Post-Evangelische Perikelen

Geraakt door Freek

Afgelopen zondagavond was de finale van het programma 'Op zoek naar Joseph'. We zijn thuis met zijn allen echte musical liefhebbers en hebben dit programma wekelijks gevolgd. Freek zong zondag het nummer 'Gethsemane' uit de musical 'Jesus Christ Superster'. Ik gaf die avond een workshop over de identiteit van een leider voor de H20 training van Momentz.

Ik kwam wat later het programma binnen. Het raakte me hoe hij in dit nummer de strijd van Jezus in het hof van Gethsemane heel raak vertolkte. Mooi!

Bijna net zo gemeen als Henkie

Vanmorgen een kinderoptreden gedaan in de vakantiebijbelclub in de Havenkerk in de Haagse wijk Schilderwijk. Anke Strating, bekend van haar blog Woeii schreef hier vanavond een stukje over. Hieronder een gedeelte over mijn optreden...

"Het ging vandaag  over de vergeving die God ons geeft, en die wij ook aan anderen moeten mogen geven (reken maar..! het telt niet meer!). Dit verhaal werd op een hele leuke manier aan de kinderen verteld door Matthijs Vlaardingerbroek, met zijn pop Henkie... erg grappig. Nou was Henkie degene die sorry moest zeggen... maar volgens mij was Matthijs bijna net zo gemeen als Henkie;) Ook de waterkan waar maar water uit bleef komen deed het goed... al die kids beweren dat ze het snappen... en elke keer weer verbaasd zijn als er toch nog een keer opnieuw water uit komt.. geweldig!

Het leukst vind ik toch echt dat de kinderen er zo van genieten, dat ze het echt leuk vinden... zelfs kinderen die thuis helemaal niet gelovig worden opgevoed, of met een heel ander geloof. Hier in blijf ik echt zo duidelijk zien dat God om al deze kinderen, stuk voor stuk, geeft.. dat Hij van ze houdt, voor ieder een  speciaal plan heeft.

Soms snap ik heel weinig van God, en dan moet ik even helemaal terug naar de basis, Hij houdt van ons, en Hij is goed... van uit die basis mag ik op Hem vertrouwen, en vanuit dat vertrouwen zie ik steeds weer nieuwe dingen. Klinkt heel simpel.. ach misschien is dat het ook wel;)"

Morgenochtend verzorg ik een ander kinderoptreden in de vakantiebijbelclub in Scheveningen.

Buurtkerk: 'Jezus een goede gast!'

 Laatst in de buurtkerk mochten mensen zeggen wie Jezus voor hen was. Karel trapte af: ‘Jezus, das een goed gast, joh!’. Andere mooie reacties volgden, ‘Jezus is mijn vriend’, ‘Jezus is mijn Redder’ en ‘Jezus helpt mij met mijn alcoholverslaving’. Eenvoudig maar ontzettend mooi, helemaal als je bedenkt dat veel van deze mensen eigenlijk niet zoveel met ‘Jezus en God’ hadden toen ze voor het eerst binnenkwamen.

Moslima's, hoge hakken en een bal

Afgelopen juli organiseerden we samen met 8 jongeren uit de Gold Hill Church in London, een week vol leuke activiteiten voor de wijk. Één van de leukste momenten uit die week was voor mij de sportactie op zondagmiddag. Halverwege de middag kwamen drie tienermeisjes klagen: ‘Het is niet eerlijk, wij willen ook een voetbalwedstrijd voor meisjes’ (tot nu toe was het voetballen voornamelijk voor jongens..).

Dat kon geregeld worden en vervolgens heb ik één van de meeste leuke dingen gezien die ik ooit heb gezien hier in de wijk: tussen de kluwen van voetballende kinder- en tienersmeisjes waren daar plots ook twee moslimvrouwen die fanatiek meevoetbalden. In keurige kleren, met hun hoofddoeken en op hoge hakken renden zij van de ene kant van het hobbelige veld naar de andere kant, terwijl ze ondertussen de longen uit hun lijf schreeuwden. Zij hadden echt fantastisch veel lol! Het grote plezier dat zij en vele kinderen en wijkbewoners deze week hadden, maakte deze actieweek zeer geslaagd!

