Soms hoor je nieuws, waarna er allemaal slechte woorden door je hoofd gaan. Woorden die je eigenlijk niet mag zeggen, of zelfs denken. Dit overkwam me gisteren:
Van dinsdag op woensdag waren we met ons team, dat bezig is met het gemeentestichtend werk in het Zeeheldenkwartier, een nachtje naar het retraitecentrum de Spil geweest. Een heerlijke plaats om stil te worden, te bidden en veel met elkaar te praten. Eigenlijk is een nachtje veel te kort, maar je kunt niet altijd van huis zijn...
Natuurlijk had ik gisteren 's middags en 's avonds twee spreekbeurten gepland om de retraite snel achter me te laten. Typisch!
Gisteravond laat kregen we een mail van goede vrienden van ons met het nieuws dat ze twee weken geleden als voorgangers uit hun kerk ontslagen zijn. Op dat moment gaat er van alles door je heen en denk je een aantal dingen die ik beter hier niet kan weergeven.
Ik heb het de afgelopen jaren al meerdere keren van nabij gezien dat pioniers een werk opstarten of verder uitbouwen en dan onverwachts door een bestuur ontslagen worden. Elke keer gaat dat met zoveel verdriet, boosheid en het diep zoeken in jezelf naar oorzaken of schuld gepaard - dat wens je niemand toe.
Ik weet verder niets van deze situatie. Ik weet dat mijn hart naar hen uitgaat en dat we in deze moeilijke tijd voor hen bidden.