulen van deze aard in evangelisch Nederland niet vertrouwelijk kunnen blijven. Dat hebben we maar weer gezien in eerdere landelijke ontmoetingen dit jaar.

Verslag
Een medewerker van Heil des Volks uit Amsterdam heet ons welkom. Hij houdt een korte opening, waarin hij de stelling plaatst dat God zich in ons land op de achtergrond lijkt te houden, omdat God ons wilt beschermen tegen Zijn oordeel. “Als Hij Ananias en Saffira al liet dood vallen vanwege een leugen, wat zou er dan met ons gebeuren? Hoe staat het met leugens in ons leven en in onze gemeentes? Is Gods norm veranderd? Of houdt Hij zich juist wat afzijdig, omdat er anders te veel doden zouden vallen?”

Een medewerkster van Jong en Vrij, die erg enthousiast is over het onderwijs van pastor Prince uit Singapore neemt het woord. Ze geeft aan dat ze het hele aspect van genade mist in het verhaal van de eerste spreker. Vol enthousiasme vertelt ze over de tijd van genade waarin we leven. Ze is totaal niet eens met het idee dat God ons wilt straffen. “Er is geen blokkade tussen ons en God. We mogen altijd zo maar bij Hem komen en hier genezing en voorspoed ontvangen.” Ze daagt ieder van ons uit om in de rijkdom van Gods genade te gaan leven.

Een afgevaardigde van Trin vertelt over de Firenights in Nieuwegein; speciale bijeenkomsten die ze het afgelopen jaar gehouden hebben. Duizenden mensen zijn hier naar toe gekomen. De zalving van God was duidelijk aanwezig. Hij vertelt hoe hij het heerlijk vond om te zien hoe mensen vol passie en verlangen zich uitstrekten naar God en dat God met Zijn geweldige aanwezigheid kwam. Ze hebben vele getuigenissen van hoe mensen tot bevrijding, herstel en genezing zijn gekomen. Voor hem was er geen vraag waar God is in Nederland, maar meer of wij bereid zijn Hem te ontmoeten.

Een voorganger van de Baptisten Unie krijgt nu het woord. Hij zet zijn vraagtekens bij onze zucht naar verlangens en ervaringen. Is het wel goed om elke keer weer zoveel te willen ervaren? Gaat het bij geloven wel om het ervaren, of is dit maar een heel klein deel hiervan? Moeten we voelen dat God aanwezig is om dit te weten? Zijn stelling is dat “God aanwezig is in Zijn lichaam en dat als wij als gemeente bij elkaar komen, God er altijd is. Niet omdat wij dit nu voelen, maar omdat Hij dit in Zijn woord beloofd heeft”.

Een Katholieke priester die tot nu toe aandachtig heeft zitten luisteren, vertelt over hoe zij in de Katholieke kerk God elke week weer ervaren in de Eucharistie viering. Hij vertelt over hun vast geloof dat de hostie tijdens de Eucharistie viering letterlijk veranderd in het Lichaam van Christus en hoe hier het stille wonder plaatsvindt van Gods aanwezigheid en hoe God lijfelijk aanwezig bij hen is. Hij geeft te kennen dat hij niets begrijpt van onze ervaringen van gemis van Gods aanwezigheid in de kerk.

Een Pinksterbroeder springt hier op in. Hij vindt het geweldig dat de Katholieke kerk wekelijks bemoedigd wordt door deze gedachte. Maar het is wel een onzichtbaar wonder. Waar zijn de wonderen en tekenen die God ons beloofd heeft? Hij vertelt hoe hij onlangs in België naar een samenkomst van Benny Hinn is geweest en daar met zijn ogen wonderen heeft gezien en God zo sterk ervaren heeft. Zouden we Benny Hinn niet gezamenlijk kunnen uitnodigen om naar ons land te komen en ook hier samen Gods aanwezigheid en kracht te ervaren tijdens deze diensten?

Een Bijbelleraar van stichting Het Morgenrood schudt zijn hoofd, al luisterend naar de pinksterbroeder. Als hij het woord krijgt, probeert hij de aanwezigen in een aantal minuten uit te leggen dat er verschillende bedelingen in de Bijbel zijn. Hij vertelt ons dat we nu in de tijd van de genade bedeling leven, waarin geen wonderen en tekenen meer plaatsvinden. Pas in de bedeling van het Koninkrijk als God Israel gaat herstellen, zullen de wonderen en tekenen weer terugkeren. Hij eindigt met de woorden: “Als je een verkeerd theologisch kader gebruikt en niet de tijden in de Bijbel begrijpt, zal je voortdurend leven met teleurstellingen en dingen verwachten die er nu niet zijn.”