Als goede mannen vallen - deel 8

Het gaat nu hard in het leven van John. Als hij veertig is, heeft hij een landelijke bediening. Hij is schatrijk, rijdt de mooiste auto’s. Hij heeft die grote gemeente waarvan hij gedroomd heeft, maar het is nog steeds niet genoeg. Het is nooit genoeg. Er moet altijd een beetje meer bij totdat het niet meer houdbaar is.

Zo werkt dat met een roepende valkuil. Om aan de roep van de valkuil in je leven te kunnen voldoen, moet er elke keer weer een schepje boven op. Omdat dit schepje niet voldoende is, wordt de roep alleen maar harder. Het enige wat John nu nog kan redden, is als hij zou stoppen. Stoppen met al die dingen die hem succes geven en zich uit alles terug zou trekken, om aan zichzelf te gaan werken. John kan dit echter niet doen. Hij is verslaafd aan het succes dat hem uiteindelijk ook zal kapotmaken. John is niet meer stoppen...

Het is alsof er een grote glijbaan naast de valkuil is geplaatst. Als John op de glijbaan zou gaan zitten, zou hij zo de valkuil in glijden. Met alles wat groter, mooier en succesvoller moet in het leven van John wordt de glijbaan ook steeds groter. De verantwoordelijkheden die John draagt, worden bijna ondraagbaar. En nog steeds is John niet gelukkig.

Elke week predikt hij een boodschap van redding, bevrijding, genezing en wonderen, terwijl hij zelf deze dingen in zijn eigen leven mist. John begint te worstelen met de kloof tussen zijn preken en zijn eigen leven. Hij voelt zich soms een echte hypocriet. John wordt moe van de show, van alle verwachtingen die hij zichzelf en anderen op hem leggen. John heeft het helemaal gehad, maar het feest moet door. Elke dag weer moet het feest door, en door, en door...

Nieuwe nieuwsbrief van ons werk is online

De nieuwste nieuwsbrief van ons gemeentestichtend werk in Den Haag is uit. Je kunt hem hier online lezen.

Acht jaar geleden verhuisden wij als gezin naar de wijk Spoorwijk met een droom en een koffer vol idealen.

- Zou het mogelijk zijn om in een wijk waar de kerk niet meer bestond een hele nieuwe kerk voor wijkbewoners te kunnen beginnen?
- Zou ooit iemand komen?
- Zouden er mensen tot geloof gaan komen?
- Hoe zou dit gaan verlopen?

Zo maar een aantal vragen waar we als gezin mee bezig waren.

- Nooit kunnen denken dat er acht jaar later een echte nieuwe wijkgemeente zou zijn, waar zondags tussen de 25 en 35 mensen uit de wijk aanwezig zijn.
- Nooit kunnen denken dat we nu in een straal van honderd meter met elf medewerkers bij elkaar wonen verdeeld over vijf huizen.
- Nooit kunnen denken dat acht ex-stagiaires na hun stage naar Den Haag zouden verhuizen en hier parttime als medewerker betrokken zouden raken.
- Nooit kunnen denken dat we van 1 gemeentestichtend project zouden uitgroeien naar 4 hele verschillende projecten.

Lindsey en ik zijn dankbaar voor alles wat er is gebeurd, voor de hele leuke mensen met wie we mogen werken, voor de gemeente die is ontstaan, voor de verschillende projecten die zich ontwikkelen, voor de gemotiveerde teamleden die gelijk ook onze vrienden zijn.

Dankbaar voor de betrokkenheid, ondersteuning en gebeden van mensen. In ons werk weten wij ons afhankelijk van de trouw en voorziening van God. Maar in deze voorziening gebruikt Hij mensen. Mensen die ons ondersteunen, zodat we samen dit werk kunnen doen.

Het werk is nog niet klaar. Eigenlijk wordt het alleen maar groter met nieuwe uitdagingen, problemen, overwinningen en groeimomenten. We zien uit naar alles wat de komende jaren gaat komen. ...

