Van het weekend heb ik op de mini-Soul Survivor festival het boek ‘Huisfeesten’ van Peter Vlug jr gekocht. Zondagmorgen had ik wat tijd en heb ik het boek in anderhalf uur uitgelezen.
Peter schrijft dit boek vanuit een geweldige visie om zoveel mogelijk mensen met het evangelie te bereiken en te discipelen. Hij heeft hiervoor (met anderen?) een systeem ontwikkelt van huisfeesten. Huisfeesten zijn families die wekelijks bij elkaar komen voor een maaltijd, een avondmaalviering, een tijd van aanbidding en onderwijs. De huisfeesten zijn gebaseerd op de Sabbath vieringen waar er naast de familie ook ruimte was voor de vreemdeling, de wees, de armen en de weduwe. Peter wil hiermee christenen aanmoedingen om vanuit hun netwerk en daarbuiten mensen uit te nodigen voor de wekelijkse huisfeestviering, hen kennis laten maken met het christelijk geloof en de christelijke gemeenschap en hen hier verder te discipelen.
Hoewel ik zijn drijfveren, passie en motivatie zeer waardeer, merk ik dat ik toch niet enthousiast over dit boek kan zijn. Nadat ik dit gelezen heb, blijf ik met teveel vragen achter.
Mijn eerste struikelpunt met dit boek is het systeem rondom huisfeesten. Misschien zegt dit meer over mij, dan over het boek. Maar ik worstel met systemen. Als ik het boek lees en mij probeer in te leven in de vorm die zij gekozen hebben, voel ik me opgesloten. Peter beschrijft bijvoorbeeld hoe hij met een raad van apostelen het apostolisch onderwijs samenstelt dat wekelijks in het huisfeest behandeld moet worden.
Het denken van Peter rondom de huisfeesten is gebaseerd op de eerste hoofdstukken van Handelingen waar de gemeente zich onder het onderwijs van de apostelen plaatste. Leraren mogen bijvoorbeeld aanvullend les geven uit de bijbel, maar het apostolisch onderwijs staat wekelijks centraal. Deze gedachte roept weerstand bij me op. Waarschijnlijk is dit mijn Nederlandse rebelse individualistische mentaliteit, maar ik zou mij en mijn familie niet (klakkeloos) onder het onderwijs van voor mij onbekende mensen willen plaatsen die door een deel van het Lichaam van Christus (waar ik niet in relatie mee ben) tot apostel zijn uitgeroepen. Deze raad van ‘apostelen’ zou ik eerst persoonlijk willen leren kennen, in relatie mee staan, voordat ik en mijn familie zich hiervoor openstellen. Zo zijn er meer aspecten van het systeem waarbij ik weerstand ervaar.
Ik kan me voorstellen dat, als Peter naar de kerk in Nederland kijkt en ziet hoe weinig wij groeien en bereiken, hij ons aanmoedigt om onszelf te verloochen en ons wel in deze structuur te plaatsen. Ik weet dat de nood hoog is en dat verandering noodzakelijk is. Persoonlijk denk ik echter niet dat zijn vorm van huisfeesten bij mij zal passen.
Daarnaast plaats ik persoonlijk ook mijn vragen bij het gemak van de verwachting dat de bovennatuurlijke bediening van wonderen en tekenen in elk huisfeest aanwezig zal kunnen of moeten zijn. Ik verlang ernaar dat God de mensen in onze gemeente en omgeving aan zou raken met zijn genezende kracht, maar het gebeurt helaas niet. (Als ‘goed’ christen zou ik misschien nog niet moeten zeggen.) Misschien ziet Peter dit wekelijks plaatsvinden en is het een logische verwachting dat deze bediening van wonderen aanwezig is. Maar mijn beleving is anders. Ik mis de verhalen in zijn boek waaruit blijkt dat zijn realiteit rondom wonderen helemaal anders is dan de mijne. Zijn ervaringen zouden mij hebben bemoedigd en mijn verwachtingen hebben opgekrikt. In dit boek vind ik deze praktijkverhalen niet...