Een leider uit de Charismatische wereld vindt dit maar een armoedig beeld van het geestelijk leven. Moeten we onze theologie bouwen rondom de armoede van ons geestelijk leven? Op hem komt het over alsof de vorige spreker zegt: “We ervaren zo weinig wonderen en tekenen, dus daarom zullen we wel in de tijd van geen wonderen leven.” Moeten we ons juist niet uitstrekken naar de beloften in Gods woord en ons afvragen wat de belemmering is dat wij zo weinig van Gods aanwezigheid en kracht ervaren in de kerk? Bidden we wel genoeg?

De Bijbelleraar van Het Morgenrood schudt weer zijn hoofd. Hij heeft nooit beweerd, dat omdat we zo weinig wonderen ervaren, we niet meer in een tijd van wonderen leven. Volgens hem is dat het paard achter de wagen spannen. Kijken we naar onze ervaringen en bouwen hier onze theologie omheen of is het net andersom? Het gaat er volgens hem niet om wat we ervaren, maar om een juist Bijbelsinzicht.

Een afgevaardigde van Fire Nederland vraagt of hij terug mag komen op de vraag ‘bidden we wel genoeg?’ Vol vuur vertelt hij over de landelijke dag van gebed en verzoening die gaat komen op 09-09-09 op het Malieveld in Den Haag. Als wij ons als kerk verootmoedigen, onze zonden afleggen en God gaan zoeken in vasten en voorbede, zal Hij dan niet met kracht en majesteit komen? Maar we zijn niet gewend om te vasten en echt voorbede te doen. Als wij dit serieus op ons zouden nemen, wat zou God dan niet kunnen doen? Stel dat we als kerk met zijn allen veertig dagen gaan vasten, wat voor kracht zou er dan niet vrijkomen. Zou het niet geweldig zijn als mensen uren in de rij zouden staan om zondags onze kerken binnen te komen en al in de rij overdonderd worden door Gods geweldige aanwezigheid?

De groep valt stil, maar niet voor lang.

(wordt morgen vervolgd)

Een jaar lang geen ‘stille nacht’ meer voor mij

Heerlijk zo’n Tweede Kerstdag! Even rust...

Ik kwam dit leuke plaatje gisteren tegen op de site van www.goedgelovig.nl Het typeert mijn kerstfeest dit jaar:

Ik vier al sinds halverwege december kerstfeest. Over de afgelopen twee weken heb ik op tien verschillende kerstfeesten optredens verzorgd. Samen met Henkie, mijn buikspreekpop, mijn verfkwasten en wat goocheltrucs heb ik hiervoor het hele land doorgereisd. Tenminste zo voelt dat...

Van een hele middag straatoptredens tijdens de kerstmarkt in Ermelo tot een kinderkerstfeest in Scheveningen en in de kinderwinkel in Moerwijk. Van een optreden in Zevenhuizen tot een kinderkerstnachtdienst in De Lier in het Westland. Van het lichtjesfeest in de grote Oude Kerk in Delft tot een geweldig kerstfeest in Boei 90; het nieuwe gemeentestichtende project in het Haagse Wateringseveld.

Natuurlijk hadden we ook zelf onze kerstfeesten. Afgelopen zondag was het een kerstbingo tijdens onze viering op zondagmorgen. Dat is het leuke van nieuwe alternatieve gemeentes - daar kan je dingen soms net wat anders doen. Zondagavond hielden we ons jaarlijks kerstfeest voor de wijk met meer dan 130 buurtbewoners. Een feest vol optredens, lekkere hapjes en een duidelijke kerstboodschap. Afgelopen woensdag was het feest in onze nieuwe projecten in het Zeeheldenkwartier. De hele kerkzaal zal vol met Marokkaanse en Turkse vrouwen, veel moslimkinderen en een groep hangjongeren. Iemand maakte na afloop de opmerking dat het tijden geleden was dat hij zoveel moslims in een kerk had gezien.
Ook dit was een geweldig feest. Wat kosten die feesten veel tijd en energie aan voorbereiding, maar ze mogen er dan ook wel echt wezen!