Eindelijk klaar met mijn studie

Vandaag heb ik eindelijk na drie jaar studie mijn examen gedaan voor mijn opleiding tot Schoolcounselor. Vanmorgen vroeg moest ik naar Keteren voor een lang multiple choice examen en het voeren van twee counselingsgesprekken van een uur. Nu maar hopen dat ik ook daadwerkelijk geslaagd ben.

Ik ben drie jaar geleden begonnen met deze opleiding op HBO niveau met als doel om de Antilliaanse jongeren binnen ons werk te kunnen helpen in het zoeken van oplossingen voor de problemen waarmee ze worstelen. Nu drie jaar laten zijn al deze jongeren uitgevlogen. Ik zie hen nog wel af en toe, maar niet meer met intentie van toen.

Gelukkig kan ik deze vaardigheden ook gebruiken binnen de pastorale kant van ons kerkelijk werk en in het coachen en begeleiden van andere pioniers.

Te hoog op een voetstuk

Van de week een interessante post gelezen van Maarten over 'Vallende leiders'. Hieronder een klein stukje uit zijn post:

"Ik denk dat we de neiging hebben om aansprekende leiders zó hoog op een voetstuk te plaatsen, dat ze er op een gegeven moment zelf niet meer bij kunnen. Dat ze er wel af móeten vallen, en hoe hoger ze stonden, hoe groter de val.

Ons verlangen naar rein en heilig zijn zit zó diep, dat we op zoek gaan naar rolmodellen. Ik wil net zo zijn als… ja als Jezus natuurlijk maar ook als bepaalde ‘Jezus-figuren’. Vervolgens zien we van deze mensen alleen nog maar de mooie dingen, en weigeren we ook ruimte te geven aan het feit dat ze ook maar mensen zijn, met hun zwakke plekken.

Maar wat nu als we dit rolmodel zélf zijn? We voelen ons gestreeld door de aandacht, en voelen ook een roeping om een baken van hoop te zijn voor anderen. We helpen ze naar ons beste kunnen, naar eer en geweten. Maar het voetstuk wordt hoger en hoger. En we weten als geen ander dat ook wíj onze zwakke kanten hebben, maar ja, dat mág niet. We mógen er niet aan toegeven. We doen ons best om een steeds perfecter voorbeeld te zijn. Totdat de afstand tussen ons ideale zelf en wie-we-zijn-als-niemand-kijkt zo groot is geworden, dat we de afgrond in worden gezogen.

“Als ze echt zouden weten wat ik denk en voel, hoe zondig ik me soms voel… dan zouden ze me laten vallen.” Herken je die gedachte? Ik wel. Maar ik heb geleerd dat de beste manier om hiermee om te gaan is: alles in het licht brengen. Dus: belijden aan God en aan een paar betrouwbare mede-christenen. En in het licht hóuden. Eerlijk blijven over je zwakheden. Zodat God zíjn kracht kan laten zien in mijn zwakheid. Maar wat nu als ik dus zo’n grote leider ben? Ik kan wel duizend redenen bedenken om het dan maar voor me te houden. Met als uiteindelijk gevolg dat ik zal vallen. Onherroepelijk."

Als goede mannen vallen - deel 7

Waarom vallen goede mannen?

Ze vallen omdat ze hun valkuil niet in durven klimmen om daarna de put tot de rand toe te vullen. Maar zwaartekracht doet uiteindelijk toch zijn werk en de leider valt.

In mijn eigen leven wil ik deze val, met alles wat ik in me heb, voorkomen. Niet alleen voor mezelf, mijn gezin en mijn vrienden, maar ook omdat een leider zich altijd op de glasplaat in de kopieermachine bevindt. Met alles wat ik doe, kopieer ik onbewust mezelf in anderen. Niet alleen mijn sterke punten, maar ook mijn valkuilen worden hierin gekopieerd.

