Een paar dagen geleden was ik met iemand in gesprek over succesverhalen. Waarom hebben we de neiging om elkaar succesverhalen te vertellen en wat doet dit met de ander? De persoon met wie ik sprak, vertelde dat zij het moeilijk vindt om al die succesverhalen te horen. In haar eigen werk ervaart ze veel worstelingen en tegenslag en dan komen daar die geestelijke mannetjes met hun geestelijke succesverhalen en voelt zij zich heel klein.
Ik herken mij hierin. We lijken soms meer waarde te hechten aan aantallen en wonderlijke verhalen, dan aan trouw zijn en geduldig doorgaan. Misschien is het wel dat we succes koppelen aan de zegen en de goedkeuring van God. Toen ik van de week ergens kwam en tijdens het wachten het blad Charisma door bladerde (moet ik eigenlijk niet doen... maar de verleiding is soms te groot! Net als bij de Uitdaging), las ik een artikel over Mattheus van der Steen van Trin waarin hij beschreef dat God hem zegende met goud op zijn lichaam en in zijn bijbel. Dat zet je wel even aan het denken.
Bij mij komen er dan allemaal vragen op. Waarom doet God zoiets? Wat zegt dit over hoe God naar hem kijkt? Wat zegt dit tegen mensen; ok... tegen mij waar dit soort dingen niet gebeuren?
Is degene met het grootste 'succes' Gods lievelingetje?
Draagt degene met het meest aantal wonderlijke verhalen meer van Gods goedkeuring?
Zijn wonderen een teken van zegen?
En wat moet je als je net als mijn vriendin trouw elke dag bezig bent met dienen in de liefde van Jezus en niks ziet, geen 'resultaat' boekt, geen wonderen tegenkomt, teleurstelling vindt in plaats van goud en je afvraagt of God zijn zegen en goedkeuring nog steeds met je is.