Over het boek zelf vind ik het jammer dat ik het in anderhalf uur kan uitlezen. Het is bijna 100 bladzijden, maar bevat ook veel witte bladzijden. Als ik het lees, komt het op me over alsof Peter het snel moest schrijven. Naar mijn mening zegt hij te weinig over wat hij over wilt brengen. Het is niet niks wat hij in dit boek probeert te doen. Hij gaat voor een totaal nieuwe vorm van kerk-zijn en structuur en tracht dit in hoogstens 80 pagina's te volbrengen. Ik ben bang dat dit van de lezer teveel gevraagd is. Het klassieke voorbeeld hiervan is zijn hoofdstuk, of beter gezegd, een bladzijde over gebed. De vraag is 'hoe bidden we in een huisfeest?'. Onder deze vraag volgt een uitgebreide bijbelquote van de Timotheusbrief over gebed. Het enige wat Peter hier weer onder over bidden schrijft, is de zin: “Op deze wijze bidden we ook in een huisfeest.”
Wat? Daar kan je toch veel meer over zeggen! Hoe bid je als er ook niet-christenen aanwezig zijn? Hoe bid je met niet-christenen die daar aanwezig zijn? Hoe betrek je de kinderen hierin? Wat voor vormen gebruik je? Welke verhalen kan je hierover vertellen? Waar loop je tegenaan? Ik wil veel meer weten over bidden in een huisfeest dan de zin dat zij precies zo bidden als in de Timotheus brief. Daar heb ik geen 10 euro voor betaald. Wat dat betreft voelt het boek afgeraffeld. Peter schrijft bijvoorbeeld in een ander hoofdstuk / bladzijde een lange zin waarin hij aangeeft allerlei wonderen te hebben meegemaakt zonder de verhalen hierover te vertellen. Kom met die verhalen en breng deze zin tot leven, zodat ook wij meer gaan verwachten.
De structuur huisfeesten staat of valt met het spel ‘Bijbelfondue’ dat hiervoor ontwikkeld is. Dit spel kan je op de webwinkel van www.EastWestGeneration.nl voor 55 euro aanschaffen. De apostolische raad maakt het lesonderwijs dat gebruikt kan worden voor dit spel. Wat mij opviel in het boek was dat er bijvoorbeeld geen voorbeeldles van Bijbelfondue in zit. Mocht je dit willen inzien, zal je naar hun website moeten gaan, waar je een aantal voorbeelden gratis kan doorlezen. Ik vind dit een gemis in het boek.
Om te eindigen met een samenvatting vind ik dat Peter dit boek uit een goede en belangrijke visie geschreven heeft. Ik begrijp helemaal waar hij vandaan komt, wat hij in dit boek wilt bereiken en hoe hard de kerk misschien wel dit soort structuur nodig heeft. Misschien zijn we niet meer in de luxe positie om te kunnen zeggen dat zo’n soort structuur ons niet ligt, maar mijn voorkeur gaat toch naar andere vormen uit.
Ik mis de hand van een redacteur en een goede uitgever in dit boek, waardoor het voor mij helaas te oppervlakkig blijft en meer vragen oproept dan antwoorden geeft. Dat is jammer. Het feit dat ik een boek over een totaal nieuwe vorm van kerk-zijn in zo’n korte tijd kon uitlezen, liet voor mij de zwakte van het boek zien.
Ik hoop dat de volgende editie drie keer zo dik zal zijn met:
- een uitgebreide goede uitleg
- met hoofdstukken van minimaal twintig pagina’s in plaats van soms maar een pagina
- in elk hoofdstuk aantrekkelijke verhalen uit de praktijk
- doordachte reflectie op de huidige kerk en op een goede overgangsperiode van huidige vormen van kerk-zijn naar huisfeesten
- meer theologische onderbouwing voor het vieren van Joodse feesten
- een theologische onderbouwing voor de status van het huidige apostolisch team
- een introductie van het apostolisch team met als doel om vertrouwen te winnen bij de lezers die zich toch volledig aan hun onderwijs moeten gaan onderwerpen
- meer voorbeelden van lessen van de ‘Bijbelfondue’ methode.
Meer...
En wat mij betreft, mag het dan ook wat meer kosten en wil ik het zeker kopen!