Post-Evangelische Perikelen

Ga weg, demon!

(Als je tegenwoordig een dvd kijkt, zie je bij de extra's vaak de volgende opmerking van te voren: "De filmproducent is niet verantwoordelijk voor de meningen in de interviews." Of iets dergelijks.

Het onderstaande stukje is geen weergave van ons onderwijs of van onze theologie. Ik denk dat we eerder te weinig over demonen praten dan te veel, maar het was wel grappig...)

De afgelopen vier weken zijn we in de vieringen van In de Praktijk bezig geweest met het gebed 'het onze Vader'. Vanavond hadden we onze tweewekelijkse bijbelstudie waarin we deze studie over 'het Onze Vader' afsloten. Er was een goede opkomst met een stuk of twaalf In de Praktijkers uit de wijk. We keken met elkaar naar wat we mooi vinden in dit gebed en ook wat ons uitdaagt. Natuurlijk is dat gedeelte over het vergeven van de ander de grootste uitdaging voor ons allemaal.

Karin kwam met een vraag. Ze vertelde dat haar buurvrouw haar van de week onverwachts had aangevallen en uitgescholden voor alle ziektes die je iemand maar kan toewijzen. (Een manier van spreken die typisch past bij onze wijk.) Karin vertelde dat ze hierop had gereageerd met 'hetzelfde, dag!'

Was dat nou de goede reactie of had ze eigenlijk haar buurvrouw precies hetzelfde toegewenst als wat zij had gedaan. Hierna ging de avond in een versnelling. We kwamen al snel bij zegenen in plaats van vloeken, de Westerse bijbel, wat doen we met woorden van Jezus die we moeilijk vinden? Maar gelukkig was daar Lonnie met de afsluiting:

"Jullie weten dat mijn buurvrouw mij altijd uitscheldt voor alles wat goor en slecht is. Mijn buurvrouw is een echte duivel! Ze doet al jaren zo. Heel lang heb ik net gedaan alsof ik het niet meer hoor, maar nu niet meer. Ze is een duivel. Dus toen ze laatst haar raam open deed om naar mij te schelden, ben ik naar haar toe gelopen en heb ik tegen haar gezegd: "Ga weg, demon! In Jezus naam!"

Iedereen in de studie barst in lachen uit. "Nee echt. Ik heb het nu drie keer gedaan. Drie keer ben ik naar haar toe gegaan en heb ik gezegd: "Ga weg, demon! In Jezus naam!"

...En ze is nu voor nu gestopt!"

Tja!? 

Nog een keer; missie, gemeenschap en aanbidding

Van de week hebben we hier op de blog al een hele discussie gehad over de drie aspecten waar het volgens mij in de ker omdraait: missie, gemeenschap en aanbidding. Maar welke is nu het belangrijkst?

Ik ben er mee bezig geweest. Dit zijn mijn gedachten (voor nu):

"Ik denk dat missie de drijfveer van de gemeente is. Aanbidding is het gevolg van missie en gemeenschap omkleedt missie. "

Gemeenschap gaat vaak voor missie uit in de zin van dat missionaire kerken eerst een gemeenschap creeren waarin iedereen bij mag horen en dat dan binnen deze gemeenschap en relaties missie plaatsvindt. Maar gemeenschap gaat niet slechts voor missie uit. Gemeenschap omkleedt missie van voren en van achteren, van onder en van boven.

Vaag, he!?

Amsterdam is poep op de stoep

Vanavond hebben we iets gedaan wat eigenlijk alleen maar toeristen doen...

Lindsey had voor haar verjaardag een rondvaart door de grachten van Amsterdam gekregen. Aan boord van de 'Wim Sonneveld' kregen we een vijfgangenmenu aangeboden en zagen Amsterdam by night. Tweenhalf uur varen door de havens en grachten van Amsterdam. Tot nu toe vond ik Amsterdam maar een drukke stad om te mijden. Ik kan me dat liedje van Danny de Munck nog goed herinneren: "Amsterdam is poep op de stad en haat in de straat; je bent op je hoede..." etc.

Maar na vanavond ben ik om - Amsterdam kan prachtig zijn!