Hoe dan ook moet die valkuil (of misschien wel valkuilen) dicht. Maar dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hieronder een gedeelte vanuit een nieuw verhaal dat ik aan het schrijven ben:

De koning kijkt mij aan. “Wil jij iets voor mij doen?” “Alles, Heer. Wat u maar vraagt.” “Ga terug naar je eigen landgoed. In je kasteel zit een put.” Ik knik. De koning vervolgt: “Haal het deksel van de put en klim naar beneden.” “Maar...”, ik kijk bedenkelijk. In mijn kasteel zit inderdaad een put. Ik weet niet of de koning dit weet, maar in die put zit een vreselijk monster. Jarenlang zat de put opgesloten. Maar onlangs heb ik in een ingeving de put voorzichtig open laten maken en meteen steeg er een vreselijk gebrul uit de put op. Wat was dat? Ik kan me nog goed herinneren hoe ik bevend van angst mezelf dwong om in die put te kijken. Eerst moesten mijn ogen aan het donker wennen. Alles was zo pikzwart. Maar toen ik langer keek, zag ik daar een vreselijk monster. Ik wist niet hoe snel ik mijn hoofd terug moest trekken. Snel schoof ik het loodzware deksel terug op de put en gelijk verstomde het gebrul. Wat was ik van slag geweest. Er woont een monster in mijn kasteel. Hoe kan dat nou?

Ik zie dat de koning mij vragend aankijkt. Durf ik de koning over dit monster te vertellen? Diep van binnen schaam ik mij ervoor. Ergens voel ik dat het mijn schuld is dat dit monster daar zit. Ergens weet ik dat dit monster daar niet had moeten zitten of klets ik nou onzin? Zou de koning mij verachten vanwege dit monster? Ineens voel ik de hand van de koning op mijn schouder. “Vertrouw mij. Haal het deksel van de put af en klim naar beneden. Ga!”

Terwijl de koning op zijn paard stapt en wegrijdt, blijf ik vertwijfeld achter. “De koning moet vast en zeker iets van dat monster weten. Wat moet ik met dat monster aan? Ik kan hem niet in de put laten zitten. Ik moet iets met de opdracht van de koning doen. De volgende keer dat hij mij ziet, zal hij mij naar de put vragen. Maar dan moet ik de put inklimmen. Wat als het monster sterker is dan mij? Wat als het mij overmeestert? Wat als het mij verslindt?” Ik merk dat ik bang ben. Banger dan ik in tijden geweest ben. Bang voor dit monster in mijn put. Bang dat ik het niet de baas zal kunnen zijn, maar dat het mij zal overmeesteren. Wat zal er wel niet gebeuren als ik hiermee oog in oog komt te staan?

De woorden “vertrouw op mij” komen weer terug in mijn gedachten en ik voelt mij rustiger worden. “De koning is niet gek. Hij weet vast van dat monster en ik heb tenslotte mijn zwaard. Ik zal dat monster aan mijn zwaard rijgen. Ik maak het dood, eens en voor altijd!” Ik voel me met de minuut moediger worden, maar als ik ‘s avonds bij mijn kasteel aankom, merk ik dat ik er toch niet klaar voor ben. Morgenochtend klim ik die put in.

Morgen ga ik er wat aan doen! Voor vandaag kom ik er nog wel mee weg. Het vullen van de valkuil heeft geen haast. Het monster van de onvervulde behoefte zit daar goed. Morgen is een nieuwe dag. Zo houden we ons zelf voor de gek. We zijn als de café-eigenaar met zijn bordje ‘Morgen is de koffie gratis’, terwijl onze val misschien steeds dichterbij komt.

Daar heb je Henkie!

Vanmiddag heb ik mijn derde kinderoptreden deze week verzorgd. Deze keer was ik in Maasdijk met rond de honderd kinderen uit het dorp. Lachen om Henkie (mijn buikspreekpop), verbaasd zijn over de goocheltrucs en luisteren naar de verhalen. Ik vind dit altijd erg leuk om te doen. Als ik met mijn koffer de kerk binnen loop, hoor ik kinderen al fluisteren "Daar heb je Henkie!"

Dit jaar doe ik het programma 'Vrienden voor het leven', een kinderprogramma van ongeveer een uur tot anderhalf uur lang. Ik sta nog een paar keer geboekt dit jaar. Dan is het tijd voor het nieuwe programma voor 2009: "Een frisse start".