Nu is het Tweede Kerstdag en ben ik voor dit jaar uitgekerst! Even geen ‘Stille nacht’ meer voor mij. Tijd voor wat echte stilte...

Afscheid nemen is starten met iets nieuws

Allereerst iedereen hartelijk bedankt voor de hele leuke reacties en het meeleven in het verhaal van mij en John. Het is een verhaal geworden waar ik voor mijzelf veel van geleerd heb. Een verhaal waarvan ik, toen ik van de zomer hiermee begon, niet wist dat het zoveel afleveringen nodig zou hebben om verteld te worden. Het afgelopen half jaar is John op een rare manier deel geweest van ons gezin. We zullen hem gaan missen. Met enige regelmatig dook hij zomaar in onze gesprekken op. ‘Wat gaat er nu weer gebeuren?’, was dan de grote vraag.

Het verhaal van John is nu verteld. De komende weken zal ik het hele verhaal in een pdf document aan mijn blog hangen. Wat ik er verder mee ga doen, weet ik nog niet. Iemand stelde voor om het als verhaal in het land te gaan vertellen. Dit lijkt me een leuk idee - misschien in de vorm van een seminar...

Ik denk hier nog over na. Als je ideeen hebt, hoor ik dit graag van je.

Vandaag is het kerst - tijd voor een nieuwe geboorte. Terwijl we afscheid nemen van John, staan er al twee personen te trappelen om zijn plaats hier in te nemen. Deze personen zijn Ron en Petra de Rijke. Beide zijn fictieve personen ontsproten aan mijn fantasie. Ron is sinds een paar weken de nieuwe predikant van de (niet bestaande) Baptisten gemeente in Delft. Petra, zijn vrouw is ook in dienst van de gemeente gekomen, maar dan als parttime jeugdwerker. Ron heeft gevraagd of hij het komende jaar delen van zijn dagboek hier op mijn blog mag plaatsen. Omdat ik de kwaadste niet ben, heb ik hem hier ruimhartig toestemming voor gegeven. Dus in januari gaan we van start met de nieuwe serie “Een jaar in het leven van...”. Voor die tijd zullen Ron en Petra zich hier nog wel wat beter voorstellen.

Voor nu; iedereen een heel goed kerstfeest toegewenst!

Matthijs

Foto's van Rum

Vandaag kwamen mijn foto's van het eiland Rum van mijn reis met John binnen:

 

 

 

De enige aanlegplaats op het eiland. De laatste avond van ons verblijf op dit eiland hebben we hier onze tentjes opgezet.

 

 

 

Rum is echt een ruig en wild onherbergzaam eiland, maar wel heel mooi!

 

 

 

 

Onze kampeerplek vlak naast het mausoleum in een afgelegen baai. Niemand om ons heen. De voorste tent met al die rotzooi in van mij...

 

 

 

 

Uitzicht op 'onze' baai tijdens onze bergtocht

 

 

 

Uitrusten op de top, terwijl ik al mijn telefoontjes afhandel

 

 

 

Het mausoleum en het boswachtershuisje dat onbewoond en leeg is.

 

 

Op Rum vind je wilde harige stinkgeiten, honderden herten en...

 

 

wilde Schotse Hooglanders!

Een bergtop te ver

Dit is de tocht die John en ik over de bergkammen van Rhum gelopen hebben. Het is zo'n 18 kilometer, maar berg op en berg af. Het was eigenlijk te ver!

Ook aan 'John' komt een einde

Van de week heb ik de laatste hand gelegd aan de serie 'Een ontmoeting met een gezalfde'. Het is nu helemaal af en staat al op Typepad klaar om de komende weken hier op mijn blog te gaan verschijnen.  Ik ben van de zomer tijdens onze zomervakantie over John gaan schrijven; nooit kunnen denken dat het zo'n lange serie zou worden. Bij elkaar worden het 65 afleveringen met het einde op kerstavond - zo net voor de 1ste Kerstdag...

Tja, en wat dan?

Ga ik in januari een nieuwe serie schrijven? Waarover?
Wat ga ik met het verhaal van John doen?

Ik sta open voor ideeen en inspiratie...