Sighs and wonderings

Gisteravond heb ik voor de derde keer het programma 'Op zoek naar een wonder' van de EO gekeken. Zeven mensen reizen de hele wereld af om in genezingsdiensten op zoek te gaan naar het wonder van hun genezing. Tot nu toe is niemand genezen! Elke week kijk ik vol verbazing naar hun geloof / naiviteit. Elke week zie je hen zich weer opladen om vol geloof naar een genezingsdienst te gaan om daarna teleurgesteld naar huis te gaan. Elke keer als ik dit programma zie, ben ik vol kritische gedachten - die ik hier voor me zal houden. Aan de andere kant is het ook gemakkelijk om de houding van een farizeer aan te nemen. In ieder geval... Het zette me aan het denken over tekenen en wonderen. Waar zijn ze en waarom zien we ze niet?

Op de blog van Jason Clark (Emergent.uk) vond ik deze post die ik in het engels hieronder heb overgenomen. Ik vind hem wijs...

"I have a question, when did you last experience something miraculous? I ask not as a sceptic but someone who believes in an active Divine God, and who has experienced what I think are miracles in my own life. A good friend asked me that question the other day and I could not remember seeing or hearing about anything miraculous in the last couple of years. So how about you?

It’s not even like I have given up asking God for his intervention in my life and in the life of my friends. I have prayed and prayed and prayed and still see marriages falling apart, people sliding deeper into depression, childless couples still unable to conceive and all the hurt, pain, confusion and questioning that comes with it.

I am part of church stream that sees signs and wonders as a normal part of Christians advancing the Kingdom of God – the words and the works of Jesus being done at the same time. I have seen a lot of sighs and wonderings of late (including a few examples of it is that God or just coincidence) but few signs and wonders. I have felt the disillusionment of why bother praying, what is prayer going to accomplish other than another unfulfilled expectation. I have heard apologetics for prayer, like it’s not a case of all or nothing it’s a case of more/less healing, that it’s our job to pray and God’s to respond – and although I agree with them after awhile they sound like an excuse.

I am never likely to be a poster boy for prayer but then again I don’t what to be post-prayer either. So why do I still pray then even if it is with sighs and wonderings, for me it is two things:

Primus inter pares

Ik heb er een aantal nieuwe favoriete blogs bij zoals Autentik van Haije Bergstra en Bagamoyo, de blog van Daniel de Wolf. Daniel en Gijs hebben hier de afgelopen dagen een interessante discussie gevoerd over de drie aspecten van gemeente zijn die ik in mijn seminar op Flevo naar voren haalde: aanbidding, gemeenschap en missie.

' Zijn er niet meer aspecten zoals pastoraat, discipelschap en onderwijs die je naast deze drie aspecten van aanbidding, gemeenschap en missie kan plaatsen?'

Het idee dat je een gemeente kan onderverdelen in drie belangrijke pilaren is ontwikkeled door Robert Warren in zijn boek 'Building Missionary Congregations' in 1995. Sindsdien is het door diverse auteurs overgenomen en deel geworden van een lens om naar de gemeente te kijken. Het is natuurlijk maar een model...

'Waarom heeft Robert Warren, niet te verwarren met Rick, niet gekozen voor pastoraat, discipelschap of onderwijs?'

Ik denk dat hij aanbidding, gemeenschap en missie als de hoofdfuncties van de gemeente ziet en dat je bijvoorbeeld onderwijs onder elk van deze drie aspecten kan verdelen. Pastoraat kan ook een belangrijke rol in alle drie spelen en discipelschap is groeien in deze drie facetten. Maar welke is nu het belangrijkste?

Daniel vroeg zich onder andere af of Missie niet het primaire speerpunt zou moeten zijn. De reactie van Gijs hierop was: "geen rare vraag voor een missionair werker, maar wat zouden een aanbiddingsleider, een refogelische dominee/voorganger, en een knusse gezelligheidschristen daarvan zeggen? Wat zegt de Bijbel er eigenlijk over? Nu, in Matteüs 28 stuurt Jezus ons de wijde wereld in met de opdracht om alle volken tot zijn leerlingen te maken. Is Missie daarom hét speerpunt? Geen Missie zonder Aanbidding en Gemeenschap. Wel mag Missie ons sturen, leiden, in beweging zetten, en de kerk vormgeven. Daarom bestempel ik Missie liever als "beginpunt" van de drie speerpunten, als primus inter pares, als eerste onder gelijken."

