Elke zondag neem ik een post uit het archief van mijn blog en plaats deze opnieuw op de voorgrond. Vandaag is het 'Vier wegen van omgaan met imperfectie' van dinsdag 11 oktober 2005:
Hoe gaan we om met homofiele of rijke mensen die in de kerk komen? Ik heb er het afgelopen weekeinde lang over nagedacht. Ik denk dat het eerste en laatste wat hier over te zeggen valt, het woordje liefde is. Ik wil dat voorop, in het midden en als afsluiting plaatsen. Mijn hele houding, gedachten, daden en woorden wil ik doordrenkt zien met…
…liefde, liefde, liefde, liefde, liefde, liefde, liefde….
Deze liefde voor de medemens, liefde voor God, liefde voor de kerk wil ik mijn hartstoestand laten bepalen.
Daarnaast denk ik dat het hele aspect van ‘erbij mogen horen’ heel belangrijk is. In hoeverre mogen mensen er gewoon bij horen, geaccepteerd worden, een thuis vinden en over verloop van maanden en misschien soms jaren God ontmoeten en door Hem aangesproken worden op hun leven en de wijze dat ze daarop invulling geven.
“Daar ga je weer die vage kant op, man…”
Nee, in mijn volgende post wil ik hier uitgebreid op ingaan. In hoeverre moeten wij met onze meningen mensen veranderen en aanspreken? En hoeveel ruimte geven wij God met Zijn Geest de ruimte om dit te doen?
“Ok, maar wat doe je dan in de tussentijd met die mensen?”
Ik denk dat er vier wegen zijn die je als gemeente kan inslaan. Vier wegen als je geconfronteerd wordt met mensen die er een levenstijl op na houden die volgens de gemeente niet past bij het volgen van Jezus. Voordat we deze wegen gaan bekijken, wil ik graag dat je de volgende bijsluiter leest:
BIJSLUITER:
“We leven in een imperfecte wereld. We zijn imperfecte mensen. We zijn een imperfecte kerk of gemeente, waar imperfecte leiders zijn die te maken met andere imperfecte mensen die in een imperfecte situatie zitten. We willen graag een perfect antwoord, maar elke weg die we met elkaar in slaan is in meer of mindere mate een imperfecte weg. De vraag is niet: welke weg is het meeste perfect. De vraag is: welke weg kan je in geloof en met God bewandelen?”
Ok, daar gaan we. Terug naar het voorbeeld in de vorige post. Arnold en John zijn twee homofiele mannen die al vier jaar met elkaar samenwonen en nu een paar weken de kerk bezoeken. Erik is vrijgezel, advocaat , bezit een klein vermogen en komt sinds kort ook in de gemeente.
Veiligheidsgordels vast?
1.DE HUIDIGE WEG
De huidige weg is de weg die momenteel door de meeste evangelische kerken bewandeld wordt. Hierin confronteren we Arnold en John op een ‘liefdevolle wijze’ met hun homofiele levensstijl, die volgens onze kijk op de bijbel niet past bij mensen die Jezus volgen. We praten hier met hen over, kijken het een paar maanden aan of gaan met hen een pastoraal traject aan. Op het moment dat Arnold en John willen deelnemen aan het avondmaal of zich willen laten dopen, mag dit niet totdat ze deze levenstijl hebben losgelaten. Dit plaats hen in een moeilijke positie. Hoe gaan ze om met de druk van de gemeente? Gaan ze veranderen? Blijven ze naar hun gevoel als tweederangs christenen in de gemeente of gaan ze weg?
Erik rolt gewoontjes de gemeente in, wordt christen, laat zich dopen en kan binnen een aantal jaar met zijn opleiding (en zijn vermogen) oudste of diaken in de gemeente worden.
Wat gebeurt er op deze weg? De mensen met een zichtbare imperfecte levenstijl worden door de leiderschap aangesproken. De leiderschap spreekt de onzichtbare imperfecte levenstijl in Erik, de gemeente of nog belangrijker in henzelf niet aan. Zonden die wij duidelijk vinden, spreken we aan. We moeten de gemeente rein houden, recht tegenover God kunnen staan. We willen goede verantwoording, leiding en rentmeesterschap over de gemeente hebben. Maar daarin lopen we het risico hele grote zonden en blinde vlekken in ons eigen leven over het hoofd te zien.
