Als tiener woonde ik een tiental minuten van het strand. Ik weet nog dat ik samen met mijn broers en vader geregeld ging zwemmen in de zee. Dit gebeurde voornamelijk ’s avonds na het eten in de maanden september en oktober. We gingen meestal als de wind flink waaide, er grote golven stonden en de watertemperatuur nog lekker warm was. Het gebeurde dan ook met regelmaat dat wij in onze zwembroeken in de zee lagen terwijl mensen in hun dikke winterjassen over het strand liepen!
De bedoeling van het zwemmen was om zoveel mogelijk te ‘body surfen’. We gingen redelijk diep de zee in naar het punt waar de golven braken. De truc was dan om op het juiste moment op de juiste plaats op de golf te gaan liggen. Met het breken van de golf vlogen we met een geweldige vaart over het water richting het strand. Wat een kick gaf dat!
In die jaren dat we dit geregeld deden, heb ik vier dingen over ‘body surfen’ geleerd:
1. Het eerste wat ik in die jaren heb geleerd is dat ‘body surfen’ een bijzondere ervaring is, die je een kick geeft en het gevoel dat je ergens naar toe gaat, maar tegelijkertijd ook zeer vermoeiend is.
2. Het gevoel dat je ergens naartoe gaat in ‘body surfen’is vaak een illusie. Geregeld staat er zo’n onderstroom richting zee dat, net nadat je op de golf richting het strand hebt gesurfd, de stroming je bijna net zo snel weer meeneemt naar je beginpunt. Je komt dus nergens, maar het is wel een gaaf gevoel.
3. Vaak stond de stroming niet precies richting zee, maar schuin richting de golfbrekers. Tijdens het ‘body surfen’ dreven we, zonder dat we er vaak erg in hadden, af richting de gevaarlijke golfbrekers waar je makkelijk kan verdrinken. Het surfen was dan zo leuk dat we niet stil stonden bij de gevaren die het surfen met zich meebracht. Eenmaal dichtbij de golfbrekers gekomen, was de enige oplossing met elkaar een menselijke ketting te maken en de zee uit te lopen. Op het strand aangekomen op adem komen om daarna weer in het midden tussen de twee golfbrekers opnieuw de zee in te gaan.
4. Soms ging het tijdens het ‘body surfen’ mis. De golf was dan te hoog of te krachtig, of je lag gewoon op de verkeerde plaats in de golf. Dit is wat er dan gebeurt:
De golf slaat boven je kapot en sleurt je mee in een wasmachine effect, 
waarbij je niet meer weet wat de realiteit is; waarbij onder boven lijkt en boven onder. Surfen op deze golf kan je op je buik schrijven. De golf raast over je heen en laat je als een sok in een wasmachine rond en rond draaien. Totaal gedesorienteerd en gedesillusioneerd hap je naar adem, maar… je kan geen lucht krijgen in deze golf. Dit gaat niet! Je wilt eruit! De schok en het gebrek aan zuurstof, ruimte en vrijheid in deze golf doet je lichaam naar adem snakken. Die adem is er niet…
De golf neemt je verder met een klap mee naar de bodem van de zee, waar delen van je lichaam zich tot bloedens toe schuren aan de schelpen van de werkelijkheid. Uiteindelijk is daar lucht. Je hapt naar adem en naar vrijheid uit deze golf. Op dat moment spuugt de golf je uit en belandt je verwond, ademloos en met angst in je hart op een plek in de branding waar je gelukkig weer kan staan. Strompelend naar het strand denk je bij jezelf: “Dit nooit meer…”
“Body surfen” is dus geen ongevaarlijke sport, zelfs niet voor voorgangers en leiders
Wie oren heeft, die hore…