"In de huidige kerk krijgt aanbidding en de zondagmorgendienst de grootste aandacht, maar is dit ook terecht?"

Missie, gemeenschap, aanbidding; wie van de drie zou de eerste onder gelijken moeten zijn?

Boekenlijst aangepast

Ik heb van de zomer tijdens mijn vakantie in Engeland een hele lijst boeken gelezen, waaronder een aantal hele goede, zoals de laatste drie boeken van Stuart Murray; Post-christendom, Church after Christendom en Changing Mission - learning from the newer churches. Stuart komt in oktober naar Nederland, waar hij een avond gaat spreken voor een netwerk van gemeentestichters. Deze boeken zijn de moeite van het lezen waard.

kolesqueeste.nl

Gert Jan Kole heeft een blog die ik met regelmaat volg. Dit lijkt wederzijds te zijn, want hij heeft een goede doordachte reactie gegeven op mijn lezing op Flevo. Ik had op zijn blog willen reageren, maar om een of andere reden lukte dit niet, dus dan maar zo. Lees het stuk van Gert Jan eerst eens door.

"Aanbidding, missie en gemeenschap zijn wat mij betreft geen speerpunten waarop een kerk zich moet specialiseren, maar gelijkwaardige aspecten van kerkzijn. Ik ben ervan overtuigd dat een kerk aan al die aspecten aandacht moet geven en moet waken voor een goede balans daartussen om gezond te blijven, in plaats van zich specifiek te richten op één aspect."

Ik ben het helemaal met Gert Jan eens. Voor mij zijn het ook geen speerpunten, maar evenredige aandachtspunten zodat een gemeente als het ware een driehoek wordt met gelijke vlakken. Deze vlakken gelijk houden is erg moeilijk, omdat we als gemeentes blijkbaar richting een van deze drie aspecten toe gezogen geworden waarin we dan extra aandacht en energie stoppen. Hierdoor krijg je gemeentes met platte driehoeken...

Ik denk trouwens niet dat de kerk van de toekomst vloeibaar zal zijn, maar ik zie wel een groter gedeelte van de kerk in de toekomst steeds vloeibaarder worden. Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar genoeg gebalanceerde gemeentes op het gebied van missie, aanbidding en gemeenschap, zodat christenen alle deze drie aspecten op een goede manier binnen een gemeenschap kunnen vinden. De praktijk is echter helaas vaak anders. Mensen zijn op zoek naar meer, voelen zich minder loyaal aan een bepaalde groep en lijken hun tijd en aandacht over diverse gemeentes en projecten te gaan verdelen. Daarnaast zie ik kleinere gemeentes of projecten die zich specialiseren in een van de drie aspecten en die hierdoor meer en meer christenen (voor tijdelijk) zullen aantrekken. Tenzij de bestaande kerken de juiste balans kunnen vinden en houden, gaat er een steeds grotere groep christenen ontstaan die zich voor korte of lange tijd verbinden aan diverse gemeenschappen en zelf verantwoordelijk moeten leren zijn voor de juiste balans van gemeenschap, aanbidding en missie in hun leven. 

Helemaal vloeibaar zal de kerk nooit zijn. Er zullen altijd bakens zoals kerken, projecten en inititiatieven zijn die als een soort palen in de grond staan, waaraan grotere groepen christenen voor kortere of langere tijd hun draden van netwerk, relaties, verbondenheid en betrokkenheid zullen spannen en waardoor je als het ware een heel groot spinnenweb krijgt.

De Westerse bijbel

Gisteren schreef ik dat Flevo voorbij het liberale karakter van de jaren 80 is. Dit zeggende, zag ik gisteren op Flevo een stand waar ze de westerse bijbel verkopen. Een verkorte editie van de bijbel waar een aantal 'welvaarts' christenen letterlijk allerlei teksten uit hebben geknipt.

