De laatste weken ben ik aan het denken over de richting van mijn reis in deze blog. Ik denk dat het nodig is om een draai in deze reis te maken. Een jaar en zo'n 200 'posts' geleden kondigde ik mijn reis aan; een reis weg van de stad van het evangelicalisme door de poort van 'vragen stellen moet...' Op zoek naar een nieuw leefgebied. Terugkijkend denk ik dat ik redelijk door deze poort heen ben gegaan. Niet alle vragen die ik doorworstelt heb, zijn verwerkt in mijn posts, maar toch wel een aantal zoals diversen over de bijbel als woord van God.
Tijdens mijn reis heb ik naar mijn gevoel een hoop ontdekt en bijgeleerd. Ik denk dat vooral de boeken en het denken van Stuart Murray en diverse boeken uit de emerging wereld hier een grote rol in hebben gespeeld. In mijn zoektocht weg van het evangelicalisme merkte ik dat het evangelicalisme geen stad, maar eigenlijk een wijk is. Een wijk die deel is van een veel grotere en tegelijk ernstig slinkende stad: Christendom.
Buiten de stad 'Christendom; ligt het hedendaagse Nederland. Schrijvend over Christendom bedoel ik niet het christelijk geloof of het gezamenlijk geloven in en volgen van Jezus Christus. Met Christendom wordt de evolutie bedoelt die christelijke kerk heeft meegemaakt door onder Constantijn staatskerk te worden in 321. Deze stad besloeg voor vele eeuwen geheel Europa, maar de afgelopen decennia heeft de hele westerse maatschappij zich losgemaakt van deze stad en is Europa, maar ook met name Nederland een postchristendom land geworden.
Christendom met haar voorrechten en woorden zoals: macht, invloed uit het centrum, staatskerk, meerderheid, gevestigd, controle. onderhoud en institutie is aan het verdwijnen en zal de komende eeuw misschien wel oplossen in het niets. Momenteel beslaat Christendom nog de gehele Nederlandse kerk (inclusief de kerken, die denken los van de invloed en mindset van Christendom te staan) en nog een groot gedeelte van mijn hart...
Als ik me omdraai in mijn reis weg van het Christendom, en dus mijn reis van 'postevangelisch zijn' heb verbreed naar 'postChristendom' willen zijn, zie ik in die stad van Christendom een kerk vastgeketend in een slecht huwelijk. Ik zie een kerk die zich hiervan zou moeten bevrijden om te kunnen overleven en opnieuw te gaan groeien. Een kerk die als een slang haar oude huid moet afleggen om verder te kunnen, die als een rups zich moet gaan verpoppen om als een vlinder uit het Christendom denken te kunnen wegvliegen.
Ik zie een kerk met potentieel, met hoop, met zoveel mogelijkheden als zij bereid zou zijn om 
opnieuw het proces van evolutie of reformatie aan te gaan. Ik zie een vastgeketende kerk; vastgeketend aan haar aloude tradities en denkpatronen, gebroken en teneergeslagen en mijn hart gaat met ontferming naar haar uit.
Veel post-evangelischen (met name in de UK en de VS) zijn christenen die zwart/wit gesteld een beetje mopperend, cynisch, teleurgesteld en bitter door het leven lijken te gaan, in kleine groepen bij elkaar komen om hun wonden te likken en als intern gerichte groep een nieuwe vorm van kerk willen zijn. Hoewel ik hen daarin gedeeltelijk begrijp en misschien soms op deze blog ook zo overkom, wil ik me met hen niet identificeren en deze weg niet bewandelen.
Ik wil gehoor geven aan mijn bewogenheid, passie en hoop voor de bestaande kerk en de kerk van de toekomst. Ik kan niet van haar weglopen. Ik ga me omdraaien. Ik ga terug...