“Met als gevolg dat uiteindelijk niet wij de twee homofiele mannen veroordelen, maar dat er misschien een dag komt dat Arnold en John ons veroordelen over het oordeel dat we over hen hebben uitgesproken, terwijl ons zelf buiten dit zelfde oordeel hebben gehouden…”
2. DE WEG VAN OPWEKKING
Op deze weg zien we dat iemand die Jezus wilt volgen er een levensstijl op na moet houden, die bij het volgen van Jezus past. Hierin kijken we niet alleen naar Arnold en John, maar ook naar Erik, de gemeente en onszelf. We gebruiken het voorbeeld van Arnold en John om de gehele gemeente omhoog te tillen. De leiding van de gemeente plaatst deze woorden van Jezus centraal:
36 Wees barmhartig zoals jullie Vader barmhartig is.
37 Oordeel niet, dan zal er niet over je geoordeeld worden. Veroordeel niet, dan zul je niet veroordeeld worden. Vergeef, dan zal je vergeven worden.
38 Geef, dan zal je gegeven worden; een goede, stevig aangedrukte, goed geschudde en overvolle maat zal je worden toebedeeld. Want de maat die je voor anderen gebruikt, zal ook voor jullie worden gebruikt.’
39 Hij sprak ook in gelijkenissen tegen hen: ‘Kan de ene blinde de andere blinde leiden? Vallen ze dan niet beiden in een kuil?
40 Een leerling staat niet boven zijn leermeester; pas als iemand zich alles heeft eigen gemaakt, zal hij de gelijke zijn van zijn leermeester.
41 Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt?
42 Hoe kun je tegen hen zeggen: “Laat mij de splinter in je oog verwijderen,” terwijl je de balk in je eigen oog niet ziet? Huichelaar, verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter in het oog van je broeder of zuster te verwijderen.
43 Een goede boom brengt geen slechte vruchten voort, en evenmin brengt een slechte boom goede vruchten voort.
44 Elke boom kun je aan zijn vruchten kennen, want van distels pluk je geen vijgen en van doornstruiken geen druiven.
45 Een goed mens brengt uit de goede schatkamer van zijn hart het goede voort, maar een slecht mens brengt uit zijn slechte schatkamer het kwade voort; want waar het hart vol van is daar loopt de mond van over. (Lucas 6)
De leiding van de gemeente wil Arnold en John niet aanspreken op hun levensstijl zonder dat ze Erik, henzelf en de gemeente ook hierop aanspreken. Dit vinden we hypocriet.
Aan de andere kant kunnen we vanuit onze overtuiging ook niet zeggen: “Welkom, doe zoals je zelf denkt, vul je leven in, zoals jij wilt.” Dit betekent dat we Arnold en John zullen aanspreken op hun levensstijl en dat ze misschien weg zullen gaan. Maar aan de andere kant betekent het ook dat we iedereen in de gemeente inclusief onszelf aanspreken en met elkaar een traject van bekering doorlopen.
Wat gebeurt er op deze weg? De mensen met een zichtbare imperfecte levenstijl worden door de leiderschap aangesproken. Maar de leiderschap spreekt de onzichtbare imperfecte levenstijl in Erik, de gemeente of nog belangrijker in henzelf ook aan. Zonden die wij duidelijk vinden, spreken we aan. Maar blinde vlekken en onzichtbare zonden spreken we ook aan.
Op deze weg lopen we wel een risico om een gemeente te worden die voortdurend bezig is met het zoeken naar onzichtbare zondes in onszelf en die het zicht op genade en liefde van God kan verliezen en zo onbewust een wettische kant op kan drijven.
Het is moeilijk om vanuit een motivatie van liefde voor mensen en voor God een voortdurend bekeringsproces in de gemeente vast te houden. Het risico is dat we of terugzakken in onze oude levenstijl of het hele aspect van liefde uit het oog verliezen.
3. DE WEG VAN VERZACHTENDE OMSTANDIGHEDEN
Op deze weg gaan we op zoek naar verzachtende omstandigheden om Arnold en John toch een plaats in de gemeente te kunnen bieden. We 
kijken naar de teksten in de bijbel over homofilie en gaan ontdekken of we die ook anders kunnen interpreteren. “In hoeverre mogen wij een aantal teksten uit de bijbel laten bepalen of mensen wel of niet lid kunnen worden? We zijn een imperfecte mensen met imperfecte kanten. Wat zou de schrijver van dit bijbelboek bedoeld hebben toen hij dit duizenden jaren geleden schreef en in hoeverre is dit voor ons in 2005 van toepassing?”
Wat gebeurt er op deze weg? Niemand wordt op hun imperfecte levenstijl door de leiderschap aangesproken. Iedereen is geaccepteerd en mag schuilen onder de geweldige genade van God.
Dit is een proces dat voornamelijk in de meer ’vrijzinnige’ (in de ogen van evangelische kerken) gemeentes plaats vindt. Het is een weg waar de meeste ‘evangelische’ kerken en leiders ver weg van willen blijven. Vanuit evangelische ogen gezien lopen we het risico om op deze weg een gemeente te worden die het radicale volgen van Jezus en de levensstijl die daarbij hoort volledig uit het oog verliezen.