Ik weet dat ik postevangelisch ben en mijn vragen heb over de bijbel, maar dit gaat toch wel heel ver... Ze hebben ook een eigen site; de westerse bijbel.nl  Dit is wat ze zeggen: “Pas als iemand echt de schaar bij het woord voegt, en wegknipt wat we eigenlijk al lang proberen te vergeten, zie je wat religie in de 21e eeuw werkelijk kan betekenen. ”

Het verbaasde me eigenlijk dan ook niks dat een alternatieve kunstenaar als de heer de Blouw die Che Guevara liet afbeelden als Jezus ook bij zo iets betrokken was.

Kies de juiste kerk - kies geen kerk

Ik was gevraagd om gisteren op het flevofestival een korte lezing te houden over het onderwerp 'kies een kerk; kies geen kerk'. Lekker confronterend en een thema vol theologische risico's.

Zoals beloofd staat mijn lezing hieronder.

Download lezing_kies_geen_kerk_flevo_festival_2006.doc

Red de bisschop

Vandaag was ik voor het eerst in 17 jaar weer op het Flevo Festival. De laatste keer dat ik daar was, was in 1989 toen YFC nog door haar liberale periode ging en dit ook zijn weerslag had op het festival. Vandaag was ik er maar voor een dagje, maar ik was onder de indruk van de veelkleurigheid van het programma; hetgeen me een goede mix leek van muziek, cultuur en spiritualiteit.

Samen met Helmer Nijland van de jeugdkerk Heartbeat deed ik het laatste seminar in een reeks van seminars over het thema 'kies de juiste kerk'. Deze ochtend waren ze om 10 uur begonnen met een seminar over de evangelische kerk, begin in de middag sprak Hans Esbach van het Evangelisch Werkverband. Om drie uur was er een seminar met de bisschop van Roermond Frans Wiertz over de Katholieke kerk.

Het was al bijna vijf uur en tijd voor ons seminar, maar de bisschop stond nog steeds in een hoekje van de seminartent te praten. Het leek er fel aan toe te gaan. Bidden tot Maria en de heiligen leek het heikele punt te zijn. Omringd door een groepje felle protestanten stond hij zijn mannetje. Ik dacht nog even: "Misschien word het tijd dat iemand de bisschop gaat redden..." Maar gelukkig konden ze vlak voor de start van ons seminar lachend afscheid nemen.

Moet dat wel op zondagmorgen

Als gezin gingen we deze zomer drie weken op vakantie. Tijdens zo’n rustperiode, als je er even helemaal uit bent en veel tijd hebt om vanaf een afstandje naar het werk te kijken, kom je vaak tot nieuwe inzichten.

Een van mijn vragen van de afgelopen tijd draaide om het krijgen van nieuwe mensen naar de zondagmorgen. Hoewel de vaste groep mensen, die wekelijks op zondagmorgen komt tussen de veertig en vijftig Spoorwijkers schommelt, zijn we in contact met zoveel meer mensen in de wijk. Maar hoe ‘bereiken’ we hen? Drie keer per jaar organiseren wij vanuit de gemeente een groot feest. Op sommige van deze feesten komen wel meer dan honderd mensen. Heel vaak zijn dit degenen die op elk feest komen, maar zondags niet naar de brunch komen.  Wat integrerend is aan de feesten, is dat de christelijke inhoud bijna net zo sterk aanwezig is, als op de zondagmorgen. Dus op eerste gezicht lijkt het er op dat het niet de christelijke boodschap is die mensen wekelijks weghoudt. Waarschijnlijk ligt het meer in het woordje ‘wekelijks’. Op een speciale uitnodiging voor een eenmalig feest komen ze graag. Maar wekelijks komen, doen ze niet.

‘Is dat nu wel zo belangrijk?’, was een van de vragen waar ik tijdens de vakantie mee worstelde. Na lang tobben, kwam ik tot de conclusie dat al deze mensen in Spoorwijk, of ze nu maar een paar keer per jaar komen of elke week, op reis zijn. Allemaal reizen ze dichterbij of verder weg van God. Ik realiseerde mij dat de vraag ‘hoe kunnen we hen wekelijks op zondagmorgen laten komen?’ de verkeerde vraag is. Een betere vraag zou zijn: ‘wat kan ons aandeel zijn in hun reis naar God?”

