Het is zaterdagavond half acht. In de ontmoetingsruimte van het wijkgebouw zitten een vijftiental Marokkaanse mannen in een cirkel aan tafel. Als ik binnenloop en goed kijk, zie ik dat er ook een aantal Nederlandse mannen bij zitten. Dit zijn de collega’s van de vader van het kind. We zijn hier op een Marokkaans geboortefeest. Als voorzitter van de bewonersorganisatie heb ik het afgelopen jaar veel mensen uit verschillende culturen leren kennen. Deze Marokkaanse vader had mij uitgenodigd voor het geboortefeest van zijn dochter.
Het kindje zelf is er vanavond niet bij. Die is bij haar moeder en de andere vrouwen die voor de mannen aan het koken zijn. Een aantal mannen roken uit een waterpijp. Ook mij wordt deze pijp aangeboden, maar ik heb nog nooit gerookt en deze avond lijkt me geen goede 
start om te beginnen. In plaats daarvan nip ik aan mijn glas mierzoete thee en eet een van de vele Marokkaanse koekjes of beter gezegd gebakjes op tafel. Na een uur worden er achter mij een aantal tafels gedekt. Grote schalen afgedekt met zilverfolie worden binnengebracht. De eerste drie schalen zijn vol met grote stukken lamsvlees, die in een heerlijk ruikende saus met noten liggen. Het is de bedoeling dat we dit vlees met onze handen eten. Het is verrukkelijk en ik eet meer lamsvlees dan goed voor me is. Na een tijdje worden de schalen met lamsvlees weggehaald en komen er nieuwe schalen op tafel. Kip, hele kippen, voor iedereen bijna een hele kip! En ik zat al zo vol… Hierna volgen er schalen met allerlei soorten fruit. Voor mij als Nederlander is het teveel van het goede, maar mijn Marokkaanse kennissen eten gerust door. Als ik later op de avond terug naar huis wandel, mijmer ik: “Dat is toch wel wat anders dan beschuit met muisjes…”