Ik vraag me af in hoeverre dit laatste waar is. Wat mijn ervaring met deze gemeentes betreft, is dat zij vaak op een andere manier heel radicaal zijn. Evangelische gemeentes zijn soms radicaal op het gebied van heiligheid. Wat mij opvalt aan kerken op deze weg dat zij soms heel radicaal zijn in hun naastenliefde en hun praktische zorg voor de verdrukte en de zwakke in de maatschappij. Hun radicaliteit uit zich op een gebied waar de evangelische gemeentes vaak totaal afwezig zijn.
4. DE WEG VAN HET ONDRAAGLIJK GEVOEL
Op de weg van het ondraaglijk gevoel geloven we dat het volgen van Jezus een radicale vernieuwende levenswandel vereist. We zien de blinde vlekken in ons leven en ons onvermogen om de weg van opwekking te gaan. Aan de andere kant kunnen we ook niet weg 1 bewandelen, want dat zou hypocriet zijn. We kunnen niet tegen Arnold en John zeggen, dat ze moeten veranderen als we niet zelf willen veranderen. We zien bij ons zelf en de gemeenteleden een onvermogen om zelf te veranderen. We zijn ons ervan doordrongen dat we een imperfecte gemeente zijn vol van imperfecte mensen die de kant van Jezus op willen gaan. In de mate dat Arnold en John ook die kant op willen gaan, mogen zij deelnemen aan het avondmaal en zich laten dopen.
Als imperfecte gemeente schuilen we met zijn allen diep onder de liefde en de genade van God. Maar er gebeurt nog meer. Omdat bij ons allen de imperfectie duidelijk zichtbaar en voelbaar is en de Heilige Geest over deze imperfectie zweeft, ontstaat er een blijvend ondraaglijk gevoel. Een gevoel, of misschien beter gezegd; een weten dat wij volledig geborgen zijn in de liefde en de genade van God. Maar ook een weten, dat de Geest ons roept tot een proces van imperfectie naar perfectie die we met elkaar mogen bewandelen. Een weg die iedereen mag inslaan op de plaats van imperfectie waar hij of zij zich bevindt en deze weg mag bewandelen in het tempo dat bij hem past.
Een gemeente op deze weg is een reisgenootschap dat zich weet geborgen te zijn in de liefde van God en die door deze liefde geroepen wordt om samen met elkaar op reis te gaan richting Jezus. Deze manier van gemeente zijn geeft bij ‘evangelische mensen’ al gauw een ondraaglijk gevoel.
“Dat kan toch niet! Je kan toch niet een gemeente creëren, waar mensen die er een totaal verkeerde levenstijl op na houden, gedoopt worden en deelnemen aan het avondmaal. Je bezoedelt zo de gemeente van Christus. Dit geeft me een vreselijk ondraaglijk gevoel.”
De gemeente van Christus is een vreselijk imperfecte gemeente vol van imperfecte mensen die roddelen, overspel plegen, liegen, porno kijken, verslaafd aan geld, welvaart en zekerheid, jaloers zijn, zelfzuchtig, hard van hart, etc. We doen net alsof alles mooi en heilig is en creëren zo een vals beeld. Dit geeft ons fijn gevoel. Wij, heilige mooie kerk tegenover de slechte boze wereld. Het is alleen wel een vals beeld en daardoor een vals gevoel.
Als we erkennen imperfect te zijn, ruimte te bieden aan imperfecte 
mensen, maar wel gezamenlijk richting het perfecte willen reizen, geeft dit hopelijk een ondraaglijk gevoel. . Als we niet weg lopen van dit ondraaglijk gevoel, maar dit gevoel een blijvend thuis geven in ons leven, zou het een blijvende stimulans zijn om met elkaar te blijven reizen naar die perfectie die zich bevindt in de liefde en het karakter van God.
Rogier schrijft dit over hoe zij er in hun gemeente mee omgaan:
“In Crossroads Rotterdam doen we het zo: iedereen is welkom, omgeacht huidskleur, sociale status, seksuele voorkeur of persoonlijk verleden. Ook aan het avondmaal mag iedereen komen die tot Jezus wil komen. En ook kan iedereen een rol vervullen in de gemeente. Leiderschap is voorbehouden aan hen die in hun leven laten zien dat ze Jezus volgen. Dat betekent dat op dat punt er naar hun leven gekeken wordt over wat we kunnen zien. Dan komen alle vragen omtrent de grote drie (Money, Sex & Power) aan bod.”
Er zijn vier imperfecte wegen waarvan ik denk dat we die als christenen kunnen bewandelen. Over elk van deze wegen kan je een heel boek schrijven. Dit is maar een korte beschrijving. Vier totaal verschillende wegen – wat is wijsheid?
Welke weg bewandel jij?