Dit klinkt op het eerste gezicht wat vaag, maar is, als ik er beter over nadenk, realistischer en doeltreffender dan de eerste vraag. Het gaat niet om waar mensen hun zondagmorgen doorbrengen, maar of ze geestelijk groeien en wat ons aandeel in die geestelijke groei mag en kan zijn. Dit geeft een nieuw perspectief waardoor je ook tot nieuwe  initiatieven kan komen. Eén van deze initiatieven is dat we het komende jaar meer kleinschalige feesten organiseren waarvoor we mensen specifiek gaan uitnodigen.

We hopen op deze en andere wijze een aandeel te zijn in de

zoektocht en reis van mensen naar de hemelse Vader, die hen zoekt en op hen wacht.

Wat is stadszending?

Ik was een aantal jaar geleden gevraagd om tijdens de Hoop21 conferentie van de Evangelische Alliantie het netwerk stadszending te leiden. In een van de netwerksessies hebben we gekeken naar geschikte definities voor stadszending. Aan de hand hiervan is de volgende definitie naar voren gekomen:

“Stadszending is de kerk die actief betrokken, bekend en aanwezig in de stad is,

die Jezus Christus en de boodschap van het evangelie voorleeft en uitdraagt

zodat de stad verandert.”

Bij deze definitie kwamen vier Engelse woorden sterk naar voren:

·         Presence – als kerk aanwezig en bekend in de stad zijn

·         Proclamation – als kerk het uitdragen van het evangelie vorm geven

·         Practice – als kerk actief betrokken zijn in de maatschappij en hierin het evangelie voor leven

·         Prayer – dit alles ingekapseld in gebed

Als wijkgemeente In de Praktijk proberen wij om alle deze vier aspecten in onze wezen en ons werk in balans te houden en er voldoende aandacht aan te geven, zodat ook hopelijk Den Haag als stad, maar met name Spoorwijk positief mag veranderen.

Weer wat anders dan beschuit met muisjes

Het is zaterdagavond half acht. In de ontmoetingsruimte van het wijkgebouw zitten een vijftiental Marokkaanse mannen in een cirkel aan tafel. Als ik binnenloop en goed kijk, zie ik dat er ook een aantal Nederlandse mannen bij zitten. Dit zijn de collega’s van de vader van het kind. We zijn hier op een Marokkaans geboortefeest. Als voorzitter van de bewonersorganisatie heb ik het afgelopen jaar veel mensen uit verschillende culturen leren kennen. Deze Marokkaanse vader had mij uitgenodigd voor het geboortefeest van zijn dochter.

Het kindje zelf is er vanavond niet bij. Die is bij haar moeder en de andere vrouwen die voor de mannen aan het koken zijn. Een aantal mannen roken uit een waterpijp. Ook mij wordt deze pijp aangeboden, maar ik heb nog nooit gerookt en deze avond lijkt me geen goede start om te beginnen. In plaats daarvan nip ik aan mijn glas mierzoete thee en eet een van de vele Marokkaanse koekjes of beter gezegd gebakjes op tafel. Na een uur worden er achter mij een aantal tafels gedekt. Grote schalen afgedekt met zilverfolie worden binnengebracht. De eerste drie schalen zijn vol met grote stukken lamsvlees, die in een heerlijk ruikende saus met noten liggen. Het is de bedoeling dat we dit vlees met onze handen eten. Het is verrukkelijk en ik eet meer lamsvlees dan goed voor me is. Na een tijdje worden de schalen met lamsvlees weggehaald en komen er nieuwe schalen op tafel. Kip, hele kippen, voor iedereen bijna een hele kip! En ik zat al zo vol… Hierna volgen er schalen met allerlei soorten fruit. Voor mij als Nederlander is het teveel van het goede, maar mijn Marokkaanse kennissen eten gerust door. Als ik later op de avond terug naar huis wandel, mijmer ik: “Dat is toch wel wat anders dan beschuit met muisjes…”

Een krab zonder scharen

Het is donderdagmiddag klokslag half vier. Vier jonge jongens in de leeftijd van 9 tot 11 jaar staat pratend en springend voor de deur voor hun wekelijkse uitje met de ‘meester’. Vandaag gaan we met de auto naar Hoek van Holland, boten kijken en heel ver de pier op lopen.

