Ik heb een paar klachten gekregen van de vrouwelijke meelezers van deze blog dat de hele discussie rond emerging church zo'n theoretisch verhaal is. Sommigen vinden het 'shocking' zelfs saai. Het valt me op dat ook alleen maar mannen aan dit gesprek hier meedoen. De dames lezen wel mee, maar willen liever een praktische invulling. Misschien is dat wel omdat de dames zelf in de praktijk ermee bezig zijn en de mannen nog in de denkfase zitten?
In ieder geval - genoeg gespeculeer. Hier een tof praktisch verhaal van Rick:
"Vandaag heb ik weer zo'n ervaring gehad met wat emerging church kan betekenen. "Hoe heb je voor het laatst ervaren dat je merkte dat je dat je visie in de wijk wordt opgepakt" vroeg de reporter van "de ochtenden" vanavond aan mij. Ik moest even nadenken. Ik liet ik mijn ervaringen de revue passeren. Ik moest erkennen dat dit gebeurt als mensen "van de straat" bij ons binnenkomen, de warmte ervaren, zich geaccepteerd weten en zo open worden dat ze spontaan worden en dingen eruit flappen die ze eigenlijk niet mogen of willen zeggen. Als een kind dat door z'n ouders links gelaten wordt zichtbaar opbloeit en weet dat het bij ons goed is om te vertoeven.
Wat heeft dat met emerging church te maken? Elke kerkleider van de "oude stempel" zou gelijk beginnen over geweldige bekeringen en zo. Maar ik wil niet alleen gericht zijn op het spirituele "zieltjes winnen", maar mensen in totaliteit als waardevol beschouwen en hen dat laten ervaren. En die stralende oogjes terugzien die even een blik van herkenning geven van "ik voel dat je mij accepteert" voordat er weer een scheldwoord uit de mond komt of er tegen de ander wordt aangetrapt. Ja dan krijg ik de rillingen over de rug."
"Op zo'n moment worden alle discussies over of we nu wel of geen kerk of gemeente zijn secundair, onbelangrijk. Op het moment dat ik kijk in de ogen van zo'n kind (of soms ook een volwassene die af en toe achter zijn masker vandaan kruipt) voel ik me een beetje zoals Jezus waarover de evangelist zegt: "Toen hij de mensenmenigte zag, voelde hij medelijden met hen, omdat ze er uitgeput en hulpeloos uitzagen, als schapen zonder herder. Hij zei tegen zijn leerlingen: ‘De oogst is groot, maar er zijn weinig arbeiders. Vraag dus de eigenaar van de oogst of hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen.’
Het eerste wat ik tegen de reporter zei toen hij vroeg wat ik wilde gaan doen als ik hier meer tijd voor zou krijgen was dan ook om een groep mensen om me heen te verzamelen om ze te leren de liefde van Jezus aan mijn wijkgenoten te laten zien."
Yes! Kijk daar gaat het volgens mij om. Praten, nadenken, discussies zijn een fase om uiteindelijk aan de slag te gaan en daadwerkelijk een verschil te gaan maken in de levens van mensen. Praten en filosoferen is goed, maar laten we niet eeuwig in deze fase blijven hangen. Ik hoop dat deze discussies ons vormen en helpen om daadwerkelijk handen en voeten te geven aan die hoop en liefde die in ons is.