We zijn nog net niet klaar met de redenen waarom er zo weinig geestelijke ouders in Nederland zijn, want reden 4 is er ook nog:
4. Ik ben van mening dat er een grote mate van onbegrip is tussen leiders van middelbare leeftijd en de jonge leiders van rond en onder de dertig. Er is natuurlijk altijd al een mate van onbegrip geweest tussen generaties, maar het onbegrip lijkt in deze huidige relatie extra versterkt te worden door een woord dat door sommige oudere leiders totaal verfoeit wordt, omdat zij dit woord als aanstellerij zien en het vergroten of legaliseren van het 'anders denken en anders zien'. Het woord wat ik bedoel, is...
...postmodernisme.
De houding van de oudere leiders ten opzichte van dit woord is een begrijpelijke houding omdat zij niet degenen zijn die veranderd zijn. Zij zijn nog steeds dezelfde modernistisch leiders in een modernistische kerk met een modernistische leerstijl. Zij hanteren nog gewoon de modernistische kijk op het leven, op de bijbel, op de kerk en de wereld. Zij zijn niet veranderd. Het is logisch dat zij de jongere generatie niet begrijpen en met regelmaat door hen gefrustreerd raken.
Ondertussen zitten we in deze westerse maatschappij in een van de grootste 'cultuur, denk en belevings' kantelingen in de afgelopen eeuwen. Deze kanteling van het modernisme naar het postmodernisme heeft op de huidige dertigers en daaronder een geweldige invloed en verandering van denken met zich meegebracht.
De jongere generatie is opgegroeid in een postmoderne wereld, waarin ze leven als een vis in het water. Ze hebben vanzelfsprekend een postmoderne bril op en kijken daarom anders naar de wereld dan de generaties boven hen.
"Ja, dat kan je nou wel zeggen... Maar hoe groot is die verandering nu echt? Is het geen opgeklopt gedoe?"
Ken je dit plaatje? Wat zie je? Een oude vrouw of een jonge vrouw?
Je kijkt naar hetzelfde en toch kan je hele verschillende dingen zien. Deze invloed heeft het postmodernisme op de jongere generatie gehad. Hij / zij is allereerst opgegroeid in een postmodern educatief systeem en heeft zich daarom automatisch een andere leerstijl en handelstijl dan de modernistische leider eigen gemakt. Onbewust leidt dit tot spanningen.
De jonge leider is iemand die zich in een kerk meestal voortdurend weet aan te passen aan de modernistische manier van kerk zijn, van onderwijs, van gemeenschap zijn, van leiders en leidinggeven en ga zo maar door. Ik denk dat deze aanpassing door de oudere generatie vaak niet herkend wordt.
Maar wat gebeurt er? Een leider is een leider omdat hij / zij een mate van invloed uitstraalt. Deze invloed kan zowel bewust als onbewust zijn. Logischerwijs heeft de invloed van de jongere leider een postmoderne stroming in zich, omdat als het goed is je leiding geeft vanuit wie je bent. Hun postmoderne identiteit uit zich in hun invloed. Als hier niet goed mee om gegaan wordt, kan dit van beide kanten tot spanning en verwijdering leiden.
"Ok, nu weer even terug naar het onderwerp. Wat wil je hier nou mee zeggen? Dat er een te groot verschil is tussen de oudere en jongere generaties en dat we dit zo maar moeten laten? Zeg je dat?
Of zeg je dat de oudere leiders maar een stelletje ouderwetse oude mannetjes zijn die niet mee kunnen gaan met hun tijd en dus maar het veld moeten ruimen of zich moeten aanpassen aan de jongere generatie die het wel allemaal zo goed weet? He?"
Nee, wat ik wil zeggen is dat er een angst kan liggen bij de oudere generatie die gewoon de normale weg volgen en deze jongere generatie niet begrijpen. Ik denk dat we hen soms beangstigen.
"En wat doet het met jou? Hoe sta jij hierin?"
Ik denk dat wij soms niet genoeg moeite doen om deze oudere generatie te begrijpen en naast hen te komen staan.
"Makkelijk hoor, om in een 'wij' vorm te spreken. Wat vind jij ervan? Wees nou eens eerlijk"
Ik probeer in ontmoeting met leiders om zoveel mogelijk door hun bril; de zienswijze van de huidige generatie leiders te kijken en hen hierin te begrijpen. Ik neem hun bril niet over. Die bril past niet bij mij, maar ik wil wel de moeite nemen om samen met hen door hun bril naar de wereld en de complexe situaties te kijken.
Natuurlijk probeer ik ook om hen door mijn bril te laten kijken zodat er echt wederzijds begrip kan ontstaan. Maar mijn ervaring is dat dit laatste nog maar moeizaam gaat. Ik faal hier ook soms in, maar wil het wel leren. Eerlijk genoeg zo?