Sommige clubs worden geboren uit een visie, andere uit frustratie. Dit nieuwe initiatief heeft beiden in zich. Over de afgelopen jaren hebben we veel op het gebied van clubwerk mogen bieden in Spoorwijk. Toch ontbrak er nog steeds iets naar mijn gevoel. Het contact met de kinderen op de clubs kan vaak zo oppervlakkig zijn, waarbij je voortdurend disciplinair moet optreden. Ik wil zo graag meer met de kinderen bereiken. Een ander zorgpunt is voor mij zijn de vele jongens die vanwege een gebrek aan een vader zonder positief mannelijk rolmodel in hun leven opgroeien.

Deze zomer heb ik veel over dit probleem nagedacht en gelezen. Hieruit is een nieuw initiatief geboren. Eén middag in de week ga ik met een vaste groep van vier jongens, waarvan er drie zonder vader opgroeien een middag weg. Het is geen evangelisatieproject; alle vier jongens komen met regelmaat in onze gemeente. Het is geen club – het is samen optrekken met elkaar. En we praten dus over van alles; van verliefd zijn en kijken naar meisjes naar wat een windmolen doet. En vragen dat ze hebben…

In de auto, op het strand en in alles wat we doen, zijn ze voortdurend onderzoekend bezig. "Meester, we hebben een krab gevonden. Bijt ie?" De krab had geen scharen meer, dus konden we hem zo oppakken. Maar aan een krab voelen, vonden de meeste maar eng. "Meester, waarom is het water zo laag?" Dat is eb en vloed – nooit van gehoord! "Meester, ga jij scheiden?"

In al deze gesprekken mag ik de jongens iets overdragen van hetgeen ik geleerd heb, van wat God in mijn leven gedaan heeft en van hoe je als man kan handelen in bepaalde situaties. Zowel ik als de jongens genieten erg van deze middagen met elkaar. Het is mijn verlangen dat ik met deze jongens door de puberteit heen zal kunnen optrekken en dat ze alle vier mannen zullen worden die met God willen wandelen.

Wil je gekookt of ongekookt schaapsvlees?

In het voorjaar vierden de Moslims bij ons in de wijk het offerfeest. Zij vieren hierbij dat Abraham bereid was om zijn zoon te offeren in gehoorzaamheid aan God. 

De vrijdag daarvoor was het zoals elke vrijdagavond tienerclub. Naast Nederlandse en Antilliaanse jongeren, komen hier ook elke week twee Marokkaanse jongens. Met hen in mijn gedachten wilde ik de groep iets vertellen over het offerfeest. Een verhaal vertellen op deze club lukt niet altijd even goed, omdat ze de ene week meer bereid zijn om te luisteren dan een andere week.

Ik begon mijn verhaal door het offerfeest te vergelijken met Valentijnsdag. Ik zag de ogen van de twee jongens al rollen… Vooral toen ik vertelde dat deze twee feesten erg op elkaar lijken. Valentijnsdag is het feest van liefde of verliefd zijn en het offerfeest is het feest van de vriendschap. God wilde de vriendschap en het vertrouwen testen door Abraham te vragen zijn zoon te offeren. Het offerfeest is dus het feest van de vriendschap tussen God en de mensen. Ik probeerde zo goed als het kon te vertellen over God, die een vriend van mensen wil zijn. Die bereid was om de grootste Vriend te zijn door zijn zoon te offeren. Deze avond waren ze drukker dan normaal en in mijn gedachten stonden ze vanavond minder open voor een verhaal dan gewoonlijk. Er waren ook nieuwe tieners en dat brengt de groep altijd in beweging!

Ik sloot af door te zeggen dat ik ook het offerfeest zou gaan vieren en hierbij denken aan dat God op zoek is naar vrienden, maar ook dat Hij zijn zoon geofferd heeft.

Aan het eind van de club kwam een van de Marokkaanse jongens naar me toe met de vraag of ik woensdag thuis zou zijn. "Hoezo?" Dan zal hij een stuk schapenvlees komen brengen. "Wil je het gekookt of ongekookt?" Ik vertelde hem dat ik het liefst gekookt schapenvlees zou willen, maar het mocht niet zo zijn… Een week later bleek hij het te zijn vergeten. Geen gekookt schapenvlees dit jaar, maar wie weet volgend jaar!